De laatste tijd vaak hoor ik er zelf vaak over; millennials. https://www.rtlz.nl/life/carriere/millennials-met-een-burn-out-accepteer-van-jezelf-dat-je-fouten-maakt Als jaren tachtiger herken ik er mij volledig in en lig ik ook vaak overhoop met de ideale versie van mijzelf. De 'obstakels' kom ik met name tegen tijdens mijn werk, als hulpverlener notabene Nog meer mensen die zich er in herkennen? En hoe ga je daar dan mee om? Wat helpt, wat juist niet Zelf heb ik gemerkt dat je kwetsbaar opstellen erg helpt, maar wat mij betreft is té kwetsbaar zijn ook niet zo handig.
Oh wat herkenbaar! Kwetsbaar opstellen werkt bij mij idd ook in veel situaties. Ik werk als woonbegeleider in de gehandicaptenzorg, en ik vond dus dat ik te allen tijde begaan moest zijn met alles en iedereen om me heen, of zelfs verder weg. Zieke mensen, eenzame mensen noem maar op. Maar nu ik een gezin heb merk ik dat ik me steeds meer afsluit voor de ellende van anderen, iig dat waar ik geen invloed op uit kan oefenen. Klinkt heel hard, zijn mensen ook niet van me gewend, maar t geeft mij veel meer rust in m'n hoofd, en dus in m'n leven. Dan maar wat killer en afstandelijker, maar alles beter dan dat ik niet meer voor mezelf en m'n gezin kan zorgen als ik een burn-out zou hebben.
Zijn burn-outs echt een probleem van millenials? Ik heb gekeken naar de aangehaalde cijfers, vond er wat over 2014/2015 op de website van het CBS (niet recenter): Bekijk bijlage 545417 Goed, deze cijfers zijn 3 jaar oud, maar zou het werkelijk dat de statistieken zó verschoven zijn dat het nu een probleem van millennials genoemd kan worden? Het lijkt me een probleem van een hele arbeidsmarkt. Wat me opvalt in deze cijfers is dat de percentages per sector nogal uiteenlopen. Je ziet dat vooral in het onderwijs veel burn-outs gemeld worden. Zou dat te maken hebben met een gebrek aan zelfacceptatie of met de werkdruk waartegen de docenten momenteel aan het protesteren zijn? Bekijk bijlage 545418
Wat me ook opvalt in het artikel van RTL Z is hoe zij de cijfers interpreteren: "In de groep 25-35 jaar heeft 16,6 procent van de werknemers burn-out klachten, zo blijkt uit cijfers van het CBS. En dat is onder geen enkele andere leeftijdsgroep zo hoog." Terwijl het CBS zelf zegt over exact dezelfde cijfers per leeftijdsgroep: "Bij werknemers van 25 tot 65 jaar komen burn-outklachten in alle leeftijden ongeveer even vaak voor. Daarentegen liggen de percentages voor 15- tot 25-jarige werknemers en de 65- tot 75-jarigen flink onder het gemiddelde." Hoe maak je nieuws...
Misschien niet te veel focussen op het specifieke nieuwsbericht. Het nieuws over de millennial valt mij in zijn algemeen vaker op. Maar wellicht is dat het gele autootje en roze olifanten effect.
Is het dan dat je gauw medelijden hebt met clienten? Dat heb ik niet, daar ben ik wat harder in. Ik maak me drukker om mijn eigen functioneren. Als er wat fout gaat rondom de client heb ik wel altijd het idee dat ik het had moeten voorkomen, dat ik nalatig ben geweest etc.
Nee medelijden niet zo zeer, idd dat onder controle houden van alles, en ook als er iets mis gaat dat ik mezelf dat aanreken. Ik kan ook moeilijk zaken overdragen omdat ik denk dat anderen niet snappen hoe ik het bedoeld heb ofzo. Ik moet nu wel omdat ik over 3 weken met zwangerschapsverlof ga, maar ik heb het er wel druk mee, hoe zorg ik dat ik het duidelijk genoeg overdraag zodat alles blijft gaan zoals het moet. Zoiets. Lastig om t precies onder woorden te brengen.
Ik zie het ook steeds vaker in het nieuws Milenials zouden van het parttime werken zijn - is dat niet gewoon meer omdat de arbeidsmarkt in deze tijd overvol zit en je dus amper een fulltime functie zou kunnen vinden? Millenials zouden van het flexibel werken zijn - is dat wel de wens van de werknemer? Of van die (vaak oudere) werkgever? Millenials zouden hun kinderen heel vrij opvoeden, weinig disciplinair straffen - hoe komt dat? Is het niet de overheid die de laatste jaren de regels omtrent straffen kinderen (en terecht) heeft aangescherpt? Kortom er wordt net gedaan alsof er allemaal nadelen aan die generatie kleven maar is dat die generatie te verwijten, of komt dat door externe invloeden?
