Ik ben eigenlijk heel gesloten en vertel heel veel niet. Ik heb het meer over andere mensen wat zij allemaal meemaken en niet veel over mezelf. Het is naar mijn idee niet zo dat ik het elke keer alleen maar hier over heb. Juist niet. 1 keer heb ik wel mijn hart gelucht bij iemand omdat ik het toen echt heel moeilijk had. Die persoon heeft echt verkeerd gereageerd en nooit meer gevraagd hoe het met me gaat enz. Dat vond ik zo hard. Daardoor ben ik nog huiveriger om open te zijn naar mensen toe. Heb heel erg het gevoel dat ik mensen tot last ben. Wat je zegt als wij vriendinnen zouden zijn dat je dan juist wel iets met me zou ondernemen, dat is wat ik zo erg mis. Gewoon lieve mensen die er voor me zijn. Ik ga op een dag weg ook niet over deze dingen praten. Ik ben dan gewoon blij dat ik die dag iets leuks te doen heb. Overigens wordt hiermee wel weer bevestigt dat mensen vooral leuke dingen willen doen en liever niet geconfronteerd worden met verdriet of tegenslag. Dat is wat het dus zo lastig maakt omdat je tegenslag en verdriet meestal deelt met je familie en die ontbreekt bij ons.
Ik begrijp je. Je hebt echt de verkeerde mensen getroffen en door hun ben je nog meer in je schulpje getrokken. Ik begrijp dat je het dan niet meer durft omdat je telkens word afgewezen. Maar er zijn gelukkig meer mensen op de wereld. Het is alleen aan jou om die toe te laten. Je hebt een muur, iedereen heeft die. JIJ alleen heb recht op die muur, niemand anders. Een klein randje van 3 stenen hoog is hoog genoeg om jezelf te beschermen. Wanneer er mensen stenen op gaan leggen verdwijn jij. Maar wie zijn die mensen wel niet om aan JOU muur te komen. Je hebt ook mensen die 1 steen per keer weghalen. Ze willen je helpen, luisteren enz. We zien weer wat van je. Maar wil je écht weer gezien worden dan heb jij het materiaal. Pak die hamer en ram die muur om. Dat kan alleen maar jij. Die mensen wat willen helpen hebben namelijk ook allemaal zo'n muur. 3 rijen hoog...Maar let op; als zij een steen weg halen bij jou moet die er bij hun zelf opgelegd. Zo blijft iedereen altijd zijn muurtje op en af bouwen tot die 3 rijen hoog. Iedereen moet vechten in het leven maar op een gegeven moment denk je aan je eigen muur (vrienden) als de muur te hoog word van de ander (jou muur) Ps jou muur is al zo hoog dat je verdwenen bent. Voor de mensen die je eerst wel zagen maar ook voor de mensen die je niet kent. Aan jou om eerst die muur te breken voordat de ander weer een steen kan pakken om mee te helpen.
Ik begrijp wel wat je bedoelt. Het vetgedrukte vind ik dan weer de omgekeerde wereld. Het komt namelijk door andere mensen die me steeds afwijzen en er niet voor me zijn dat de muur zo hoog is.
Ik lees al een poosje mee en ik begrijp je wel. Ik heb zelf ook geen vriendinnen om leuke dingen mee te doen en maak ook niet makkelijk contact. Maar ik krijg een beetje het idee als ik antwoorden van je lees dat je vind dat je zelf eigenlijk genoeg doet en dat iemand anders ervoor moet zorgen dat jij je weer beter voelt. Dat mensen naar jou toe moeten komen. Maar dat gebeurt niet. Mensen komen (meestal) niet zomaar naar je toe om je problemen aan te horen en wat te gaan doen. Dat moet je toch echt zelf doen. En er niet teveel van verwachten. Zeg gewoon eens gedag tegen andere vrouwen die je tegen komt, vraag eens hoe het met iemand gaat bij het kdv van je dochter. En dat is moeilijk. Ik vind het ook heel moeilijk. Maar hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het gaat. Verwacht niet dat je problemen dan ineens opgelost zijn want dat is niet zo. Maar ik denk dat het je leven wel een klein beetje leuker maakt.
Hier doelde ik ook een beetje op in mijn vorige post. Mensen gaan die muur niet voor je afbreken. Dat zul je echt zelf moeten doen. Je moet kiezen tussen of de muur zo hoog laten en ongelukkig blijven, of zelf! die muur afbreken zodat je je stapje voor stapje beter en zelfverzekerder gaat voelen. Dat zal met vallen en opstaan gaan en soms komt er weer een steen bij. Maar dan is het aan jou om ervoor te zorgen dat die muur niet weer te hoog word. Je bent het waard meid!!
