Heel eerlijk gezegd vind ik het wel meevallen. Ik hoor en lees veeeeel ergere schoonmoeder-verhalen. Maar als ik het zo bekijk is jouw schoonmoeder iemand waar jullie het niet goed mee kunnen vinden en ze staat negatief in het leven. Wat dat betreft heb je toch geluk dat ze ver weg woont? Verder is ze dol op je dochter en dat ze een tatoeage neemt, is echt compleet haar eigen zaak, toch? Ook snap ik prima dat ze niet binnen twee weken een lange reis onderneemt. Dus zoals ik het zie, hebben jullie gewoon verschillende opvattingen. En aangezien je haar niet vaak over de vloer hebt, zou ik proberen me er niet te druk over te maken..
Eerlijk? Ik vind het een beetje gezeur. Zoals ik het lees is het inderdaad niet het meest positieve persoon en misschien niet de leukste schoonmoeder, maar ik maak uit het verhaal op dat het wel een trotse oma is. Dat is toch ook heel wat waard? En kleinkind boven man stellen omdat ze niet op zijn verjaardag komt, echt? Verwachtingen loslaten lijkt me inderdaad het beste, dat zal veel stress schelen. Dat er trouwens serieus mensen zijn die om zoiets het contact (willen) verbreken…wauw.
Wow, ben jij mij toevallig? Ik heb precies dezelfde sm en ook geen contact meer met oma (gelukkig). Lijkt net of ik een post van mijzelf aan het lezen ben. Hier doen we er niks aan. Ik geef aan wanneer ze over mijn grenzen gaat (want dat doet ze regelmatig aangezien mijn sm ook mentaal gestoord is in mijn ogen) en verder kan je er niets aan doen. Ik kan je alleen na 10 jaar ervaring vertellen dat je sm niet zal veranderen. Ik heb zelfs openhartige gesprekken (lees confrontaties) gehad, maar dat helpt niet. Het enige dat ik je dus kan meegeven is wees blij dat ze zo ver weg woont. Die van mij woont op 5 min afstand en komt langs wanneer zij daar zin in heeft, ondanks dat we meerdere keren hebben gezegd dat ze eerst moet bellen. Maar ook daar heeft ze schijt aan
Haha dat is toevallig! Oei als ze naast me zou wonen zou ik het niet aankunnen... Ben erg blij met de afstand (mn man omschrijft het als 'net te dichtbij'). Ben ook bang dat ze niet verandert en hard op zoek naar manieren om ermee om te gaan. Naast me neerleggen wordt steeds moeilijker. Zoals iemand anders als tip gaf: niet thuis blijven. Dat doen we inderdaad en het helpt een beetje.
@Blijdorp Ik heb nu je hele topic gelezen en merk dat je je nogal aangevallen voelde. Ik wil je even een hart onder de riem steken. Zoals in mijn post hierboven gezegd heb ik ook zo'n relatie met sm en ik weet hoe ontzettend veel energie het kost om altijd maar het positieve te blijven zoeken en altijd maar te proberen om het "leuk" te houden, terwijl het helemaal niet leuk is voor jou. Voor je man en je dochter heb je nog contact met haar, maar anders was dit iemand die allang in de put had kunnen zakken. Lieve Blijdorp, trek het je niet te veel aan wat anderen zeggen. Ze kunnen het "niet zo erg" vinden, omdat je sm je misschien niet fysiek of mentaal iets aandoet, maar het is wel heel naar om zo veel moeite te steken in een relatie en er alleen maar negativiteit voor terug te krijgen. Bespreek met je man wat jullie hieraan willen doen. Je kunt bijvoorbeeld samen afspreken dat je niet meer iedere maand zo'n lange reis maakt, maar 1x in de 3 maanden. En dat je sm dan maar een keer naar jullie moet komen. Maar bespreek het vooral goed met je man, zodat jullie op 1 lijn zitten en ze niet tussen jullie in kan komen. Misschien is het een optie (weet niet of je het al eens geprobeerd hebt) om een heel direct gesprek met haar te hebben. Gewoon aangeven dat het jullie dwars zit dat jullie er zoveel moeite voor doen maar veel negativiteit ervaren en dit niet prettig vinden (understatement). Hou zo'n gesprek zo neutraal mogelijk en vertel het vanuit jezelf (ik vind..) zodat ze zich niet aangevallen voelt. Verder wens ik je veel sterkte en ik hoop dat je sm het licht gaat zien!
