Ik ben 2 weken geleden geopereerd. Het Was een pittige operatie en t herstel gaat langzaam Ik heb veel meeleven gekregen van vrienden en familie. Alleen 1 schoonzus heeft niks van zich laten horen. Geen berichtje of telefoontje hoe het gaat. Woont in dezelfde woonplaats, kinderen gaan naar dezelfde school. Nu ik weer bij school kom probeert ze elke keer om me aan te spreken. Ik heb daar moeite mee, je hoeft als familie toch niet op straat elkaar op de hoogte te stellen hoe het gaat? Ik ben ook een beetje bang dat ik kattig reageer en me laat ontvallen wat ik er van vindt. Is dat gek? t Zou makkelijk zijn als ik haar gewoon zou kunnen negeren.
O, ik zou haar me laten aanspreken. En als ze vraagt hoe het is zou ik zeggen: "Het is heel moeilijk geweest, maar gelukkig had ik veel steun van vrienden en andere familie." Als er dan een goede reden is waarom ze eerder niks vroeg, kan ze zich verantwoorden en anders weet je ook waar je aan toe bent. Steek je energie in jouw herstel en niet in haar (al weet ik heel goed dat het pijn kan doen). Spoedig herstel, Emilie
Zo zou ik het t liefst ook willen zeggen, maar ik ken mezelf heel goed. Omdat ik het zo vreemd vindt zeg ik snel heel iets anders. Dus dan zeg ik het liefst maar niks, maar dat is ook niet de bedoeling. Misschien moet ik gewoon de confrontatie aan gaan.
Gewoon normaal. We zien elkaar bij verjaardagen van gezins,- en familieleden. Geen ruzie of iets dergelijks.
Ik zou me daar echt niet zo druk om maken. Sommige mensen zijn van nature ook niet zo belangstellend, of vinden het lastig. Ik zou je gewoon aan laten spreken. En als ze dan vraagt hoe het gaat, dan zeg je nog aan het herstellen bent, en goede uitslagen hebt gehad. Gewoon algemeen, zoals je dat ook zou zeggen tegen een niet-familielid? Misschien heeft ze eindelijk de moed gevat om het te vragen, en stoot jij het af. Dat zou ook zonde zijn?
Weet je wat ik zo lastig vindt, dat ik t niet kan begrijpen dat je niks laat horen. Waarom zou je daar moed voor moeten vatten? Dat zit ik me echt af te vragen de laatste paar dagen. Ik ben, in mijn ogen, heel normaal in de omgang. Ook naar haar toe. Vraag altijd als er iets bij hen is. En ik vind het gewoon lastig omdat het niet ging om een gebroken teennagel, bij wijze van spreken. Het contrast is zo groot in het meeleven wat ik wel (gelukkig!) krijg van anderen.
Tsja da's familie. Met de een heb je meer dan met de ander en de een is beter u in zulke dingen dan de ander. Zelf zou ik er niet zo mee zitten (tenzij jullie ook echt bevriend zijn) maar dan moeten ze omgekeerd ook niks van me verwachten..
Ik weet het van iemand in mijn omgeving. Die vind het dan moeilijk om daarna om te gaan met een reactie van de ander, waarbij iets "verdrietigs" wordt gezegd. Dat ze het moeilijk vinden om dan troost te bieden bijv. En dan begint diegene soms niet eens met vragen, maar wacht eerst even af tot het ergste voor bij is. Daarna is een reactie vaak niet meer zo "verdrietig"en durft ze het wel aan. Als je dat niet weet, dan lijkt diegene erg koeltjes en afstandelijk. Maar ik weet nu dat het echt iets is van haarzelf.. Niet van degene waar iets mee is.. Ik zou er nu niet de energie in steken en er iets groots van maken. Gewoon laten aanspreken en dan kijken hoe het loopt. Maar niet veroordelend, want je weet niet wat er achter zit.
Veroordelen wil ik zeker niet, daar bereik ik niks mee. Er zal vast iets achter zitten, dat kan niet anders. Ik vraag me nu vooral af, waarom? Maar daar krijg ik waarschijnlijk geen antwoord op, of ik moet er specifiek naar vragen. Maar dat maakt t zo beladen. Iemand kan dan in de verdediging schieten of ik kan kattig reageren en voor je t weet heb je een discussie en daar heb ik momenteel geen zin in. Ik heb mn energie hard genoeg nodig voor mezelf en mn gezin. Maar t doet toch wel een beetje zeer, zeker van familie...
