mn zoontje wilt me niet meer...

Ik denk dat een goed gesprek met je ouders nodig is. Als ze willen dat het JOUW zoontje is, zullen ze zich daar ook naar moeten gedragen. Dus: niet ophalen bij de BSO en als jij zegt dat hij naar bed moet, moeten ze jou daarin steunen en gewoon welterusten zeggen.
Ik denk dat de overgang naar een eigen huis voor jou EN je zoontje een stuk prettiger is, als hij er van te voren al aan went dat jij als moeder dit soort dingen beslist.

Hoe weten jouw ouders trouwens dat hij niet naar binnen wil? Waarom lossen de leidsters van de BSO dit niet zelf op? Ook navragen en betere afspraken over maken met de BSO zelf.

 

Hey meid,

Ik snap heel goed dat deze situatie jou frustreerd. Het lijkt me heel moeilijk om op deze manier tot een oplossing te komen. Je zoekt namelijk naar onafhankelijkheid van je ouders in de opvoeding van he zoon, maar tegelijk ben je afhankelijk van je ouders omdat zij je onderdak bieden (en als ik het goed begrijp bij de praktische en organisatorische kant van de opvoeding helpen). Het is daardoor erg moeilijk om op je strepen te gaan staan en grenzen te stellen.

Hoe goed kun je praten met je ouders, is het mogelijk om een duidelijk gesprek over de regels te voeren? Is het een optie om samen rond de tafel te gaan en duidelijke regels op te schrijven die zowel voor jou als je ouders naleefbaar zijn?

Ik denk ook dat je onderscheid moet maken tussen de conflicten die jij met je ouders hebt en de liefde van en voor je zoon. Ik kan me niet voorstellen dat je mannetje niet zielsveel van jou houdt, maar natuurlijk is hij ook dol op oma. Jullie zijn allebei belangrijk voor hem. Probeer naast je baan en de drukte van alledag ook gewoon lekker te genieten. Ga samen op stap, eendjes voeren, picknicken, naar de ik speeltuin, ik noem maar wat voorbeelden en probeer naast je strenge opvoeding ook gewoon lekkere quality time samen door te brengen.

 

Als je op jezelf woont zal je mogelijk meer subsidie krijgen waardoor je wat minder werken kunt en waardoor je zelf wat meer tijd voor hem kunt maken!

Opa en oma kunnen dan eens oppassen en als het tijd is halt mama hem weer op.

Je leeft natuurlijk wel in hun huis. Als jij veel weg bent is het voor hem ook moeilijk te begrijpen..

Sterkte!

 

Ga op jezelf wonen, dat lijkt mij de perfecte oplossing. Dan ben jij moeder en jouw moeder oma, want zoals het er nu uit ziet is je moeder Mama 2.

Doen:
- Praten met je ouders (niet verwijten 'jij doet dit en dat is fout' maar ga samenwerken)
- Op jezelf wonen

 

Op jezelf wonen is inderdaad de oplossing, maar communiceer tot die tijd met je ouders en geef aan dat je snapt dat hun zich met de opvoeding willen bemoeien (jullie wonen daar immers in) maar dat jij zijn moeder bent en hun hem niet in alles zijn zin mogen geven.
Ik hoop voor je dat je snel een huis vind!
Jouw zoon houdt nog steeds van je hoor, maar hij ziet opa en oma continu en krijgt steeds zijn zin van hun... logisch dat hij ze leuk vind.

 

Ik ben het eens met anderen zoek een woning.
mag ik vragen waarom je nog niets hebt?

en je ouders zijn zo te horen geen oma en opa maar ook een opvoeder.
dus zou toch eens vriendelijk maar duidelijk aangeven wat dit met jou doet.
dat jou opvoeding door gevoerd moet gaan worden wil je straks geen problemen krijgen.
het is natuurlijk geweldig dat ze je willen helpen maar als je moeder al zegt dat ze meer haar zoon is dn haar kleinzoon zou ik toch snel stappen nemen.

 

Ik lees uit je verhaal dat "de omgeving" de boosdoener is. Namelijk je moeder.
Mijn moeder doet ... Mijn moeder zegt...

Draai de situatie eens om: jij vindt dat je moeder klaagt en geen grenzen stelt aan je zoontje. Dus wat ga jij aan dit probleem doen?
Dat klinkt even heel kort door de bocht, maar dat is het punt wat je kan aangrijpen. Je moeder gaat het probleem niet oplossen.

Belangrijkste is dat je zorgt voor een eigen plekje. Is er een optie dat je particulier een eigen plekje vindt, als de woningbouw (nog) geen optie is?

Zorg voor een open en duidelijke communicatie naar je moeder.
Maak afspraken die duidelijk voor iedereen zijn.
Wees duidelijk in je verwachtingen naar je zoontje en moeder.

