Ik krijg het idee dat er meer speelt dan nu dan alleen deze zwangerschap. Er is volgens mij meer wrok naar elkaar toe. Jij omdat je misschien zou willen dat hij zich meer bemoeid/helpt in het gezin/huishouden, en hij vindt dat hij al genoeg doet, en dat jij het huishouden nu al niet naar zijn zin doet?
Ik heb tot nu toe alleen gelezen in dit topic, en ik schrik er een beetje van. Vanuit mijn eigen achtergrond zou ik het niet over mijn hart kunnen krijgen om een abortus te laten doen. Daar komt bij, dat als jij het niet wilt, er geen arts in Nederland die abortus wilt uitvoeren. Zoek maar eens in de WGBO. Dat is een wetgeving waarin staat dat als jij wilsbekwaam bent, en jij een medische handeling absoluut niet wilt, een zorgverlener die niet mag uitvoeren. De situatie met je man vind ik het heftigste. Ik las dat hij maar blijft hameren op een abortus. Jullie hebben er eigenlijk nog geen rustig gesprek over kunnen voeren. Waar een zwangerschap ontstaat waren er twee mensen betrokken. Als hij niet wilde dat je zwanger zou raken had hij ook een condoom kunnen gebruiken, aangezien hij zo tegen sterilisatie is. Dat hij zich weinig vh huishouden aantrekt zal al jaren spelen. Waar twee mensen buitenshuis werken moeten ook twee mensen binnenshuis werken. Ik bespeur op dit gebied een beetje wrok tov je man. En hij vind het denk ik wel makkelijk. Komt thuis van zijn werk, steekt zijn benen onder de tafel en krijgt eten voorgezet. Voor laagdrempelige hulp zou ik eens bellen met de gemeente, dat ze een maatschappelijk werker langssturen om eens met jullie samen te praten. Verder kan ik je geen advies geven. Dit is zo'n complexe zaak. Weet alleen dat niemand je tot abortus kan dwingen. Ik zou je aanraden om in gesprek te blijven met je man, maar mijn gevoel zegt dat dit weinig zal uithalen. Ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wensen, en doe vooral niet iets waar je niet 100% achter staat.
Oef je man is wel (zacht gezegd) een botte hork zeg, TS.. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen met de situatie..
Sorry, maar wat had je dan verwacht dat hij ging zeggen? Het zou goed geweest zijn als hij al mee naar de gynae was gegaan (maar ik snap wel dat dat niet haalbaar was aangezien je die afspraak al wel even had staan). Maar dat jij nu ook niet naar de abortusklinike wil bellen duwt hem alleen maar meer weg van jou. Ik zou dus wél bellen naar zo'n kliniek en daar met hem naartoe gaan. Daar kunnen jullie dan samen jullie verhaal doen. Nu zet jij hem voor een voldongen feit, en hij jou ook. Zo geraken jullie echt nergens!
Ik begrijp niet zo goed eigenlijk waarom de schuld bij de man ligt....? Ze hebben toch beiden sex gehad waarom moet hij dan alleen zorgen voor anticonceptie?
Nou, als hij zo absoluut abortus wil, had hij dit of vooraf "af moeten spreken" ofzo en anders vind ik dat hij t had moeten voorkomen. Tuurlijk, beide evenveel verantwoordelijkheid. Maar TS wil het kindje houden en draagt de consequenties em haar man doet dit niet.
Wat een lastige situatie. Ik lees dat je bij de gyneacoloog komt. In het ziekenhuis waar ik werkte hadden ze de mogelijkheid voor een gesprek bij de medisch psycholoog wanneer er twijfels waren over het al dan niet uitvoeren van een abortus. Zo'n gesprek vindt bij voorkeur plaats met beide partners, waarbij de psycholoog samen met jullie alle overwegingen op een rij zet en je dus beiden precies kunt zeggen hoe je je erbij voelt teneinde een beslissing te kunnen maken. Het klinkt alsof zo'n gesprek jullie ook zo kunnen helpen, ik zou eens navragen bij je gyn of er in jullie ziekenhuis ook zoiets wordt aangeboden. Bij ons heette dat een APLA gesprek (ik weet niet meer waar de afkorting voor stond). Ik wil je veel sterkte wensen!
pff, wat een moeilijke situatie zeg. Aan de ene kant begrijp ik het gevoel van ts heel goed, dat ze graag het kindje wil houden nu ze zwanger is. Aan de andere kant vind ik wel dat ts niet al te makkelijk aan de gevoelens haar man voorbij moet gaan. Ze slikte de minipil dus dat betekent dat ze allebei geen kindje meer wilden. Een extra kind kan een behoorlijke belasting zijn. De man van ts ervaart dit iig zo. Twee serieus te nemen meningen, hoe ga je daar nu mee om.
Maar zij wou toch ook geen kond want ze was aan de pil... Ik vind dat ts net zo goed had kunnen zeggen dat hij een condoom om moet oid. Normaliter is de pil genoeg dus ik snap dat ze verder niks hebben gebruikt, ook de man niet
Dat hangt er helemaal vanaf hoe zij daar samen in staan toch? Hier bij ons is het ook zo verdeeld dat man fulltime werkt en ik de kinderen en het huishouden doe. In de tijd dat ik werk (6u per week) is hij thuis en dan doet hij wel wat er echt nodig is, maar verder niet. En dat verwacht ik ook niet van hem. Dat is in mijn ogen toch echt persoonlijk. OT: Als jouw gevoel duidelijk zegt dat je geen abortus wil, dan gewoon niet. Als je man liever een abortus+getraumatiseerde vrouw heeft, zou ik eens goed met elkaar gaan praten. Als jij meegaat in zijn keuze voor abortus, terwijl je het zelf eigenlijk niet kunt/wilt, durf ik te wedden dat dit nog heel lang tussen jullie in blijft staan. Dan ga het hem misschien kwalijk nemen enz. Met als resultaat dat jullie gaan scheiden omdat het altijd een punt blijft (even op de zaken vooruitlopend).
