Ik heb niet alle reacties gelezen, dus ik weet niet of dit al voorbij is gekomen. Wat ik ergens in één van je eigen reacties lees is dat je man zegt dat hij het gedrag (als ik het goed onthouden heb) niet kan veranderen van zijn familie. En dat klopt. Dat kan jij ook niet van hem verwachten, sterker nog dat mag je niet eens van hem verwachten. Dit gedrag van zijn familie zit er zo in gebakken, dat gaat niet meer veranderen. Dat hij gekleineerd word is voor hem normaal, want het gebeurd immers zijn ''hele'' leven al. Jij bent in deze familie de ''katalysator'' je ziet wat er in de familie gebeurd en reageert daar anders op dan de rest. Dat botst en is voor jou man het moeilijkste, want hij staat tussen jou en zijn familie en alhoewel hij getrouwd is met jou, is zijn familie nog wel zijn familie. Je lost niks op door met je man hier ruzie over te maken of te eisen dat hij geen contact meer met ze mag hebben. ( geen idee of je dat hebt gezegd hoor) De kunst in dit geval is dat jullie hen niet moeten willen veranderen, maar dat jullie (jij) een manier moet zien te vinden om hier mee om te kunnen gaan. Ik weet waarover ik praat, ik heb zelf zo'n schoonfamilie en sinds ik dat doe en niet meer ''boos'' word op mijn vriend als mijn schoonmoeder weer iets doet wat niet door de beugel kan, beweegt mijn vriend ook veel beter mee en ziet nu in dat er voor ons echt grenzen moeten zijn.
Ik zie het zwart wit omdat TS heel duidelijk aangeeft dat hij voor zijn familie kiest. Als jouw man het niet eens voor je opneemt in dit soort situaties dan zou ik het inderdaad heel zwart wit gaan zien ja. Jij hebt het over '' de schoonfamilie is dan de winnaar '' ik vind het stom om in zo'n situatie te spreken over winnaars en verliezers, het is geen spelletje. Over één ding zijn wij het wel eens met elkaar, TS zal zelf moeten beslissen voor haar wat het beste lijkt.
Je noemt zelf TS ook een winnaar als ze voor zichzelf kiest, moet je dat ook niet doen als je dat zooooo stom vind. En tja, als ik afga op de info van TS zal haar schoonfamilie blij zijn als zij met haar vriend breekt, hoe triest ook.
Dan moet je dus vrienden zoeken in je omgeving. Werk zoeken, zodat je sociale contacten krijgt. Gaan je kinderen al naar school? En je zegt fat je vrienden geen echte interesse tonen, in mijn ogen zijn het dan ook geen echte vrienden... En ik snap dat het allemaal makkelijk gezegd is hoor... maar je zal er toch iets mee moeten doen als je niet meer in dat isolement wil leven
ik zal proberen op alles te reageren. ik ben er inderdaad klaar mee en voel het zo dat mijn vriend niet echt voor mij kiest, hij accepteert eigenlijk dat ze zo tegen ons doen. We kunnen in zijn ogen niets anders dan het accepteren. En dat vind ik dus niet. Omdat ik verder geen familie heb zit ik hierin klem wat erg vervelend is. Door het gemis aan familie, een ziekende schoonfamilie en een gemis van mensen om me heen zie ik het vaak somber in. Ik ben al een hele tijd zelf in therapie en we zijn ook er mee bezig welke dingen wel positief zijn. Dus wellicht helpt dat nog. Ik zet dit hier op het forum zodat ik dan even mijn verhaal kwijt kan. In het dagelijks leven heb ik niet echt iemand bij wie dat kan. Bij de therapie van ons samen werd gezegd dat mijn vriend zelf moet zien hoe zijn familie is en dat hij zelf de keuze moet maken om daar minder vaak naartoe te gaan. Maar die keuzde maakt hij dus (nog) niet. Hobbies heb ik al vaak gedaan. Natuurlijk verwacht ik niet dat ik na 2 keer vrienden heb. Maar ik heb ze na 200 keer ook niet. En na 2000 keer ook niet. Omdat ik vroeger gepest ben maak ik niet makkelijk contact. Dat zit gewoon niet in mij. Omdat ik dit al zo vaak heb gedaan zie ik wat sociale contacten betreft geen heil in hobbieclub of sportclub. Om bezig te zijn voor jezelf wel, maar dat helpt niet aan een groter netwerk, sociale contacten ed. Het is dan puur voor jezelf om even eruit te zijn. We hebben wel vrienden, wonen bijna allemaal niet in de buurt. Het is om leuke dingen mee te doen. Maar een luisterend oor hebben ze niet. Dat heb ik al vaker ervaren. Ik ben het echt wel eens met de tips die gegeven worden wbt sociale contacten. Ik heb alleen een extra 'handicapt' daarin dat ik een pestverleden heb. Daardoor is de drempel vaak te groot in een groep om mezelf te kunnen zijn en contact te maken met mensen. Meestal klap ik dicht. Groepen zijn daarom niet echt geschikt voor mij. 1 op 1 contact zou voor mij beter werken. Dat vind ik dan zelf weer lastig te vinden. Ik heb hiervoor lang gewerkt. Ook dat is in een groep. Ik heb diverse banen gehad en ik heb daar dezelfde ervaring dat ik er niet echt bij hoor. Je komt om te werken maar echt sociale contacten waar je prive mee om gaat doe ik er niet op.
