Tja, hij zegt niet uit elkaar te willen, dan moet je dus op je strepen gaan staan, zeggen dat als hij niet zorgt voor veranderingen wat betreft het gedrag van jouw schoonfamilie dat dat dus wel gaat gebeuren. Je laat veel te veel over je heen lopen. Waarom laat je hem lekker niet een tijdje bij zijn moeder wonen zodat jullie samen kunnen nadenken? Dan hoeven jij en jouw dochtertje het huis niet uit. Misschien valt het kwartje dan wel bij hem dat jij echt ongelukkig bent.
Maar daar veranderd de hele situatie echt niet door. Er moet thuis, in het gezin, in jouw familie wat veranderen en dat veranderd niet door eens per maand ( bijvoorbeeld ) even een dagje er tussen uit te gaan.
Dat wil hij dus niet. Want hij vindt dat hij daar geen leven heeft. En ik heb dus geen familie om naartoe te gaan.
Hij heeft niets te willen op dit moment, als jij wilt dat er wat gaat veranderen dan moet je op je strepen staan. Dit is de enige mogelijkheid om hem te laten zien dat jij zo ongelukkig bent, wie weet merkt hij na een weekje bij zijn moeder wat een kreng het is en gaat hij het licht zien. Lijkt wel alsof je het niet wilt, voor iedere tip of advies die men hier geeft heb je wel weer een tegen woord.
Dat snap ik niet dat je dat zegt. Ik heb dit al vaker met man over gehad en dit is gewoon wat hij zegt. Het zou mooi zijn als hij het zou zien maar ik verwacht van niet.
Je hebt het er over gehad maar je hebt geen verdere acties ondernemen, je doet alleen maar wat hij wilt, het is nu toch eens tijd om te doen wat jij wilt? Hij heeft nu gewoon niet zo veel te willen. Nee het is geen ideale situatie maar als hij niet wilt luisteren dan maar zo toch? Je zegt niet met hem te kunnen praten, waarom laat je het hem dan niet voelen? Hij zal ongelukkig zijn als hij jou en jouw dochtertje niet zal zien, misschien dat dan het lichtje gaat branden bij hem? Gaat hij jou wat meer waarderen.
Even een andere praktische vraag. Als ik dan ga solliciteren (en hij is dan even uit huis) en ik zou een gesprek hebben, wie is er dan bij mijn dochtertje. Hoe ik inschat gaat hij dan niet meewerken. Ik zou niet weten wie op haar zou passen dan.
Gewoon zoals ik het al zei, zeggen dat hij vrij weinig te willen heeft op dit moment. Je hebt al meerdere keren aangegeven te willen praten, aangegeven dat je wilt dat er wat veranderd, je hebt therapieën geprobeerd, je hebt geprobeerd te praten met je schoonfamilie, aangezien er niets veranderd en jij er klaar mee bent vind je dat hij dan maar moet gaan nadenken bij zijn moeder of bij wie dan ook. Pak een tasje voor hem in en laat zien dat je er klaar mee bent.
Misschien een buurmeisje in de buurt die je kent die dan even wilt oppassen? Over dat soort praktische dingen zul je sowieso moeten nadenken als je uberhaubt aan het werk wilt. Die vraag zul je vast en zeker ook wel krijgen namelijk op je sollicitatie gesprek '' Heb je goede oppas geregeld voor uw dochtertje? '' Je zou sowieso al op zoek kunnen gaan naar een goede oppas, misschien zou je een gastouder in de buurt kunnen zoeken waar je haar kan brengen, misschien is dat sowieso een idee om eens te doen zodat jij even wat tijd voor jezelf hebt en aan jezelf en aan de thuis situatie kan werken en je kan dan op zoek naar een baan. En hou oud is ze nu? Dan kan je dr ook alvast opgeven voor de psz, heb je ook weer twee dag delen de tijd om dingen te ondernemen en te veranderen.
