Als je hier zo veel last van hebt, heb je 2 opties, of proberen je eigen huis zo aan te passen dat je er minder last van hebt. Door kamers te isoleren, mogelijk de slaapkamer van je dochtertje wisselen zodat het geluid minder hoort. of... verhuizen. Hoe vervelend ook, je kan als ouders het huilen van baby's en kinderen lang niet altijd laten ophouden. Hoe boos jij ook wordt, een kind heeft geen uitknop. De ouders zouden vast zelf ook graag willen dat hun kinderen niet zovaak huilen. Daarbij, als jullie huizen zo vreselijk gehorig zijn dat je iedere zucht en scheet hoort, dan ga je daar nog zo'n 18 jaar laat last van hebben .Straks worden de kleine kinderen groot, en dan van ze weer andere leefgeluiden maken die jij hard hoort in huis. Dat is niet opeens over.
Mijn jongste huilde ook veel (KISS-syndroom) en soms kon je gewoon niet boven zijn gekrijs uitkomen. De buren zijn een paar keer geweest en toen hebben wij uitgelegd hoe of wat. Als hij huilde ging ik bij hem op de kamer liggen, zodat de buurman/buurvrouw het in hun slaapkamer minder hoorden, alleen lag een kind van hun aan de andere kant van de muur en die werd er dus soms ook wakker van. En toen gingen ze 's nachts op de muren bonken als hij huilde, en dan ben ik pissig hij huilt niet expres. Volgens hun was er niks aan de hand gewoon een verwend kind en wij moesten hem op zolder te slapen leggen. Nou dan raak je als ouder helemaal gefrustreerd als je kind huilt en je buren reageren zo, dat is echt elke avond vol spanning als hij maar niet gaat huilen want dan gaan de buren op de muren bonken, ze hebben zelfs een tijd gehad dat ook al huilde hij niet dan gingen zij 's nachts expres op de muren bonken zodat wij wakker werden. Dat is nou volwassen gedrag. De andere buren van ons hadden meer begrip.
Bedankt voor al jullie reacties. We zijn weer een aantal dagen verder en ben het voor mijzelf bij gaan houden. De baby ligt beneden naast onze dochter en heeft de afgelopen week 3 nachten 45 minuten lang liggen huilen. Je hoort hem op een gegeven moment ook weer in slaap vallen, wakker worden, huilen, in slaap vallen en uiteindelijk is het na 45 minuten stil. Hij raakt wel echt overstuur maar dat is niet zo gek als je zo lang ligt te huilen. Ouders liggen naast ons, denk met oudste kind want ik hoorde hem toevallig vannacht ook wakker worden en om zijn ouders roepen terwijl jongste beneden huilt. Vader hoorde ik vannacht ook op zolder bij de oudste. Gok dus dat zij hem boven laten slapen zodat hij niet wakker wordt van de jongste. Oudste deed exact hetzelfde overigens de 1e 1,5 jaar dus heb wel echt het gevoel dat dit is hoe zij vinden dat je om moet gaan met huilende kinderen. Weet dat zij 's zomers bijvoorbeeld ook in de tuin zaten en de oudste boven lag te huilen maar dan lieten ze hem ook gaan. Misschien vinden ze dat een kind zichzelf moet kunnen troosten? Geen idee, ieder zijn eigen opvoed methode uiteraard en ja, na ruim 1,5 jaar huilt de oudste nog maar weinig 's nachts, helaas neemt de jongste het nu over. Moeder werkt overigens in de verpleging dus is vaak of heel laat thuis of heel vroeg weg, dat zal de reden zijn dat kinderen bij oma slapen. Mijn man en ik hebben afgesproken dat ik ga proberen om met oordoppen te slapen, het breekt mij gewoon echt op en ik zie het oprecht niet zitten om met deze mensen te praten. Vooral omdat ze weten hoeveel last we ervan hebben maar voor mijn gevoel toch vooral voor hun eigen belang kiezen en echt geen rekening willen houden met ons. We gaan ook nog eens goed kijken naar de optie van verkopen.
Ja dat is gewoon heel kinderachtig natuurlijk, al moet ik je zeggen dat nadat hij eerst om 23.00 45minuten lang lag te huilen, net toen wij naar bed gingen en vervolgens om 02.00 weer begon, ik ook wel echt even de neiging heb gehad om te gillen of te bonken. Ik doe het alleen niet omdat je er niets mee oplost, je maakt het alleen maar nog vervelender allemaal. Maar wij waren met z'n 4en wel allemaal wakker. Jongste bij de oudste in bed gelegd met de deuren dicht en zo uiteindelijk nog wat kunnen slapen.
Bij ons hielp het als hij mij voelde, ik lag dus op een matrasje naast hem en hield mijn hand door een bedplankje en hij voelde dan dat ik in de buurt was. Ik snap dat je er echt zat van wordt, maar echt waar als ouder zelf ben je ook op.
