Extreem schelden

Helaas heeft ze het toch van iemand anders geleerd. Op school of misschien wel thuis of bij opa en oma of vriendjes thuis.
Tegenwoordig zeggen de meeste mensen vaak k*t of g*odverdomme als iets niet lukt, uit frustratie. Het sluipt erin en heb je nog niet eens meer in de gaten totdat de kinderen het overnemen.
Hier ook een 3 jarige die het kopieerde.
Ikzelf zeg ook vaak die woorden als t niet lukt. Het is een grote eye opener als je kind het gaat nazeggen.
We hebben samen afgesproken dat we potje pietje zeggen als t niet lukt. En zo doen wij als volwassen mensen dat nu ook. Straffen doe ik niet want ik straf mezelf ook niet.

 

Ps het kanker woord bedoel ik dan niet. Het is hier echt een kut en godverdomme periode geweest. Kanker als scheldwoord is hier dan ook not done. Bij dat woord schelden zou ik heel drastisch zijn en haar foto's en filmpjes laten zien van mensen met kanker. Hier hoeft dat niet want hij ziet t zo wel bij zijn tante en opa.

 

Poeh dat is wel heel drastisch.
Dat is wel een stuk erger dan de "standaard" woorden.
Ff denken hoor. Dat is zeker een hele moeilijke.

 

Als eerste denk ik waar hoort ze het en wie zegt dat Ook?
Ik ben bang dat ze het grotendeels van school mee pikt. Speelt ze veel met oudere kinderen?

Straffen met deze woorden zou ik dan weer wel. Schermtijd afnemen of niet buiten spelen. Of kwartiertje eerder naar bed?
Ik zeg maar een paar voorbeelden.

 

Ik zou denk ik een beloningssysteem bedenken. Voor goed gedrag.
Ze kan dan bijv 3 stickers per dag verdienen, ochtend, middag en avond
En dan kan ze bijvoorbeeld leuke activiteit verdienen als ze niet scheldt en dus de stickers heeft verdiend.

 

Lastig is dat. Mijn (pleeg)dochter deed dat ook heel erg op die leeftijd. En nu nog floept er wel wat uit, zij het minder vaak en in mindere mate. Nu is het vaak meer brutaalgedrag. Maar tijdens haar kleuterleeftijd was ik vaak een heks, rotmens, soms k*twijf, ik wou dat je dood was, had je maar een enge ziekte, etc. Gelukkig had ze nog niet de beschikking over ergere woorden, maar die had ze zeker gebruikt als ze ze geweten had.
Het enig wat hier echt werkte was grotendeels negeren. Vond ik heel moeilijk. Maar als ik er wat van zei, ging ze nog extra verder. Straffen maakte geen enkele indruk. Dus vaak zei ik: je bent aan het schelden, ik wil dat je daarmee stop. (Vanuit pleegzorg heb ik geleerd om ongewenst gedrag te benoemen en daarna te zeggen wat ik wel wil zien).

Als dat geen effect had dan deed ik gewoon geen zaken meer met haar, net zo lang tot ze weer normaal tegen me praatte en haar excuses aanbood. Maar als ze dan uit frustratie nog harder door ging, liep ik zelf de kamer uit, naar de wc, even de was doen oid. Nu moet ze naar haar kamer, maar toen ze zo jong was, vond ik dat niet handig. Vooral omdat ik haar met haar pleegzorgachtergrond niet het gevoel wilde geven dat ik haar ‘wegzette’. (Nu snapt ze beter dat ze haar kamer kan gebruiken om uit te razen). Achteraf besprak ik het wel vaak met haar. Uitleggen waarom zoiets niet kan en spiegelen. ‘Hoe zou jij het vinden als ik ..... tegen jou zou zeggen’, etc.

Mijn pleegdochter heeft er altijd wel een handje van gehad om eens in de zoveel tijd toch te blijven testen of ze hier wel ‘mag’ zijn. Dat werkt gewoon anders bij haar, ook al woont ze ruim 5 jaar bij ons. Ze heeft altijd fases waarin de onveilige hechting naar boven komt. En dan slaat ze om zich heen. Bij haar werkt dan het beste om zelf heel rustig te blijven en de dingen die ze roept me niet te laten raken. Ze is eigenlijk aan het testen of we wel van haar houden. Als ze bv ‘ik haat je’ riep, dan zei ik: ‘dat vind ik naar om te horen, want ik hou wel van jou.’

 

Het is bij jullie toch wel een lastigere kwestie omdat het om pleegzorg gaat. Hoelang is je dochter al bij jullie en vanaf welke leeftijd?

