Ik ben en voel me ook heel negatief, vandaar mijn post. Mijn vader woont dan naast ons en niet bij ons in huis. Klusjes die bij elk koophuis dat wat ouder is horen: schilderen, schuren, kozijnen schilderen, wat je maar kan bedenken in een koophuis. Ik voel me niet stabiel in deze situatie. Er moet iets veranderen, zoals ik al zei in mezelf maar ook in de situatie.
Dank je wel voor je constructieve feedback!!! Ik probeer alles te doen wat jij beschrijft! Gelukkig zie ik leuke banen in Friesland, dat geeft wel hoop. En wat jij beschrijft mbt soms de dingen de dingen laten en iets leuks doen met je kind, daar ben ik me heel bewust van en probeer ik ook en doe vooral het huishouden enz als ze naar school zijn zodat ik er echt voor ze ben als ze thuis komen.
Dank je wel voor je feedback en tips. De praktijkondersteuner ben ik nu mee bezig en verder ga ik inderdaad in een soort therapie. Al denk en vind ik niet dat in onze relatie alles bij mij ligt wat er niet goed gaat. Dat beaamt mijn vriend trouwens ook.
Maar wat wil je dan veranderen in de situatie? De situatie is nu eenmaal zoals die is. Je man moet nachtdiensten draaien om jullie financiëel te onderhouden en dat zal voorlopig ook zo blijven. Ik krijg nu ook niet de indruk dat je hem graag om je heen wil hebben. Misschien een optie om zelf meer te gaan werken en dat je man overdag gaat werken?
Wat een ontzettend mooie mail, dank je wel!!! Het klopt dat mijn gevoelens, door alle spanning, problemen (hij heeft in de ziektewet gezeten vanwege depressie, grote financiele problemen gehad, er is zoveel meer gebeurd dan ik hier schrijf, waardoor ik mijn vertrouwen ben kwijt geraakt, hij heeft grote schulden gemaakt waar ik niets van wist bijv) en het gevoel alle ballen hoog te moeten houden, zijn afgestompt. Ja ik zit veel in mijn hoofd, maar ben daarnaast een gevoelsmens, wat zowel pro als contraproductief werkt. Het is mijn zwakte en mijn kracht. Wat je zegt is waar; ookal zeg ik het niet wat ik voel, ik straal het ongewild wel uit, dat zegt hij, dat hij voelt dat ik afstand hou (en dat merkt hij natuurlijk ook omdat ik vaak niet wil vrijen). Dat weekendje weg lijkt me een heerlijk en best goed idee, we zijn laatst wel naar deventer geweest een nachtje, maar ook daar veel spanning door moeilijke gesprekken...
Ik zou graag willen dat hij de kinderen meer ziet, ik zou hem wel vaker om me heen willen hebben dan nu...maar dat gaat niet...ik vind het heel moeilijk me neer te leggen bij de situatie, loslaten is voor mij moeilijk, heel moeilijk. De dingen nemen zoals ze zijn en de volgende stap pas nemen wanneer de tijd rijp is. Ook al zo lastig. Ik wil alles eigenlijk van tevoren al weten en zeker stellen. Meer werken gaat niet vanwege de kinderen; ik werk al 3 dagen per week (ook onregelmatig)
Dus hij werkt zoveel omdat hij zelf schulden heeft gemaakt? Tja, dan kan ik mij jouw gevoelens een stuk beter voorstellen.
Waarom gaat meer werken niet? Het is toch niet omdat je kinderen hebt dat je niet voltijds kan werken? En als jij meer werkt, kan hij misschien vaker thuis zijn?
Nee dat is nu niet meer ter sprake gelukkig, alles is rechtgetrokken, maar mijn vertrouwen heeft wel een knauw gehad.
Ik denk dat je hier het pijn punt te pakken hebt. Wat heb jij nodig om het vertrouwen terug te krijgen en je daardoor veilig te voelen bij hem nu en in de toekomst?
Ik herken wel een deel van je verhaal. Wij zijn van 7 jaar 24/7 naar alleen weekenden en schoolvakanties gegaan. Van maandag tot vrijdag/zaterdag sta ik er alleen voor met 4 kinderen, ook s nachts. Dus in feite komt alles wat betreft de kinderen en huishouden op mijn schouders. Nu heb ik wel het voordeel dat ik niet elke dag de deur uit hoef om te werken. Kan het anders bij ons? Vast wel, maar dan moet man van beroep veranderen en dat wordt niks, dit zit in z'n bloed En ik zal dan ook een (goeie) baan moeten zoeken willen we hier dit huis kunnen blijven betalen. Andere mogelijkheid is de oudste 2 kinderen internaat en ik weer terug naar boord. Maar dat is niet onze keus. Klusjes in huis... ik doe wat ik kan en a la pippi langkous... "ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan". Er blijven heus wel dingen liggen voor het weekend maar ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen in huis zodat weekend gezinstijd kan zijn.
Ik denk niet dat het pijnpunt alleen daar zit...er is ook heel veel angst en twijfel bij mij. Ik durf eigenlijk niet naar Friesland. Bang dat het tegenvalt van de stad terug naar het platteland. Bang dat de kinderen niet zullen aarden. Of man niet. Of ik niet. Mijn vader is al aan het klussen zodat we er kunnen wonen en nu heb ik koudwatervrees....En dus het hele verhaal mbt onze relatie. Het gaat niet alleen om hem weer vertrouwen mbt het maken van schulden in het verleden. Zeker, het is er een onderdeel van en absoluut een pijnpunt. Maar in mijn kop speelt nog veel meer....Ik durf niet los te laten...en ik durf niets nieuws aan te gaan.
Omdat in alles wat je hierboven in verschillende posts vertelt aantoont dat jíj heel veel issues hebt die je moet uitklaren (je man weer vertrouwen, je man weer graag zien, de verhuis accepteren, minder leren stressen, beslissingen nemen, globaal gewoon gelukkiger zijn met je leven...), en dat het minder over jullie relatie gaat.
Je komt een beetje overspannen over. Zoals jullie leven, zouden wij niet kunnen hoor (en ook niet willen). Als ik je man was zou ik gewoon ergens overdag gaan werken. Kinderopvang kan je op vele manieren regelen. Het is onmogelijk dat jullie situatie 'echt niet anders kan'. Klussen blijven denk ik overal lang liggen, maar hier plannen we af en toe een weekend en dan doen we het samen. (Of ik huur er iemand voor in, maar dan doet hij het opeens toch liever zelf)
Geloof me het kan echt niet anders. Kinderopvang voor 06 u s ochtends is er niet. Ik ben als ik werk ook om 07 op mijn werk. Of tot 23u s avonds. Van gewoon overdag werken is hij in de ziektewet gekomen door depressie en daarna ontslagen.