Hoi, Ik heb echt even de behoefte om van me af te schrijven. Sinds vorige week ben ik ongesteld geworden, nog voor de testdatum, na een 1e IVF-poging. Bij deze poging waren er 5 follikels weggehaald, en tot ons groot geluk zaten er ook 5 eicellen in. Van deze 5, zijn er 3 bevrucht en uiteindelijk 1 7-cellig embryo overgebleven van gemiddelde kwaliteit. Al met al waren wij al heel erg blij dat er uberhaupt bevruchtingen waren en er eentje teruggeplaatst werd. Vooraf had ik me al alle horrorverhalen ingelezen (heel dom, maar toch doe ik het) en was ik blij met dit resultaat. Wij stonden er allebei zo positief in, dit zou en moest DE poging worden. Ik was al 1x eerder via IUI zwanger geraakt (helaas geeindigd in een miskraam), dus nu kon het gewoon niet anders dan alleen maar goed gaan. Niets bleek minder waar, helaas. Nu had ik op voorhand al een afspraak gemaakt in Dusseldorf en gelukkig kunnen we daar volgende week terecht. Maar ik heb nu steeds zo'n depressief gevoel, die positiviteit die ik eerst had kan ik met vlagen een beetje terug halen. Maar als ik dan weer op de 1 of andere manier geconfronteerd wordt met het feit dat het mislukt is, dan springen de tranen me in mijn ogen en kan ik niet meer stoppen met huilen. Daarnaast denk ik er ook vaak aan, wat als het nu NOOIT lukt? Ik zou daar niet mee kunnen leven, en denk dan ook vaak dat ik mezelf nog iets aan doe. Heel naar gevoel is dat. Al ben ik best een rationeel iemand en kan ik mezelf vaak aardig bij elkaar rapen, ik schrik toch van deze gedachtes en hoop zo erg dat het weggaat en mijn positiviteit weer terug brengt. Ik heb afgelopen week een afspraak gemaakt met een psycholoog van het zhuis, maar kan daar pas helaas 30 oktober terecht. Ik hoop dat het niet eens nodig zal zijn, maar ik vind dit toch zo'n zwaar proces. Elke keer las ik al verhalen dat IVF zwaar zou zijn, dit heb ik nooit zo ervaren totdat het mislukte. Wie herkent dit gevoel, en hoe gaan jullie hiermee om? Zou die positiviteit nog terug komen?
Het is zo herkenbaar, al is het persoonlijk alweer even geleden. Goed dat je doorpakt. Ondanks het diepe verdriet van nu is hoop hetgene wat je op de been houdt. En puur statistisch bekeken, gemiddeld heeft een vrouw 6 terugplaatsingen nodig voor een zwangerschap. Natuurlijk hoop je meteen resultaat te mogen hebben maar helaas is het niet de norm. Probeer er aan vast te houden dat je dus helemaal nog geen slecht perspectief hebt.
@puppy28 ja ik herken dat gevoel en ik denk velen met mij. De periode na een witte test is wel het zwaarst hoor, die komt elke keer weer als een klap. Volgens mij blijft dat zo, maar daarna wordt het wel weer minder. Die hormonen helpen natuurlijk ook niet mee, vergeet dat niet. Ik merkte dat in de rustperiode als je geen last hebt van hormonen en je er ook iets minder mee bezig bent het beter met gaat en ik niet zo deprie ben, daarom zie ik ook een beetje op naar de volgende poging. Ik weet alleen nu beter wat mij te wachten staat. Ik was ook zo geschrokken van de impact net als jij. nu zit je even in het diepstepunt, maar je zult zien dat je je over een week beter voelt en je toch weer ergens nieuwe hoop vandaan hebt weten te toveren. Sterkte
@Champetter ik zie in jouw onderschrift dat je door dusseldorf in verwachting bent geraakt. Dat geeft mij ook wel weer wat hoop. En het klopt inderdaad wat je zegt met die hoeveelheid tp, maar toch bekruipt mij steeds dat negatieve gevoel. Mag ik vragen waarom jij naar Dusseldorf bent gegaan? *Edit: ik zie het al, echt een wondertjes heb jij dus!! @Nellie4 Die hormonen versterkt het gevoel wel, hoop echt dat het volgende week weer beter gaat. Vooral na dat gesprek in Dusseldorf, daar kijk ik toch wel naar uit. Dankjewel voor jullie reacties!! Ben ook zo boos op de hele wereld momenteel, slaat nergens op eigenlijk, maar vind het gewoon zo zo zo oneerlijk!! Zoveel vrouwen/stellen die hun kindje af staan omdat het niet gewenst is, en bij ons is het zooo gewenst en het komt maar niet.