Dit precies. Ik lees eigenlijk niets wat nu echt dramatisch is, gewoon iemand die je niet zo leuk vindt. Tja, als dat het ergste is... ze is de moeder van je man en de oma van je dochter. Dat je haar geen fantastische vrouw vind, ach, dat is dan maar zo toch? Zij zal vast ook wel dingen aan jou niet leuk vinden, probeer een beetje tolerant te zijn en te accepteren dat ze gewoon anders is dan jij.
Heb ik gelezen. Ook daar zie ik geen wereldschokkende dingen. Zeker gezien het feit dat je haar niet al te vaak hoeft te zien. Ik begrijp wél dat dit gedoe heel veel energie kost. Maar ik vind ook dat je dit deels zelf toelaat. Door bijvoorbeeld ook daadwerkelijk naar haar toe te gaan als ze jou sommeert te komen.
Dankjewel! Ik voelde me inderdaad nogal aangevallen. Snap zeker dat ze me geen kwaad doet, maar denk inderdaad dat als je het niet ervaart dat het misschien niet duidelijk is hoe het voelt. Dankjewel voor je berichtje! Doet me goed. Ik probeer het positieve te blijven doen en zien. Directe gesprekken hebben niks opgeleverd en mn man en ik zitten op een lijn. We doen het er maar mee
Die ervaring heb ik met mijn ouders, ze hebben het niet door of ze willen het niet door hebben en bij ons is het zo dat er met mijn ouders niet te praten valt zij hebben altijd gelijk.
Ik herken het helemaal. Als je idd de directe confrontatie hebt geprobeerd dan valt er niks meer te doen behalve ermee dealen en samen je grenzen trekken. Hoe lastig het ook is. Succes!
Hey meid, Ik hen even alleen alles gelezen wat jij hebt geschreven. Ik lees niet echt iets heel schokkends (gelukkig) maar er is inderdaad een erg negatieve sfeer rondom de bezoeken ontstaan. Je zou kunnen proberen jezelf een beetje anders op te stellen (ik bedoel dit absoluut niet negatief en ook niet dat jullie fout zitten!) maar sommige mensen hebben nu eenmaal een "gebruiksaanweizing". Als jullie het contact niet willen verbreken lijkt het me ook niet fijn dat je je verder voor en na elk bezoek zo rot voelt. Je zou kunnen proberen meer open vragen te stellen. Als ze bijvoorbeeld zegt dat ze het vroeger lastig vond met haar zoon. O ja, misschien lachend (dat herken ik wel ofzo), en dan vragen wat de leuke momenten waren. Of als ze gaat huilen als ze je dochter vasthoud gewoon even haar gevoel herkennen. "Het doet echt veel met je als je haar vasthoud, niet?" Vraag wat ze leuk zou vinden om samen te doen. Misschien duurt het even, maar het is vaak zou als je je eigen gedrag tegenover andere mensen veranderd zij hun gedrag ook automatisch aanpassen. Goed mogelijk dat zij (helaas) ook een beetje tegen de bezoeken opziet omdat ze merkt dat ze met jullie geen fijn contact heeft. Succes O en even voor de mensen die zeggen dat ze blij moet zijn dat schoonmoeder zo ver weg woont. Ik heb een lastige band met mijn moeder, maar omdat ze maar 5 minuten bij mij vandaan woont kan ik 's avonds weer lekker naar huis en "doorademen". Ik zou het 100x erger vinden als ze 3 of 4 dagen kwam logeren.
Bijzonder is het he dat soms gesprekken niets opleveren? Vind dat erg lastig om dan nog een andere manier te vinden.
Hey, Het zijn inderdaad geen schokkende dingen, maar de negativiteit is echt slopend bij haar. We proberen inderdaad altijd gesprekken naar het positieve te draaien. Hebben zo vaak gevraagd naar leuke verhalen uit het verleden maar die lijkt ze niet te willen delen of ze kan het niet herinneren. Oeps mn zin was denk ik verkeerd om. Mn dochter gaat altijd huilen als mn schoonma haar vasthoudt. Als t andersom was was t ook wat geweest. Ik vind dat nog steeds lullig voor mn schoonmoeder maar wil mn dochtertje ook niet laten huilen. Ik denk inderdaad dat ze er zelf ook tegenop ziet. Probeer altijd wel enthousiast over afspraken te zijn, maar vermoed dat het wel doorschemert dat ik dat fake. Oei op 5min afstand lijkt me inderdaad vervelender. Wij rijden nu gewoon heen en weer op een dag 1.5u heen en terug, maar dat geeft ook kans het kwijt te raken voor we thuis zijn. Jij ook succes!
