Wie o wie heeft er een advies gekregen om IVF, IUI, of ICSI (of een andere behandeling die ik niet ken) te volgen.. maar kiest ervoor om voor toch natuurlijk zwanger proberen te raken?
Is deze situatie op jou van toepassing? Ik ben wel heel benieuwd waarom iemand deze keuze zal maken.... Wij konden niet wachten 3 jaar, na stop anticonceptie, te beginnen met IUI. om zo onze kansen te vergroten.
Vrienden van ons kiezen daarvoor maar dat is wel voor hun tweede kindje. Bij de eerste maakte ze gebruik van IUI.
Het komt denk ik wel eens voor. Ik weet dat mijn ouders gezegd hebben toendertijd dat als het niet natuurlijk lukt dan gaan we niet naar de dokter. Voor hun was het meer als het lukt heel welkom en leuk maar hun leven was toen ook al goed en leuk zeg maar. Uiteindelijk gewoon natuurlijk gelukt en zijn mijn broertje en ik gekomen. Waar ze erg blij mee zijn.
Tja, ik denk dat voor de meeste de keuze heel anders is. Als je zover bent dat je voor behandelingen in aanmerking komt is de keuze meer: behandelen of geen kind. En natuurlijk kan er dan ooit nog een wonder gebeuren dat er toch een natuurlijke zwangerschap komt, maar die kans is niet zo groot.
Ik denk dat voor iedereen de keuze anders is, wij hebben er voor gekozen alles op alles te zetten om nog een 2e kindje te mogen krijgen, welke behandeling we daar ook voor moeten ondergaan.. Bij mijn oom en tante echter lukte een 2e niet en die hebben nooit onderzoeken laten doen die hebben gezegd dat als het er bij 1 blijft dat ze daar ook vrede mee hebben
De Nederlandse ziekenhuizen icm verzekeraars laten je zo lang mogelijk wachten tot je aan behandelingen mag beginnen. Ongeveer zo'n 2 jaar. Dan is er vaak ook gewoon veel mis en is je spontane kans per maand lager dan 10%. Het is maar net waar je zelf mee kan leven.
Wij hebben dit heel lang tegen elkaar gezegd en gingen pas na ruim 2 jaar naar de dokter "om iig rust te krijgen dat er niks ernstigs was". Met daarbij dat we geen traject in wilden voorlopig. En toen bleek dat mijn man flink verminderd vruchtbaar was en onze kans natuurlijk vrij minimaal was besloten we alsnog direct een ICSI traject in te gaan.
Een goede kennis van mij heeft er inderdaad voor gekozen geen vruchtbaarheidsbehandeling te doen. Zij is er altijd heel open over geweest, dat ze wel een kinderwens heeft, maar de weg van de behandeling niet wil. Zij en haar man zijn kinderloos en hebben daar vrede mee. Gezien haar leeftijd denk ik dat ze nu definitief kinderloos zal blijven. Dus als je niet met het traject wil starten, zou ik er wel rekening mee houden dat een kindje misschien helemaal niet lukt. Ik ken trouwens ook een stel die lang hadden geprobeerd, net wilden starten na een lange vakantie, en toen toch spontaan zwanger waren.
Niks persoonlijks maar dit triggert mij zo... wat voegt die info toe aan je verder heel waardevolle bijdrage? Het is niet alsof dat stel zwanger is geworden ómdat ze op vakantie zijn geweest. Als dat het geval was zou de gyn iedereen wel op vakantie sturen ipv dure behandelingen te laten ondergaan . @TS ik ben zwanger geworden in de ronde dat we een cyclusanalyse kregen en uiteindelijk dus zonder hulp. Maar heb toen wel veel gedacht en gepraat over wat willen we. Er zit zoveel verschil tussen de diverse behandelingen bv. “enkel” (kan ook heel heftig zijn) ondersteunende medicatie als utrogestan of clomid of meteen behandelingen als ICSI of TESE. Mijn gevoel was op dat moment dat ik vrede zou kunnen hebben met alles wat nog binnen het eigen lichaam kon gebeuren. Beetje cryptisch maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Maar tegelijkertijd wist ik diep van binnen dat ik tijdens het proces zeer waarschijnlijk mijn grenzen wel zou gaan verleggen. Ik heb het geluk gehad dat het uiteindelijk niet nodig bleek hopelijk geldt dat voor jullie ook en anders succes gewenst met de keuzes die jullie nog moeten maken!
Ik kies daar (gedeeltelijk) voor. Wij hebben een zoon van zes (natuurlijke wijze) en zijn al een poos bezig voor een tweede. Inmiddels lopen we dan ook al een tijdje in het ziekenhuis en is er PCOS geconstateerd. Voorafgaand aan het mmm-traject zei ik al tegen mijn man: Wat er ook gebeurt, ik ga geen hormonen spuiten. Het ene onderzoek na het andere heb ik doorlopen en voor de zomer waren ze eigenlijk wel uit onderzocht, waardoor ik zou moeten gaan spuiten. Dat heb ik geweigerd, waardoor ze wel verder zijn gaan onderzoeken. D.m.v. Clomid 150 krijg ik wel een eisprong, dus ga ik daar voorlopig mee verder en zien we wel waar het schip strandt..
