De Joden hebben inderdaad de 7de dag als rustdag: de sabbat. De christenen zijn na de opstanding van Jezus overgegaan naar de zondag. Zij houden dus rustdag op de eerste dag van de week(de opstandingsdag van Jezus)
Bij het Jodendom is dat nog wel, dat komt omdat zij niet geloven in de geboorte en opstanding van de Heere Jezus. Voor die tijd hadden we dus inderdaad de zaterdag als sabbat / rustdag, maar toen de Heere Jezus is opgestaan op zondag is dat de eerste dag van de week geworden, omdat dit een nieuw begin was
En mede om dit soort rare verzinsels vind ik het geloof iets onwerkelijks. In mijn ogen ga je dus je kinderen iets opdringen waar ze misschien niet achter zullen staan. Gelovigen hebben dus liever ongelukkige kinderen die wel in God geloven omdat hun ouders dat zo willen in plaats van gelukkige kinderen die mogen geloven in wat zij zelf willen en dus daarmee juist gelukkig zijn. Apart. Maar goed, ieder zijn ding.
Oh mijn opa was ook zo bang als hij weer met kwalen in het ziekenhuis lag en het zag er niet goed uit. Waarom? Hij was bang om dood te gaan en hij dacht dat hij naar de hel zou gaan. Hij dronk te veel bijv... Het is echt zo triest om iemand zo bang dood te zien gaan ook. De vrees die in die man zat. (heeft als kind ook echt een opvoeding met de hel en verdoemenis gehad hoor)
Wij waren vroeger van huis uit trouwens nederlands hervormd. Niemand binnen ons gezin geloofd nog (althans, niet in een god of jezus) maar als kind dacht ik ook dat de hel echt bestond. Daar werd je wel bang van. Ik denk toen ik een jaar of 9 was begreep ik meer dat de bijbel symbolisch was om mensen te leren over goed en kwaad, normen en waarden. Zo was dat voor mij dan. De hel was meer een afschrikmiddel bedacht door mensen. (Pas op anders...)
Geen enkele moeder wil denk ik haar kind ongelukkig maken. Bij mijn moeder denk ik ook niet dat zij de dingen met opzet deed. Ik ben zelf een deel gelovig opgevoed. Maar ik kon het niet verkroppen dat mijn vader dan verloren zou zijn. Ik heb hem proberen over te halen toen ik als kind alles geloofde. Uiteindelijk ben ik bij de kerk weg gegaan omdat ik wilde gaan waar mijn vader naar toe zou gaan. Ik zal toen een jaar of 10 zijn geweest. Nog jaren heeft mijn moeder mij proberen over te halen en heeft zij mij naar kampen gestuurd in de hoop dat ik terug zou keren. Terwijl het mij alleen maar duidelijker werd dat ik er niet thuis hoorde. Maar je handelt naar hoe je de wereld ziet. Ook al ik het niet leuk vond vind ik het wel begrijpelijk vanuit haar perspectief.
Ben ik het niet mee eens, je kan namelijk ook open handelen. Ik handel namelijk nu in de opvoeding ook niet naar hoe ik de wereld beleef, ik laat ze voornamelijk zelf alles ontdekken. Ik zou het niet kunnen verkroppen om mijn kinderen mijn denkwijze op te dringen. Blijf het zinnetje '' Tussen leven en dood '' dan ook erg apart vinden. Ik kan mij niet voorstellen dat je je kinderen dan echt verteld dat als zij niet meer zouden geloven je elkaar in hiernamaals niet meer zult zien. Ik vind dat best hard.
Christenen geloven in een eeuwig leven in de hemel voor gelovigen of een eeuwig leven in de hel voor degenen die het geloof niet aan hebben willen nemen. Logisch dat je je kinderen graag in de hemel wil laten komen. Dat bedoel ik met leven of dood. Nadat ik mijn laatste posts heb getypt valt me op dat het hier vaak over hemel en hel gaat. Dat terwijl mijn geloof daar maar voor een ieniemienie gedeelte op gericht is. Ik ervaar mijn geloof voornamelijk als een hechte band die ik ervaar met God. Ik voel me erg geliefd en gesteund en heb in mijn leven al heel vaak wonderen en troost ervaren. Dit om even benadrukken dat angst voor de hel in mijn leven geen enkele rol speelt.
