Dat snap ik niet dat interesse en aandacht hoge verwachtingen zijn. BV dagje weggaan, een keertje afspreken enz.
Ja maar even. Ik ben bijv ook druk. Werk, familie, kinderen, huis, vriendinnen. Ik heb dan genoeg aan die vriendinnen onderhouden. Ik zou dan ook niet perse de buurvrouw mee op sleeptouw nemen. Voor mijn vriendinnen ben ik dus sociaal en zij zullen dat dus ook beamen. Maar m'n buurvrouw heeft misschien een ander beeld van mij en een hogere verwachting. Maar ik maak keuzes en heb niet meer ruimte dan gewoon een kort praatje in de straat. Begrijp je wat ik bedoel? Jouw vrienden hebben misschien meer vrienden en maken ook keuzes en afwegingen in hun tijd. Je kunt er niet voor iedereen zijn. Vandaar dat we hier ook bedoelen: haal het uit jezelf
Nou ja misschien vinden zij wel dat ze voldoende interesse en aandacht geven natuurlijk. Omdat zijzelf minder verwachten van anderen. Kan een verschil ik perspectief zijn. Maar goed. Het is helaas wat het is. Hopelijk vind je nog lieve vrienden of contacten waar je een mooie vriendschap mee mag opbouwen
Van de ene kant begrijp ik het wel. Van de andere kant denk ik. Als je iemand kent waarvan je weet dat deze persoon zich alleen voelt, is het dan zoveel moeite om af en toe wat interesse te tonen of koffie te drinken bv? Maar ik denk hier anders over dan de meeste mensen. Tja haal het uit jezelf. Ik heb vooral omdat ik gepest werd altijd alles alleen moeten doen. Ik haal daar geen plezier uit. Omdat het alles alleen moeten doen mij juist weer bevestiging geeft dat ik er niet toe doe en alles alleen moet uitzoeken.
Jij kunt niet voor hem beslissen of hij met zijn familie om mag blijven gaan. Jij mag echter wél voor jezelf en in samenspraak met je vriend over jullie kinderen. En als jij besluit dat jij geen contact meer wil met zijn familie is dat jouw goed recht. Als ik jou zou zijn in deze situatie had ik dus tegen mijn man gezegd: als jij ze wilt zien: prima. Maar zónder mij en ik wil ze ook niet meer in ons huis, want dat is behalve jouw, óók mijn terrein. En ik heb niet terug kunnen vinden hoe ze met jullie kinderen omgaan, maar als dat ook op zo'n akelige manier zou gaan, konden ze daar ook de pot mee op en bleven die dus thuis. Dan kon mijn man hoog of laag springen, daar zou ik wel een goede ruzie om maken. Overigens zou zo'n zwager die niks zegt van mij allang een zodanige wind van voren gehad, dat ie niet wist dat ie van achteren nog leefde! Dit soort asociaal gedrag (want dat is het gewoon in mijn ogen) had ik absoluut niet geaccepteerd.
Wij zijn gewoon weggebleven daar. Als iemand niet tegen ons praat heeft het ook geen zin dat we daar zijn. Daar zijn ze ook boos over.
