Ik ben natuurlijk geen arts maar ik geloof dat er echt heel wat meer aan de hand is. Los daarvan vraag ik me af wat je nu precies wil met dit topic. Ik vindt het het heel verdrietig dat je je zo alleen voelt. Als iedereen massaal zou zeggen hoe vreselijk je schoonfamilie is en je vriend het huis uit moet schoppen en het verder ook nooit meer goed komt. Wat levert dat op? En zou je je alleen met je dochter redden zoals het nu gaat?
Ff tussendoor... Je houdt je super sterk in dit topic! Qua antwoorden, je moet soms wel 10 keer t zelfde zeggen omdat iedereen t zelfde vraagt en daar reageer je wel telkens op! En je bent nog niet afgehaakt dus dat doe je al zeker niet fout! Goed bezig! Eerste stap in contact onderhouden is gemaakt
Ik denk dat die lichte depressie die eens in geconstateerd, weet niet wanneer? Misschien wat heftiger is dan een lichte depressie. En ik lees ook echt precies mijzelf in dit verhaal En ik weet in principe wat ik eraan kan doen, maar ook ik kan het niet. Ja idd 1 op 1... maar verder vind ik mensen echt ‘vreselijk’ en ik stap echt niet zomaar op mensen af en als ik het al doe in uitzonderlijke gevallen gaan er tegelijkertijd 1000en gedachtes door mij heen en kom ik volgens mij over als iemand die niet normaal een gesprek kan voeren Ik snap dus echt heel goed dat het heeeeeel naar is om je ZO alleen te voelen. En ik geloof dat jij ook bekend bent met depressies toch? Dus jij weet ook hoe vervelend het is als mensen je niet begrijpen, op welk vlak dan ook.
Waarschijnlijk laat je je in een groep ook ‘verdwijen’? En niet alles hoeft in groepen he... En contact onderhouden vind ik ook moeilijk...soms heb ik periodes en gaat het goed en soms heb ik periodes en gaat het minder... en daarna vind ik het vaak Moeilijk het weer op te pakken, ik heb dan al een tijdje niks van me laten horen en dat maakt de drempel om ineens weer hoi te zeggen steeds groter
Hé... ik ken dit topic.... http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/hoe-zou-je-hierop-reageren.651546/
Met dit topic zoek ik eigenlijk een luisterend oor omdat ik dat in het dagelijks leven niet echt heb. En hoop ik iemand te vinden die mij niet afkraakt maar juist begrijpt.
maar als jij elke keer stopt met therapie oid dan is het niet gek dat er niet verder gekeken word. Dus hup! geef aan wat je van een psycholoog oid wil... Ik heb in 2013 een depressie gehad en Ik ben in...2014 gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis. Mn glas is dus altijd half leeg ipv half vol en ben heel vaak negatief. Soms heb ik een periode een opleving en voel ik me goed, om vervolgens weer in een 'gat' te vallen. Ik heb altijd prikkels nodig.. ik heb in 2011 een kind gekregen, in 2013 uit elkaar gegaan, in 2013 nieuwe relatie gekregen, depressie gehad,verhuisd, 2014 gewerkt aan herstel, eind 2014 zwanger geworden, 2015 bevallen en weer verhuisd, getrouwd, eind 2016 weer zwanger en nu inmiddels bevallen.. en nu... nu is mn leven rustig en word ik wiebelig en bekruipt mij het gevoel van mijn 'eenzame' leven me weer... klinkt heel dramatisch zo op papier maar goed haha Ook herken ik mij erg in ALLE punten (oke op 2 na) van ADD, een vriendin heeft dat ooit eens geopperd, maar heb hier nog nooit iets mee gedaan en weet ook niet of ik dat wil. Dus ik heb geen idee dat mee speelt of niet. Dat is het zon beetje in een notendop haha.