Ik reageer alleen even hierop; je gaat er dan misschien niet privé mee om, maar je kan wellicht wel je ei kwijt. Dat heb ik wel bij mijn collega's, daar hoort zeuren over familie dus ook bij . Ik heb ook geen vrienden in de buurt, wel contact met moeders van school en dus mijn collega's. Ben daar echt heel blij mee.
K zie dat je kindje naar de psz gaat, probeer daar wat contacten op te doen, hoe moeilijk ook. Ik ben daar ook waardeloos in en vind het doodeng... Maar maak gewoon eens een praatje en probeer niet te verwachten dat je de volgende dag samen aan de koffie zit, maar denk gewoon, dat was leuk/gezellig en dan maak je volgende keer weer een praatje en waarschijnlijk heb je dan wat vaker praatjes En verder wil ik nog even zeggen dat @manaolana echt goede tips heeft. Ik heb zelf een depressie gehad en heb een dysthime stoornis... klinkt veel erger dan het is haha maar dat houd in dat ik het grootste gedeelte van de tijd down ben zeg maar, get glas is altijd half leeg ipv half vol. En ik herken dat gevoel van dat je niemand heb, alles alleen moeten doen en dat alles heel zwaar valt. Maar echt, ze heeft gelijk, je moet het WEER proberen, zoek een psycholoog en als het met die niet klikt dan ga je naar de volgende, net zolang tot je wel een goed gevoel heb bij die persoon. Het is moeilijk, I know, maar geef jezelf een schoo onder je kont en ga je sociale leven uitbreiden!
Dat zou heel mooi zijn, ik zou hier ook heel blij mee zijn! Ik heb bij al mijn banen nooit echt zo erbij gehoord dat mensen echt met mij kletsen of persoonlijke dingen vertellen. Mijn ei kwijt kan ik ook niet echt. Ik heb wel geprobeerd mijn ei kwijt te kunnen bij bv vrienden maar die doen daar verder niets mee of haken af. Vragen nooit meer hoe het gaat enz. Het is niet wat ik nodig heb in ieder geval. Heirdoor ben ik ook erg terughoudend met dingen vertellen tegen mensen.
Wbt het nergens bij horen op werk op sport of hobby’s... heel lullig gezegd, dat doe je zelf... Waarschijnlijk straal je ook geen openheid uit en heb je dit zelf niet eens door... waardoor het voor anderen ook moeilijker word om op je af te stappen. Mijn tip is dus nog steeds, zoek een psycholoog, je beperkt jezelf zo ontzettend in het leven op deze manier.
