Moet even wat kwijt, maar wil niemand kwetsen. Heb er dus lang over nagedacht of ik t ja of nee zou plaatsen.. Ik weet dat je blij moet zijn met een zwangerschap (zeker als deze natuurlijk gaat), maar ik heb er voor nu al ff een beetje genoeg van.... Mijn buik al al 2x zo dik als bij mijn eerste zoon (zie eerder geplaatste foto's) - voel me bij tijde een olifant, kan nu al geen lange stukken meer lopen zonder regelmatig zitpauses te nemen (en dan moet ik ook nog een houding vinden waarbij mijn buik me niet in de weg zit), want dan is/wordt me buik weer hard en pijnlijk, ben vaak moe (slaap vaak overdag nog een uur als dit lukt), heb met enige regelmaat last van een erg drukke hartslag (loop bij cardioloog, dus ik wordt in de gaten gehouden) en zal blij zijn als het rond begin januari is. Bij mijn eerste zoon had ik vrijwel nergens last van. Alles wat ik bij hem niet had, heb ik nu... Ik voel mijn kleine mannetje met regelmaat bewegen (waar ik natuurlijk blij om ben), maar verder voel ik me gewoon ff "bah".
Had het vandaag nog met collega over.. zijn met een aantaal collega's tegelijkertijd zwanger.. waarvan er maar 2 echt op een roze wolk zitten.. De andere waaronder ik zelf zijn gezegend en blij dat we een wondertje verwachten, maar een roze wolk kennen we niet. Zitten ons zelf meer in de weg, doordat we niet alles meer kunnen als hiervoor. Gelukkig komt dat allemaal weer en krijg je er zoiets waardevols voor terug. Al is af en toe " klagen" best even lekker en lucht het op
Heel herkenbaar hoor. Een volgende zwangerschap is gewoon anders. Ik heb nu ook meer klachten en omdat je nog een kindje hebt rondlopen heb je minder tijd om te rusten. Ik vind het ook een stuk zwaarder. Heb al een aardige buik, last van mn rug en heupen. En deze zwangerschap was ook onverwachts dus was een beetje een raar begin en duurde even tot ik er blij mee was. Ik probeer maar te accepteren dat deze zwangerschap minder fijn is en verder gaan de 9 maanden vanzelf voorbij
En dan zijn jullie 5 en 10 weken verder... . Ik heb alleen de prille beginweken leuk gevonden, toen je nog niets zag. En toen maakte ik tussen 15 en 20 weken al zo'n groeisprong dat ik ervan schrok.. Ja... af en toe ff klagen is lekker. Weet dat je er weinig mee opschiet, maar t kan wel even opluchten. (Waarom is er eigenlijk geen 'algemeen' klaagtopic? - tenzij dat er al wel is en ik t niet weet? Niet elke mama zal op een roze wolk zitten)
Je bent ook blij met je zwangerschap het is niet dat je er niet gelukkig mee bent. Enige wat je aangeeft is dat het een beetje zwaar is met je buik. Je mag best klagen hoor dat doen we allemaal wel eens. Ik zie soms ook hele dikle buiken voorbij komen dat ik denk pfoee blij dat ik dat niet ben. Nog even volhouden meid voor je het weet is het zover. Voor nu is het gewoon even doorbijten.
Ik snap je wel. Laat ik voorop stellen dat ik het überhaupt een wonder vind dat ik zwanger ben, en er een kindje in mijn buik mag groeien. Daar ben ik heel erg blij mee. En ik weet dat er een hoop vrouwen een moord voor zouden doen. Maar ik zit echt helemaal niet op een roze wolk. Ook nooit gezeten! Vind het een onzekere periode, kan al een hele tijd maar weinig (door bloedingen, toen weer ischias, elke keer weer wat) mijn buik is ook groot. Nu heb ik zwangerschaps diabetes. (Mijn waardes zijn gelukkig wel heel netjes, alleen na het drinken van het glucose drankje niet) Ik kan mijn huis niet even lekker onderhanden nemen, ik kan niet eten wat ik wil. Veel honger, weinig energie. Aanhechtingen van mijn benen doen ook al tijden echt pijn. (Mijn vriend trekt serieus mijn ondergoed/broek bij me aan ) fietsen is niet prettig, korte stukjes lopen etc. Nogmaals ik ben heel dankbaar dat ik zwanger ben. Maar op een roze wolk zul je mij nooit vinden!