Ik zat ook een lange tijd in een depressie, door en ernstige auto ongeval. Ik isoleerde mijzelf van anderen, mijn persoonlijkheid veranderde ook. Doordat ik iedere week naar de psycholoog en psychiater ging heeft dat mij heel erg geholpen, het heeft lang geduurd, ik dacht ook een tijdje dit gaat niet helpen. Maar uiteindelijk heeft het zeker wel geholpen, ik ben nu veel meer socialer naar mensen toe. Ik raak nu sneller aan de praat dan voorheen, je moet het ook zelf willen. Je moet uit je comfort zone, ik zat ook een tijdje in een slachtofferrol en dat erken ik ook. Gelukkig had ik het wel snel door en gaf het ook aan bij mijn psycholoog. Ik heb ook heel vaak gesproken over mijn ongeluk met onbekenden en bekenden, zij hoeven mij niet te begrijpen of daarna bellen van oh hoe gaat. Ik had er eerst heel erg moeite mee, maar door de gesprekken met mijn psycholoog. Kreeg ik met de tijd een hele andere kijk en beeld. Geen verwachtingen hebben van anderen, het is fijn dat je er met iemand erover hebt maar je hoeft niks van diegene te verwachten.. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik dat begreep en dat het tot me door drong, maar nou voel ik mij veel gelukkiger. Ik maak nu veel sneller een praatje, bij de bushalte, in de winkel en bij de kassa, in de sportschool. Normaal zou ik het nooit doen, maar doordat ik het nu wel doe, voel ik mij lekkerder in mijn vel. Ik raak er ook zelfverzekerd door, ik heb ook geleerd hoe ik moet praten meer in de 'ik' vorm en zo veel meer. Nou zit ik ook in sommige groepen en krijg ik ook soms privé berichten van anderen en willen ze met mij praten over hun persoonlijke dingen. Ik hoef geen vrienden te worden met diegene maar als er een vriendschap uit komt dan is het mooi meegenomen. Maar voor mij hoeft het niet, vindt het fijn om met anderen te praten. Het kost veel tijd en energie, maar geloof me het is het waard. Dus ga met een psycholoog praten en blijven praten totdat je je doel hebt behaald die je wilt behalen!
Dat is knap hoe je eruit bent gekomen! Ik ga nu ook al lange tijd naar een psycholoog. We zijn nu aan het kijken welke positieve dingen er zijn. Ook naar mijn goede eigenschappen. Hopelijk helpt dat. Geen verwachtingen hebben dat snap ik nooit. Dat zeggen mensen vaak. Ik heb hierin het gevoel dat ik van een andere planeet kom. Ik zie het echt heel anders. Net als wat iemand hier eerder zei:mensen kunnen je misschien niet helemaal begrijpen maar ze kunnen je wel steunen. Zo denk ik er ook over. Maar veel mensen zeggen dan dat je dat niet mag verwachten.
Maar ik stop niet elke keer he. Ik stop meer niet dan wel. En als ik stop is dat pas na lange tijd bv 2 jaar. Niet na 3 keer of zo. Dysthyme stoornis heb ik wel eens van gehoord. Heftig!
Ik denk dat er echt een soort knop om moet gaan... Ik merk bij mijzelf de laatste tijd wel wat verandering... niet eens omdat ij er mee bezig ben.. ik ben verbaasd... Toevallig sprak ik 2 weken geleden een moeder aan op school, ik had luiers over, of zij ze wou hebben. Nou luiers goor haar meegenomen enzo, in totaal 3x gesproken. ‘Vroeger’ had ik verwacht dat ze dan wel een keer uit zichzelf zou gaan praten en als dat niet zo was dan was er vast iets mis met me, had ik iets raars gezegd of weet in veel wat. Deze keer had ik dat eigenlijk niet echt, het is wel even door Mn hoofd gespookt... maar daar is het ook bij gebleven.... geen idee waarom.. ik weet wel dat het rust brengt Overigens geloof K niet dat er mensen zijn die noooooit iets verwachten hoor, dingen verwachten hoort bij het leven, hoe klein ook. Maar ik denk dat het wel mogelijk is om minder dingen/minder heftig iets te verwachten
Ja zo ben ik precies hetzelfde. Het stukje dat als iemand dan niet uit zichzelf met je praat je dan wel raar zal vinden. Dat is precies hoe ik ook denk. Knap dat je de knop om kan zetten. Mij lukt dat nog niet. Ik denk vaak in wat voor egoïstisch wereld wij leven. Ieder op zichzelf gericht. Dat vind ik moeilijk