Ik noem dit geen vrienden, althans geen echte vrienden... Nog een reden dus om de wijde wereld in te trekken
Dat klopt ook dat ik dat zelf doe. Dat is omdat ik mij niet meer prettig voel in een groep mensen. Ik heb hier ook al heel veel jaren hulp voor gehad wbt verwerken van het pestverleden. Het heeft mij niet gebracht wat zou helpen. Ik ben op een punt gekomen dat ik voor mijzelf maar probeer te accepteren dat het groepsgebeuren het gewoon niet voor mij is. Sporten ed kan prima maar ik ga er niet van uit dat ik daarmee mijn sociale contacten mee uitbreid. Ik kan die dingen wel ondernemen maar dan puur voor mezelf om bezig te zijn. 1 op 1 contacten liggen me beter. Het is even zoeken hoe ik op die manier nog sociale contacten op kan doen. Ik heb op dit moment ook al weer lang hulp. Maar had hiervoor ook al heel jaren hulp. Prof hulp is niet altijd zaligmakend, dat het altijd helpt zeg maar. Ik ben echt van mening dat ik veel meer geholpen zou zijn als overige familie nog naar me om hadden gekeken. En als de mensen om ons heen hadden begrepen dat aandacht en interesse juist zo belangrijk is dat familie ontbreekt. Ik denk dat dat me veel meer zou helpen dan telkens de weg naar prof hulp. Gewoon het idee dat je er ook toe doet en ook gezien wordt. Dat mis ik heel erg.
Maar dat moet ook groeien natuurlijk, en zelf moet je ook je mond opendoen. Je zegt dat je het niet prettig vindt in een groep, ik werk wel met een paar collega's, maar heb mijn eigen werk. Perfect voor mij . Maar ik heb wel mensen om mee te praten, en 1 op 1 gebeurt ook vaak als we buiten gaan wandelen of al er iemand vrij is. Kijk dus naar banen waarbij je op een kleine afdeling kan werken. Op een grote afdeling voel ik me ook niet op mijn gemak.
Lieve Cat, Het lijkt alsof je een beetje vastgelopen bent. Ik lees heel veel "ja maar", je wil wel verder, maar het lijkt alsof je het NOG niet aandurft. Het juiste moment is nog niet aangebroken. Ik wil je wel een paar tips geven, al ben ik bang dat het nog te vroeg is om ze om te zetten. Naar aanleiding van je schoonfamilie. Hun gedrag en hun woorden zijn niet ok, ze hebben jou gekwetst. Ook al heeft elk verhaal 2 kanten, het is niet ok om anderen te kwetsen. Je opsommingen van wat er gebeurt is, het steeds weer doornemen van deze situaties, daar kwets je echter alleen jezelf mee. Ook het boos en gekwetst blijven, je doet alleen jezelf pijn. Probeer naar voren te kijken, jij hebt je consequenties getrokken, het contact verbroken, prima. Je partner is nog niet zover, ook Prima!! Maak aan je partner duidelijk dat het voor jou klaar is. Jij het voor hem niet gaat oplossen, dat het ok is dat hij het contact behoud, dat je voor hem klaarstaat, maar dat het JOU niet meer raakt. Jij hebt er mee afgesloten. Wat betreft vrienden en verwachtingen. Niemand, geen vriend, familielid, partner, kan voelen wat jij voelt. Niemand heeft de ervaringen gemaakt die jij maakt, maar dat betekend niet dat anderen er niet voor je kunnen zijn. +/- 3 jaar geleden had ik precies hetzelfde gevoel, het gevoel dat ik er alleen voor stond. Soms zat ik alleen te huilen, te scrollen door mijn telefoon en kwam tot de conclusie dat ik niemand kon bellen. Ik voelde me zo eenzaam. Toen kwam de grote donderwolk (post partum depressie) en kreeg ik hulp. Professionele van psycholoog/ psychiater, maar ook van anderen. Een toen collega belde mij, ik zei dat ik opgenomen was en de volgende dag kwam ze op bezoek. Ze voelde niet wat ik voelde, maakte op een gegeven moment een onhandige opmerking. Maar hé, ze had alles laten staan om mij te bezoeken. Met een andere collega ging ik later elke week naar kanga training. Ze wist niet wat er speelde, toch hielp het mij, want ik was afgeleid en we konden samen over onze kids en andere dingen praten. Ik denk dat je verwachtingen te hoog liggen, ga eens wat leuks doen, gewoon om afgeleid te zijn, met iets anders bezig. Neem mensen in vertrouwen. Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje "hey, mag ik je bellen, ik wil met iemand praten die mij kan begrijpen". Een duidelijke vraag, duidelijke verwachting. Misschien is dat een idee een duidelijk bericht naar iemand te sturen. Psycholoog/ psychiater heeft mij ook heel erg geholpen. Beide betrokken mensen. 135 euro heb ik per consult bij de psycholoog moeten betalen en ik zou het zo weer over doen. Het is fijn dat iemand luistert, handvaten geeft, vooral als je het gevoel hebt dat er in je omgeving niemand is. Na ongeveer een jaar had ik zelf zo'n fijn netwerk opgebouwd dat ik ermee ben gestopt. Ik ben diep moeten vallen om uit dit dal te kruipen. Ik heb het contact met familie op een veel lager pitje gezet. Ik heb gebroken met de vader van mijn kind, waarmee ik in een destructieve relatie zat. Ik heb mijn eigen kracht leren kennen en vriendschappen gesloten. Ik heb geleerd te accepteren dat de situatie is zoals het is en dat ik alleen de toekomst kan veranderen. Ik voel me nu sterk, niet meer eenzaam, niet alleen. Maar toen ik in dit zwarte gat zat, vond ik pas de kracht om alles te veranderen. Hopelijk kun jij deze kracht eerder vinden. Succes Cat, je kan het meid.
