Relatie....moeilijk want we zien elkaar nauwelijks

Hoi.
Ik snap heel goed hoe je je voelt. Er komt veel op je af mbt verhuizing. Je staat ermet de kinderen vaak alleen voor. En je hebt weinig tijd met je man alleen, waardoor je ook geen tijd hebt dit soort gevoelens echt te delen. Behalve dan door kribbig reageren. En daar voel je je dan ook weer rot door.

Wij hebben ook regelmatig periodes dat we door veel werken weinig echt contact hebben. Gesprekken gaan dan alleen nog over wie de kinderen haalt en welke boodschappen er gedaan moeten worden.

De enige oplossing is dan om echte tijd met elkaar te plannen. Als het lukt met oppas, een weekendje weg. Of een avondje uit. In elk geval iets waarbij je beide kunt ontspannen. Zo hadden wij laatst samen een uitgebreide zondagmiddag lunch. Opa en oma waren bij de kinderen. Het was maar kort, maar dan ontdek je ineens weer dat je een relatie hebt.
Wij bespreken dan ook wel de problemen die er zijn. Maar het moet ook niet alleen daarover gaan.

Spreek ook uit dat je je alleen voelt staan als hij veelmoet werken. Dat je snapt dat hij moe is. En dat je het niet zo rot bedoeld als je soms geïrriteerd uit de hoek komt. Dat dat voortkomt uit jouw vermoeidheid en frustratie.

Succes. En.... Friesland is fantastisch. Ik heb er korte tijd gewoond, en was verliefd op het land. Helaas niet meer op de man met wie ik er woonde. En nu woon ik in Limburg. Ook leuk.... maar geen Friesland.

 

Ik lees veel onzekerheid en twijfel in je verhaal en een aantal zaken die elkaar (in mijn ogen) ook tegen spreken.

Ligt het echt aan het feit dat jullie elkaar nauwelijks zien of speelt er (on)bewust andere zaken mee?


Mijn man en ik werken om elkaar heen. Hij werkt 2 dagen, dan 2 dagen vrij, 2 werken, 2 vrij. Op de dagen dat hij moet werken, werk ik max tot 14:30 zodat ik onze zoon uit school kan halen. Op de dagen dat hij vrij is dan werk ik tot 17:00/17:30. Tevens werkt mijn man ook in de weekenden, veel vrije tijd samen is er niets. Maar elk moment dat we even samen hebben, besteden we ook echt samen.

 

Probeer in de agenda een aantal momenten per week bewust voor jullie samen in te plannen.
Verder kan je ook samen gesprekken voeren betreffende het verbeteren van jullie relatie bij het algemeen maatschappelijk werk. Die doen dat vaak. En dat kost niks.
Geef je hem ook wel eens complimenten bijv over dat afvallen.

 

Oeh ik vind je wel heel erg negatief over komen. Hij werkt 6 nachten omdat het niet anders kan en dan zeg je tegen hem dat je je een alleenstaande moeder voelt? Denk dat hij het ook graag anders zou zien. En vaak zeggen dat hij dik is en dat je dik vies vindt? Ik zou enorm gekwetst zijn. Wat bezielt je om dat te doen?

En qua klussen en schoonmaken. Mijn man werkt 40+ uur en volgt een universitaire studie, dus daar heeft hij ook weinig tijd voor. Ik probeer op mijn vrije dagen zoveel mogelijk zelf aan te pakken en in de vakanties plannen we de helft van de tijd in om te klussen.

 

Ik vind jou verschrikkelijk onaardig overkomen. Je vindt dikke mannen vies en zegt dat ook? Als een vrouw op dit forum zou komen zeggen dat haar man zoiets zegt, zou hij hier gelyncht worden. Maar jij mag dat? Nee, partners steunen elkaar om te verbeteren, ze shamen elkaar niet.