Lieve cat, ik lees nu al een paar jaar mee op het forum en dit is denk ik de derde keer dat je over dit onderwerp een topic plaatst. Alle tips die je toen hebt gekregen worden nu weer gegeven. Het is heel naar voor je dat je geen familie hebt en zon nare schoonfamilie. Dat je man niet je kant kiest of Eem keuze maakt. Dat je de verkeerde vrienden treft die niet reageren zoals jij graag zou zien en dat je gepest bent. Nog vervelender is het voor je dat je je best doet met alle therapien en het niet werkt. Ik kan alleen zeggen wat ik al de andere keren ook heb gezegd: geluk moet je niet van anderen laten afhangen maar vanuit je zelf laten komen. Je moet zelf je muur laten zakken en contact gaan maken want anderen gaan het echt niet doen. En dat blijkt maar weer als het ook niet verbeterd. Wees trots op jezelf, maak kleine stapjes, ga met iemand hier een kop koffie drinken...en probeer geen verwachtingen te hebben. Hoe hard ook, mensen zijn vaak en veel met zichzelf bezig...
Dit is dus wat je anders moet zien. Zij bouwen de muur maar jij moet m afbreken. Niet andere de schuld geven. Jij laat het toe om aan je muur te komen.
Je wilt het liefste meteen grote dingen van anderen zien en eigenlijk alleen dat zou je nu waarderen. Maar daardoor maak je de kleine dingen veel te onbelangrijk. Juist de kleine dingen zijn nu zo super belangrijk. Een hele grote stapel "kleine positieve ervaringen" is makkelijker te verzamelen dan 1 hele grote positieve ervaring. Houd dat gesprekje over het mooie weer wat er nu aankomt, benoem iets naar een andere ouder wat je herkent van jouw eigen kind "dat doet mijn mini-cat2 nou ook altijd, wat grappig". Geef een andere ouder een tip over bijvoorbeeld een leuke speeltuin/museum/zwembad waar je geweest bent "Wij waren laatst bij die leuke speeltuin/.../..., misschien ook leuk voor jullie want jullie kind heeft de zelfde leeftijd als mini-cat2". Misschien heb je dan een gesprekje van 1 minuut en telt het voor jouw gevoel niet. Maar je plant dan wel een zaadje. Of het gaat groeien weet je niet, maar je verliest er ook niks mee... En als ik dan even voor mezelf kijk als je dat bij mij zou doen kun je hele verschillende reacties terug krijgen. Ben ik weer 3x wakker gemaakt de nacht ervoor en is mijn peuter stontvervelend die dag dan krijg je alleen een kortaf antwoord. Als ik een positieve dag heb dan zal ik er op in haken en krijg je bijvoorbeeld een tip terug of het wordt zomaar een praatje van een kwartier. Heeft dus helemaal niks met jou te maken, maar kan bij mij per dag verschillen wat voor reactie je terug zult krijgen. En als je de kortaf reactie terug krijgt van mij dan is dat zeker geen garantie dat je dat morgen ook weer krijgt. Ik ben mij hier niet van bewust op dat moment hoe dat bij jou over komt en dat heeft op dat specifieke moment alles met mijzelf te maken en helemaal niks met jou als persoon. Dus als je na die eerste keer teleurgesteld afhaakt als ik kortaf ben dan heb je meteen een deur dichtgegooid wat misschien wel onterecht is...
Ik denk echt dat je het teveel buiten jezelf zoekt. Eerst in het reine komen met jezelf en je gezinssituatie en dan pas richten op nieuwe vriendschappen. Er worden hele goede tips gegeven. Hopelijk ben je er iets mee!
Ja dat vind ik inderdaad dat ik zelf eigenlijk al meer dan genoeg doe. Het is niet dat mensen naar mij MOETEN komen. Ik zie het zo dat als mensen om je geven (en ze weten ook nog eens dat je geen familie hebt om op terug te vallen) dat het mij vanzelfsprekend lijkt dat je dan iemand niet laat vallen maar er nog interesse in toont, dingen mee onderneemt enz. Dat vind ik zelf niet te veel verwachten maar eigenlijk heel normaal. Dat niemand een (extra) stapje wil zetten geeft aan mij aan dat mensen eigenlijk niet veel om mij geven en niet betrokken zijn en juist dat maakt het zo eenzaam.
Dit is precies wat ik niet snap, juist niet als je om iemand geeft. Dat geeft mij vooral aan hoe egoistisch we eigenlijk zijn. Dat laatste is mijn punt eigenlijk ook. Mensen zijn vaak en veel met zichzelf bezig. Hun eigen gezin en familie. En juist die familie ontbreekt bij ons. Dat is een ontzettend groot verschil en gemis. Ook dit geeft aan hoe egoistisch de maatschappij tegenwoordig is en dat is iets wat ik niet goed snap. Dat mensen die eenzaam zijn bv zo aan hun lot worden overgelaten onder het mom: je moet het zelf doen. Niet iedereen heeft vanzelfsprekend familie of een (groot) netwerk. Dat mensen dan aan hun lot worden over gelaten begrijp ik gewoon niet.
Dat is ook iets wat ik niet snap. Stel als ik jou een gebroken been schop expres. Dat zeg ik niet: je moet het zelf maar oplossen en zelf zorgen dat je goed herstelt. Je hebt er zelf voor gezorgd dat ik je been kon breken. Ik snap dit gewoon niet.
