Ik heb op de website van Karla Mooy (oid?) gekeken en zij bijv (en nog wat anderen) Zeggen dat je juist niet boos moet worden en juist meer moet luisteren en keuzes geven, oplossingen zoeken etc.. als er zoveel strijd is. Maar soms heb ik echt het idee dat het dat juist ook erger kan maken. En dan denk ik: Welke manier kun je dit nou het beste aanpakken. Gewoon 1 keer waarschuwen en meteen doorpakken, of meer begrip tonen en dus meer geduld hebben.
Integrale vroeghulp is voor die twijfelgevalletjes. Hebben ze iets of toch niet zoals autisme spectrum, adhd,... Ze sturen je dan door naar de juiste hulp als het nodig is. Geven zelf geen stickers.
Ok..! Kun je wat voorbeelden geven waarom je daar over twijfelt? Of wil je dat liever niet hier openbaar zeggen
Ja dat maakt het zo moeilijk.. Je twijfelt dan weer over de manier van aanpak als je ziet dat het niet echt werkt, maar dan doe je het andere en brengt dat ook weer strijd Er moet misschien gewoon een duidelijke handeling komen die ik toepas in alle gevallen dat hij niet luistert? Dus bijv. 1 keer voorbereiden (we gaan zo de kleren aan doen en naar buiten), dan zeggen (we gaan nu de kleren aan doen). En als hij dan niet luistert het gewoon zelf aanpakken ookal wordt het dan gekrijs en geschreeuw. Ik weet het niet, haha, nooit gedacht dat ik dit zo moeilijk zou vinden! Maar ik merk dat ik heel erg geirriteerd en moe raak als hij niet luistert en (misschien expres) niet mee wil werken
Ik denk dat je niet alle strijd perse uit de weg moet willen gaan. Driftbuien en strijd is soms heel goed voor de ontwikkeling. Natuurlijk moet ze ruimte hebben voor eigen keuzes etc. Maar he, ze moeten toch ook leren dat het niet altijd op hun manier gaat? Lijkt mij minstens zo belangrijk. En soms moet je ook gewoon op tijd zijn ergens...
Het zal hopelijk ook een periode zijn..wat misschien over een tijdje weer veel beter gaat (Zoals wel meerdere dingen...!).. Maar het is soms moeilijk om rustig te blijven en steeds zoveel geduld op te brengen. Daardoor twijfel je weer of je het misschien verkeerd aanpakt
Hier in de pyjamabroek naar school. Ik had al talloze keren gewaarschuwd en was er klaar mee. Heb gezegd nu aankleden en anders in pyama naar school. Dat is hem dus geworden.
Ik heb zelf (nog) geen kinderen. Maar dit klinkt precies als mijn nichtje. Mijn schoonzus verteld altijd van te voren wat ze van haar verwacht en dat werkt echt heel goed. Met in bad gaat zegt ze bijvoorbeeld van te voren ''A. we gaan straks in bad zullen we afspreken dat als mama zegt dat je eruit moet je dat ook doet?'' zoiets. Dit herhaalt ze dan 1 x als in weet je nog van de afspraak? en niet luisteren is gewoon eruit halen. Misschien heb je er wat aan.
Mijn jongste is er ook zo eentje. Veel eigen plannen en heel lastig als iemand daarin stoort , dan komt dat pittige temperament meteen om de hoek kijken. Ik lees veel van de dingen die ik ook doe: - aanraken, arm vastpakken om zeker weten de aandacht te hebben. - van te voren aankondigen, moment benoemen als het zover is (ik wil dat jij nu), als er niet geluisterd wordt een keus uit 2 dingen (zelf doen of ik help je. Waarbij helpen niet altijd 'leuk' is cq gewaardeerd wordt) en ik tel langzaam tot 3 voor ik tot actie overga. - ik probeer echt superconsequent te zijn en mijn woord altijd waar te maken - de drift/huilbui die vaak volgt probeer ik zo neutraal mogelijk te benaderen - als conversatie (weer) mogelijk is, benoem ik wat ik denk dat het probleem was (jij wilde nog langer in bad spelen, he? Ik snap dat dit leuk is, maar het kan niet, het is tijd om pyjama aan te doen. Morgen kan je weer in bad). Een stukje erkenning voor wat ze voelt en soms voor mij ook food-for-thought hoe belangrijk ik het vind dat het 'op mijn manier' ging (picking my battles). Mijn dochter wil bijvoorbeeld eerst een cracker eten voor ze haar kleren aan doet in ochtend, eerst ging ik hier tegenin omdat ik vond dat aankleden eerst moest, maar na veel strijd vroeg ik me toch eens af waarom ze niet de cracker (die ze toch ging krijgen, onderdeel van haar ontbijt) eerst mocht, was dat nu zo'n halszaak voor mij? Antwoord was nee. Dus ze mag nu eerst een cracker en dan doen we kleren aan en dan volgt de rest van ontbijt. En heb ik bijna geen strijd meer m.b.t. aankleden, dit is namelijk een 'regel' die we 'samen overeen gekomen zijn'. Ons compromis. En dan wordt het beter naarmate ze ouder worden. Mijn dochter weet inmiddels dondersgoed dat ik ook doe wat ik zeg, maar ook dat ik bereid ben te luisteren naar haar wensen. Tussen 2 en 3 jaar was hier ook wel echt de piek van peuterpubertijd... Ik heb wel eens gelezen dat je bij wilskrachtige kinderen het beste 'als een stenen muur' kunt zijn: solide en onwrikbaar. Dus als jij een 'grens' neerlegt dan blijft die liggen/staan hoe hard ze er ook tegenaan beuken. De kunst is wel om goed na te denken waar en wanneer je een grens neerlegt. Te veel/strakke grenzen komen ze in opstand, te weinig/ slappe grenzen geeft een gevoel van onveiligheid, niet weten waar ze aan toe zijn.
Je kunt wel keuzes geven maar dan niet in dingen die moeten. Bijvoorbeeld welk broodbeleg hij wil etc. Kiest hij niks, nja dan een kale boterham. Maar sommige dingen moeten nou eenmaal, zoals aankleden, tanden poetsen etc. Dus daarin geen keuze geven en dan krijg je soms een driftbui om je oren maar dat Is dan maar zo. Vaak Is dat ook wel zo voorbij, zeker als ze eenmaal doorhebben dat je niet onder de indruk bent van het gegil. Ik vertel ongeveer 2 minuten van tevoren dat We gaan aankleden/opruimen/uit bad gaan etc. En als het tijd Is zeg ik: kom We gaan uit bad! En til ik hem eruit. En tegelijk begin ik alweer te kletsen over de gave pyjama die klaar ligt om aan te trekken ofzo en dan Is hij zo vergeten dat hij het niet leuk vond om uit bad te komen.