Sorry als het veroordelend over komt dat was niet mijn bedoeling. En ik snap dat je een vraag beantwoordde. Maar juist daarom is het in mijn ogen onrealistisch om te verwachten dat je naar aanleiding van een topic als dit zulke PBs zult ontvangen. Omdat net als in real life ook op een forum geldt dat je toch eerst een bepaalde band opbouwt voordat je zo’n PB stuurt. En volgens mij wordt er niet gezegd dat je geen interesse en medeleven mag verwachten maar dat je dit niet meteen kunt verwachten maar dat zoiets moet groeien. Ik zou dus niet willen zeggen dat je geen verwachtingen mag hebben maar dat je je verwachtingen misschien moet bijstellen. Ik moet dat ook regelmatig. Ik ben bv. best ver verhuisd voor de liefde en dat betekent dat het contact met vrienden uit mijn oude woonplaats verandert en dan moet je dus ook je verwachtingen bijstellen. Je kan niet meer gewoon even op de koffie maar moet echt moeite doen om af te spreken. Nu snap ik dat dit in jouw ogen een luxeprobleem is maar ik probeer uit te leggen dat ik niet van mijn vrienden verwacht dat ze iedere week naar mijn nieuwe woonplaats komen en dat ik daardoor niet teleurgesteld wordt. Wat ik doe is ze uitnodigen en niet verwachten dat ze uit zichzelf komen. Het perspectief is anders en ja het initiatief ligt daardoor meer bij mij maar uiteindelijk is het wel heel gezellig. Je hebt vaker aangegeven dat je het zo fijn zou vinden als iemand bv. een dagje met je zou weg gaan. Stel je dat zelf wel eens voor? Wie weet zit die persoon wel te wachten op initiatief van jou en jij op initiatief van hem of haar. En fijn om te horen dat je contact hebt met Biny, hopelijk brengt het jullie beiden wat.
Ik begrijp wel dat je eerst iets moet opbouwen enz. Maar ik heb dit dus ook niet bij mensen die ik al 15 jaar ken. Ik verwacht ook niet dat mensen elke week langs komen maar een keertje contact via telefoon/mail enz moet toch wel kunnen lijkt mij. Dat is toch niet te veel gevraagd?
om op je tweede deel te reageren: dat klopt. Mensen zijn niet zomaar ineens prioriteit voor anderen (tenzij baby). Zo werkt het, zoiets moet groeien. Toen ik mijn man ontmoette was hij geen prioriteit voor mij. Ik kende de gozer nauwelijks. Totdat we meer praatte, meer tijd met elkaar doorbrachten, etc. en nu is hij zeer zeker een prioriteit. Is het niet een idee om eens naar een kerk te gaan? Daar wordt vaak na afloop met mensen gepraat, kopje koffie gedronken. Ik hoor vldaar veel positiefs over van mensen die eenzaam zijn.
Ook niet al mijn vriendschappelijke relaties zijn prioriteit hoor. Ik ken veel mensen die ik al langer dan 15 jaar ken. Maar we zijn geen vrienden, gewoon vage kennissen. Er word dus ook niet gevraagd hoe het gaat of zo. En dat is normaal (ik zou het zelfs een beetje raar vinden) er is geen close vriendschap namelijk.
Ik ben ook verhuisd voor de liefde. Toen ik in 2011 hier kwam, had ik dus alles achter me gelaten en kende ik niemand. Mijn man had wel veel vrienden maar die zien we ook niet meer (alleen nog 2 waar we af en toe contact mee hebben). Er is geen ruzie ofzo, maar gewoon uit elkaar gegroeid. En mijn vriendinnen? Tja, als ik die 1 keer per jaar zie is het veel. Zij hebben hun eigen leven en ik ook. Dat betekent dus dat we soms maanden niks van elkaar horen. En af en toe stuur ik dan eens een berichtje om te vragen hoe het gaat. Ik verwacht daar verder niks van, als ze me vergeten te antwoorden begrijp ik dat volkomen. Andersom gebeurt dat ook weleens. Wat ik dan doe? Nog eens een appje sturen, bijvoorbeeld. Dus, lang verhaal kort, buiten mijn gezin en contact met collega's, en praatjes met moeders op school, heb ik verder geen diepe vriendschappen meer. Omdat ik dat ook een beetje passé vind, om eerlijk te zijn. Het is al druk genoeg met kinderen, man, school en werk. Die echt diepe vriendschappen waar je een steun kon zijn voor elkaar hoeven voor mij niet meer zo. Het is fijn als je dat wel hebt, en als het lukt. Maar om te zeggen dat het een must is? Nee hoor.