Maar dan ga je er vanuit dat kinderen ongelukkig zijn als ze moeten geloven. In onze opvoeding is " de hel" helemaal geen issue. Zie mijn post hierboven. Onze opvoeding is juist vnl gericht op de liefde van God en hoe wij dat ervaren in ons leven.
Ik snap dat jullie dat zo zien maar ik ben dan van mening dat je je kinderen dan toch een soort van angst aan praat die ( in mijn ogen ) niet nodig is. Misschien gaan ze juist door die angst zich wel verplicht voelen om te geloven. Want wil je dan dat ze gaan geloven omdat ze denken dat jullie dat fijn vinden of zou je het fijner vinden als ze geloven omdat ze ook daadwerkelijk geloven in God? Ik zou mij juist meer zorgen maken om het feit of ze het dus echt doen voor hun zelf of dat ze het gaan doen omdat hun ouders het zo graag willen.
Oh wow dit is wel heel erg over 1 kam scherend. Ik heb geen zin in een discussie over geloven want je gelooft wel of niet, simple as that. Maar ik wil mijn kind gelukkig zien, ik geloof in God en geef mijn kind dat ook mee. Maar als hij besluit dat hij er niets mee heeft/mee te maken wil hebben dan is dat zijn keuze, daar ga ik hem niet anders door behandelen.
En dat dingetje van hemel en hel speelt hier thuis echt niet, en heb ik ook nooit meegekregen van huis uit. Ik weet niet in wat voor stroming dat wel een ding is maar dat zou ook niet mijn keuze zijn.
Nee daar ga ik niet gelijk van uit dat kinderen ongelukkig zijn, er werd gezegd dat het tussen leven of dood gaat als hun kinderen niet zouden gaan geloven. Dat vind ik dan een pittige uitspraak. Want stel je kinderen zijn niet gelovig maar wel gelukkig, dan is het geluk toch veel belangrijker dan dat ze bijvoorbeeld wel zouden geloven maar het eigenlijk alleen doen omdat hun ouders dit willen en dus niet gelovig zijn. Ik vind dat je als ouder jouw visie op het leven niet moet opdringen aan je kinderen, dat je ze opvoed en ze verteld hoe jij er in staat oke, maar ik ben gewoon erg van het vrij laten van je kinderen en zichzelf op dit soort gebieden laten ontwikkelen.
Aan de andere kant... Wij zijn niet religieus (als kind wel religieus opgevoed. Ik NL hervormd, man Hindoestaans), kinderen gaan wel naar een katholieke school. Ik zou het niet erg vinden als ze besluiten in god te geloven. Maarrrr...als ze zo zwaar zouden geloven of een religie aanhangen zoals ik dat bij sommigen hier zie, of zoals een deel van mijn familie is, zou ik dat toch erg jammer en moeilijk vinden. En wellicht ook wel verdrietig.
@ lies: Die uitspraak (van natuurkundige waarover je het had; sorry quoten lukte niet, omdat jouw post per ongeluk al geschreven wss als quote) klinkt misschien cute, maar slaat helaas als een tang op een varken. Als deze persoon een wetenschapper is, zou hij of zij toch heel wat beter moeten weten wat wetenschap is. Het draait in de wetenschap om waarheidsbeving. Soms lukt dit, soms (nog) niet. Echter om te beweren dat je in de wetenschap iets nooit zeker weet, is heel flauw en daarmee doe je heel wat bewezen theorieeen en hard werkende mannen en vrouwen tekort. Er zijn over de jaren toch heel wat keiharde waarheden gevonden en er zullen er ongetwijfeld nog velen gevonden worden.
Nou...ik ben 32 maar bij ons kwamen dat soort dingen ook wel aan bod hoor oo de basisschool. En ik zat op een gewone christelijke school. Niks zwaars. Ik vond dat toen al best indrukwekkend.
Ik blijf bij het punt dat je perfect gelovig kan zijn en toch kan erkennen dat wetenschap de wereld verklaart.