Beetje raar om dit op een forum te zetten maar ik heb het er moeilijk mee. Beetje achtergrond: partner (50) en ik (34) zijn nu 3,5 jaar samen. Partner heeft reeds twee kinderen uit vorig huwelijk (uitwonend, waren vroeg ouders). Ik heb nog geen kinderen maar wel een kinderwens. Hij niet echt. Hij realiseert zich echter dat de wens niet overgaat bij mij en na veel gesprekken hebben we dan uiteindelijk besloten om per 1 augustus te stoppen met anticonceptie. Zijn onzekerheid mbt kinderen blijft heel groot. Hij mijdt het onderwerp als ik het niet aankaart en ik probeer het te laten rusten. Maar het neemt een groot deel van het voorplezier en de spannendheid die het bij mij oproept weg. Ik blijf me schuldig voelen omdat ik het gevoel heb dat hij het meer voor mij doet. Hij zegt dat hij zich over de onzekerheid heen wilt zetten en dat het wel zal goedkomen maar het blijft een beladen onderwerp. Hij is bang dat hij niet meer toekomt aan carriere, hij was al vroeg papa en heeft toen ook zijn carriere laten schieten. Dat hij te oud is. Slechte band met zijn kinderen na scheiding dus hij heeft er een kater aan overgehouden. Ik begrijp ook heel goed waarom hij geen kinderen zou willen. Maar het is wel fijn als je dan een keuze maakt, ook voor mij zeg maar. Toen besloot hij toch om met anticonceptie te stoppen maar nu hebben we nog nauwelijks sex. En als we sex hebben heeft hij moeite om een echte erectie te krijgen en te houden, en het duurt heel lang voordat hij klaarkomt, als dat lukt. Hij geeft aan nu moeite ermee te hebben omdat het geen ‘onbezorgde’ sex meer is. Ik begrijp dat wel maar ik voel me er zo vreselijk verdrietig onder. Ik wil hem niet in een positie dwingen van vader worden tegen zijn wil in. Maar het lijkt wel alsof hij die keuze niet durft te maken omdat hij mij dan kwijtraakt. Hij maakt zich alleen maar zorgen erover, en als we het erover hebben zegt hij ook wel dat hij het ook leuk-spannend vind maar die kant verbergt hij uitstekend. We hebben zo’n goede sex normaal, ik vind het vreselijk dat dit nu niet meer kan zonder die stress erover. Dat is het me niet waard. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet doen. Ik verheug me erop om zwanger te raken maar ben heel bang dat mijn lief alleen maar verder gedeprimeerd raakt hiervan, zeker als het allemaal zo ver is. Tis niet iets dat je terug kan draaien. Iemand een soortgelijke ervaring? Sorry voor het lange verhaal...
@Krul83 Wat een naar verhaal... Niet leuk! Ik kan je helaas geen advies geven... Mijn vriend was er ook niet aantoe en na een maand zei hij opeens stop maar met de pil, ik ben er klaar voor... Succes ermee! Het enige wat ik wel mee wil geven, kies voor jezelf, wat wil jij? Ik heb namelijk een relatie gehad, hij wilde geen kids... Ik heb toen mijn gevoelens opzij gezet en dat werkt ook niet, want je wilt mama worden en dat gaat niet weg...
He dat lijkt me erg vervelend! Ik heb er geen ervaring mee. Lees wel regelmatig verhalen hier van mannen die plotseling de zenuwen krijgen als de beslissing om voor kinderen te gaan is genomen.. Maar dit klinkt toch wel anders; jouw partner is al wat ouder en heeft al kinderen. Het klinkt eerlijk gezegd (zoals ik het lees) alsof hij geen kinderen wil en het idd alleen voor jou zou doen. Dat vind ik geen stabiele basis om aan kinderen te beginnen. Ik vind dat hij heel eerlijk en duidelijk moet zijnnaar jou, je niet aan het lijntje mag houden. En jullie moeten ook eerlijk uitspreken wat de verwachtingen zijn mbt jullie relatie; ga jij onvoorwaardelijk voor kinderen (met of zonder hem) of onvoorwaardelijk voor hem (met of zonder kinderen). En hoe is dat bij hem? Moeilijke situatie, sterkte!
Ja, ik krijg dat gevoel ook en dat maakt me heel verdrietig. Ik heb de hele tijd het gevoel alsof ik de beslissing voor hem moet maken omdat hij geen nee kan zeggen. We hebben het daar ook vaak over gehad. Hij laat zich op allerlei gebied remmen door zijn onzekerheden en wil zich graag daarover heen zetten. Gewoon doen en genieten van de dingen die op je pad komen maar hij heeft veel meegemaakt en blijft daar moeite mee houden. Ik weet niet of ik bij hem wil blijven als er geen kinderen komen. Het trieste is dat ik bij mijn vorige partner absoluut geen kinderen wilde, en bij hem vrijwel vanaf het begin wel. Verbaasde me heel erg en maakt het nu extra pijnlijk. Maar ik wil ook geen spijt hebben. Het is zo lastig. Hij heeft overigens wel altijd gezegd dat als ik per ongeluk zwanger zou raken, we het kind zeker zouden houden, samen. Maar ja, dan hoef je die keuze ook niet bewust te maken, dan is het gewoon zo.