45 minuten vind je heel erg lang? Mijn eerste, een huilbaby, huilde dagelijks veeeeeeeeel langer dan 45 minuten achter elkaar. En ja, dat ging s nachts ook door. Als het "maar" drie kwartier duurde, vonden we het een goede nacht. Natuurlijk zie je dat als ouders liever anders, maar huilen laat zich niet plannen.
Nou ja 45 minuten met een kind van een ander krijsend naast je is lang kan ik je zeggen. En als het nou af en toe is dan is ook dat nog wel te doen maar nagenoeg iedere nacht 1 of meerdere keren breekt je op. En natuurlijk breekt het hen ook vast op maar heb het gevoel dat mijn gezin er nu wel echt onnodig veel last van heeft. Ga vannacht oordopjes proberen, de oudste slaapt er al mee en de jongste vroeg er net ook om omdat ze ‘niet tegen de huilende buurjongetjes kan’.
Maar **onnodig** last, hoe dan? De baby van je buren huilt toch niet expres om jullie een rotnacht te bezorgen? Dat je er last van hebt begrijp ik, een huilende baby is voor niemand leuk. Maar dat een baby huilt, dat kan je de baby en/of de buren echt niet verwijten.
Ik vind 3 kwartier huilen in één nacht ook nogal meevallen om eerlijk te zijn. Dat het vervelend is, snap ik. Maar echt, het kan absoluut erger. Los van de vraag of dat kort of lang is, wil je natuurlijk een oplossing. Ik hoop dat de oordoppen voldoende helpen. Anders zul je inderdaad verder moeten kijken want je kunt doen. Maar ik ben wel van mening dat jullie zelf iets zullen moeten doen. Harde muziek of stofzuigen midden in de nacht is 'onnodige' overlast. Eén druk op de knop en het is uit. Je kunt ervoor kiezen om dat op andere momenten te doen. Maar een baby heeft geen knopjes en een huilbui valt niet te plannen. Er is hun niks aan te rekenen. De ene baby huilt meer dan de andere, maar het is wel normaal dat een baby huilt. En normale leefgeluiden horen er nu eenmaal bij, bij geschakelde woningen. Dus als de oordoppen niet helpen, toch verder kijken naar andere vorm van isolatie. Je zou kunnen stellen dat het huilen van hun baby hun 'probleem' is. Dat jullie dus niet degenen zijn die dingen moeten aanpassen, maar zijzelf. Maar je zou ook kunnen zeggen dat het jullie 'probleem' is dat jullie kinderen zo licht slapen. En daar zijn zij dan weer niet verantwoordelijk voor. Dus vanuit dat oogpunt zou het onterecht zijn hun te dwingen hun huis / leven daarop aan te passen. Het is natuurlijk nooit zo zwart-wit. De waarheid ligt in het midden. Het fijnste zou zijn als je in wederzijds overleg allebei iets doet om de situatie te verbeteren. Maar dat is blijkbaar niet iets wat jullie verwachten. Dus kun je alleen aan je eigen kant iets doen. (Ter vergelijk: ik zou wakker kunnen liggen van een huilende baby bij de muren. Maar mijn man en kinderen slapen er gegarandeerd doorheen. Sterker nog: mijn kinderen kunnen nog door een brandalarm heen slapen. Echt gebeurd!)
Ik denk dat jouw buren aan hun kinderen smeken of ze alsjeblieft ‘s nachts lekker hard willen gaan krijsen zodat ze jou en jouw gezinnetje heerlijk wakker zullen krijsen. De buren zelf zullen vast er gezellig een flesje wijn bij openen en gelukzalig naar elkaar glimlachen en elkaar liefdevol in het oor fluisteren: “Yes!! Weer een kutnacht waarbij de kinderen zowel ons als de buren wakker gillen.” Veilig thuis hiervoor bellen?? Of bij de buren aanbellen om hen te vertellen dat hun kinderen janken?? Goed plan. Tenminste: als je de eikel van het jaar award wilt verdienen. Mijn klootzakkerig buurman appte mij eens de tijden waarop hij mijn kinderen ‘s nachts had gehoord. Ik heb hem teruggestuurd dat ik blij was te horen dat hij een betere nacht dan ik had gehad want ik miste 00.30 uur nog in zijn overzicht.... Het is al KUT genoeg als je kinderen zo veel huilen. Het klinkt ‘s nachts in het huis waar het huilende kind of kinderen is nog 1000 maal harder dan bij de buren in huis dus prop of oordoppen in je eigen oren of verhuis of houdt je mond. Het is voor de ouder met een huilbaby al klote genoeg zonder dat die zich ook nog schuldig moeten voelen naar de buren toe of zich moeten gaan verantwoorden bij de instantie. Mijn tweeling heeft zo verschrikkelijk veel gehuild.... Nachtenlang dat mijn man en ik continue met hen in de weer waren en soms hebben ze nog steeds van die vreselijke gillende jankbuien... Horror!! Mocht jij je er weer eens aan storen... bedenkt dan echt dat jij niet de emoties bij hun kind hebt, het bij jou in huis zachter klinkt dan bij die vermoeide buurman en buurvrouw in de oren en dat het gewoon mega kut is voor de ouders,
Beneden horen jullie veel minder las ik. Zit het geluidlek niet in de ventilatie (mechanisch of roosters bij het raam) ipv de muur isolatie? Hoe dan ook, probeer erachter te komen waardoor jullie zo veel horen.