Heel herkenbaar! Wij staan met een voet al in de mislukking van ivf-poging 1. Theoretisch gezien zou deze laatste poging nog moeten kunnen, maar na 7 mislukte tp's geloof ik er niet meer in.... Je begint hoopvol, dat had ik ook. Het gevoel 'dit moet toch lukken'. Kant en klare embryo's, je bent er zo dichtbij. Als dan (in mijn geval keer op keer) het niet zo blijkt te zijn, is dat zeer teleurstellend. Waar gaat het mis? Waarom doet mijn lijf niets? Dat voelt gewoon als falen en zo onvrouwelijk. Ook wij gaan de overstap naar buitenland maken en hadden vorige week gesprek. Dat heeft me goed gedaan. Nieuw behandelplan, artsen die meedenken...letterlijk kreeg ik er positieve energie van. Ik hoop dat jouw gesprek dit ook gaat geven! Blik weer op vooruit met nieuwe kansen. En wat hierboven ook wordt gezegd, er zijn vaak meerdere tp nodig (al zou je dat niet zeggen als je op dit forum leest ). Dus geef de moed niet op. Praten met een psycholoog kan ook helpen. Ik heb ook hulp gezocht en vind dat fijn. Ze zei gisteren nog dat ik wel wat liever voor mezelf mag zijn, me mag verwennen. Het is een zwaar traject. Dus maak ook een mooie lijst met energiegevers en verwen je daar af en toe mee, ga naar dd en lucht je hart bij de psycholoog en hier op het forum. Hopelijk wordt je geduld snel beloont! Sterkte!
@dame82 dankje voor je reactie. Wat vervelend is het ook he voor ons! Maarja met zelfmedelijden schieten we natuurlijk ook niets op, dus constant maar in die 'blijf-moed-houden-modus'. Jij hebt gewoon al 7 tp's gehad zeg! Ik slechts 1 en ik herken je gevoel nu al betreft dat falen en onvrouwelijkheid. Waar ben je geweest Gent/Dusseldorf? Hoop zo voor jou dat het buitenland je ook gaat geven wat je wenst!
Het is ook moeilijk constant moed te houden, eigenlijk onmogelijk. Je moet eens weten hoeveel frustratie en verdriet hier de revue al gepasseerd is. Ik heb het na de mislukking van tp 6 echt wel moeilijk gekregen, wetende dat NL klakkeloos terug blijft plaatsen zonder eens verder te kijken. Ik sleep me door de tp 7 en 8 heen en heb mijn blik op Gent (daar gaan wij heen) gehouden. Eindelijk daar praten met een arts en een behandelplan opstellen gaf me cht nieuwe hoop. En zo moeten we blijven proberen te zoeken naar dit soort momentjes van positief gevoel of succes; een goed ontdooide cryo, mooi opgebouwd slijmvlies, goed gesprek met arts. Het heeft nog niet tot een zwangerschap geleid, maar geeft uiteindelijk wel de energie om door te gaan. Hopelijk wordt ons geduld en doorzettingsvermogen snel beloont!
Zeker herkenbaar.. ik ben direct naar Dusseldorf gegaan, omdat ik geen vertrouwen had in mijn zkh in NL. De eerste verse terugplaatsing mislukte en ik was zo verdrietig! Wat mij hielp was het evaluatiegesprek met Dusseldorf en hoe we de cryoplaatsing zouden aanpakken. Voor die terugplaatsing hebben ze de pipelle toegepast en mij op NK cellen getest. Die poging is gelukt. Ze kunnen erg veel in Dusseldorf, dus geef de hoop niet op! Waarschijnlijk krijg je van het intakegesprek al een beter gevoel, heel veel succes!