Het is heel lastig om het kort uit te leggen, maar ik zal het proberen. Wij (christenen) geloven in een leven na de dood. Bij God of juist niet bij God. Dat leven bij God gunnen we iedereen, dus ook de ongelovigen. En dat is de reden dat wij dan bijv. evangeliseren.
Ja en andersom vast ook. Als ik er niet om vraag hoef je mij niet te enthousiasmeren, te overtuigen of wat dan ook. Klaar. Doe ik niet bij jou, doe dat dan ook niet bij mij.
En vanuit eigen ervaring kan ik je garanderen dat je bij mij meer kapot maakt dan dat je mij enthousiasmeert voor wat in mijn ogen onzin is. Maar dat ik het onzin vindt kom ik toch ook niet bij jou vertellen? Ook al gun ik iedereen een leven zonder sprookjes ( wat voor mij een geloof is)?
Wordt jij vaak aangesproken dan door gelovigen die jou proberen enthousiast te maken voor het geloof? Je bent er nogal fel over en het lijkt alsof je hier dagelijks last van hebt? Ik heb maar 1 gelovig gezin in onze naaste kring dus dat valt wat dat betreft mee. En daarbij is wederzijds respect: zij proberen mij niet te bekeren en ik hou rekening met hen als zij bij ons zijn. Geven de ruimte voor stilte voor en na het eten e.d. Ik weet dat andere bekenden van hen daar dus geen rekening mee houden en meteen beginnen te eten. Ik vind dat persoonlijk wel aso. Het is een kleine moeite om even te wachten.
Je maakt het wel lekker dramatisch zeg. Wat is er nou mis met iemand die zegt: "Goh, ik wil je graag uitleggen hoe fijn het is om gelovig te zijn." Die maakt daar iets kapot mee? Je kunt dan ook zeggen: "Heel vriendelijk, maar daar heb ik geen behoefte aan". Mits die persoon dat antwoord dan ook accepteerd (wat naar mijn ervaring bijna altijd zo is), wat doet die persoon dan verkeerd? Je aanspreken? Reageer je ook zo als een collega verteld dat ze een nieuw bed heeft gekocht, een waterbed, en dat al rugklachten verdwene zijn en of dat misschien ook iets voor jou is? Of zeg je dan ook "laat me met rust, ik probeer jou toch ook niet te vertellen hoe fijn mijn bed is?
Nou ik zeg er wel wat van, atans wat mijn mening is. En daar laat ik het dan ook bij want ga niet in discussie want dat heeft totaal geen zin gezien de andere partij er 'heilig'' van overtuigd is. Ik hou er alleen niet van als er word gezegd dat ik iets niet mag doen op zondag want dat hoort niet zo. Of dat ik niet zou mogen scheiden etc etc.
Ja, ik ben daar fel in, maar dat wil niet zeggen dat ik iemands keuze niet respecteer. Als ik bij een gelovig iemand eet ben ik uiteraard even stil en ik heb daar ook geen enkele moeite mee. Je moet alleen niet tegen mij beginnen dat ik was mis, want dat vind ik dus respectloos. Als iemand tegen mij begint dat ze medelijden met mij heeft omdat ik iets mis in het leven omdat ik Jezus niet bij mij heb, dan word ik boos ja. Ik vind het namelijk geen gepaste opmerking en hetzelfde als ik aan iemand zou vragen waarom ze in een God geloven. Ik laat jou in je waarde, doe dat dan bij mij ook. Respecteer ook mijn keuze en probeer me niet te enthousiasmeren voor een geloof waar ik niks mee heb. Respect werkt beide kanten op. En ja, Ik heb dit al meerder keren meegmaakt. Zie het stukje over de begrafenis van mijn oma. Er werd een uur lang niet over haar gepraat, maar alleen maar over dat wij haar niet weer zouden zien als kinderen en kleinkinderen omdat wij als ongelovigen niet in de hemel zouden komen en zij wel.
Nee, die maakt er niks kapot mee, maar als ze het niet doen is dat een stuk beter. Ik kom uit een gelovige omgeving, vind ik allemaal prima, laat ieder doen wat hij/zij wil, maar waarom dan niet beide kanten op? Discussies over godsdienst met iemand heeft ook geen zin, daar kom je toch niet uit. Laat het dan gewoon. En het zal vast meespelen dat we op de begrafenis van mijn oma (die dus heel gelovig was), een enorm schuldgevoel aan gepraat kregen. Wat we dat oude mensje wel niet aan hadden gedaan door niet naar de kerk te gaan.