Ja ik ben ook bang dat het gevoel niet weggaat als ik de knoop doorhak en zeg dat we ervan af zien. Spijtgevoel of verwijten achteraf lijkt me vreselijk. Maar met kinderen een spijtgevoel is erger dan zonder... Veel succes jullie!
Mij ook, ik heb in (min of meer) dezelfde situatie gezeten en herken je gevoelens heel erg! Dus voel je vrij
Het blijft moeilijk om een keuze te maken... praat er goed over met elkaar en neem een beslissing... Het is niet dat je het alleen moet doen... En als hij het voor jouw doet lijkt mij ook niet goed, dan gaat het houden van een kind toch anders zijn, denk ik... Jij succes! Het is erg moeilijk!
Zorg dat je voor jezelf duidelijk hebt of je onvoorwaardelijk voor hem of onvoorwaardelijk voor kinderen gaat. Maak niet de keuze voor hem, dat is geen goede basis om zowel een hoofdstuk af te sluiten danwel op te starten. Het heeft momenteel veel negatieve invloed op jullie seksleven. Misschien uit dat opzicht verstandiger om nu (tijdelijk) te besluiten om een zekerheid in te bouwen zodat jullie hier beide een beslissing in kunnen nemen. Heel veel succes!
Een man van 50 met al twee kinderen, die liever geen kinderen meer wilt en zelfs niet meer op een normale manier seks kan hebben door de spanning. Veel duidelijker kan het volgens mij niet. Hij wilt geen derde kind en doet het alleen uit liefde voor jou. En daar heeft hij ook niet echt vrede mee anders zou het het hem niet belemmeren tijdens de seks. Ik kan mij heel goed voorstellen dat jij heel graag een kindje wilt, maar ik zou er op deze manier echt niet aan beginnen.
Ik lees je verhaal en eigenlijk wijst alles aan dat hij niet nog een kind wil, dat hij uiteindelijk alleen heeft toegezegd voor jou. Ergens snap ik hem ook wel, maarja, zeg het dan gewoon echt duidelijk.. Ik zou hier echt even voor gaan zitten om een gesprek te voeren TS.
Dit dus... Ts ik denk echt niet dat hij het wil naar alleen in mee gaat voor jou. Ergens kan ik het hem ook niet kwalijk nemen, hij heeft deze tijd gehad en is in een andere fase en dit had je enigzins kunnen verwachten als je een relatie aangaat met iemand van zijn leeftijd. Anderzijds had hij ook moeten incalculeren dat een vrouw van 34 deze wens wel eens zou kunnen hebben, en zichzelf af moeten vragen wil ik dat nog wel? Toen jullie samen zijn gekomen hebben jullie dit onderwerp als eens besproken of komt het nu meer boven?
Jullie willen niet hetzelfde. Diep van binnen wil hij geen kind met je en daarom kan hij geen sex hebben met je. Hij is bang. Jij wil overduidelijk een kind en die wens zal nooit over gaan. Dus maak een keus..je bent nu 34 dus wacht niet langer meid. Tis heel moeilijk maar je zal moeten. Met hem, maar zonder kind of zonder hem en wel een kind (met een andere leuke man of evt donor)
Dank jullie allemaal voor de reacties. We hebben het hier al vaak over gehad. Voordat ik mijn huidige vriend heb leren kennen had ik lang een andere partner. Daar speelde dit ook alleen wilde ik absoluut geen kinderen en mijn toenmalige vriend wel. Niet lang nadat ik iets mijn huidige vriend kreeg merkte ik dat het bij mij begon te kriebelen en dat werd steeds sterker. Daar hebben we het ook heel uitgebreid over gehad. We hebben een poos geleden een stuk grond gekocht en gaan samen een huis bouwen. In dat huis gaan we allebei uit van kinderen. Mijn partner zegt ook dat als hij denkt aan het huis en als dat klaar is er zeker in zijn hoofd kinderen zullen zijn, dat hem dat ook mooi lijkt. Hij zou zelf het liefst wachten tot het huis af is en hij meer zekerheid over zijn baan heeft. Dan is er een stabielere basis dan nu vindt hij. Ik wil echter niet wachten tot het huis af is met beginnen want god weet hoelang het dan nog duurt, voordat het uberhaupt lukt etc etc. Hij maakt zich nu al zorgen om zijn leeftijd, laat staan over 2 jaar. Dus dat willen we ook allebei niet. Ik werd ook echt gek van de nuvaring en hebben we besloten deze eruit te halen. Ik heb het idee dat, los ervan dat het nu natuurlijk mogelijk is om zwanger te raken, ik me ook een stuk beter voel. Rustiger. En tot nu toe geen migraine meer gehad. Mijn partner maakt zich snel zorgen om een triljoen dingen en heeft