Dat kan ik mij niet voorstellen. Dat je bv een half jaar je ouders of zo niet spreekt dat heel veel mensen dat hebben. Of dat je ouders geen aandacht besteden aan je verjaardag of andere gelegenheden. Ik had deze band wel met mijn familie. En daar is niets voor in de plek gekomen
Omdat het gewoon onduidelijk is wat je nou precies van ze verwacht. Jij verwacht ( zo lees ik het ) dingen van hun die je eerder bij vriendinnen zou vinden. Mijn familie weet echt niet alles van mij hoor, ik heb echt geen diepe gesprekken met hun. Gaat hun ook verder niets aan wat er hier verder achter de deur gebeurd. Het is familie dat klopt, ja we zijn bloed verwanten, ja we hebben herinneringen maar moet dat meteen betekenen dat je dan altijd bij elkaar terecht moet kunnen? Ik heb aan beide kanten een grote familie ruzie. Ik zie serieus mijn nichtjes en neefjes daardoor nooit, misschien 1x per jaar bij een feestje van oma ( mijn oma ) maar thats it, maakt mij dat minder gelukkig? Absoluut niet, ik ben een gelukkig persoon. Ik heb ook totaal niet de behoefte om met mijn '' verhalen '' bij familie aan te kloppen, daar heb ik mijn vriendin voor die ik al jaren ken, dat is mijn familie, haar volledige gezin trouwens. Mijn man heeft nog contact met zijn zus, ik niet en dat hoeft ook echt niet. Dat hij het nog wel wilt is zijn goed recht maar zolang ze mij met rust laten vind ik dat prima.
Ik spreek mijn familie regelmatig. Maar ik bespreek er niet mijn problemen mee. Ik begrijp dat het heel rot is en een gemis dat je geen contact met familie hebt. Maar je moet kijken op welke manier je wel gelukkig kunt worden, zonder familie.. Maar ik val nu nogal in herhaling geloof ik
Maar hoezo snap je dat niet dan, zo moeilijk is dat toch niet? Mijn ouders wonen ook een half uurtje hier vandaan, helemaal niet zo ver dus maar soms zien we elkaar weken niet en soms zien we elkaar 3x in de week. Wij hebben een druk leven en hun hebben ook een druk leven.
Maar je hebt toch contact? De familie die er wel voor me was heb ik al 7 jaar niet meer gesproken. Gewoon het contact hebben dat mis ik.
"Fijn" dat je dat nu ook zo kan zien máár ik kan mij wel gelukkig noemen, dit omdat ik mijn geluk thuis heb (man, zoontje, hondjes) en mijn geluk uit andere dingen haal...van mijn familie krijg ik alleen maar hoofdpijn, echt letterlijk hoofdpijn. Laat dat familie idealisme nu eens los, haal je geluk uit andere dingen...die er wél zijn!
Maar in jouw geval heb je toch ruzie met die familie die je al 7 jaar niet hebt gesproken? Of heb ik dat verkeerd begrepen? Ik heb geen ruzie met mijn ouders dus ja dan hebben we contact maar zoals ik al zei, dat kan weken niet zo zijn en dan ineens weer een paar keer per week wel.
Maar je hebt het contact toch? Jullie blijven toch betrokken? Zijn er op belangrijk momenten. Ik heb mijn lieve ouder al omgerekend 21000 dagen niet meer gesproken. Niet op mijn verjaardag niet met feestdagen. Niet toen ons kind werd geboren of toen ik zwanger was. Niet gewoon zomaar even bellen of koffie drinken. Gewoon nooit meer. Dat is het verschil.
Ik weet niet waarom je geen contact meer hebt maar is het een optie om weer contact op te nemen met je familie? Ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik moet zeggen. Ik heb het idee dat het niks helpt. Je krijgt heel veel tips en je blijft maar zeggen dat je familie mist. En dat snap ik, maar je moet verder met je leven. Je wilt toch graag gelukkig zijn? Kom op dan
Maar als je het hebt over familie, dan neem ik aan dat je het hebt over meer dan alleen jouw moeder toch? En is er dan geen mogelijkheid om het contact weer terug te krijgen met jouw moeder?