Ik had mijn familie die mij steunde, de eerste drie maanden. Daarna ging iedereen weer door met zijn/haar leven. Dat was voor mij heel moeilijk, want ik was toen heel erg eenzaam. Ik isoleerde mijzelf ook van anderen, ik werd nooit begrepen. Niemand wilde meer naar mij luisteren, dat kwam door mijzelf. Ik was constant negatief en ik was elke in een slachtofferrol Ik zag het zelf niet, pas toen ik naar de psycholoog ging en therapieën begon te volgen. Toen kreeg ik bepaalde gedachtes en gedrag van mezelf door, doordat ben ik heel erg veranderd. Ik sprak wel over mijn gebeurtenis maar ik bleef er niet teveel hangen, op een gegeven moment wilde ik ook zelf over andere dingen praten en niet alleen over dat. En wat betreft mijn problemen, ik ga daar niet zomaar over praten met mensen. Ik analyseer ook veel, eerst even aankaarten hoe een persoon die dag is. Wat hij/zij doet, even appen van te voren. Heb je een luisterende oor, kan ik je bellen? Als het niet kan, dan hoeft het niet is echt niet erg. Soms krijg ik te horen morgen beter oke schat. Ondanks dat ik echt iemand nodig heb op dat moment, voorheen zou ik echt boos worden en negatief denken. Maar nu ga ik er heel anders mee om door de sessies bij de psycholoog. Voorbeeld; ik ben onlangs getrouwd en verhuisd naar een ander stad, een hele rustige stad. Ik zelf kom van een randstad, Op dit moment ken ik en heb ik ook niemand hier, het is zeker wennen voor me. Want ik voel mij alleen, mijn man is een fulltime ondernemer. Ik zit momenteel zonder werk in verband met mijn zwangerschap, dat betekent niet dat ik gelijk somber ga worden. Nee, ik kijk wat mij gelukkig maakt dan is het maar alleen. Ik heb ook schoonfamilie hier wonen en waarmee ik geen goeie contact heb, en niet zie. Ik ben ook niet geaccepteerd in de familie, ik ga mezelf niet gek maken want ik weet als ik dat doe, dat ik dan ongelukkig wordt en dat is niet leuk voor mijn man en voor mijn aankomende kind.
Zo gek is dat toch niet? Ik weet ook nog wel een aantal uitspraken van mijn ex-schoonloeder. Sommige daarvan zijn 25 jaar geleden geuit. Maar die zijn zo kwetsend (dat vind ik in het geval van TS ook) dat je die onthoudt. Moet ik erbij zeggen dat ik een zeer goed geheugen heb en weinig vergevingsgezind ben.
tja, ik zal wel een kreng zijn dan, maar ik had dus pal naast hem gaan zitten en een gesprek met hem gevoerd. Zodat ik eigenlijk niet genegeerd kan worden. Zo van: goh, hoe gaat het met jou? en als hij de andere kant op zou gaan kijken, dus echt door "zeuren", van: joh, hoor je me niet? Ik vroeg hoe het gaat? Net zolang tot hij wel een reactie moet geven of weg zou lopen....en dan zou hij dus de wind van voren gekregen hebben van mij
Op een gegeven moment schakel je je knop om, je denkt ga ik mezelf benijden door dit hele toestand. Nee! Ik ga lekker genieten van mijn leven, dan moet het maar even alleen. Vraag jezelf eens af, wat maakt mij gelukkig? Mensen of ik zelf?
bij mij speelt heel erg het gevoel ergens bij te horen. Dat maakt mij gelukkig. Het gevoel dat ik er ook toe doe. Nu zullen mensen zeggen dat dat niet goed is, dit is wel mijn gevoel. Ik ben altijd gepest, moest alles alleen doen en iets alleen doen staat voor mij gelijk aan er niet bij horen/geen prioriteit zijn/ niet geaccepteerd worden
dat snap ik wel, maar wees eens eerlijk? WIL je wel geaccepteerd worden en bij mensen horen die op deze manier jou/jullie (en misschien ook anderen) omgaan? Zulke ben je toch liever kwijt dan rijk? Zoek liever een leuke/lieve vriendengroep! Mensen waar je wat aan hebt en waar jij/jullie wél belangrijk voor zijn!