Ik heb niet alles gelezen, maar: wat maakt dat je niet kunt kijken naar wat je wél hebt? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om geen familie te hebben, en dat veel mensen dat voor jouw gevoel niet zullen begrijpen. Ik vind het ook oprecht vervelend voor je dat je je zo voelt. Nu weet ik in jouw ogen misschien niet waar ik over praat, ik heb immers wel familie, maar wat mij heel erg heeft geholpen en nog steeds helpt is kijken naar wat ik wél heb. Ik heb ook genoeg meegemaakt. Ik ben mensen verloren, waaronder de vader van mijn kinderen. Is dat kl*te? Ja. Is dat zwaar? Jup. Heb ik het gevoel dat mensen mij vaak niet begrijpen, omdat zij dit zelf niet ervaren? Oh ja, zovaak. Maar hey, ik heb wél drie prachtige gezonde kinderen! Ik ben gezond, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik leef in vrijheid en nog zoveel meer. Ik bedoel hier niet mee dat jouw gevoel er niet mag zijn. Natuurlijk mag je je kl*te voelen en het jammer vinden dat je iets niet hebt. Kijken naar wat je wél hebt maakt het ook niet minder erg, maar wel wat gemakkelijker. Het lost zeker niet alles op, maar maakt het leven wel een beetje leuker. Is het gemakkelijk om zo te denken? Nee, maar ik weet zeker dat jij dit ook kunt. Ik weet dat ik heel erg vanuit mijzelf praat. Ik bedoel het absoluut niet egoïstisch, ik probeer je iets in te laten zien. Je hebt een gezin. Een partner en een kind. Ik begrijp dat het niet zo lekker loopt met je man, maar hieraan kun je werken (niet alleen jij, hij ook). Los dit eerst op, daarna kun je gaan werken aan andere dingen die voor jouw belangrijk zijn. Oh en, ik heb een kennis die én geen familie heeft én geen gezin. En ja, zij is gelukkig. Dit heeft ze zelf gedaan. Jij kunt dat ook. Sorry voor dit lange verhaal, ik weet niet of je er iets aan hebt. Ik wilde het even kwijt.
Bedankt voor je reactie! Wat heftig allemaal! Zeker om de vader van je kinderen te verliezen. Ik vind het altijd knap als mensen dit kunnen. Ik weet niet waarom ik het niet kan. Het is mijn gevoel van gemis zo erg. In therapie gaan we nu ook kijken naar de positieve dingen. Ik zie dat niet of niet genoeg. Maar waarom dat is weet ik niet.
Goed dat je in therapie naar de positieve dingen gaat kijken! Misschien kun je met behulp van deze therapie erachter komen wat maakt dat je het nog niet kunt en hoe je dit wel zou kunnen doen. Ik hoop oprecht voor je dat het gemis wat minder wordt.
Toch even een linkje Het gaat om een test hoe het is om eenzaam te zijn en geen contact met mensen. Het zijn niet alleen oude mensen die eenzaam zijn, ook veel jonge mensen zijn het. Komt naar voren dat het belangrijk is naar mensen om te kijken. Dat gebeurt te weinig. Zeker in de huidige tijd waarin iedereen druk is met eigen mensen en erg op zichzelf gericht is.
Eigenlijk zijn alle tips en adviezen al wel gegeven. Ik merk dat je op veel een weerwoord hebt, een "ja maar..." en dat herken ik heel erg. Dat heb ik ook. Probeer eens te stoppen met dat "ja maar". Vergeet het verleden, vergeet wat je geprobeerd hebt en vergeet wat er mis ging. Zie het als een kans. Bedenk wat je wil bereiken. En dat koppel je aan het advies. En dan denk je niet: ik doe het morgen. Nee, je pakt nú de telefoon om je dokter te bellen oid. En als je het dan moeilijk vindt om zo'n gesprek te voeren, dan zeg je: "hoi, ik ben Cat. Ik weet niet hoe dit gesprek gaat verlopen, want ik vind het moeilijk om zo te bellen. Maar toch wilde ik het volgende zeggen..." Want wat ik heb geleerd is duidelijk zijn. Mensen kijken niet door jou heen. Ze weten niet wat je bezig houdt. Benoem het! Ik heb me een tijdje erg depressief gevoeld. Niks lukte, alles was negatief en ik heb non stop gehuild. Ik voelde me verrekte eenzaam en zat maar op de bank te huilen. Mijn hart schreeuwde naar iemand die naar me zou komen en me een knuffel zou geven. Maar dat gebeurde niet. Want: mensen zijn nou eenmaal egoïstisch en individualistisch. Mensen denken niet de hele dag: zou het wel goed gaan met die persoon? Daar komen ze pas achter wanneer het onder hun aandacht gebracht wordt! En uiteindelijk trok ik het niet meer, na vier dagen huilen zonder te stoppen (ja, ook in het openbaar!!). Ik belde een vriendin. Ik vroeg of ze alsjeblieft langs kon komen. Ze had geen tijd en was ver weg, maar zei: je gaat nú naar die vriend toe, die is dichtbij, je gaat nú. Ik durfde niet, schaamde me. Uiteindelijk ben ik toch gegaan. En daar stond ik dan. Huilend op de stoep bij een vriend onder etenstijd. Ze hebben me opgevangen en waren heel lief. De dagen erna hebben ze me regelmatig geappt hoe het ging. En zo close was ik niet eens met ze, ik ben denk ik een half jaar niet bij ze geweest en ze nodigden me nooit uit! Maar ik had iemand nodig, en toen waren zij daar. Enkel omdat ik die stap nam en aangaf wat ik nodig had. En zonder dat, was het nooit gebeurd, omdat mensen nou eenmaal niet veel aan elkaar denken.