Wie is eigenlijk je familie? Je moeder en je vader zeg je. Moeder niet in beeld? Waarom is dat? En vader gestorven. Heb je broers of zussen?
Sorry, ik vind dit persoonlijk een beetje hypocriet om te zeggen, want jouw moeder leeft nog. Dus wat je hier boven zegt raakt kant nog wal.
Maar cat. Het gaat weer dezelfde kant op. Dit topic gaat je weer niet helpen. Jij blijft maar zeggen dat je familie mist en zulke vriendschappen mist. Ja dat is erg voor je. En dan? Wie kan hier wat aan veranderen? Wij allemaal niet....Jij alleen. Het is zoals het is. Je ziet toch wel dat het blijven hangen hierin je ook niets brengt? Want je bent nog steeds op hetzelfde kunt als 2 topics geleden. Je hebt zoveel lieve goede handige tips gehad. Ik weet het ook niet meer eigenlijk wat ik nog moet zeggen en wat je nog gaat helpen.
Ik heb het eerlijk gezegd opgegeven, want ik heb tot nu toe nog niks positiefs terug gelezen en wat je daadwerkelijk wilt veranderen aan jezelf en aan het hele toestand. Het gemis zal er altijd zijn, de vraag is hoe ga je ermee om?
Dit laatste is wat het verschil maakt. Om de paar weken heb je contact met je ouders. Daarnaast heb je vriendinnen waar je vaak mee spreekt of dingen mee deelt. Dat je je ouders soms een paar weken niet spreekt dekt de lading niet met als je ze nooit spreekt of ziet. Je kunt er altijd terecht.Wat ik hiervoor al zei spreek ik ze niet bij belangrijke momenten of gewoon zomaar even een belletje of een keertje koffie drinken. Gewoon echt helemaal nooit, bij niets. En dit het punt wat veel mensen niet begrijpen hoe dat is om dat zo te hebben. Ze vinden het vanzelfsprekend om contact te hebben. iets te horen op hun verjaardag, bij geboorte, verhuizing of andere gelegenheden. Misschien een keertje oppassen op je kinderen, dagje weg met je kinderen enz. Ik heb dat niet, echt nooit. Meestal is het niet te bevatten door mensen hoe dit is. Het is niet te begrijpen en misschien ook niet uit te leggen.
hoezo hypocriet? Ik denk niet dat heel veel mensen hun ouders een half jaar niet spreken, enz. De meeste mensen hebben dat niet denk ik.
Ik ben enig kind. Mijn moeder was een beetje als mijn schoonouders. Ze heeft me altijd gezegd dat ze me liever niet wilde hebben. Dat ik niets kon en zou bereiken. Dat ze me had gemaakt en ook weer kon breken en meer van dit soort dingen. Ze is uiteindelijk vertrokken en een ander leven begonnen. Het was ook beter om geen contact meer te hebben.
Wie zegt dat ik mijn vriendinnen vaak spreek? Ook zij hebben hun eigen leventje. Mijn beste vriendin woont tien huizen verderop, denk je serieus dat wij elkaar dagelijks zien? Natuurlijk niet, ook wij kunnen elkaar weken niet zien of spreken hoor. Mijn prioriteiten liggen gewoon bij mijn gezin en voor de rest komt het er bij als daar tijd en de zin er voor is. Maar als wij elkaar zien dan is het inderdaad net alsof ze familie voor ons is. Maar daar hebben wij zelf wel voor gezorgd, zoiets komt niet aanwaaien en dat moet jij gaan snappen, als je veranderingen wilt dan moet je daar zelf voor zorgen.
Maar waarom verlang je dan zo terug naar haar als ze je op de zelfde manier heeft behandeld als dat jouw schoonmoeder doet? Dan is de band dus helemaal niet zo goed als wat je eerder zei. Waarom maak je dan niet een eigen familie? Je hebt immers al het begin van je man en je dochtertje, ga daar voor vechten en ga daar aan werken dat dat goed komt.