Hm, bang ben ik niet, wel realistisch. Het is niet meer de vraag of er een aanslag zal komen maar wanneer (en waar). Nu vinden mijn man en ik heel veel dingen leuk om te doen, sommige dingen zijn op 'hotspots' andere afgelegen/thuis/Lutjebroek. Wij kiezen er regelmatig voor om niet langer naar de hotspots te gaan als het er druk is/een evenement is. We willen namelijk een leuke ontspannen tijd hebben, en dat hebben we niet als we ons niet op ons gemak voelen. Dus kiezen we voor andere dingen die we even leuk vinden. Ik vind daarmee niet dat 'de terroristen gewonnen hebben'. Ik weet me namelijk prima te vermaken zonder dat zij roet in het eten gooien en voel me niet beperkt. Dat gezegd hebbende, ik reis veel in grote steden en kom ook op grote stations en in overheidsgebouwen. Het is een ingecalculeerd risico en er zijn dagen dat ik het liever niet deed. Maar absolute veiligheid bestaat nu eenmaal niet.
Dit. In Belgie hebben we her al meegemaakt helaas. Ik moet zeggen dat ik nooit echt bang ben geweest. Heb Brussel nooit gemeden, mijn man neemt dagelijks de metro en werkt in 'hellhole' Molenbeek. Dat ook gewoon een woonwijk is.
Ik ben niet heel bang, maar dit soort dingen zetten mij wel aan het denken. Ik kan me alleen niet voorstellen dat iemand een aanslag bij het concert in de Maassilo zou doen, ben eerder bang voor een Schiphol.
Wij wonen vlakbij het centrum in Rotterdam. Het heeft natuurlijk vaak genoeg door mijn hoofd gespookt dat hier wel eens een aanslag zou kunnen komen. Maar ik heb geen zin en geen tijd om me te laten leiden door angst. Events vermijden is haast niet te doen.
Tja, de Bataclan zag ook niemand aankomen. Juist omdat daar veel minder/geen beveiliging is, is zoiets het ideale doelwit.
Over het algemeen ben ik niet bang en wil ik me niet bang laten maken. Maar in de vakantie zaten We vlakbij Parijs en gingen We daar nog een dag heen. Ik Was gedurende de dag wel erg alert merkte ik aan mezelf en ook mijn man keek opvallend veel om zich heen. Op de terugweg in de spits in de metro, zat een jonge man met een koffer tegenover ons heel zenuwachtig te doen en daar werd ik wel een beetje nerveus van...Al met al blij dat ik de stad weer uit Was maar ook blij dat ik 'gewoon' gegaan ben.
Bij mij wisselt het een beetje. Ik wil niet dat mijn kinderen een bange moeder hebben en de wereld is veel te mooi om je in je huis te verstoppen. Ik ben niet zo dol op grote menigten, maar dat was ik tien jaar geleden ook al niet... Trouwens erg fijn om de reacties tot nu toe te lezen. Dat relativeert
Dit voorval bevestigt mijn gevoel dat het helemaal niet een slechte zaak is om bepaalde incidenten uit het nieuws houden totdat 'men het zeker weet'. Na een hoop heisa wordt nu in het nieuws gebracht dat: 1. Het busje er niks mee te maken heeft 2. Een jongen uit Zevenbergen de dreiging zelf de wereld in heeft geholpen. Ook niet al te anoniem lijkt het, aangezien ze hem paar uur later al opgepakt hebben. Ben benieuwd verder...
Woon in Rotterdam en zit soms te denken of het wel slim is ergens heen te gaan, bijvoorbeeld de wereldhaven dagen volgend weekend. Mijn zoontje vindt het geweldig, we gaan elk jaar. Gelukkig zijn daar wel genoeg hulpdiensten Ik kijk tegenwoordig als ik ergens binnenkom, zoals de bioscoop, een concert of in de metro oid waar de nooduitgang of de noodhendel zit en waar ik eventueel zou kunnen schuilen als er iets zou gebeuren...