Nou kijk eens aan, dat is ongeveer hetzelfde als waar ik op doelde. Mensen letten niet op elkaar, dat is een feit. Dus als jij de rest van je leven op de bank gaat zitten, zal er misschien wel nooit iemand naar je toe komen. En je deelt dit linkje nu omdat je heel graag wilt dat mensen naar jou kijken. Draai dat eens om. Denk niet aan jezelf, denk niet aan je problemen of je vervelende mensen. Maar wees jij nou die persoon die op anderen let! Stap op die moeder af op het plein. Vraag hoe het gaat. Let op haar! En let niet alleen op jezelf. En dat is moeilijk. Een tijd geleden las ik een artikel over communicatie vaardigheden en ezelsbruggen daarbij. In de link staan wat ezelsbruggetjes. http://mindjoy.nl/8-ezelsbruggetjes-voor-effectieve-communicatie/ Maar toen ik dat gelezen had, wilde ik het heel graag in de praktijk brengen. Dat was heel moeilijk! Ik was in gesprek met een kennis en probeerde goed te luisteren en door te vragen zonder oordelen. Ik merkte dat het die kennis echt goed deed. Ze ging heel veel vertellen en uitleggen en nam me opeens helemaal in vertrouwen. Ik was verbaasd en ergens een beetje trots: iemand nam mij in vertrouwen! Maar tegelijkertijd vond ik heel lastig. Ik wilde heel graag over mezelf praten. Hoe ik erin stond. Wat ik voor problemen had. Want ook al was het gesprek heel mooi: ik had het idee dat ik enkel haar hielp en dat ik mijn eigen verhaal niet kwijt kon. Ik onderdrukte dat gevoel en ging verder. Steeds vaker kwam die persoon naar mij toe, omdat ze vond dat ik zo fijn luisterde. En ik heb mezelf nooit opgedrongen, maar bleef vooral heel aardig (dat probeerde ik in ieder geval ) en nu zijn we goede vriendinnen geworden! En kan ik ook m'n verhaal kwijt Probeer dus eens zo'n aanpak. Bedenk hoe je kunt doorvragen en kunt meeleven. En als mensen je daarom gaan waarderen (mensen weten heel goed met wie je goed kan praten!) dan ben je een hele stap verder
Ik bedoel het juist vriendelijk want ik wil ts graag helpen, maar ik weet even niet meer hoe anders. Als jij ziet hoe ts haar vorige topic is afgelopen, dan gaat het er nu nog vriendelijk zonder discussie aan toe in dit topic. Ik wil haar juist beschermen. Daarbij hebben nu meerdere mensen hun hand uitgestoken en tips gegeven. Misschien is het verstandig als ts het even rustig doorleest. Dan kan zij altijd nog een prive bericht aan iemand sturen, mocht zij hier behoefte aan hebben. Dat lijkt mij ook voor ts een stuk veiliger dan in een groep discussiëren.
Ik sta er ook zo in. Heb er alles aan gedaan om met woorden haar in de juiste richting te laten lopen. Helaas reageert ze alleen op het negatieve want ik heb nog geen bedankje gezien na mijn post. Ik heb de vorige topics ook mee geschreven dus weet hoe ze aflopen dus het laten sluiten helpt ook niet We bedoelen t allemaal goed maar het land niet bij cat.