Ik ben er niet trots op, maar ik heb het ook wel eens laten afweten in dit soort situaties. Dan probeerde ik eerst een goed moment te vinden om te bellen, Vervolgens gingen de eerste dagen voorbij en was ik eigenlijk een beetje aan de late kant. Dus dan bedacht ik een plan met bloemen en dan had ik het zo groot gemaakt... Uiteindelijk kom je elkaar dan tegen en schaam je je zo kapot en probeer je het alsnog te fixen. Het is niet te snappen en ik wil het ook niet goedpraten, maar mensen doen soms onbedoeld hele rare dingen. Ik denk dat het het snelst is opgelost als je gewoon eerlijk tegen haar bent en aangeeft dat het je heeft teleurgesteld dat ze je niet even heeft gebeld. En wat fijn om te lezen dat de uitslagen goed waren. Het zal echt een spannende tijd zijn geweest.
Ja het is ook lastig. Alleen op een gegeven moment kom je vanzelf op een punt dat je denkt, ok laat maar. Als je er voor je eigen gevoel genoeg tijd en energie in gestoken hebt is het goed. Besteed je energie lekker aan anderen en je herstel!
Hoe jij t verteld kan ik t me echt wel voorstellen dat t zo zou kunnen gaan. Iedereen is idd anders hè. Maar t lastige is, dat als ik t eerlijk zou zeggen dat ik teleurgesteld ben, dat t er op 1 of andere manier (voor mn gevoel) rottig uitkomt. Ik ga er nog maar eens goed over nadenken. Ik ben ook erg opgelucht dat de uitslag goed is. Het heeft echt aan me gevreten, die onzekerheid van de laatste 2 weken.
Zo ben ik ook idd, en het is niet goed te praten, maar bij mij ligt het er dan aan dat ik zoveel op mijn bordje heb, dat het er zijn voor anderen er nog wel eens bij inschiet. Ik probeer dat later wel goed te maken op een of andere manier, maar dan moet die ander dat wel toelaten. Misschien dat je met onze reacties in je achterhoofd wel rustiger het gesprek aan kunt gaan. Als iemand in zo'n geval zou zeggen dat hij/zij teleurgesteld is in mij, dan zou ik dat direct toegeven dat het terecht is, ik zou daarbij een beetje uitleg geven en beloven dat ik mijn best ga doen attenter te zijn. En dat ga ik dan vervolgens ook doen natuurlijk. Fijn dat de uitslagen goed zijn, ik hoop dat het herstel goed verder gaat.
Ik zou eigenlijk vooral willen weten wat ze te zeggen heeft. Voor hetzelfde geld heeft er voor haar ook iets groots gespeeld op hetzelfde moment waardoor haar gedachten even ergens anders waren en wil ze daar nu excuses voor maken oid. Ik kan me best voorstellen dat je gekwetst bent, maar ik vind wel dat je haar in ieder geval even moet toelaten om uitleg te geven. Dan kan je daarna alsnog bekijken hoe je je er bij voelt.
Dat zou wel t beste zijn. Met vrienden kan je dat idd hebben, dat zet je dan op een laag pitje. Met familie wordt dat toch wat lastiger. Je ziet en spreekt elkaar toch vaker en iemand negeren wil je dan ook niet. Maar ik ga mn best doen om mn energie aan iets anders te besteden.
Ik wil idd echt gaan proberen om blanco het gesprek aan te gaan. Dat wil ik ook echt, maar ik merk dat dat steeds lastiger wordt naarmate ik haar vaker tegenkom bij school. Dat ligt echt aan mezelf. Misschien moet ik eerst mezelf onder handen nemen.
Ik heb idd eerst geïnformeerd bij mn schoonmoederof ze niet precies in die tijd ziek was oid. Ik zou t echt vervelend vinden als er echt iets aan de hand zou zijn en ik haar iets zou verwijten. Maar dat is niet zo. Ik heb niet gezegd dat ik niks gehoord heb van dr. Ga daar niet achter dr rug om over praten. Uit ervaring weet ik dat er waarschijnlijk niet echt iets gezegd wordt als ik aan geef hoe ik me voel (teleurgesteld) en dat maakt t wel wat lastiger. Ze is erg gesloten.
Ik zou er niet vanuit gaan dat het uit kwaadheid zo gegaan is. Dus dan is er vast een reden(omdat ze niet durft, omdat ze je rustig wil laten herstellen en de verhalen al van anderen hebt gehoord, etc..). Of die reden voor jou genoeg voelt is iets anders. Maar steek inderdaad de energie in je eigen herstel, en laat het voor nu luchtig (niet ontlopen, niet benoemen etc). Evt kun je altijd later nog een vragen, of misschien dat je iets hoort via via. Maar als het een gesloten typje is, kan het zijn dat het gewoon nooit boven water komt. En dat hoeft toch ook niet. Ik heb het jaren gedaan en werd uiteindelijk gestresst ervan. Nu kan ik het veel beter laten gaan.. Zolang het maar niet kwaad bedoeld is..