Dat zou best kunnen en je hoort mij niet zeggen dat ze allemaal zo zijn hoor. Ik kies er alleen heel bewust niet voor en het zou fijn zijn als dat op dezelfde manier gerespecteerd wordt als ik bij iemand doe die daar wel voor kiest. Namelijk laat ieder zijn eigen ding doen.
Maar iemand die je uitnodigd tot een geloof, of die wil uitleggen waarom ze iets geloofd is toch niet onrespectvol? Op het moment dat jij zegt daar wil ik het niet over hebben en dat acepteren ze niet, dan is er sprake van een gebrek aan respect. Maar toch niet als ze je gewoon iets willen vertellen? Ik begrijp echt niet waarom iemand dan geen respect voor je zou hebben. Jij zegt dat het beter is om er niet eens over te beginnen tegen jou. Maar dat weet die ander toch niet? Die kan dat toch niet ruiken. Er zijn zat mensen die het wel leuk/fijn vinden om een gesprek over geloof te voeren. Zowel gelovigen als niet gelovigen.
Op het moment dat iemand je probeert te overtuigen van een levensovertuiging, of van mijn part een waterbed (voorbeeld in eerdere post), doe je m.i. wel een aanname dat jij het beter weet dan die ander. Om de analogie van het waterbed door te trekken: -als ik aangeef dat ik slecht slaap en rugklachten heb, vind ik de tip van een waterbed prima, wellicht zelfs lief. -als diezelfde persoon mij vertelt dat hij/zij blij zijn met hun waterbed: ook prima. -als die persoon mij vertelt dat ik ook een waterbed moet nemen, want dat is zo goed voor me (terwijl ik geen slaapklachten of rugklachten heb) vind ik dat irritant en na een tijdje respectloos. Ik ben tenslotte prima in staat om te weten wat voor bed werkt voor mij. Ik vind het niet getuigen van respect als iemand probeert te overtuigen dat zij het beter weten dan ik. Een type bed ligt voor mij persoonlijk niet gevoelig, maar een levensovertuiging is persoonlijker. Dus ja, mij proberen te overtuigen dat jouw (levens/geloofs)overtuiging beter is, is m.i. niet respectvol. Hoe lief iemand het ook bedoelt, je bent neerbuigend bezig als je denkt dat jouw overtuiging zomaar beter is. Dit als ik niet aangeef eerder dat ik in de knoop zit met mijn levensvisie of de zin in het leven etc. Ik snap Suus dus wel! Een vrije discussie is trouwens iets anders dan overtuigen. Praten over geloof doen we hier nu ook, en ik kies ervoor om mee te schrijven en lezen, maar het overtuigen niet.
Ik vind het geen enkel probleem als iemand tegen mij zegt dat hij/zij zo gelukkig is met zijn geloof. Als ze beginnen dat ik wat mis in mijn leven, Ja dan ben ik er snel klaar mee.
Ik begrijp denk ik wat je bedoelt Het klinkt al een stuk positiever als de collega van ts die het vervelend lijkt te vinden als zijn rust verstoort wordt
Ik heb niet alle laatste reacties gelezen maar ik wil wel even inhaken op @suus1983. Het feit blijft wel dat gelovigen, ongelovigen (raar woord overigens) proberen te overtuigen/enthousiasmeren of hoe je het ook wilt noemen. Andersom gebeurt dit niet. Tenminste, ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand die niet gelooft, iemand die wel gelooft van het geloof af probeert te praten. Ik voel zelf die behoefte ook niet om iemand te enthousiasmeren/overtuigen om nog eens na te denken over dat geloof. Ik begrijp dat mensen geloven blij zijn dat ze naar de "hemel" (we weten immers niet of die er daadwerkelijk is of niet) gaan als zij sterven en ontzettend lief dat ze dat een ander ook gunnen. Maar ik begrijp niet zo goed waarom je de behoefte voelt om dit zo graag de delen met een ander? Kan iemand mij dit uitleggen? Hebben jullie ooit een atheïst aan de deur gehad die jullie probeert te "enthousiasmeren" om nog eens na te denken over je geloof?
Kort gezegd: Het belangrijkste doel in het leven van een christen is God groot te maken. Des te meer mensen er geloven, des te meer God aan Zijn eer komt. En daarnaast als je iets heel mooi hebt 'gevonden', wat je leven echt zin geeft, dan wil je dat toch graag delen.
En nog als toevoeging wij geloven ook in eeuwige pijn en verdriet als je niet in God gelooft. Als jij weet dat iemand zichzelf doodrijdt waarschuw je diegene daar toch ook voor?