Vraag me niet hoe, aangezien ik er absoluut niet mee bezig ben... Misschien gewoon door ‘het leven’ Ik heb nu inmiddels 3 kinderen, waarvan de oudste naar achool gaat, middelste psz en de jongste nog klein is, ik vind het rete druk en ben daar gewoon heel erg mee bezig nu
Even aanhakend op dit laatste pagina, wat @Biny zegt herken ik ook. Ik was vroeger enorm onzeker, dacht altijd dat het aan mij lag, verdween in een groep en voelde me in groepsverband gewoonweg doodongelukkig. Toen ik mijn man ontmoette en we ons eerste kind kregen verbeterde dat wel maar toch voelde ik me vaak heel alleen. Mijn glas was ook altijd halfleeg, ik piekerde enorm veel en was sowieso nooit goed genoeg. Begin 2016 de knoop doorgehakt en bij een psychologe geweest. Ze heeft Life Span Integration therapie toegepast. Dan overloop je je hele leven aan de hand van enkele herinneringen, en pikt ze er steeds een herinnering uit die je dwarsligt. Vervolgens kan je als 'volwassene' in die gebeurtenis stappen en je jongere ik helpen. Het klinkt nu een beetje raar maar het is absoluut niet zweverig. Ik verwachtte er in het begin ook niet al te veel van, maar moet eerlijk zeggen dat de knop nu definitief om is. Wellicht heeft het ook te maken met de loop van het leven, drie kinderen waarvan er al twee op school zitten vraagt ook wel om sociaal engagement, en het contact met collega's heeft voor mij ook veel verbeterd. Maar kijk anders eens naar die vorm van therapie, @cat2.
Juist doordat je geen verwachtingen hebt wordt je minder teleurgesteld. Dit zorgt ervoor dat je het contact niet negatief ervaart en eng ervaart en juist na een tijdje ga je het als positief zien. Je zult zien dat mensen dan toch wel oprecht geïnteresseerd zijn, maar ieder op zijn eigen manier en je kunnen steunen op hun manier. Je zult dan zien dat je verwachtingen van voorheen erg gekaderd zijn en dat mensen gewoon allemaal verschillend zijn. Voorbeeldje hiervan is dat je ervaart dat je vrienden ver weg niet bellen om te vragen hoe het gaat nadat je je verhaal verteld hebt. Misschien denken hun juist wel dat ze door te luisteren je gesteund hebben en is dat hun manier van er voor je zijn. Wanneer je je verwachtingen op nul zet dan kun je dat luisterend oor zonder terugkoppeling een paar weken later beter waarderen als iets positiefs. In elk geval heel veel sterkte, heb je vorige topic ook gelezen en hoop dat je er uit komt en rust vind ook in de situatie met je schoonfamilie
maar ze luisteren ook niet echt. Ze reageren niet op wat ik vertel en beginnen ergens anders over. Ze weten gewoon niet wat ze ermee aan moeten omdat ze zelf niet in deze situatie zitten. Daardoor voel ik me nog meer verloren en eenzaam.
Ik heb er nog nooit van gehoord van die naam. Ik heb weleens zoiets gedaan ook. Maar ik zal eens kijken of lsi hier ook in de buurt is. Bedankt in ieder geval!
Praat je wel met vrienden enz over andere dingen dan alleen Dit? Op een gegeven moment, zou Ik, ook zoiets hebben van... Ja ik ben wel een vriendin maar geen therapeut. Ik kan zeker naar je luisteren en je steunen en dat zou ik zeker doen maar als je bijv elke keer over je schoonfamilie praat en de problemen thuis word het een langdradig verhaal waar ik dan ook niks meer mee kan. Ik geef je tips en advies maar als JIJ er niks mee doet kan ik maar ook therapeuten er ook niks mee. Therapie is er om je advies te geven en naar je te luisteren maar degene die het echt moet veranderen ben jij. De therapeuten en ik als vriendin zijnde kunnen het niet weghalen zeg maar. Maar ik zou je dat ook gewoon vertellen en er niet er overheen praten. Daarnaast zou ik je juist uit die negatieve sfeer halen en met je wat gaan ondernemen. Dan vraag ik wel van jou dat jij deze kans aanneemt om het thuis gebeuren ook thuis te laten en te genieten van die dag. Juist niet erover praten die dag. Ik praat even in de zin van dat jij en ik op dit moment vriendinnen zouden zijn. Dit is hoe ik t zou zien omdat niet iedereen hetzelfde is natuurlijk. Is dit een beetje het geval? Dat je er telkens op terug komt of kan je het op een gewone vriendinnen dag wel van je af zetten en genieten?