Herkenbaar wat je schrijft! Ik vind zwanger zijn een wonder op zich enaag ik duidelijk zijn dat ik ontzettend gelukkig ben met dit wondertje! Daarnaast vind ik het een onzekere periode en kan ik me in vlagen enorm druk en angstig maken. Ook ik heb een grote buik en heb ik veel vruchtwater. Ik heb veel last met lopen, liggen, zitten en staan. Alles wat ik langer dan een paar minuten doe belast me enorm. Mag ik vragen wat voor hoge hartslag jij hebt, omdat je aangeeft bij de cardioloog te lopen hiervoor. Ikzelf heb het in vlagen enorm benauwd en kortademig. Mijn bloeddruk is verder netjes maar mijn hartslag meet ik soms (thuis) en die varieerd. Nog even volhouden en over een paar weken is het zover
Heel herkenbaar, die roze wolk heb ik nooit gekend. Eerst heel veel gespuugd, toen dat eindelijk minder werd zaten er maar een paar weken tussen voordat m'n baarmoederhals er weer slechter uitzag en ik rustiger aan moet doen/bij elk pijntje in paniekmodus schiet. M'n buik is nonstop hard en zit in de weg, schopjes zijn een fijne bevestiging maar ik moet of NU spugen, of NU plassen, of NU een goede zorgverzekering afsluiten om m'n ribben weer op te lappen. Man moet me vaak uit bed helpen omdat m'n rug en benen zo'n pijn doen. Ik hoop dat het over vier dagen langzaam wat minder wordt, als ik over de termijn van dochter* heen ben. Nu voelt het nog steeds als 'over X maanden ben ik niet meer beroerd/kan ik weer alles met zoon doen/hoef ik niet meer bang te zijn dat het mis gaat', dat er hier straks nog een kindje is lijkt nog altijd niet te landen. Gelukkig komen er nu veel leuke dingen aan (verjaardag zoon, familie die op bezoek komt, de keuken komt, dan is het alweer tijd voor de kerstmarkten), ik hoop dat het daardoor wat sneller zal lijken te gaan. Zo, dat lucht op. Knuffel voor jullie allemaal!
Ik heb al sinds kinds af aan sowieso een onregelmatige hartslag. Is ontdekt tijdens een simpele ingreep aan mijn hand. In 1997 ben ik aan mijn rug geopereerd (dubbele scoliose (s-bocht)) en sindsdien sta ik onder controle bij de cardioloog. Bij mijn zwangerschap van mijn eerste zoon heb ik nooit last (in zin van dat ik het slaan extra voelde of dat het versneld sloeg) van mijn hart gehad. Nu af en toe heeft het wat meer "haast". Ben er zelfs 1 keer door op de SEH beland. Het ging toen uit het niets zo snel dat het leek alsof mijn hart uit mijn lijf wilde springen. Dat was wel even eng... Gelukkig heeft het zichzelf weer hersteld, maar hierdoor wordt ik nog scherper in de gaten gehouden dan voor mijn zwangerschap. Heb al 1 keer een extra holterkastje (als je weet wat dat is, hehe?) meegekregen,1 extra echo van mijn hart en 1 extra ECG. En dit krijg ik binnenkort nog een keer. Mijn bloeddruk was tijdens de keren dat het gemeten is (laatste x alweer zo'n 5 weken geleden) altijd normaal. Zo'n 70 over 100. Nog "even" volhouden is voor mij toch nog 15 weken...
Ff wat quotes van je pakken... Gespuugd (dat er ook daadwerkelijk eten terugkomt) heb ik niet. Genoeg gekokhalst (ook niet echt een pretje...) Inderdaad, meneer is bewegelijk. Helaas heb ik tegenwoordig wel altijd precies rechts van mijn navel (of wat daar nog van over is) een giga pijnlijke plek. Net alsof meneer zijn knieën / voeten elke keer op diezelfde plek afzet. Zelfs op die plek duwen om meneer op een andere plek te krijgen doet zeer. Ja, afleidingen zijn altijd prettig, alleen lijkt me de komst van een keuken toch wel wat (extra) stressig? Nu zit ik in hetzelfde schuitje; wij krijgen op 3 november een dakkapel geplaatst. Ben blij dat de plaastings afspraak is gemaakt, maar zal pas écht blij zijn als daarna de nieuwe peuterkamer voor onze oudste zoon én babykamer voor de nieuwe babyman klaar is (om nog te zwijgen over de verdere afwerking van de vernieuwde zolderkamer, welke dan in eerste instantie geen haast heeft) Kerstmarkten? Dat betekent rondlopen... moet er voor nu niet aan denken! Als ik 10 minuten achteréén loop, moet ik echt al zitten. Ga er ergens toch van echt vanuit dat dat voor de bevalling niet weer beter wordt...