Het is echt een serieus probleem aan het worden. Ik studeer op dit moment deeltijd HBO. Bij ons op school krijgt gemiddeld één op de vier studenten een burn-out. Ik ken ook verschillende jonge mensen met een burn-out of die overspannen zijn. Daarbij voel ik dagelijks de stress: ga ik wel een baan krijgen? Gaat het me wel lukken? Het is zo keihard werken, extra presteren en overwerken, er wordt zo ongeveer van je verwacht dat je kinderen/pubers opvoedt... En dan het liefst een hele klas in 1 keer. (Onderwijssector) Dat de cijfers in de groep 20-25 jaar zo laag zijn, geloof ik niet. Ik zie in mijn omgeving zo veel afgestudeerden die geen baan kunnen vinden, onder hun niveau werken of een baan hebben die totaal niet bij hun opleiding past. Er wordt steeds meer gevraagd van de mens tegenwoordig... We moeten het maar allemaal zien bij te houden in deze maatschappij, ook qua technologie e.d. En als je het niet trekt, dan is het gewoon stomme pech. Dan doe je niet meer mee. Ik snap dat mensen daar overspannen van worden.
Nou, ik vind het wel interessant dat RTL Z de interpretatie van de cijfers van het CBS zelf even lekker aandikt zodat het in een artikel over Millennials past. Zegt mij iets over de journalistieke kwaliteit van RTL. Maar goed, ontopic: ik kom zelf uit 1984, dus ik ben ook een zogenaamde Millennial. Iedereen die tussen 1980 en 2000 geboren is valt in die categorie. Ik vind dat een rare, zeer ruime tijdsnede die ook nog eens door culturen, milieus, landen en continenten heen gaat. Ik vind het heel vreemd dat het zijn van een Millennial (op Wikipedia staat een gigantisch artikel over o.a. een gedeelde culturele identiteit??) gelinkt wordt aan burn-outs, zeker wanneer uit statistisch (wetenschappelijk, niet op anekdotes gebaseerd) onderzoek blijkt dat het een probleem van de hele arbeidsmarkt is.
Vooropgesteld dat ik absoluut géén mensen die daadwerkelijk kampen met een burnout voor het hoofd wil stoten, denk ik dat de huidige 2 jaar doorbetalingsplicht bij ziekte van werkgevers in Nederland totaal averechts werkt. Júist ten nadele van diegenen die het daadwerkelijk nodig hebben. Ik maak regelmatig van dichtbij mee (werk in de internationale detacheringsbranche) dat (vaak jonge) mensen in Nederland zich regelmatig doelbewust ziekmelden met burnout in geval van werkdruk etc. Op miraculeuze wijze zijn ze na twee jaar steevast volledig fit om elders een soortgelijke stressvolle functie aan te nemen. Ook bij mensen wiens tijdelijke aov binnenkort afloopt zie ik het regelmatig. En ja: ik durf mijn handen in het vuur te steken dat een groot deel van deze mensen zich onrechtmatig ziekmeldt. In het buitenland, bijvoorbeeld Engeland, komt burnout beduidend minder voor. Waarschijnlijk heeft het feit dat ze maar een week of twee doorbetaald krijgen bij ziekte daar wel iets mee te maken.
Ik begrijp je precies! Ben nu ook met verlof en heb daar best moeite mee. Niet dat ik denk dat collega's het niet kunnen; integendeel. Meer dat ik bang ben dat ze mijn aanpak dom vinden dat ik door de mand val. Ook wel 'het bedriegers syndroom'.
Dat zal dan wel per branche verschillen, want ik werk in de zorg en zie genoeg om mij heen, maar bij geen enkele collega twijfel ik!
Hier ook werkzaam in zorg en welzijn en kan je er wel een paar opnoemen helaas. Nee even wat genuanceerder uitleggen is misschien wel wenselijk. Ik heb geen twijfels aan de klachten die ze hebben , kan niet voor hun beslissen waar ze last van hebben. Maar ik heb zeker moeite hoe ze met de werkgever omgaan en de manier waarmee ze omgaan met het twee jaar ziektewet hier in Nederland
Maar daardoor denk ik dat de wetgeving rondom ziekte soms een averecht effect heeft hier in Nederland. En dat vind ik jammer en helemaal voor al diegene die een burn out hebben en er alles aan doen om zich beter voelen en echt moeten bikkelen om er weer bovenop te komen.
Dit! Het komt ook dat millennials het altijd beter weten, ook zegt je leidinggevende dit moet je doen en dan doen ze het op een andere manier om er vervolgens einde van de dag achter te komen dat dat niet werkt en dit hadden moeten doen...Het werk is dan niet gedaan.. Zo vermoeiend... Quote van hierboven: Ik kan ook moeilijk zaken overdragen omdat ik denk dat anderen niet snappen hoe ik het bedoeld heb ofzo. Ik moet nu wel omdat ik over 3 weken met zwangerschapsverlof ga, maar ik heb het er wel druk mee, hoe zorg ik dat ik het duidelijk genoeg overdraag zodat alles blijft gaan zoals het moet. Zoiets. Lastig om t precies onder woorden te brengen. Dit is ook zo'n voorbeeld. Dit is geen hoog verantwoordelijksheidgevoel maar het moet op jouw manier. Alleen jouw manier is goed. Vreselijk!
Zeker mensen die echt ziek zijn, die lijden onder degene die zich voor elke scheet ziekmelden. Dat is echt iets van de laatste paar jaar. Vooral als het tijdens het werk niet zo gaat als men dat wil..