Ik snap het gewoon niet. . Ik snap wel dat mensen hun eigen gezin ed voorop zetten. Wat ik niet snap is dat als je weet dat iemand anders waar je contact mee hebt dit niet heeft en daar moeite mee heeft, dat je voor die persoon dan niet een extra stapje wil zetten. Dat is wat ik niet snap. Ik doe dat niet expres, maar ik snap het gewoon niet. Ik merk dat ik hierin anders denk dat andere mensen.
Overigens de vrienden waar je het over hebt zijn dat goede intensieve vriendschappen? Want ik heb ongeveer 4 echt goede vriendinnen waar ik veel mee deel waar en waarbij ik ook echt een diepe verbondenheid voel. In dat geval is hun pijn ook best wel mijn pijn en zal ik (als ik het idee heb dat het kan nodig is of gewaardeerd wordt) er zeker naar vragen of op inhaken. Ik wil dan graag een luisterend oor zijn maar ik wacht wel af of diegene het er over wil hebben. Ik ga dus niet elke keer als we elkaar zien er per definitie naar vragen. Uiteraard wel een "hoe gaat het met je". Ik heb ook vriendinnen en collega's die leuk zijn maar voor het oppervlakkige contact. Daar vraag ik dus niet perse naar zware dingen.
Om iemand geven, gaat niet 1,2,3 dat heeft tijd nodig. Als je een vriendschap bouwt met een persoon, als je bepaalde dingen hebt meegemaakt samen. Dat kan zowel positief als negatiefs zijn. Je doet alsof een random persoon om mij moet geven of ik ook om haar/hem. Dat gaat niet en dat hoeft ook niet. Aandacht en interesse in hoeverre, als ik vandaag geen zin heb om aandacht te geven ondanks dat ik gister een diepe gesprek heb gehad met een vriendin, dan sta ik in mijn recht om haar niet te berichten of te bellen. Als je druk bent met je dagelijkse leventje dan vergeet je het ook, mensen zijn nou eenmaal met andere dingen bezig en dat kan leiden tot vergeetachtigheid.
Je vindt het dan je eigen schuld ook? Want jij hebt toegelaten dat ik jou een gebroken been kon schoppen?
Je snap het niet, dat kan. Maar het blijkt zo toch echt te werken volgens de meerderheid van de reacties hier. Dus zinloos om daar bezig mee te blijven. Zoek naar dingen waar jij je zelf beter door gaat voelen.
Nou ja dat ligt er ook aan hoe goed ik je ken. Als je een van m'n beste vriendinnen bent dan absoluut. Maar goed. Je snapt het niet. Dat kan. En dan? Dat kun je niet veranderen toch? Wat mensen hier bedoelen: je kunt niet het gedrag van anderen beinvloeden. Richt je op wat je wel kunt beïnvloeden!
Dat was bij mij gebeurd, ik had een ernstige auto ongeval drie jaar terug. Met heel veel letsels en blijvende letsels. Een goeie vriend van mij reed en onze vriendschap is nu ook stuk gegaan, hij heeft mij hard laten stikken. Ik heb alles zelf moeten doen, leren lopen, leren rennen kunnen trainen en weer sociaal worden in de samenleving. Ik ben blij hoe ik nu als persoon ben geworden, ik ben trots op mijzelf. Het was een zware ongeluk en een moeilijke periode. Maar wat ben ik er veel sterker uitgekomen.
Ik weet niet meer hoe ik het moet verwoorden maar gelukkig kunnen andere dat wel nog op vele manieren. Conclusie blijft t zelfde...
Een aantal ken ik al 15 jaar. Zo ook die ene vriendin die nooit meer heeft gevraagd hoe het gaat terwijl ik me wel open heb gesteld. Ik heb door de jaren heen wel verbondenheid gevoeld met mensen, maar dat zie ik dan blijkbaar toch verkeerd of zo. Mensen die niks meer laten horen, dingen beloven maar het niet doen enz. Ik heb zelf het idee dat ik er andersom voor mensen wel ben. Als ze iets leuks meemaken maar zeker ook als ze iets vervelends meemaken heb ik altijd oog daardoor. Maar krijg dit niet echt terug.
Ja als dat zo is, dan is dat verdrietig.Maar dat komt (helaas) vaker voor dan je denkt. Maar niemand is ook niet waar: je hebt een dochter en een vriend en voor hen ben je de wereld Bekijk het eens vanuit dat punt!
Dat vind ik heel erg knap! Respect daarvoor. Ik vind het moeilijk om te vragen omdat het vervelend overkomt. Ik ga het proberen goed te verwoorden. Heb jij in deze periode mensen om je heen gehad die je steunden hierbij, een luisterend oor hadden of er op een andere manier voor je waren? Ik hoop dat wel dat je dat wel gehad hebt. Dat is een beetje wat ik mis.
Ja weleens gedaan maar ik merk dat ze het niet begrijpen. En daarna verandert er niks en nemen ze juist afstand.
Voor mijn dochter ben ik dat zeker wel inderdaad. Ik hoop dat we later ook een goede band hebben samen. Met mijn vriend heb ik dat anders. Hij is ook erg op zichzelf gericht. Ik mis hierin ook samen dingen delen enz. Daarnaast komt 90% hier op mij neer. Heb ik ook al vaak aangegeven maar hij is gewoon erg op zichzelf gericht. Begrijpt mij ook vaak niet, kan ik ook vaak niet mijn ei bij kwijt. Hoort mij vaak niet en leeft erg in eigen wereldje.
Dat komt juist omdat de maatschappij erg op zichzelf is gericht. Mensen doen vaak geen extra stapje voor mensen die dat hard kunnen gebruiken.
En gaven ze dan niet aan waarom ze bijv er niet naar vragen? Het is ook lastig jij hebt best wel hoge verwachtingen die zij misschien niet hebben of anders. Dat moet je dan ook uitspreken. Misschien denken zij nou we hebben het erover gehad. Klaar. En verwacht jij nog een hele opvolging.
Je vertelde een paar pagina's terug dat je sommige therapieën hebt afgebroken omdat het toen beter ging. Wat was er toen anders dan nu? Wat zou je kunnen doen om dat weer te bereiken?