Onze peuter wordt in december 4. Je merkt echt dat hij aan het groeien is. Mentaal en fysiek. Maar.... de laatste tijd is hij af en toe echt onhandelbaar. Als we heel even afwijken van de standaard dan gaat het mis. Voorbeeld. Zondag hadden we speciaal ontbijtje. Gekookt ei, croissantje, verse sap. Omdat jongste niet van vers sap houd mocht hij chocomel van papa. Maandag staan we op. Papa was al naar werk. Jongste wil chocomel. Ik zeg. Nee dat doen we niet. Drama. Huilen. Papa moet komen. Hij was bij kinderdagverblijf geweest en ik haal hem met fiets. Nu zijn er 2 mogelijke routes. Meestal ga ik linksom langs het spoor. Maar precies bij die afslag komt er een auto, dus ik fiets rechtdoor. Huilen. Drama. Mama gaat fout. 1 straat verder komen we op de normale route. Maar het blijft drama. Op een thuisdag zeg ik tegen hem. Kom we gaan boodschappen doen en daarna grote broer halen bij school. Dus we gaan. Viel boodschappen mee in tijd. Dus ik zeg. We kunnen eerst nog even spelen (wipkip vlakbij school). Huilen, drama, boos. Dat hadden we niet afgesproken. We moeten NU grote broer halen. Ook in de nacht regelmatig wakker. Met veel huilen zijn zin proberen te krijgen. Met eten heel erg op grote broer letten. En wat die wel/niet mag of moet. Ik wordt er zo vreselijk moe van. Herkenning? Tips? We proberen al zo consequent mogelijk te zijn. En alles zo normaal mogelijk te laten lopen.
Hier word de oudste over een maand 4, en ik merk ook verschil in gedrag de laatste tijd. -veel nachtmerries 's nachts. Word de laatste tijd 2 á 3 keer schreeuwend en huilend wakker. -erg de grenzen aan het opzoeken. Wanneer iets niet mag toch proberen, gevolgd door een woedeaanval als het nog niet mag. -zichzelf of anderen stompen als ze boos is. -lichamelijke klachten; regelmatig last van haar buik, zich soms niet lekker voelen (koorts, bleek) wat na een uurtje weer over is. Ik denk dat het te maken heeft met de tijd die eraan zit te komen. Wennen op school, afscheid kdv, jarig, december maand enz. Daarbij zijn er in onze omgeving nog een aantal dingen aan veranderen die ze goed meekrijgt. Ik ga straks een "Weekagenda" voor haar maken zodat ze weer wat ze wanneer gaat doen. (Kdv, opa en oma, school enz) Hopelijk heeft haar dat wat rust. Maar volgens mij is het ook best normaal
Dat dwingende is ook wel iets typisch voor die leeftijd.. De wereld wordt groter om je heen, maar dan proberen ze toch controle te krijgen op wat ze kunnen. Bij mijn oudste ging dat met 4,5 wel weer beter. Was een jaartje. De jongste doet het al vanaf mini tot nu (bijna 6), dus daar zit het qua karakter gewoon ingebakken. Maar het zit hem niet meestal niet dwars, alleen juf soms . Ik heb bij allebei wel gewaakt om ze altijd hun zin te geven. Soms kan dat, maar soms gaat het gewoon niet volgens hun plan (zoals de chocomel). En soms kun je ook wel toegeven (zo'n wipkip kun je best overslaan). Als het drama werd legde ik uit dat het niet altijd volgens hun plan kan gaan, maar dat ik wel zag dat ze er erg verdrietig van werden.
Ik merkte pas verschil toen ze eenmaal naar groep 1 ging, ervoor was ze een mak lammetje. Maar nu...er zit een flinke kop op hoor! En snel huilen is ook herkenbaar, brrr kan er niet zo goed tegrn. Janken om het janken. Merk aan mezelf dat er op sommige dagen behoorlijk wat gechanteerd wordt op een dag, had mezelf voorgenomrn om dat nooit te gaan doen. Maar jammer dan hoor, word een beetje moe van het continu maar pedagogisch verantwoord te moeten compromissen sluiten. Ben ook maar een mens en soms heeft ze gewoon te doen wat ik zeg. Punt.
Heel herkenbaar. Tel bijna de dagen af dat hij mag gaan. De ene dag gaat het best goed dan denk oh valt allemaal best wel mee. Wat gezellig dat ie nog thuis is. Terwijl ik op een andere dag denk ik heb je wel al tig keer achter het behang kunnen plakken. Ohja bijna naar school dan wordt het gedrag hopelijk snel minder. Was bij de oudste wel zo.