Snap ik maar voor ts zorgt het in dit verhaal ervoor dat het een lading krijgt van: als ZIJ het wil houden ZIJ het heel druk krijgt. Dat is iets wat van hun samen is
Maar zowel TS als haar man weten toch ook dat de pil niet 100 procent betrouwbaar is... je neemt dat risico, en de gevolgen. Of je neemt extra bescherming. Maar nu zeggen tja, ze slikte de pil, jammer dat dit is gebeurd en haal maar weg... Nee dat vind ik raar. En jammer voor de man, maar als een vrouw geen abortus wil dan vind ik indd dat een man pech heeft. En dat dat frusterend is snap ik wel maar dat is t risico van seks.
Het lijkt me dat je in een relatie in eerste instantie nog steeds probeert op samen een oplossing te vinden die voor iedereen past. Dat betekent dat de man niet kan dwingen tot abortus, maar een vrouw toch ook niet meteen háár eisen op tafel legt. Misschien moet dat uiteindelijk wel gebeuren ja, als je echt niet overeen komt. Maar daar zit ts nog niet. Nu zitten ze allebei nog steeds vast in 'dit wil ik, en ik luister niet naar jouw mening'.
Nou ja, laten we wel zijn: als zij voor het kindje kiest, terwijl man het echt niet wil, krijgt ze het sowieso druk. Met of zonder man. Ik denk eigenlijk als ik het allemaal zo lees, dat als er niet iemand flink van mening verandert, ze op een kruispunt staan waarbij er hoe dan ook iemand 'verliest'. En zou je daarna nog samen verder kunnen/willen?
Pech voor de man? Ik vind dit echt zo'n rare opmerking. Waar blijven de rechten van de man op zijn gevoelens en mening? Dat een vrouw alles moet doorstaan van abortus tot bevalling en alle goeds en slechts van een zwangerschap dat is gewoon een feit. Daar kan je niks aan veranderen. Maar man én vrouw hebben toch echt samen seks wat kan leiden tot een baby. Ik heb samen met mijn man besproken wat we voor anticonceptie nemen en dat is in mijn geval de pil. Ik kan er goed tegen maar als vrouwen hier niet tegen kunnen dan zijn er nog vele andere wegen en die bespreek je samen. Dat heet ook samen zorgen voor je toekomst. En bij mij kan dit ook gebeuren maar ik vind t echt van de zotte om de mening en gevoelens van de man maar pech te noemen om daarmee te zeggen die zoekt t zich maar uit. Ik had ook kunnen zorgen voor een condoom. Wil ik nogmaals benoemen dat de man van ts absoluut geen juiste bewoordingen neemt om zijn mening door te geven maar dat is echt uit angst voor t onbekende. Zo ook dat ts haar man zo goed als dwingt tot sterilisatie.
Ik zeg toch niet dat een man niet verdrietig boos oid mag zijn. Maar een man kan geen abortus afdwingen, het kan gewoon niet. Hij heeft er geen controle op . Tuurlijk moeten ze praten, moet TS hem serieus nemen maar als zij t niet wil, dan heeft hij "pech" omdat hij niks kan. Andersom, als een man het kindje wil houden maar een vrouw niet, dan is het net zo. En dat is indd precies hoe de natuur werkt, een vrouw wordt zwanger, niet een man. In mijn eigen situatie: als ik ongepland zwanger zou zijn en mijn man zou dit echt niet kunnen accepteren, dan zou dat heel goed einde relatie kunnen betekenen. En ik ben stapelgek op mn man en ik zou kapot zijn, maar abortus is voor mij gewoon geen optie. Dus dan zou mijn man OF de situatie kunnen accepteren, OF niet met de gevolgen die daar bij horen. En ja, als dit kindje gezond is geboren gaat mijn man naar de uroloog. Hij wil hierna geen kinderen meer. En ik wel, maar dat is dus dikke pech voor mij. Dat is zijn keus, zijn lijf.
Ik ben bang dit een verhaal is waar alleen maar verliezers uit komen. Als TS een abortus ondergaat zal ze dit haar man altijd blijven verwijten. Andersom zal haar man het TS altijd blijven verwijten als de baby er wel komt. En dan hebben we het nog niet eens over de kinderen mocht dit uiteindelijk hun huwelijk opbreken. En ja, haar man maakt erg horkerige opmerkingen. Maar bedenk wel dat hij het gevoel heeft geen beslissing te krijgen in iets wat levens bepalend is. Lieve TS, zoek samen met je man een goeie onafhankelijk psycholoog of andere hulpverlener. En dus niet de gynaecoloog waar je al bent geweest. Je hebt je man haar mening al verteld en hij zal dus bij voorbaat al het gevoel hebben dat het twee tegen een is. Jullie moeten naar elkaar gaan luisteren en begrijpen wat er door jullie heen gaat. Anders ben ik bang dat dit altijd tussen jullie in zal blijven staan. Heel veel sterkte!
Ik vind eerlijk gezegd niet dat een man hier net zoveel over te zeggen heeft, het is jóuw lichaam waar iets in groeit en jij moet (in zijn ogen) die abortus ondergaan, zoiets zou niemand behalve jijzelf voor je mogen beslissen. Ik heb je trouwens net een pb gestuurd.