Zwanger zijn is zooo niet mijn ding! Nu 32 weken zwanger van de tweede, maar ik ga dit echt niet nog een keer doen. Vanaf 8 weken bekkenklachten, waardoor ik niet kan doen wat ik wil of wat nodig is. Huishouden lukt gewoon al niet. Het enige wat ik de hele dag doe is zorgen voor m'n zoon en zorgen dat het eten op tafel komt. Een stuk wandelen lukt niet, lekker shoppen voor de kleine kan niet. Momenteel ben ik na een visite kapot. Lichamelijk is het dus prut. Maar ook geestelijk, behalve dat het zo vervelend voelt dat ik niet de moeder voor m'n zoontje kan zijn die ik wil zijn, voel ik me tijdens een zwangerschap gewoon niet fijn. Beetje down, niet depressief, maar ook niet vrolijk. Kan er niet van genieten. Heb normaal al moeite met enthousiast en spontaan zijn, maar tijdens de zwangerschap al helemaal niet. Net als dat bewegen van de kleine wat sommigen zo fantastisch en geweldig vinden, nou ik vind het alleen maar vervelend om vanbinnen geschopt en gestompt te worden. Lig stil denk ik dan. (Blij dat ze goed beweegt, hoef ik me daar niet druk om te maken) En nu begint de nesteldrang te komen, maar ik kan er gewoon niks mee, heel vervelend. Zit ik gefrustreerd naar een stapel kleertjes te kijken die uitgezocht en gewassen moet worden.
Oh heerlijk dit topic. Precies wat ik nodig heb op deze druilerige dag.. Ik ben er zó klaar mee. Mijn buik is echt te groot. Zit mega in de weg en doet zeer omdat ik erg naar voren draag. Mensen op straat of in de winkel kijken me aan alsof ik een of andere ontsnapte pinguïn ben. Ik krijg mijn benen gewoon niet meer recht langs elkaar heen en weer bewogen. Ik zie ‘s nachts echt ieder uur. Moet heel veel plassen dan. Slaap gelukkig wel vrij meteen weer verder, om vervolgens een uurtje later weer wakker te zijn. De baby is al ingedaald en mán dat voel ik ook echt wel! Het drukt enorm ‘down under’. Ik heb een half uur nodig om op te staan van de bank en als ik dan eindelijk bij de keuken ben voelt het alsof ik een marathon gelopen heb.. Maar verder........ ben ik enórm dankbaar voor dit kindje ❤️
En ik maar denken dat ik "zeur niet zo" - reacties zou gaan krijgen... Hier mag iedereen ff lekker brommen/zeuren/klagen etc. Ja, berg met wasgoed... herken dat. Soms krijg ik het voor elkaar om nog iets te strijken, maar op dit moment heeft mijn buik geen zin om mee te werken. Wil t gewoon afhebben, maar mijn lijf denkt er anders over. Na deze kleine man hoeft dit voor mij zeker niet nog es. (En hebben we ook de ruimte niet voor.) 2 Mannetjes is mooi zat. Heb ik daarna eindelijk de regie over mijn lijf terug. Enne xElles: heb t graag aangemaakt.
Hier ook 26+1 nu. Ik heb hetzelfde, ben hartstikke blij met dit kleine wondertje maar jeetje! Wat een verschil met de eerste zwangerschap. Even schoonmaken zit er bijna niet meer in ivm bekken, gister toch iets te veel gedaan dus savonds last van harde buiken, naar gevoel in m'n buik alsof er te veel spanning op stond.. en dan vervolgens wakker liggen van de bekkenpijn. Ik voel mij bijna te oud voor een zwangerschap (28 jaar) .. het vergt echt veel van je lichaam. Inderdaad de leuke dagen komen eraan, daar hou ik mij ook aan vast.
Hebben jullie ook zo last van rusteloze benen 's avonds in bed? En zo ja, wat doe je er dan aan? Ik kom gewoon niet in slaap!
Ik vind het echt best wel fijn om al jullie verhalen te lezen. Als ik tegen mijn omgeving zeg dat ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk vind krijg ik alleen maar van die grote ogen te zien. Ik zal zoo blij zijn als het kerst is en we lekker met z'n vijven zijn.
Hier geen last van rusteloze benen. Maar wel last van heel vaak kramp in de kuiten. Hoef mijn benen maar een beetje uit te rekken en het springt er weer in. Ook iets wat ik in mijn eerste zwangerschap nooit gehad heb. Zei van vandaag ook tegen de arts-assistent van de cardiologe (is een nieuwe "samenwerking" in het UMCG tussen cardiologie en gynaecologie) "ik wilde dat het 12 januari was, ben het een beetje zat". Ze kon het begrijpen... Zelfs de man bij de hart-echo zei dat ik al een flinke buik had... Pfff... Mag ergens hopen dat de buikgroei de komende 5 à 10 weken niet al te gek hard gaat, anders val ik nog voorover . Oja, heb vandaag maar eens een buikband besteld. Misschien haalt die ook nog wat van de hangdruk weg.
Tja, je wordt nu (blijkbaar - en zeker als het, zoals bij ons het geval is, gepland is) eenmaal geacht om alles leuk te vinden... Ze (lees: je omgeving) voelen helaas niet wat jij voelt. Zou wat zijn... (hehehe zeker bij de mannen in de familie, hehehe)