Dat heb ik dus gedaan, omdat ik geen zin heb in allerlei vragen. Ik ben daar in behandeling ivm mijn ADD. We waren bezig om medicijnen in te stellen, maar door privé omstandigheden én het feit dat ik me op dit moment helemaal niet prettig voel bij de medicijnen wil ik stoppen met mijn verdere behandeling. Eigenlijk geeft de diagnose me al zoveel rust, dat gevoel dat het een reden heeft dat ik bepaalde dingen anders ervaar en/of doe.. Nu wil de behandelelend psychiater mij bellen rond de middag, omdat ze toch nog vragen heeft en om de verdere procedure af te handelen, maar hier heb ik helemaal niet zo'n trek in eigenlijk.. Zal dit in jullie ogen écht nodig zijn of zal ik nog een mail sturen dat ik dit niet wil? Of even door de zure appel heen bijten telefoongesprek voeren, bij mijn standpunten blijven en afronden? Wat zouden jullie doen?
Het laatste. Even, voor jouw gevoel, door de zure appel heen bijten. Als je 100% achter je eigen standpunt staat, moet dit ook lukken. Vindt het persoonlijk ook wel zo netjes eigenlijk... Succes!
Ik heb een beetje telefoonangst. Wat helpt is tegen jezelf zeggen dat het maar 5 tot misschien max 10 minuten zijn en je er dan helemaal van af bent. Wat zijn nou 5 minuten? Zo kan ik me er doorheen helpen.
Pff, ja eigenlijk wist ik het antwoord ook wel. Het is natuurlijk ook gewoon fatsoenlijk om haar even te woord te staan en de boel netjes af te sluiten. Mijn beslissing komt voor haar natuurlijk behoorlijk onverwachts, ookal heeft zijzelf mij nog maar 2x op consult gehad. Maar ik vind dit soort gesprekken altijd zoooo lastig, terwijl ik in het dagelijks leven helemaal niet op mijn mondje gevallen ben @sydneys, bedankt voor je tip. Zal er ook nog bij bedenken dat ik haar waarschijnlijk ook nooit meer tegen zal komen
Wat je hier aangeeft in je openingspost kan je haar toch ook zo uitleggen?Je dossier zal idd netjes afgerond moeten worden en dat de diagnose jou al rust geeft is juist fijn!
Ik vind het niet netjes om zoiets per e-mail te doen. Waarom maak je het zo groot? Je kan toch gewoon aangeven - in persoon of via de telefoon - dat het traject voor jou nu eindigt omdat de diagnose je al veel rust geeft?
Dat is niet voor iedereen zo "gewoon" Ik heb het ook jaren gehad angst om te bellen of zelfs gebeld worden. Nu ik dus een meervoudig gehandicapt kindje heb en ik meerdere keren per week moet/moest bellen met allerlei mensen van gemeente tot klinisch geneticus heb ik deze angst voor 95%overwonnen. Om maar aan te geven dat het net als voor TS niet vanzelfsprekend is om makkelijk een telefoontje te plegen of te ontvangen. Succes TS
Fuddey, dingen lastiger maken dan dat ze zijn komt vaker voor bij mij. Dit is ook 1 van de dingen waar ik vaker tegenaan loop, maar uiteindelijk probeer ik het wel netjes op te lossen. Het is gewoon wel fijn om dmv dit topic een steuntje in mijn rug te hebben Wat voor veel mensen heel normaal en simpel lijkt, kan bij mij chaos en onzekerheid geven...
Houd er wel rekening meer dat ze het telefoontje berekenen als een consult en je er dus wel voor moet betalen.... Heb ik zelf ook gehad namelijk en ik stond er nogal van te kijken aangezien het toen ook vanaf hun kant opgedrongen werd. Maar kreeg achteraf nog wel even een rekening voor een consult van 20 minuten terwijl ik haar nog geen 5 minuten gesproken had...
Nou, ze heeft gebeld. Heb er hete wangen van Maar ze was heel begripvol, was een goed en netjes gesprek. Bedankt voor jullie feedback meiden, het heeft me absoluut geholpen
Geloof me, met een angststoornis heb ik echt wel begrip voor die drempel Maar tóch bellen levert veel meer op dan een e-mailtje sturen. Goed dat je gebeld hebt!