Ik werd vroeger ook gepest en was in het verleden heel erg onzeker en heel angstig. Ik durfde heel veel dingen niet, ik was soort van dichtgeklapt. En vindt het jammer dat ik niet eerder naar een psycholoog was gegaan, maar het zij zo. Ik heb er drie jaar terug werk van gemaakt en ik loop nog steeds bij mijn psycholoog. Met wie ik een band heb gecreëerd, ik heb zoveel bereikt dat ik dat niet van mezelf had verwacht en vroeger niet zou hebben bereikt. Dus hoe graag wil jij veranderen, hoe graag wil jij jezelf helpen? Hoe graag wil je weer in de sociale samenleving terug? Ik merk dat je het ook niet hebt verwerkt over dat pesterij, want je hebt het telkens erover. Heeft de emdr niet geholpen? Dan kijk je naar andere therapieën die jouw wel gaan helpen, want je geeft elke keer 'pesterij' de schuld van alles. Dat kan zo wel zijn, maar dan klopt er iets niet aan de sessies met je psycholoog. Want als jij een emdr hebt gehad, dan kan je niet nog zo praten over dat gebeurtenis. Want ik heb zelf een emdr gevolgd en ik praat niet meer negatief over mijn ongeluk en over bepaalde gebeurtenissen die zijn gebeurd in mijn leven. Dat heb ik dus verwerkt door middel van praten en door de emdr. Dus bespreek met je psycholoog, over dat je een andere therapie wilt en dat de emdr niet heeft geholpen blijkbaar en dat je met vele dingen zit. Hoe gaan we dit oplossen, kan je me iets aanbieden? Zo ja, dan ga je verder. Zo niet, dan kan je beter een ander psycholoog zoeken.
ik wil heel graag bij lieve mensen horen. Idd niet bij mensen die op deze manier met ons omgaan. Mijn vriend zegt steeds dat mensen zo zijn en we het moeten accepteren en mee dealen dat ze zo met ons omgaan. En ook moeten accepteren omdat we er niet tegenop kunnen. Ik vind dat niets om met mensen om te gaan die zo doen tegen ons.
Weet je wat het is met dit topic, ik heb echt met je te doen. Ik vind het echt erg dat je je zo rot voelt. Vanuit jou oogpunt is de samenleving te hard en functioneert niet goed. Je voelt je bij je vrienden, schoonfamilie en de samenleving in het algemeen niet begrepen en therapieën helpen niet of maar tijdelijk. Dat klinkt echt ontzettend eenzaam en ik zou je zo graag willen helpen, maar ik heb echt geen idee hoe!! Een concrete vraag, wat kunnen wij op zp voor jou betekenen, zodat je je ietsje (al is het maar een heel klein beetje) beter voelt?
ik zit er nu 3 jaar bij deze. Ik had toen besloten voor de allerlaatste keer hulp te zoeken. Ik doe dat al 20 jaar. Als deze therapie niet lukt dan accepteer ik dat er geen therapie is gevonden. Na 20 jaar ben ik echt therapie moe. Na de emdr (dat was bij een andere) voelde ik me echt beter. maar het is toch weer terug gekomen.
Ik zag hier in de topic, twee therapieën voorbij komen. Waarvan je het niet eerder had gehoord, ik denk dat je elke keer de verkeerde therapie krijgt. Schrijf de therapie die hier in de topic is benoemd en bespreek het met je psycholoog erover. Er zal vast wel een therapie zijn die bij jouw past, het is onmogelijk dat er niks is. Hoe denk je over een privé psycholoog die je zelf betaald? Kan je dat veroorloven?
nou. ik vind dat jouw vriend serieus dan een verkeerde kijk op mensen heeft..... Mensen die om je geven gaan niet op deze manier met je om. En er tegenop kunnen? Waarom? Andere mensen, ongeacht of dat familie is, of de buurvrouw, de juf van school of je baas, horen jullie met respect te behandelen. Het spreekwoord is niet voor niets: "behandel een ieder zoals uzelve behandeld wil worden"..... Laat jullie niet zo de grond intrappen! Zéker niet door familie, waarvan je mag verwachten dat ze om je geven, als mensen om je geven, kwetsen ze je niet bewust, zoals zijn familie nu blijkbaar wel doet.
Voor zover mogelijk op een forum: dat ik wel word geaccepteerd en niet afgewezen/afgekraakt. (Maar het afkraken is nu niet gebeurd gelukkig) Wat mij zou helpen is (voor zover dat dus kan op een forum) zeggen wat ik positief doe/ben. Of misschien via pb vragen wat mijn dochtertje zoal doet/kan enz. Wat we hebben gedaan enz. Dingen die je normaal deelt/gevraagd worden door vrienden of familie. Maar weet niet of dat haalbaar is.