Dankje voor jullie reacties. Oudste had dit helemaal niet. Maar jongste is met alles altijd al intenser geweest. Het lastige is dat hij zo plotseling volledig kan omslaan. En zo onverwacht soms. Zoals met die wipkip. Ik dacht hem er blij mee te maken. Is ie woest. Eehh ok... dan niet dus.
Hier een dochter van 5,5 die dat gedrag ook nog heeft. Bij haar helpt dingen doorspreken heel goed. Als dingen anders gaan dan anders, dan geef ik dit bij haar aan, voordat ik overga op de 'nieuwe situatie'. Of als ik vooraf al weet dat ik niet zeker weet hoe het gaat lopen, dan geef ik dat ook vooraf al aan. Samen bedenken we dan wat we kunnen doen als het anders gaat dan we vooraf dachten. Het helpt niet altijd, maar ik merk wel dat het het voor haar makkelijker maakt en dat ze nu soms zelf ook zegt dat het soms anders kan gaan dan ze van te voren dacht en dat ze dan bv. bij een vriendinnetje of de juf zal gaan zitten ofzo. En soms is ze gewoon boos of verdrietig, en dat is ook prima.
Hier een zoontje die in juni 3 is geworden en dit gedrag is al een paar maanden aan de gang. Toevallig vandaag nog nagevraagd op t CB, maar t schijnt echt 'gewoon' normaal peutergedrag te zijn. Maar leuk is anders en soms ook wel erg vermoeiend. En ik vind t zo jammer... Want t is zo'n lieve en grappige peuter, maar zulke buien maakt het soms best pittig vind ik. En school is hier voorlopig nog niet aan de orde...
Ik heb hier een planbord voor mijn zoon. Omdat hij in twee huizen woont. Maar structuur voor alle kinderen prettig denk ik. Hij is nog geen drie maar snap het al goed. Allle dagen staan naast elkaar (elke dag heeft ook een plaatje erbij want alleen letters zegt ze nog niks) Onder de dag een foto van mama, papa, opa oma of crèche. Hij kijkt vaak s avonds al waar hij de volgende dag is. En ik merk ook, hoe meer veranderingen of onrustige dagen, hoe meer structuur hij wil. Dan is een andere route oid ook een drama. Als ik het vooraf vertel valt het vaak wel mee.
Herkenbaar hoor. Ik bedenk me wel dat hoe mijn reactie is voor hem een voorbeeld is. Dus als ik heel autoritair zou reageren in de trant van 'mijn wil is wet', leert hij daar van. En aangezien ik dat gedrag niet zo graag zie, wil ik een ander voorbeeld geven. Dus probeer ik hem serieus te nemen en begrip te tonen. Dus benoem ik altijd dat ik zie dat hij boos/verdrietig is. En ik probeer samen met hem te kijken of we een compromis kunnen sluiten in dingen die hij echt belangrijk vindt. (Hond uitlaten aan het kanaal, hij wil per se fiets mee, ik denk aan modder en vooral poep aan zijn banden en overleg met hem dat hij dan wel op de stoep moet fietsen buiten het hek). En soms als ik echt niet kan schipperen of overleggen, dan benoem ik dat ook. "Nee, mama vindt fruitshoot niet zo heel goed voor jou buikje. Dus als het een feestje is bij iemand anders dan mag je het wel een keertje drinken, maar thuis liever niet." "Stom he van mama, ja, ik begrijp dat je dat heel stom vindt." En dan geef ik hem wel ruimte om daar boos of verdrietig over te zijn. Boosheid uitten vind ik ook heel belangrijk. Dus als hij het ergens niet mee eens is, mag ie dat laten horen. Gooien met harde dingen, slaan en keihard schreeuwen is dan niet echt de bedoeling. Maar gooien met knuffels, slaan op en schreeuwen in een kussen of op de grond stampen kan wel. Ik merk in mijn omgeving dat boosheid vaak wordt bestraft met op de gang moeten. Of 'nu stil zijn, anders gaan we niet meer iets leuks doen/ijsje eten of vind mama jou niet zo leuk'. Ik denk dat als je het niet afstraft, het juist minder intens wordt. Als we het niet eens zijn helpt het ook wel eens om te zeggen: "Hoe kunnen we dit nu oplossen?" En dan kan er iets heel creatiefs uitkomen. En ja, soms lukt niks. Dan praten we er aan het eind van de dag even over en knuffelen we het weg. Dit past bij mijn zoontje. Ik merk dat we eigenlijk weinig strijd hebben. Misschien omdat hij ziet dat ik ook wel eens van mijn plan afstap om samen een middenweg op te zoeken. En als er dan echt iets is waar ik 'streng' in ben, dan accepteert hij dat sneller dan dat ik de hele dag 'mijn wil is wet' aanhou.