Ik kan mij voorstellen dat het voor haar een soort afweermechanisme is, misschien heeft ze bij haar bio ouders nooit geleerd hoe je met gevoelens van frustratie om moet gaan?
Ik snap heel goed dat dit niet acceptabel voor je is, het belangrijkste is bedenken waarom ze het doet, wat de reden is van gaan schelden (frustratie?) en hoe je haar dan kan helpen om die frustraties te baas te kunnen of anders kunt leren uiten. Als ze in zo'n frustratiebui zit helpt het ws niet om op een afstand tegen haar te praten, helpt het misschien om haar eerst goed te knuffelen en als ze daarvan ontspant dan direct uit te leggen dat dat soort woorden echt niet kunnen.
Bij mijn dochter die soms moeite heeft met gevoelens uiten helpt lichamelijk contact erg goed.
Maar zij heeft ook geen hechtingsproblematiek, ik weet niet of dat verschil maakt?

 

Op een rustig moment er op terugkomen en vertellen dat je je goed kan voorstellen dat je je soms zo boos moet voelen en dan nare woorden gaat roepen. Dat je de woorden die nu gebruikt worden niet wil horen en of ze misschien mee wil bedenken wat dan wel een idee kan zijn voor andere woorden. Dat vinden ze soms ook erg interessant . Wil trouwens niet zeggen dat het meteen stopt hoor, heeft sowieso vaak wel even een periode nodig voor omslag. Je hebt dan een alternatief om evt aan te helpen herinneren.
In combinatie met het grotendeels proberen te negeren of andere tips xoals hierboven kan het eventueel meehelpen. Zeker aangeleerde woorden die je bijna automatisch gebruikt zijn lastig ineens af te leren. In combinatie met een soort uitproberen hoe ver je kunt gaan. In het heetst van de emotie is er al niet echt iets aan te leren. Dus dan is het fijn om een alternatief hebben en er later nog even op terugkomen wat wel goed ging (bijv. het duurde even voor ze het riep of dat je bijv. zag dat ze in ieder geval doorhad dát ze het zei) en ook waar er nog wat verbetering te halen valt.

 

Wat Adje zegt inderdaad. Het lijkt op testen. Mag ik hier wel blijven. Vind je me nog steeds lief ondanks dit gedrag. Of.. ik kan jou maar beter afstoten, voordat je dat bij mij doet etc.
Het hechtingsproces van pleegkinderen is vaak verstoord en ingewikkeld.

Ik werk in de jeugdzorg en werk ook veel met kinderen die in pleeggezinnen vast zijn gelopen.

Van mijn eigen kind zou ik kankerhoer never nooit accepteren.
Maar de kinderen waarmee ik werk schelden te pas en te onpas hiermee.
Wij negeren dit grotendeels. Zijn vooral bezig met een veilig klimaat neer te zetten, weinig straffen en rust uitstralen.
Ik kan me helemaal voorstellen dat het heel anders is als je zo'n kind thuis hebt, ik trek 's avonds de deur achter me dicht.

Ik vind het wel vreemd om te lezen dat je vanuit pleegzorg geen tips krijgt. Je hebt toch een pleegzorgwerker die hierin kan (moet!) ondersteunen?

 

Ik vermoed dat als een kindje van 5 in een pleeggezin zit, er misschien niet sprake is van een veilige hechting. Ik kan dat natuurlijk niet echt zeggen, maar de kans is er wel. En een kindje dat niet goed gehecht is zal op deze manier aandacht gaan vragen.
Wat volgens mij het beste is om te doen is het schelden negeren, en als ze je op een goede manier aanspreekt complimenten geven, of juist extra veel positieve aandacht. Dus juist helemaal niet straffen of er iets over zeggen. Dat is haar doel, als het tenminste om hechtingsproblematiek gaat. Het bevestigt haar idee dat ze toch niks waard is, en dat er niemand is die om haar geeft (even extreem gezegd)
Terwijl als je het negeert, dan heeft het schelden dus geen effect, niet positief en niet negatief. Hopelijk dooft het dan vanzelf uit.

 

Op een rustig moment erop terugkomen. Op het moment van schelden zeggen dat je het niet accepteert en dat je op deze manier niet met haar wil en kan praten.
Dus inhoudelijk nergens op ingaan.

 

Wat adje zegt!
Natuurlijk raken die woorden jou. Maar het is niet persoonlijk bedoelt dus probeer het ook niet zo op te vatten. Misschien helpt het om het te bekijken als iets wat bij haar “ziekte” hechtingsstoornis hoort. Dat ze er dus niets aan kan doen. Jij bent degene die haar moet laten zien dat je onvoorwaardelijk van haar houd, wat ze ook doet..... dus probeer het te negeren en later in een rustig moment te benoemen maar niet teveel woorden aan vuil maken. Succes en sterkte!