Merk wel dat degenen die een huilbaby hebben gehad nogal extreem op je reageren. Wat ik begrijp, want een huilbaby bepaald je hele leven, dus ook dat van je buren. Niemand zit er toch op te wachten om meerdere nachten per week wakker te worden van een kind van een ander? Zelfs je buren zitten er niet op te wachten on wakker te worden van jouw of hun kind. Ik begrijp echt wel dat je er klaar mee bent als je structureel meerdere keren per week wakker van ze wordt. Ik denk echt, als je echt niet wilt praten (Wat ik begrijp!) dat er niets anders op zit als verhuizen of kijken naar isolatie. Is 1 van deze 2 een optie? Ik heb niet alle reacties gelezen dus ik weet niet wat jouw kijk hier op is. Sterkte in ieder geval!
Sorry, maar ik vind dit een zwaar overtrokken reaktie jegens TS. Je reageert puur vanuit je eigen frustratie richting jouw buren, terwijl er bij TS hele andere zaken spelen (die ze elders in het topic uitvoerig en in redelijkheid heeft toegelicht overigens). Ik kan me heel goed voorstellen dat bij TS de maat vol is gezien het gebrek aan normale omgangsvormen vanuit de buren en hun totale onbegrip toen TS' dochter ernstig ziek was. Hoewel ik begrip heb dat je een huilend kind niet uit kan zetten, moet begrip wel van twee kanten komen hè. De instelling 'dus prop of oordoppen in je eigen oren of verhuis of houdt je mond' vind ik persoonlijk écht niet kunnen.
Wij hadden ook een huilbaby, maar daardoor gedroeg ik me niet als een aso tegenover m’n buren door direct de politie te bellen als hun hond blafte terwijl zij met hun kind in het zkh zaten... Wij wilden juist een oplossing verzinnen voor als buren er last van hadden, gelukkig was dat dus niet zo. Als iemand last heeft van mijn kind, zou ik echt wel samen willen zoeken naar een oplossing, dus bv kijken naar die isolatie. Ik snap die defensieve houding niet? Oordoppen of verhuizen, serieus?!
Tja ik zou denken gaat wel weer over als ze 5 zijn zullen ze dat echt niet meer zo erg doen Jongste huilde 5 a 6u per nacht en overdag ook nog 8u. Geluk dat de babykamer tegen badkamer van buren zat maar dannog hadden ze denk pech want niks hielp Grote verschil is dat we goed praten met de buren en daar zit t m dus ook in naar mijn idee. Niet de hoeveelheid huilen maar t feit dat er niet normaal met elkaar over gepraat kan woreen
Sommige reacties zijn behoorlijk kort door de bocht, begrijpelijk als je zelf een huilbaby hebt maar heb ook niet echt zin om er individueel op te reageren om mijzelf te verdedigen. Feit is dat wij last hebben van hun kinderen, dit aan hebben gegeven nadat zij onredelijk de politie belde voor onze hond maar er dus van ons wel bepaalde dingen worden verwacht omdat zij en hun kinderen anders last hebben van ons. Feit dat onze dochter letterlijk lag te vechten voor haar leventje op dat moment werd weg gewimpeld want dat was niet hun probleem maar dat van ons. Sterker nog er werd ons verweten dat wij hen niet op de hoogte hadden gebracht van het feit dat onze dochter in het ziekenhuis lag. Bizar want heb echt al jaren geen woord meer gewisseld met die mensen. Ik heb er alle begrip voor dat het niet makkelijk is om 2 huilende kinderen te hebben maar een klein beetje begrip op z'n minst had fijn geweest. En zoals ik al zei, waarschijnlijk kan ik daardoor nu nog veel minder van hun hebben dan voorheen maar dat is natuurlijk niet zo gek. Heb vannacht met oordoppen geslapen maar geloof niet dat hij thuis sliep( moeder is verpleegkundige dus werkt onregelmatig, kind(eren) gaan dan naar opa en oma) Ga dit voorlopig proberen, voor mijn eigen rust en we gaan even goed op een rijtje zetten of het financieel al haalbaar is om onze woning te verkopen. Al heeft dit niet direct de voorkeur omdat we in principe nog een paar jaar willen blijven vanwege ziekte van mijn vader, we wonen nu bij mijn ouders om de hoek.
Hopen dat de oordoppen helpen als het kind weer thuis slaapt. Verder eens met Whysteria, vind dat er zwaar overtrokken wordt gereageerd op ts. Als je kind op sterven na dood ligt in het ziekenhuis en je buren bellen de politie dat de hond blaft heb je het bij mij ook afgedaan. Dan erger je je echt wel aan dat gehuil, helemaal als je kind er niet van kan slapen. Sterkte TS, ik hoop dat het voor jullie snel ophoudt. Verhuizen is wel een hele grote stap idd met het oog op je vader.