Leuk om te zien dat een planbord zo goed werkt! Wij willen er ook mee gaan beginnen maar kon op internet nog niet echt duidelijke pictogrammen vinden voor de dagen van de week. Mag ik misschien weten waar jij ze vandaan hebt?
Dat heb je mooi verwoord. Zo sta ik er ook wel in. Alleen.... de laatste tijd lijkt die boosheid zo snel te komen. En zo lang te blijven hangen. En eenmaal in zo'n bui is er niks meer goed. Ook niet wat hij initieel in zijn hoofd had. Nu hebben we ook wel weer wat onregelmatige en vermoeiende dagen gehad (feestje in de avond waar hij mee mocht, papa een paar keer laat thuis en dus hele dag niet gezien) en morgen als hij wakker wordt ben ik er niet (ga vanavond tot vrijdagochtend naar mijn moeder) Verder proberen we alles zo rustig en overzichtelijk mogelijk te houden.
Ja, het is ook vaak wel te herleiden vind ik, als de dagen wat lastiger gaan. Soms helpt het ook om iets om te gooien. Of iets geks te doen. In bad gaan met een ijsje of zoiets. Of als het buiten regent, in volle ornaat met regenjas en plu in de plassen gaan dansen/zingen. Met humor brengen helpt soms ook. En net had ik ook zoiets. Wordt er steeds zo verdrietig van dat hij zo bot kan doen tegen mensen. De buurvrouw die een strandbal vindt in de gangkast, hem dat cadeau wil geven, zegt ie boos en hard: "Ik wil die bal niet, ik heb al een bal." Of mijn ouders die voor de deur staan, omdat mijn moeder me notabene even wou helpen met het huishouden: "Neeeee, opa en oma moeten weg gaan. GA WEG!" Omg. Ik wist echt niet wat ik er mee moest. Vond het zo lullig. Heb dit wel opgelost door te zeggen dat ik er heel verdrietig van werd dat hij zo deed tegen zijn opa en oma. Ze hebben een prima hechte band met zl. Maar door de baby in mijn buik zit hij zo aan mij geplakt dat hij me voor zichzelf wil, tenminste dat denk ik. Toen heb ik dat benoemd. "jij wil liever met mama alleen zijn hè?" Dat begrijp ik en je hoeft ook niet met ze te praten, maar ik wil niet dat je zo gemeen doet. Daar worden ik en je opa en oma verdrietig van. Maar hij bleef het maar zeggen. Toen ben ik bij hem weggelopen en mijn moeder boven gaan helpen. Traphekje dicht zodat hij niet achter me aan kon komen. Toen ik weer beneden kwam, was hij rustiger en kon hij beter verwoorden waarom en ik ook. Pfff. Kost veel energie zeg. En idd. Als ze eenmaal in zo'n bui zitten….
Zowel zoon van 6 als dochter van 4 hebben dit al gehad. Bij beide was het rond 4,5 weer over. Ik denk dat het toch echt een ontwikkelingssprong is rond die 4 jaar, waardoor alles gewoon even teveel is. Beetje overload in de hoofdjes.
Nou inderdaad! Er komt ook zoveel op ze af soms. En als je dan pittig en gevoelig bent dan moet het er op een of andere manier ook uit. Zondag weer zo'n moment gehad. We waren naar de cheque-uitreiking van alpe d'HuZes geweest. Mooie bijeenkomst met life muziek en natuurlijk de overhandiging van het eindbedrag van de actie. Tetug in de auto was het koppiw blijkbaar vol. Ik zet wat rustige muziek aan. Hij boos. Moest uit. Ik zet kinderliedjes aan. Nog bozer. Geen liedjes.... Ok.... waarschijnlijk gewoon teveel prikkels al gehad en daar kon geen liedje meer bij. Eerste impuls was. Jammwr maar rask ik wil muziek aan. Maar dacht toen. Laat m maar even wat rust geven.