gewoon minder goede ervaringen door het verleden, vooral mede dankzij zijn ex. Er is nogal wat onrust op zijn werk met onzekerheid of ze hem aanhouden (dat wordt komende maand duidelijk) dus er spelen gewoon veel dingen die het hoofd teveel bezighouden. Ik heb hem heel duidelijk kenbaar gemaakt dat ik niet meer terug aan de hormonen ga, dus als hij het niet wilt dat hij voor een sterilisatie kan kiezen. Dat wil hij zeker niet en ook niet dat ik het op een andere manier voorkom. Hij wil toch doorzetten. En hij weet ook dat ik het echt wil en heeft al vaker gezegd dat hij me zou laten gaan als hij het niet zou willen, hij zou de keuze om voor kinderen te gaan ook bewust maken, niet omdat ik ze wil. Ik denk dat er gewoon teveel onrust bij hem is in zijn hoofd. Op meer dan een vlak en ik kan daar weinig aan doen behalve hem steunen. Maar het maakt me wel onzeker. Ik wil me absoluut niet schuldig voelen als ik zwanger raak maar hij zegt dat dat absoluut niet nodig is. We zijn ook gewoon heel erg gek op elkaar dus de tijd zal het allemaal leren. Vooralsnog ben ik gisteren ongesteld geworden helaas
Intussen tikt de tijd door...Zo te lezen heeft hij een heleboel aan zijn hoofd en zijn hoofd is voorlopig te vol om aan kinderen te denken. Huisje bouwen eerst dit eerst dat ; dit zijn allemaal "smoezen" voor uitstel!! En bij uitstel...wat zo te lezen minstens 2 jaar of meer kan duren wat hem betreft, komt Afstel om de hoek kijken. Nu is het moment, je hebt gelijk niet te willen wachten, want waaarom zou je! Weet je, er zijn altijd wel redenen om te verzinnen waarom het nu niet de juiste timing is ..maar wanneer is dan wel het perfecte moment? Perfectie bestaat niet en je eitjes hebben ook niet eeuwig de tijd. Hij wil graag bij je zijn daar is geen twijfel aan. Maar jouw kinderwens is groter dan de zijne. En je hebt eerder ervaren in een vorige relatie hoe vervelend het verschil in de wens kan zijn. Het is levensbepalend. Als jij nu wacht voor hem- en hij wil na zijn herstel toch maar geen kids- heb jij de kans op een mogelijke zwangerschap misschien voorbij laten gaan. Het kan jaren duren om zwanger te raken en misschien lukt het niet meer doordat je te lang heb gewacht. Denk heel goed na en vergeet jezelf en JOUW hartewens niet hierbij en luister naar wat je lichaam aangeeft. Heel veel geluk en succes bij het maken van je keuzes.
Uit je laatste post maak ik op dat hij ook wel erg graag kinderen wil met jou. Dus dat is het probleem dan niet. Dan denk ik juist dat hij bang is dat het niet meer gaat lukken gezien zijn leeftijd! Dat hij jou niet zwanger kan maken, terwijl jij zo graag wil....Dan is hij wellicht bang om te falen. En dat kan qua sex verstrekkende gevolgen hebben helaas. (Niet meer kunnen klaarkomen, gauw een slappe etcetera.) Toen het bij ons maar niet wilde lukken, begon dit probleem ook bij mijn partner te spelen. Faalangst. Onderstaand een quote van een post van je wat er ook op wijst... Hij WIL wel sex met jou, maar KAN het niet, omdat hij raak moet schieten bij je en hij is ontzettend bang dat dat niet gaat lukken....
Ik denk en voel persoonlijk dat hij niet bang is voor het feit dat het hem misschien niet zou lukken,dat hij misschien niet vruchtbaar is, maar überhaupt aan het feit dat zijn wens kleiner is dan de hare. Mannen zijn langer vruchtbaar en hoe vaak horen we wel niet dat een man op oudere leeftijd nog papa wordt en daarbij ,mannen zijn minder onzeker over wel of niet vruchtbaar zijn dan vrouwen. Bovendien heeft hij al 2 kids. Hebben jullie het al tig keer actief geprobeerd om samen zwanger te raken en het wil niet? Dan zou ik eerder neigen naar denken dat hij bang is niet meer vruchtbaar te zijn en daardoor erectieproblemen te hebben. Maar dat lijkt hier niet het geval.Dus ik blijf bij mijn verhaal, maar dat is mijn mening natuurlijk, iedereen mag een eigen mening hebben hierover - respect!
Uit je laatste post haal ik dat hij idd ook zou willen. Is het een idee helemaal even niks meer over baby’s, vruchtbaarheid, babykamers te zeggen? Jullie gaan er voor en zodra je die posi test in handen hebt dan laat je het hem weten. Misschien haalt dat de druk er een beetje af?