 

Wat een ongezonde relatie hebben jullie zo gecreëerd. Ik hoop dat je snel een eigen woning vindt, ik denk dat dat een heleboel op zal lossen.

Waarom nemen ze je zoon trouwens mee naar huis als hij niet wil? Hij weet nu dat de optie er is, dus logisch dat hij dan die kans grijpt. Als er geen optie was, zou hij echt wel naar binnen gaan en dan weet ik zeker dat hij het er gewoon naar zijn zin zal hebben.

 

Precies wat andere ook al aangeven, nieuwe plek en dan de tijd om echt moeder te zijn en opa en oma.
Het is een lastige situatie omdat je en daar woont, ze je zoontje opvangen wanneer nodig, je bent nu afhankelijk van hun.

Je zoon kiest nu de makkelijkste weg, niet omdat hij je niet wil maar het hem beter uitkomt en misschien ook wel confrontatie uit de weg wil gaan.

Wil geen ruzie met jou en waarschijnlijk loop jij de kamer uit als je meoder toch besluitom te spelen of zet jij door?

Ik zou de regels op papier zetten en zoveel mogelijk zelf doen.
Wanneer staatje zoontje op, wanneer is het ontbijt, hoe laat naar school, wie brengt, blijft hij over of haalt iemand hem, afspraak na schooltijd, huis of opvang.wanneer eten, wat te doen na het eten en hoe laat naar bed.
Ook zichtbaar maken voor je zoon. Kleine kaartjes met zijn favorieten figuren, op een duidelijke plek, hier kun je hem dan naar toe sturen als hij het niet weet.en iedereen consequent zijn.

Alles in een dagplanning en iedereen moet zich er aan houden. Dus zoontje bij de opvang en waarom zouden ze er dan zijn? School zorgt toch dat hij op de juiste plek zit. De leidsters krijgen niet eens de kans om te laten zien hoe leuk het is. Ook zonde van het geld.

Aangeven dat je heel blij bent met de hulp maar dat je meer structuur voor je zoontje wil.
Probeer discussies te vermijden want dan krijg je een welles nietes spel.

Succes!!

 

Besef je wel dat de kans op een woning nu nul is doordat je je baan hebt opgegeven?

Het vinden van een woning kan lastig zijn, maar niet onmogelijk. Kijk eens op marktplaats, desnoods tijdelijk een studio of één kamer appartement.

Je hebt nu jouw baan opgezegd, maar los dat het probleem met je moeder en zoontje nu daadwerkelijk op?

 

Op deze manier doorbreek je niet de driehoeksverhouding met je moeder.

Je opent een topic waarin je veel nuttige tips krijgt. Bent erg negatief over je moeder, maar wil vervolgens nog wel onder één dak blijven wonen en bij hen in loondienst gaan.

Ik zag je andere topic ook voorbij komen; dat je je zoontje niet goed kent. In dat topic geef je ook aan dat je gestopt bent met werken. Hoe denk je dat alleenstaande moeders dit doen? De meesten werken ook, brengen hun kind naar de opvang of werkende ouders idem.

Een band met je kind krijg je niet door te stoppen met werken. Een band zal je krijgen door actief de ouderrol op je te nemen. Iets wat je moeder nu doet.

Succes met alles wat nog op je pad komt.

 

Oh dat is niet zo'n handige beslissing. Nu maak je jezelf echt compleet afhankelijk van je ouders. Maar goed, het is gebeurd, hopelijk vind je nu toch wat je zoekt.

 

Ik heb het gevoel dat jij nooit uit jouw kind-rol bent gegroeid.

Je hebt nergens anders dan thuis gewoond, hebt een kind gekregen dat je ouders grotendeels opvoeden, en van een op de andere dag zeg je zelfs je baan op wat je ouders ook weer gaan opvangen.
Eerlijk gezegd vind ik dit gedrag (vooral het laatste) meer horen bij een 16-jarige tiener zonder verdere verantwoordelijkheden.

Wat je nu hebt gecreëerd is dat jouw ouders verantwoordelijk zijn voor jullie onderdak, inkomen en verdere verzorging.
Ik snap ergens wel dat ze jullie beide als hun kind behandelen.

De enige oplossing om hier uit te komen is volwassen worden..

 

Een ongezonde leefsituatie, waarin jullie elkaar naar beneden halen.

Je bent volwassen en mag nu op die manier keuzes maken. En een volwassen keuze in deze situatie is een baan zoeken en een eigen plek voor jou en je zoontje.

Op die manier kan je zelf ook die moederrol op je nemen voor je zoontje. Want ik lees in wat je schrijft dat je die rol soms (liever) uit handen geeft. En dat voelt je zoontje ook haarfijn aan.

Als je het moeilijk vind om dit zelf te regelen, dan kan je er altijd hulp bij vragen. Via een sociaal wijkteam bijvoorbeeld.

Succes!