Ik snap wel dat je het moeilijk vind dat niemand het initiatief richting jou neemt. Maar zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar. En dan kun je blijven zeggen dat je dat raar vind en niet snapt en moeilijk vind maar zo is het nu eenmaal. Je kunt het ook accepteren en zelf proberen een stapje richting een ander te doen en wie weet groeit er dan wat. Als je altijd maar op een ander blijft wachten zal er niks gebeuren. Wil je dan zo je hele leven blijven? Of neem je zelf het heft in handen en probeer je zelf eens een praatje aan te knopen? Wie weet levert het iets op.
Na dit en het andere topic van je gelezen te hebben, denk ik toch wel dat er iets meer aan de hand is. Namelijk, je man en je relatie. Zolang je man zich zo de grond in laat boren, voel jij niet dat jullie als paar samen sterk staan. Zoals gezegd kan je je man niet dwingen het contact met zijn familie te verbreken, maar als mijn schoonfamilie zo tegen mij zou doen, had mijn man al direct alles in de ijskast gezet. Niemand behandelt hem of zijn vrouw zo. Zo word je als koppel en als de kleine familie die jullie zijn sterker. Ik denk dat als jij voelt dat je man achter jullie staat en alles voor jullie doet, je jezelf ook veel beter zal gaan voelen. Hij zal dus moeten leren voor zichzelf op te komen. Therapie dus, maar dan niet voor jou, maar voor hem en eventueel voor jullie als koppel.
Dat heb ik toch al heel vaak gedaan? Het brengt mij niets. Stel ik iets voor willen of kunnen mensen niet. En komen zelf ook nergens mee. Dat vind ik niet fijn.
Dat is denk ik het echte probleem. Je voelt een leegte, die ik me helemaal kan indenken. Als je je als vrouw niet begrepen/gesteund voelt, als je niet voelt dat jullie als koppel en als familie alles aankunnen omdat jullie ELKAAR hebben, heb je de neiging om die leegte te willen opvullen met ander contact. En dat zal niet lukken. Want de essentie, de basis, zijn jullie. Mijn advies? Werk aan de essentie. Zorg ervoor dat jullie band verstevigd wordt. Jouw man moet aan zichzelf werken. En leren hoe hij deze ongezonde relatie met zijn ouders oftewel kan onderhouden (tot een minimum), oftewel kan verbreken.
Dat betekent misschien dat de voorwaarden die je stelt niet voor die mensen prettig zijn. Dus bv ‘wil je zondag op de koffie komen?’ dan kan het antwoord nee zijn, omdat het niet uitkomt. (Dat ervaar jij dan als afwijzing, terwijl dat misschien niet zo bedoeld is.) Maar de vraag: ‘wanneer zullen we afspreken?’ geeft wat meer ruimte voor de tegenpartij om ook inbreng te hebben in de afspraak en levert misschien meer op. Als dat niet werkt, dan ben ik bang dat je verwachtingen van deze vriendschappen te hoog zijn. Oftewel dat dit geen vriendschappen zijn. En dan kan het zinvol zijn om daar geen energie meer in te stoppen, maar toch een poging te wagen om nieuwe contacten op de doen. Andere moeders ontmoeten wordt steeds makkelijker naar mate je dochter groter wordt. Denk aan schoolpleinpraatjes. Dat kan vriendschappen opleveren. Ik heb ook een leuke klik gekregen met een moeder. En na veel gesprekjes op het schoolplein, ook bij elkaar op de koffie etc. En inmiddels zijn we vriendinnen. Met andere moeders heb ik ook leuk contact, maar dat blijft oppervlakkiger.