Ik vind dat wel erg overdreven. Ik lees nu geen mega schokkende dingen over de schoonmoeder van ts. Ja negatieve mensen kosten vreselijk veel energie, maar zeker gezien het feit dat ze 150 km verderop woont en ze haar dus niet eens maandelijks ziet is dat wel te behappen lijkt me.
Maar ipv dochter dan op haar schoot te zetten, waarom ga je als je daar bent niet een stukje wandelen oid. Laat oma de wagen duwen enz.
Weet je, misschien moet je dat juist NIET doen. Het zit met iemand die klaagt namelijk zo: die wil gehoord worden, begrepen en erkend. Als de ander dan gaat proberen om ze de leuke kant van dingen te laten zien voelen ze zich niet gehoord en begrepen. En wat doen ze dan? Nog een schepje erbovenop. En nog één, en nog één. Net zolang tot ze tot je doordringen. Probeer eens een keer met haar mee te praten. Laat haar klagen. Over het weer, de trein, je man als baby, dr eksterogen... whatever. En geef haar het gevoel dat je haar écht begrijpt, en het écht rot vindt voor haar (ook al denk je: joh, wat zit je nou te zeuren) Grote kans dat ze daardoor juist minder zeurt.
Dat was mijn reactie op het antwoord van: Shakes zei: ↑ Ik vind mijn verantwoordelijkheid t.o.v. Anderen wel verder reiken dan enkel mezelf en mijn gezin. ↑ Iedereen is anders. De wereld zou er een stuk mooier uitzien als we dat eens gewoon zouden accepteren. Maar sommige dingen zijn moeilijk te accepteren. Ik lees hier geen schokkende dingen waardoor het contact verbroken zou moeten worden. Als ze nou naast je zou wonen en elke ochtend klagend aan je keukentafel zou zitten.... Zo te lezen is ze erg trots op haar kleindochter vanwege die tatoeage. En wat betreft die verjaardagen: Mijn ouders komen op de verjaardagen van de kleinkinderen maar regelmatig niet op de verjaardagen van de volwassenen ( ze hebben een vakantiehuis). Helemaal prima toch? Ik kijk niet meer zo uit naar mijn verjaardag, de kinderen wel. Wat me hier wel vaker opvalt: Als het jezelf niks oplevert maar energie kost, is het contact verbreken blijkbaar heel normaal. Maar sommige mensen vreten zoveel energie van je op dat je kapot gaat, je gekooid voelt in je eigen huis en alles af reageert op je gezin. Ik snap dat er situaties zijn waarbij het beter is om het contact te verbreken maar is het nou zo erg om iets gewoon te doen om een ander een plezier te doen. Ook al levert jou dat niks op??! Goed ik vind niet alles wat ts schrijft "erg" maar sommige dingen begrijp ik haar wel. Ik vind ook niet alles schokkend van ts maar begrijp haar wel. Mijn ouders wonen dichtbij maar ik zie ze niet maandelijks en waarom niet omdat het voor mij te vermoeiend is ik wordt helemaal gespannen als ik bij ze ben of als ze hier komen. Dus voor mij en mijn gezin is het beter als wij ze niet vaak zien.
Dit doet me denken aan een boek die ik laatst heb gelezen. Huh?! van Berthold Gunster. Helpt echt heel erg om bepaalde situaties om te denken. Probeer het eens zou ik zeggen ts
Tja dat je oma het contact verbreekt om een vergeten Moederdag vind ik nogal dom. Ze is je grootmoeder, niet je moeder. Toen ik klein was stuurde mijn moeder me altijd naar oma met een cadeautje voor moederdag... Ik zei toen al tegen haar dat ik niet snapte dat ik haar een cadeautje moest brengen want zij was oma, niet mama en mijn papa moest haar een cadeautje brengen niet ik. Trek die lijn nog altijd door. Moederdag geven mijn kinderen mij iets wat ze op school gemaakt hebben en ik zorg voor iets voor mijn moeder. Als mijn schoonmoeder iets wil voor Moederdag moet ze dat maar met mijn man bespreken. En tante wil ook iets want zij heeft mijn man meer opgevangen dan zijn moeder. Met alle respect maar dat is tussen hen en dat weten ze ondertussen. Vaderdag net hetzelfde. Ik geef aan mijn vader en dat is het. Kinderen geven aan hun papa. Man en ik geven elkaar niks voor Vaderdag of Moederdag, we zijn partners niet elkaars ouders. Als we echt mee op de boot willen springen doen we wel valenijn.