 

En je denkt dat hij achterlijk is als je zegt dat je hem vroeger zo mooi gespierd vond?
Ik vind je vooral heel erg in een slachtofferrol zitten en ik vind je hier echt heel onsympathiek overkomen.
Waar is je man eigenlijk nog wel goed voor? Hij mag wel 6 nachten werken en geld binnen brengen en verder heb ik in je klaagzang nog geen goed woord over hem gelezen.
Hij is dik en dat vindt je vies en hij scheldt je uit.

 

Dat wisselt, meeste doe ik omdat mijn man fulltime werkt en ik 28 uur, maar flexibel ben in het verdelen van m'n uren.
Klusjes in huis dat valt wel mee. Een lamp kan ik er ook wel indraaien, spijker in de muur idem.

 

Ik ook.
Mijn man werkt van 14.30 tot 00.30 dus meestal (zoals nu) zit ik ook alleen. Ik vind het heerlijk. Lekker de tv voor mezelf, mezelf af en toe pushen om te strijken of ik ga nog even wat werken vanuit huis.

 

Ik vind je ook erg negatief.
Ik doe ook veel alleen ( 3 kinderen).
Mijn man is vooral in de winter veel in het buitenland voor zijn werk.
Soms wel 6 weken achter elkaar en ik doe het allemaal alleen.
Hier zijn de oudste kinderen al wat meer zelfstandig maar er loopt er ook nog een rond van vijf jaar die ik naar school moet brengen en halen,naar zwemles etc. Daarnaast werk ik nog part time buitenshuis.
Soms is het zwaar maar het maakt me ook sterk.
Je hebt het steeds over klusjes maar wat voor klusjes bedoel je dan?
Je wil naar Friesland verhuizen en dan bij je vader gaan wonen.?
Je zegt later dat je niet graag op elkaars lip zit maar dan ga je wel bij je vader wonen?
Ik ben van mening dat je toch eerst wat stabieler moet worden eer je de stap gaat zetten van een verhuizing.

En ik mopper ook heus weleens wanneer mijn man een week thuis is en de volgende week weer in het vliegtuig zit maar ik leef er ook van met onze kinderen.
Kinderen worden groter en gaan steeds meer kosten en dat extra geld hebben we gewoon nodig en dat verdient mijn man op deze manier en niet in een kantoorfunctie van 8 tot 5.
Wees een beetje lief voor je man want ik vind het heel wat om van die nachten te moeten draaien.
Mijn man hoeft overigens ook niet schoon te maken of te wassen want dat doe ik liever zelf en daar heb ik gewoonweg veel meer tijd voor omdat ikmaar twee dagen werk dus lijkt me een logisch vervolg.

 

Wat naar dat je je zo voelt, sommige dingen herken ik wel, ik ben (helaas) ook een verschrikkelijke pierkeraar en heb moeite met verandering. Ik denk daarom ook dat de oplossingen voornamelijk bij jezelf liggen en je aan jezelf zal moeten werken.

ik ben echt een alleenstaande moeder en weet hoe het is om alles alleen te doen, geld verdienen, poetsen, klusjes in huis etc en 's avonds alleen op de bank te zitten. Ik vind het vooral een kwestie van goede organisatie en acceptatie. ik ben zeker niet zo ongelukkig als jij beschrijft. Plan hoe je je dag in kan delen, wanneer is de beste tijd voor huishouden/ klusjes. Wat hebben de kinderen nodig. Ik doe het gewoon als er tijd is. Vaak 's ochtends, wel eens 's avonds of af en toe breng ik mijn zoontje naar het kdv en ga gewoon lekker aan de slag. Maar gister bv heb ik alles gelaten zoals het is en heb een super leuke dag met mijn zoon doorgebracht.

Het piekeren is voor mij een groot punt waaraan ik werk, want dat maakt mij vaak kribbig naar mijn zoontje toe. Ook kan ik moeilijk twee dingen tegelijk. Als ik merk dat mijn zoon mij echt nodig heeft, stop ik vaak met waar ik mee bezig ben en neem gewoon tijd voor hem. Ik neem zowiezo graag en vaak de tijd voor hem.

ik denk dat je je op jezelf zal moeten focussen, op je instelling. Wat kan jij doen? Plan eens een leuk moment met je man, maak een compliment. Relatietherapie is waarschijnlijk een goed idee. Kun je zelf meer gaan werken zodat je man een stapje terug kan doen? Kun je op iets anders sparen om de relatietherapie te betalen?. Nodig 's avonds eens een kinderloze vriendin of familielid uit, of een vriendin met haar kindjes bij jou laten logeren. Kijk eens welke banen er in Friesland te krijgen zijn. Zit daar iets voor jou bij?