Ik heb net het hele topic gelezen en deze post sprong er voor mij uit. De verwachtingen die jij hebt komen vanuit jou, en de manier hoe jij zou reageren als het andersom zou zijn. Ik heb zelf precies het tegenovergestelde, ik zou zelf het initiatief nemen en ik verwacht dus ook dat anderen dat doen. Dat is niet omdat ik egoïstisch ben of het me niks interesseert, maar omdat het oprecht niet in me op zou komen dat iemand anders dat wel zou verwachten. Ik ga er nog altijd van uit dat wanneer een vriendin zich eenzaam voelt en behoefte heeft aan een kopje koffie, ze zelf een berichtje stuurt. En als het uitkomt, ja natuurlijk! Maar ik kan niet iedereen in mijn vriendenkring afbellen met de vraag of diegene zich toevallig eenzaam voelt, wat er ook speelt. Ik begrijp best dat jij het gevoel hebt anders te zijn omdat je geen familie hebt die zich ontfermt over je, maar zo heeft iedereen wel iets. Ik heb ook geen contact met mijn moeder, mijn beste vriendin is mantelzorger voor haar ouders, en die van een andere vriendin zijn overleden. En wanneer ik verder kijk dan alleen de ouders, spelen er weer andere dingen: kinderen met gedragsproblemen, overleden kindje, onvruchtbaarheid, verslaving, vechtscheiding, ziektes.. Ik heb niemand in mijn omgeving waar alles zo goed verloopt (al lijkt het van buitenaf vaak wel) dat er ruimte is te kunnen voldoen aan de verwachtingen die jij hebt. Voor jou voelt dat als egoïsme, of dat jij niet belangrijk genoeg zou zijn, maar het heeft niks met jou te maken, iedereen draagt zijn eigen kruis. Hoe hard en hoe lullig dit ook gaat klinken, ik ga het toch zeggen: jij hebt geen recht op een speciale behandeling, je bent geen uitzondering. Iedereen moet het zelf doen, dus ook jij. Een tijdje terug hoorde ik een uitspraak die me altijd is bijgebleven en ik wel passend vind in jouw situatie: Zeg niet dat het leven oneerlijk is, het leven is eerlijk, want het is oneerlijk voor iedereen. Ik begrijp dat het wat hard kan overkomen, en ik bedoel het zeker niet om je te kwetsen want ik vind het oprecht heel verdrietig voor je dat jij je zo voelt, maar ik geloof wel dat je zelf verantwoordelijk bent voor je leven en jouw te hoge verwachtingen daar een grote rol in spelen. Ik hoop dat je daar iets aan kunt veranderen en kunt zien dat er ook mensen bestaan die je positief kunnen verrassen wanneer je minder verwacht van ze. Veel sterkte!
@cat2 in jouw vorige topic heb ik veel gereageerd en aangeboden contact met mij op te nemen. Maar ik heb mijzelf moeten beschermen om nu niet te veel te reageren. Wel wil ik nogmaals zeggen, dat ik gestaan heb waar jij nu staat, en weet hoe het voelt. Help jezelf meid en doe het op zijn minst voor je dochter. Zij verdient een gelukkige moeder.
Ik denk dat je echt teveel verwacht. Als iemand die ik maar af en toe zie ineens vraagt of we samen wat leuks zullen doen of dat ik op de koffie kom zeg ik denk ook niet gelijk ja. Maar je kunt toch eens gewoon een algemeen praatje maken. Over de kinderen, over het weer. En als je diegene vaker hebt gesproken dan kun je eens beginnen over koffie drinken. Verder ben ik het met de rest eens dat het belangrijk is om wat aan de relatie met je vriend te doen. Want als die goed is zul je je meer gesteund voelen en ook minder snel in andere mensen teleurgesteld zijn denk ik.
Ik heb niet het idee dat ik dit verkeerd doe. Ik vroeg laatste aan iemand wanneer ze tijd had om af te spreken. Nu 6 weken later nog niets gehoord. Als ik graag iets met iemand wil afspreken heb ik geen 6 weken nodig om in ieder geval een datum te prikken. En dat bedoel ik dus. Zo krijg ik steeds het gevoel geen prioriteit te zijn.
Maar ik geef toch aan dat ik me alleen voel. Mensen weten het toch? Zelf doen is iets anders dan alleen. Dat is mijn punt. Dat is wat ik mis