Nog een laatste tip: ik zie hier op ZP wel eens topics voorbij komen waarin dames op zoek zijn naar contacten of vriendschappen. Ik vind dat altijd heel dapper en heb er veel respect voor! Ik weet niet of jij het aandruft of dat dit een te grote stap is voor je. Maar als je wilt vertellen in welke regio je woont zijn er misschien wel meiden die zich aangesproken voelen en zin hebben in een kop koffie o.i.d. Een op een zonder groepsdruk.
Bedankt voor je lieve post! Kan ik dan nog advies vragen over wat te doen met mijn vriend? Ik heb al vaker gezegd dat ik niet meer wil met zijn familie. Maar als ik dan bv zeg dat ik niet meer wil afwachten of ze nog iets met ons gaan doen (bv daarom niet meer daar naartoe gaan of samen dagje weg gaan omdat ze ons kindje willen zien) dan wordt hij boos op mij. Dan ziet hij mij als boosdoener, zegt dan: ja maar jij wil ze geen kans meer geven. Dat het dan aan mij ligt dat het contact niets meer wordt. Ik zie dat echt als omgekeerde wereld. Mijn vraag is meer hoe ga je hiermee om? Want mijn conclusie is dat voor hem zijn familie altijd voor mijn gevoel gaat met zo'n antwoord. Hoe jij vertelt zo'n lieve mensen die dan bij je langskomen of bv met jou elke week naar training gaan. Ik zou heel graag elke week met iemand iets gaan doen al was het maar een stukje wandelen. Ik heb wel mensen gevraagd maar ze zeggen dan nee, geen tijd, geen geld enz. om moedeloos van te worden. Ik neem ook mensen in vertrouwen maar ze doen er dan toch niets mee helaas. Omdat ik zo vaak ben afgewezen durf ik eigenlijk niet meer open te zijn. Omdat mensen mij nooit echt begrijpen en ook niet er voor mij willen zijn. Ik heb al heel lang hulp, al 20 jaar alles bij elkaar denk ik serieus. Maar het brengt mij niet echt wat helpt. Dus prof hulp zie ik niet zo veel heil meer in. Ik doe het nog wel hoor. Hoop dat het toch nog helpt. Ik vind het wel knap wat jij hebt gedaan! Hopelijk lukt het mij ook nog.
Is het niet een idee om je aan te melden op zo'n datingsite voor vriendschappen. Er zijn veel mensen die zich eenzaam voelen en opzoek zijn naar een vriendin. Zelf ken ik geen website maar volgens mij bestaan ze wel. Je kunt dan ook eerst mailen, of direct afspreken, wat jullie dan prettig vinden natuurlijk is er iets wat je heel leuk vindt om te doen? Spelletjes bijvoorbeeld? Dan kan je opzoek gaan naar een FB groep waar mensen zijn die spelletjes spelen. Misschien kun je dan een ander of ander echtpaar vinden die het ook leuk vindt? Misschien zijn er ook groepen voor mensen die vroeger gepest zijn. Hoewel ik dat niet zou doen omdat je dan in eerste instantie iets negatiefs gemeen hebt en ik mij eerder zou focussen op positief.
Wat voor jou het fijnste voelt zou ik zeggen. Volgens mij lezen er best wat dames mee in dit topic gezien het aantal reacties dus als dit topic veilig voelt zou ik het gewoon hier doen!