Haha ja. Om veel redenen. Ten eerste angst. Voor de behandeling, wat het met je doet, en eng idee dat er ergens iets van je ligt. Vind het ook een heel naar idee dat eigenlijk je lichaam wordt overgenomen. Al die hormonen.. al met al vind ik het eng. Als er een probleem is, dan is het meteen “we hebben behandeling A, B en C. Behandeling C is voor jou het beste.” En wat nou de oorzaak is van het probleem, daar wordt niet naar gezocht. Das jammer.
Mag ik vragen waarom je geen hormonen wil spuiten, maar wel wil slikken? Ik heb ook eerst Clomid geslikt (8mnd), maar vond dat dus echt verschrikkelijk spul. Ben toen hormonen gaan spuiten, en dat vond ik echt een verademing. Maar goed, iedereen gaat er anders mee om.. vraag het puur uit nieuwsgierigheid (geen oordeel dus).
Bij ons duurde het een tijdje voor het lukte met de eerste, wens was erg groot dus onderzoeken gestart en pcos geconstateerd. Moest eerst afvallen en 3 maanden op gewicht blijven voor de clomid zou starten. Gelukkig binnen die 3 maanden zwanger geraakt, maar was anders wel voor clomid en spuiten en alle andere opties gegaan. We willen graag een tweede en verstandelijk zeg ik: we zijn onwijs gelukkig met een en die malle molen is niet nodig. Mijn gevoel zegt echter weer: alle opties worden gebruikt... Vanaf maart gaan we ervoor dus maar eens kijken wat het uiteindelijk wordt
Ik heb geen last van Clomid. Bij een collega heb ik gezien hoe labiel ze werd van het spuiten van de hormonen en dat wil ik mezelf (en anderen) niet aandoen. Natuurlijk weet ik van tevoren niet hoe ik erop ga reageren, maar zoals zij erop reageerde vond ik zo heftig.. dat wil ik niet.
Wij... wij kwamen in aanmerking voor ICSI omdat mijn ML te slecht sperma had voor 'gewoon' IVF. We hadden het gesprek met de gyn m.b.t. de uitslagen en een evt. behandelplan gehad en aangegeven dat we daar eerst over na wilden denken omdat wij best onze (voornamelijk ethische) bezwaren hadden t.o.v. IVF/ICSI, daar wilden we dus eerst ons goed over laten informeren. Ook vond ik het heel lastig om met hormonen aan de gang te gaan terwijl er bij mij goed beschouwd niets mis was. Het voelde niet goed genoeg om door te zetten, dus hadden we besloten om het in elk geval 1 jaar te laten rusten. Dat ene jaar werden er 2, toen we het er over eens waren dat we er niet mee verder wilden. Na weer een goed jaar zijn we toch gaan twijfelen, en besloten we uiteindelijk om na de vakantie toch weer een afspraak te maken op de fertiliteitspoli. Voordat het zover kwam bleek ik ineens zwanger te zijn. Onze oudste is nu 8 en inmiddels verwacht ik zelfs de 4e...
Als ik de keuze had gehad had ik ook geen behandelingen gestart maar ik denk dat in de meeste gevallen ivf/icsi weinig keus is voor een natuurlijke zwangerschap. Dan is het dus of kinderloos of een behandeling.
Mijn gynaecoloog vertelde mij dat natuurlijk zwanger worden wel mogelijk was maar dat het jaren kon duren. Ik had door mijn PCOS maar één of twee spontane eisprongen per jaar en daarnaast nog eens endometriose. Ik kon dit niet opbrengen om jarenlang te wachten en vooral jarenlang in die onzekerheid te leven, hiervoor was mijn kinderwens te sterk. Daarnaast koos ik ook voor de MMM omdat ik alles wilde doen wat mogelijk was om zwanger te worden. Anders zou ik het mezelf beklagen en later spijt hebben. Ik heb Clomid genomen, spuiten Puregon, Menopur en Pregnyl gezet, utrogestand genomen en ben een operatie ondergaan aan mijn baarmoeder en eierstokken. Allemaal zwaar, dat was zeker zo. Maar ik ben ondertussen zwanger van tweede kindje en ik zou elke spuit zo opnieuw zetten om het allemaal nog eens te mogen meemaken. Geen seconde spijt van de MMM...
Hoe bedoel je dit? Wat als de oorzaak bekent is en je praktisch geen kans hebt om zwanger te worden? Als er (nog) geen oorzaak gevonden is, dan kan ik zo'n keus goed begrijpen, maar in geval van; uw enige optie om zwanger te raken is ICSI, dan kan je proberen om natuurlijk zwanger te worden, maar heeft dat zin?