 

..

 

Ik kende de therapie naam/vorm niet, dus ik heb even uitgezocht wat het inhoud. Als ik het goed snap heb je soms moeite om te voelen en ga je teveel in je hoofd zitten? (zo ja dan is het wel een beetje herkenbaar) En doordat hij het druk heeft heb je de tijd niet om meer in contact te komen met het gevoel dat er tussen jullie was of zou kunnen zijn? (corrigeer mij als ik het fout heb).

Aangezien een weekendje weg niet veel duurder is als een uurtje therapie zou ik geneigd zijn om een huisje te boeken waar alles op een aan zit voor met zijn 2en (mits dat reëel is natuurlijk. Waar je eigenlijk weinig reden hebt om de deur uit te hoeven maar wel genoeg in de omgeving samen kan doen.

Het lijkt imo alsof je redenen zoekt voor de gevoelens die jij voelt. Maar als je de connectie en liefde voelt doen die dingen er zoveel minder toe. Hoeveel dames hebben wel niet exen waarbij zij zich later op hun hoofd krabbelen om het mysterie wat zij daar ooit in gezien hebben? Liefde maakt blind. En dat gevoel lijkt te ontbreken.

Zou het ergens ook kunnen zijn dat het gevoel (niet alleen voor hem) bij jou een beetje afgestompt is? Of weet je zeker dat het echt ligt aan de omgeving en andere factoren in jouw leven? De therapie klinkt in ieder geval als een goed idee om dat te gaan verkennen. Als je niet in contact staat met jezelf, dan is het ook geen goed moment om beslissingen te maken of dingen uit te spreken naar een ander. Als je leeft vanuit gevoel heb je zoveel meer energie en kracht om alles aan te kunnen dan wanneer je vanuit je hoofd leeft.

p.s. Je zegt dat jij de mening die je momenteel hebt over je partner niet duidelijk ventileert naar hem. Maar slechts 20% van de communicatie zit hem in wat je daadwerkelijk zegt. Er kunnen genoeg signalen zijn die hem duidelijk maken dat hij niet goed genoeg is. Niet iedereen kan daar goed mee om gaan. Dat kan een extra afstand scheppen en juist ervoor zorgen dat iemand niet het beste uit zichzelf kan halen in de omgang.

En behalve al die to do dingen. Take a breake, take a kitkat xd. Neem af en toe een pauze and count your blessings.

 

Ik denk ook dat er meer in jullie relatie niet goed zit dan wat jij hier beschrijft.
Ik neem aan dat jouw man niet voor zijn plezier zoveel 's nachts werkt? Je geeft aan dat het echt niet anders kan ivm financiële redenen, dan kun je hem dit toch niet kwalijk nemen? Hij zou vast ook meer tijd en aandacht aan zijn gezin besteden. Dat jij hem dit dan kwalijk neemt, daar kan hij natuurlijk helemaal niks mee.
Wat betreft de klusjes en het huishouden, 's nachts werken is ontzettend zwaar, uit onderzoek blijkt ook dat mensen hiervan last krijgen van oververmoeidheid, gezondheidsklachten en depressies. Je kan dan ook echt niet verwachten dat hij dit naast zijn werk doet.

Verder vind ik het juist ontzettend lief van hem dat hij voor jou naar Friesland wil verhuizen.
Ik denk echt dat jullie met iemand moeten gaan praten en moeten kijken wat jouw echte, diepe gevoelens zijn en waar deze vandaan komen. Via de huisarts kun je een doorverwijzing krijgen naar de praktijkondersteuner, dit is een psycholoog of maatschappelijk werker en dit kost je niets.