wat ontzettend jammer dat je dit moet meemaken, wat een rotgevoel ik voelde me ZO belazerd, bij mij begon het met bruinverlies toen de echo en ind missed abortion, het bleef bij minimaal bruinverlies en het kwam niet op gang, toen nog een echo en door die staaf is het doorgezet het bloeden begon nog voor ik het ziekenhuis uitwas...heb een week nonstop gebloed met heftige weeën (deed nog meer zeer dan me echte bevalling) toen een spoedecho gehad en ookal had ik een week bloed verloren en stolsels de vruchtzak zat er nog, toen een spoedcurretage gehad, het is goed gegaan wel had ik rest weefsel dat is er na een week uitgekomen en 3 weken later was ik alweer ongesteld, heb toen een poging weer gewaagd, niet verwacht dat het zo snel weer zou lukken maar het resultaat is over een week 1 jaar oud, ik ben dus blij dat het een curettage is geworden, voor mij gevoel was het zo: ''oké het leeft niet, zal nooit leven, dus eruit, dan kan ik verder'' Het zal vanzelf komen als je afwacht maar kan best lang duren voor je lichaam echt doorheb dat het niet volgroeid is omdat het dooierzakje het zwangerschaps hormoon afgeeft (de dag van de slechte echo begonnen bij mij de pijnlijke borsten en misselijkheid..hoe wreed) heel veel sterkte
@Hotsiflots ; het voelt inderdaad als of je lichaam je belazerd. Het heeft je zo voor de gek gehouden, dat het me lastig lijkt om het vertrouwen terug te krijgen. Ik ben wel blij om te horen dat je gelukkig snel weer zwanger bent geworden, en een prachtig mensje op de wereld heb mogen zetten.
Jij ook heel veel sterkte. Een mk is inderdaad niet niets, en doet heel veel met je. Fijn om te horen dat het op gang komt. En inderdaad, fijn is misschien niet het juiste woord, maar je kan daarna weer verder. Hier is helaas een bruin verlies gestopt. Heb niet het gevoel dat het gaat doorzetten. De planning is om morgen te tabletten in te brengen, en dan het op gang te helpen. Gelukkig is m'n werk meelevend, en blijf ik gewoon lekker thuis. Waarschijnlijk totdat mijn vakantie start volgende week. Ik heb nog steeds veel momenten dat ik er even emotioneel doorheen zit. En op andere momenten juist totaal niet, en kan ik er met gemak over praten. Hopelijk kunnen we morgen een begin maken om het af te gaan sluiten. Ik hoop dat jouw mk aan snel afgesloten wordt, en je weer verder kunt.
Ik wilde ook mijn laatste ervaring met jullie delen. Ook voor de dames die mijn topic wellicht later lezen, en er een stukje houvast uit willen halen. Gistermiddag ben ik begonnen met de tabletten. Na 3 uur is mijn mk rustig begonnen, met helder bloedverlies. Een soort wee-achtige krampen (heftige menstruatiepijn) hield 4 uurtje aan, totdat ik een groot stolsel verloor. Voor mij was het duidelijk dat mijn mk een feit was. Hierna namen mij krampen en het bloedverlies meteen af. Het is me gelukkig heel erg meegevallen. Er is een soort rust over me heen gekomen. Ik weet dat het nu klaar is, het ergste is voorbij. Nu ga ik proberen het een plekje te geven, zodat we verder kunnen. Heel erg bedankt voor jullie steun dames. Het heeft me dezd dagen heel erg geholpen.
Ten eerste, wat vreselijk dat je dit moet doormaken. Ik stuur je veel liefde en kracht toe. Ik wilde me verhaal net gaan typen en toen zag ik jou bericht van afgelopen zondag. Hoe gaat het nu met je? Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan dat je met tabletten bent begonnen. Ik heb een hele nare ervaring gehad toen ik de mk ging afwachten. Heel veel sterkte met het verwerken en daarna een plekje te kunnen geven. liefs
Dank je wel, lief dat je er naar vraagt. Het gaat redelijk met me. Het wordt elke dag ietsjes makkelijker, hoewel ik af en toe nog heel down voel. In een week tijd is er zoveel gebeurd. Het heeft tijd nodig om dat een plekje te kunnen geven. Persoonlijk ben ik zelf ook blij met de keuze voor de tabletten. Blij is misschien niet het juiste woord. Maar emotioneel zou ik het denk ik niet trekken om het af te gaan wachten. Lichamelijk gaat het herstel redelijk. Wel zijn de menstruatiekrampen gisteren weer teruggekomen. Ook vloei ik nog steeds relatief veel bloed. Ik had gehoopt dat het al wat minder zou zijn. Als ik het mag vragen, wat zijn jouw ervaringen een ma? Volgens mij ben je ook weer zwanger, gefeliciteerd!
Het zal slijten maar ook na een lange tijd zou je je nog down kunnen voelen, dat heb ik zelf in ieder geval. Ja, hoe moet je het anders verwoorden he? De juiste woorden zijn al zo lastig te vinden maar ik snap wat je bedoelt. Mijn allereerste zwangerschap heb ik bij de eerste echo een kloppend hartje gezien en ruim een week later klopte het hartje niet meer, ik wilde de natuur op zijn beloop laten maar dit eindigde in een spoedcurettage in het ziekenhuis. Ik heb dat echt als traumatisch ondervonden. Ik begon gewoon zo hevig te bloeden en dat stopte niet meer, achteraf was er ook een fout gemaakt met het tellen van hoeveelheid bloed ik had verloren en moest ik eigenlijk een bloedtransfusie maar ze wilde toch dat mijn lichaam het zelf ging oplossen. (Ook dat vond ik achteraf echt K want ik heb heel lang moeten herstellen). Ik wilde absoluut geen curettage en nu eindigde het zo dus ik was echt heel erg verdrietig. Ik ben inderdaad weer zwanger! Dank je wel! Dit keer was het pats boem. Dus zo kan het ook.... Nogmaals, heel veel sterkte en als je er over wil praten, zeker doen!
Dat klinkt inderdaad heel heftig, een spoedcurretage met veel bloedverlies. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar geen fijne herinneringen aan hebt. Vind je het moeilijk om weer zwanger te zijn nu? Kan je de angst zo naast je neer leggen en genieten, of is dat je eerste periode juist heel moeilijk? Ik merk dag het iedere dag wel iets makkelijker wordt. Ik vind het lastig om nog steeds bloedverlies te hebben, terwijl ik het afgesloten wil hebben. Er over praten helpt om het een plekje te kunnen geven.