Ik ben het met je eens. Hier hebben we ook vaak woorden over. En zegt hij dat ik het verkeerd zie, dat ik overgevoelig ben enz.
Ik zal niet zeggen dat je misschien geen therapie nodig hebt, want dat weet ik niet. wat ik wél denk is: zonder deze familie en mét een vriend die een gezondere kijk op relaties heeft heb jij wellicht minder therapie nodig......Jullie zien toch hopelijk beiden wel dat dit niet gezond is?
Ik ben het helemaal met je eens. Ik zie dat al jaren, maar vriend ziet dat niet genoeg en laat zich zo behandelen. Hij ziet het altijd anders zegt hij. Ik weet ook wel heel goed dat dit niet goed is voor me. Maar ik zou niet weten waar ik heen zou moeten enz.
Nou, je hoeft nergens heen he? In elk geval niet naar zijn familie....Misschien ook dat wanneer jij die eerste stap zet en kiest voor jezelf, zonder al die beledigingen, jij wat meer rust krijgt en dat hijzelf in gaat zien dat dit niet goed is en ook minder contact gaat zoeken...
Dat is wel jammer, want hij maakt het ook nog erger. Jullie horen beiden het beste uit elkaar te halen kortom jullie hebben alleen mekaar. Is het niet verstandig als jullie samen een keer naar therapie gaan? Dat je hem zo motiveert, want zijn kijk op bepaalde dingen. Klopt ook niet helemaal, hij neemt de makkelijke weg.
Ik ga al heel lang niet meer daar naartoe. Maar rust krijg ik niet want hij laat zich nog steeds zo behandelen en gaat daar ook wekelijks heen. Wil niet minder gaan.
hebben we al gedaan. Conclusie is dat hij het zelf moet zien en dan kan beslissen minder te gaan/meer afstand te nemen. Maar hij ziet dat niet genoeg.
Maar als hij daar geweest is, en hij komt thuis met zijn verhalen over wat ze gezegd en gedaan hebben, kun jij ook tegen hem zeggen: luister: ik wil niets meer met hun te maken hebben en als zij lelijk tegen jou hebben gedaan hoef ik dat niet meer te horen. Het is jouw keuze om daarnaar toe te gaan, en de mijne om niet te gaan, het is een afgesloten hoofdstuk voor mij. prima dat jij gaat, maar houd wat dáár gebeurd dan óók daar en neem het niet mee naar huis.
Dat is voor mij in de praktijk toch lastig. Hij heeft toch contact met ze bv via telefoon. Ik krijg dan toch weer mee hoe ze hem de les lezen en de grond in trappen en dat hij dat dan toelaat.
Ja, daar heb jij dan weer gelijk in..... Maar toch....ik vind dat jij óók je eigen grenzen mag bewaken. hier zou dat niet op die manier werken, want ik trok de telefoon eigenhandig uit zijn handen, en was ze zelf te woord gaan staan om vervolgens de telefoon erop te smijten ben ik bang. Heeft hij therapie? Want ik vind wel dat hij serieus aan zijn zelfbeeld mag gaan werken eigenlijk.
Maar wat let je om zelf deze vragen te stellen aan mensen om je heen, bijvoorbeeld bij het kdv waar je dochter zit? Mensen gaan niet zomaar om je geven, daar moet moeite voor gedaan worden langs beide kanten. Is er geen mamacafe in de buurt bij je waar je evt een keertje naar toe kan?
Nou zeg. Ik vind dat zo'n kinderachtig wedstrijds/winnaarsmentaliteit om elke keer als problemen niet in mum van tijd opgelost zijn, je dan een slachtofferrol zou hebben. Feit is dat ieder mens onderdeel is van een systeem, waardoor niet alles dat in het leven gebeurt maar van 1 individu afhankelijk is. Niet iedereen doet daarbij in dezelfde mate water bij de wijn. Gelukkig maar, anders zou zich nooit iets oplossen.
Ik reageer nog even op dit stukje, als je continu het gevoel hebt dat je de genegenheid en aandacht van anderen nodig hebt om gelukkig te zijn of om er gewoon te zijn, zul je keer op keer teleurgesteld worden en nooit gelukkig. Geloof me, je haalt je kracht uit jezelf. Je kan en bent veel meer dan je nu denkt!
Het probleem is niet dat ik het niet kan. Ik ben geheel zelfvoorzienend zeg maar. Ik doe alles alleen, ben zelfstandig. Maar bij het alles zelfstandig doen mis ik juist die arm om me heen, de interesse en warmte van mensen.
Het is het idee dat ik alles moet doen en initiatieven moet nemen. Dat niemand voor mij de moeite wil doen om bv iets te vragen enz. Dat vind ik erg. Mamacafe heb ik een tijdje gedaan. Dat is ook in een groep en daar verdwijn ik echt in. Ik word daar alleen maar gefrustreerd van.
http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/vriendschapsapp-gezellige-mamas.663806/ Sluit dit misschien aan bij wat je hier hoopt te vinden?
Of verwacht je eigenlijk dat gewoon een willekeurig lid nav dit topic jou uit het niets een PB stuurt om te vragen wat jij en je dochter zoal hebben gedaan deze week? Want sorry als dat het geval is dan vind ik inderdaad dat je onrealistische verwachtingen hebt... Ik ben wel benieuwd. @Biny heeft aangegeven open te staan voor contact. Heb je contact met haar opgenomen? En zo nee, waarom niet? Ze heeft de deur voor je open gezet en als je daar geen gebruik van maakt dan ligt dat mijns inziens echt bij jou.
Ik vind dit best veroordelend. Waarom meteen van het negatieve uitgaan? Ik vind eigenlijk ook niet dat ik verantwoording hoef af te leggen dus dit vind ik niet prettig hoe het gezegd wordt. Maar om je gerust te stellen hebben we inderdaad contact gehad. Over het eerste stuk: Iemand vroeg wat me zou helpen in dit topic. Dit is wel mijn eerlijke antwoord. Ik mis in het dagelijks leven interesse en aandacht van mensen. Hoe ik het hier lees mag ik dat ook van niemand verwachten. Niet op een forum maar ook niet in het dagelijks leven. Ik moet dus eigenlijk accepteren dat ik gewoon geen prioriteit ben voor mensen. Dat vind ik nogal wat. Ik denk dat ieder mensen wel aandacht en interesse nodig heeft. Het dagelijks totaal genegeerd worden is niet echt bevordelijk voor je mentale toestand ook niet.