Dank voor alle reacties. Ik weet dat ik wat overtrokken reageer. De reactie van LW85 vind ik heel herkenbaar. Ik blijf er wel bij dat het goed is om erover na te blijven denken, maar gelukkig helpen jullie iets te relativeren.
Precies dit. Heel erg bang zal ik nooit worden en ga ook gewoon nog wel naar sommige evenementen en vermijd grote steden niet maar ik ben mij er wel meer bewust van dat er dingen kunnen gebeuren. Zo gaan wij standaard ieder jaar al generaties lang naar de kerstmarkt in Dusseldorf, dit jaar ga ik daar echt eens wat dieper over nadenken, ik stel mij dan even het ergste scenario voor en bedenk mij dan dat ik geen kant op kan als er wat gebeurd, ik heb mijn oma'tje van 83 aan de ene kant en aan de andere kant loopt mijn zoontje van 10, ik moet er dan niet aan denken wat ik op zo'n moment zou moeten doen. En ja ik weet dat ik zo niet moet nadenken maar ik doe het wel. Wat mij zo angstig maakt is dat het juist nu ook op plekken gebeurd waar je het niet zou verwachten, neem bijvoorbeeld het concert van Arianna Grande, wie had er ooit gedacht dat ze wat zouden doen bij een concert vol met tieners? Afgelopen zomer was ik bij de open dag van Feyenoord met mijn zoontje, daar was het echt heel heel heel erg druk, dan heb ik wel in mijn achterhoofd dat er bij zulke grote evenementen iets zou kunnen gebeuren. Dus enorm bang? Nee, angstig? Ja een beetje wel.
Het is niet zo dat de politie er niet achteraan zou moeten gaan. Maar er is geen manier om gewoon door te gaan met leven en je ertegen te wapenen. Zo'n krantenbericht zorgt wel even dat ik er meer bij stilsta. Vooral zo dichtbij. Maar met de tijd vervaagd het, zolang er niet daadwerkelijk iets gebeurd dichtbij. Toch zijn er heel veel plekken hier waar veel mensen tegelijk zijn en 365 dagen per jaar waarop er veel mensen op een kleine oppervlakte zijn.
In principe ga ik niks uit de weg. Ik wil me niet bang laten maken en wil zo ook niet leven. De enige keer dat de terreurangst wel door mijn hoofd spookte, was toen ik met mijn oudste dochter naar een concert ging in Brussel. Vlak daarvoor was de aanslag bij Arianna Grande geweest. Dit was een gelijksoortig concert, zij het van een algemeen wat minder bekende zangeres. Op een gegeven moment gingen veel tieners naar voren naar het podium (het waren allemaal zitplaatsen) en mijn dochter vroeg of ze ook mocht gaan. Dat vond ik prima. Ze wist waar ik was en zou mij wel weer terug vinden. Maar toen ze daar zo tussen het publiek vooraan stond, schoot toch door mijn hoofd dat als er nu iets gebeurde ik niet bij haar was en haar niet zou kunnen helpen. En dat voelde zo naar. Toen heb ik bewust een knop omgezet en tegen mezelf gezegd dat ik zo niet moet denken, want daar schiet je niks mee op En mijn dochter was achteraf helemaal gelukkig, want ze had haar grote heldin kunnen aanraken
Bang niet meer, op de 1 of andere manier merk ik ook dat ik vaker denk na een aanslag van daar gaan we weer.. wij zullen vast ooit ook aan de beurt komen, wat ik vaak wel doe is als ik ergens een drukke ruimte in stap of bij een evenement bedenk wat ik in geval van terreur zou kunnen doen. Zo bedenk ik mij altijd dat ik eerst probeer waar te nemen waar de terreur vandaan komt en daar na te handelen, Waar is de nood uitgang? Kan ik daar komen zonder uitgebreid in het zicht te lopen, waar zou ik evt kunnen verstoppen? Maar goed, in zo'n situatie kan je ook bevriezen en dan gaat je plannetje al.. Je hebt het toch niet in de hand, misschien ben ik te nuchter maar als het komt dan komt het