Hoezo egoïstisch? Is het een vriendschap met wie je dagelijks was of met wie je dagelijks sprak? Met wie je dingen hebt meegemaakt en zovaak met diegene was? Is het een goeie vriend(in) van je? Als ik een keer in zoveel tijd mensen zie of spreek of een keer wat leuks doe, dan verwacht ik zeker niks van hen! Waarom zou ik? Het is een contact that's it. Niemand hoeft om mij te geven, ik geef liever om mezelf. Ik heb niemand nodig, ik wil mijzelf gelukkig maken. Dan ga ik maar alleen zwemmen als dat mij gelukkig maakt, dan ga ik maar een keer alleen naar de spa als ik er blij van wordt. En dat met zoveel dingen, jij bouwt teveel op anderen. Je hoort op jezelf te bouwen alleen jij kan jezelf gelukkig maken of dat nou alleen of met anderen zijn.
Ik heb alleen de laatste pagina gelezen en nu reageer ik op je laatste bericht, TS. Jij vindt dat die mensen naar jou toe moeten komen omdat zij weten hoe jouw situatie is. Zijn die mensen verantwoordelijk voor jou? Dat lijkt mij niet. Toon jij interesse in hen? Want bij een fijne vriendschap tonen vrienden automatisch wederzijds interesse in elkaars welzijn. Ik heb een aantal jaar een vriendin gehad die extreme dingen deed als zij het idee had dat niemand meer om haar gaf. Alles zodat zij de bevestiging kreeg dat zij gelijk had en inderdaad niemand om haar gaf. In werkelijkheid gaven mensen juist wel om haar maar ze wisten niet meer wat ze moesten doen om haar het idee te geven dat ze een gewaardeerd persoon was. Nooit was het goed genoeg. Uiteindelijk is zij in intensieve therapie gegaan en dit heeft haar heel erg veel gegeven.
Ik snap wel wat je bedoelt. Ik vind interesse en aandacht geven geen grote dingen maar vind dit eigenlijk vanzelfsprekend als je om iemand geeft. Ik merk dat ik hierin anders ben dan veel andere mensen.
Ja dat klopt ook. Mensen zullen vaak of altijd eerst zichzelf/gezin/familie/close vrienden voorop zetten. En je kan het niet snappen, er boos om zijn, het stom vinden maar wat levert je dat op? Niks. Dan zul je nog jaren dit dilemma hebben. Helaas ben je dus verantwoord voor je eigen geluk. Dus neem het heft in eigen handen. Je bent zo vaak teleurgesteld. Misschien zijn je verwachtingen te hoog tov vrienden. Begrijp me niet verkeerd ik vind het heel naar voor je dat he deze waardevolle vriendschappen niet hebt of hebt kunnen vinden maar je af blijven vragen waarom mensen niet anders zijn gaat je ook niets brengen...beter dan zelf maar de slingers ophangen!
Hoezo snap je het niet? Mensen zijn nou eenmaal verschillend. Dat jij niet zo bent, betekent niet dat een ander niet zo is. Die gedachte moet je echt snel veranderen. Bv; als ik jou dagelijks zou bellen en jij belt mij nooit, dan moet ik dat niet erg vinden. Want dan verwacht ik iets van jou en daar ga ik de mist al in. Ik bel jou omdat ik dat wil, het is mijn keuze! Het is niet dat jij het van mij gevraagd. Dan moet ik niet gelijk verwachten dat jij dat ook doet. En met zo een instelling kom je niet ver, je gaat jezelf alleen maar gek maken en je gaat deprimerend door het leven. Dat is heel jammer, ik zou zeggen. Doe er aub wat aan, je zult merken dat er iets open voor je gaat in het leven. Een nieuw begin zonder deze gedachtes en zonder negativiteit eromheen.
Dit is iets wat ik niet snap. Als je om iemand geeft lijkt mij normaal dat je iemand aandacht en interesse geeft. Waarom zou je dat niet doen? Het maakt mij niet gelukkig om dingen alleen te doen. Waarschijnlijk omdat ik altijd heel veel dingen alleen heb moeten doen. Ik heb juist heel veel behoefte dingen samen met mensen te doen. Het alleen doen van dingen heb ik wel gezien. Maar dat alles vrijblijvend is hoe het je uitkomt en dat je niet echt bij iemand betrokken bent, dat is iets wat ik niet snap. Zeker niet als je weet dat iemand een gemis heeft.
Stel inderdaad dat jij mij een gebroken been schopt (beetje raar voorbeeld maar goed). Dan kan ik boos op jou zijn, dan kan ik jou aanklagen, dan kan ik jou terugschoppen en ook pijn doen. Er zijn tal van mogelijkheden..... Maar ik zal zelf de eventuele operatie moeten ondergaan. Ik zal zelf moeten leren met krukken lopen. Ik zal zelf moeten revalideren. Hoe hard ook, hoe onterecht misschien, maar ik zal zelf de kracht moeten vinden om te herstellen.
Ik heb wat kennissen die ik geen vrienden noem. Als die van mij intensieve interesse en aandacht verwachten, dan zal ik ze ook teleurstellen. Niet omdat ik ze bewust teleur wil stellen, maar in mijn wereld hebben die kennissen niet zo een grote rol. Misschien zien de mensen die jij als vrienden ziet jou als kennis?