Ik heb nog niet gereageerd in dit topic, want in je laatste topic had ik me meerdere malen kwetsbaar opgesteld, waar jij dan weer niet of met een ja maar op reageerde, en daar ga ik niet nog een keer aan beginnen. Ik wil je wel proberen te helpen op een andere manier. Ik ga verschillende onderdelen van je leven samenvatten en daar vragen over stellen en suggestiesbij te doen. Kijk maar of je er wat mee kan. Ik begin met je vader. Zoals ik het begrijp had je een hele lieve vader die helaas veel te jong is overleden. Dat is heel verdrietig. Heb je dit wel verwerkt? Want ik begrijp dat het verdriet blijft, maar je blijft zo hangen in het gemis van familie. Niet dat je geen gemis mag hebben, maar als je er maar al je problemen aan op blijft hangen, terwijl er niets is wat je aan deze situatie kunt veranderen. Het enige wat je kunt doen, is accepteren en op een andere manier geluk vinden. Je hebt een moeder, maar geen contact, omdat ze geen goede lieve moeder was. Dat is vervelend, maar een afgesloten hoofdstuk zeg je. Denk er eens over na, heb je het echt afgesloten? Schoonfamilie, voor jou hetzelfde als je moeder? Jij wilt geen contact met ze en dat is je goed recht. Dit is alleen niet iets wat je voor je partner kunt beslissen. Wat je wel van hem mag vragen (in mijn ogen), is dat jij er niet veel van merkt. Dus geen verhalen over zijn bezoekjes en ook geen telefoontjes met jou erbij. En dan vrienden, je hebt kennissen en misschien vrienden, maar geen goede vrienden, want je kunt je verhaal niet bij ze kwijt. En dit is een moeilijk punt, want dat soort vriendschappen kosten heel veel tijd om op te bouwen. Wat je wel zou kunnen zoeken, is een vriend/vriendin om leuke dingen mee te ondernemen, want dat is ook iets waar je behoefte aan hebt, schrijf je. En daar zijn websites e. d. voor, om andere eenzame mensen te vinden, die ook behoefte hebben aan die dingen. Ook daar moet je natuurlijk een klik hebben met mensen, maar bij een dagje uit krijg je misschien sowieso een fijn gevoel, ook al valt het contact een keertje tegen. En wie weet, misschien groeit er uit 50 contacten wel 1 vriendschap. Iemand postte eerder al een vriendenzoek website, daar zou je eens kunnen kijken. Wat ook nog een optie zou zijn, is een sportmaatje. Dus niet een sport gaan doen, want dat is een groep en dan vind je het moeilijk, maar bijvoorbeeld een oproep plaatsen voor een hardloopmaatje of iemand om wekelijks samen mee naar de sportschool te gaan. En dan je gezin. Ik hoop dat je dat beter krijgt. Wat waren de dingen die je aantrokken in je partner? Denk je dat weer terug te kunnen vinden? Zou relatietherapie een optie zijn? Of gewoon wekelijks een avond voor elkaar uittrekken? Dit kan ook gewoon thuis he, gezelschapsspelletje, hapje, drankje, gewoon aandacht voor elkaar. Hopelijk zitten hier dingen bij waar je wat mee kan?
En toch he, een collega van mij heeft helemaal geen familie. Gewoon niet. Overleden of uit beeld. Spreekt ze nooit. En toch is ze gelukkig. Hoe kan dat dan volgens jou? Aangezien dat volgens jou totaal anders is dan een vriendin hebben. Dat dit niet hetzelfde is? (ben ik het overigens niet mee eens mijn beste vriendin is superbelangrijk voor mij en vind ik veel belangrijker dan veel van mijn familieleden maar dat terzijde. Het kan dat jij dat wel zo vindt)
Hou eens op met dat gezeur over je familie... Er zijn duizenden mensen waarvan de ouders overleden zijn, zelfmoord hebben gepleegd of duizenden kilometers verderop wonen (zoals de mijne). Er zijn duizenden mensen die hun partner hebben verloren of die kinderen hebben verloren. En állemaal moeten ze door met het leven. ALLEMAAL. En jij hebt je partner nog en je hebt een kind! En jij hebt je moeder nog. Je hebt er zelf voor gekozen het contact te verbreken! Waarschijnlijk reageer je hierop met: maar ze was ook een slechte moeder en ik had een vreselijke jeugd. Nou, suck it up. Ik ben jarenlang als kind misbruikt door familieleden. Familie van mij zit in de gevangenis. Ze hebben een verbod om op mijn terrein te komen. En soms moet ik dagenlang mijn huis uit, omdat ze dreigen te komen en ik te bang ben om hen te ontmoeten. Nou, leuke familie zeg! Leuke jeugd! Fijn, mijn ouders zo dichtbij! Geweldig! NEE. Maar ga ik de hele dag zitten huilen hierom? Ga ik op alles wat verkeerd gaat in mijn leven zeggen: ja, maar ik had een ellendige jeugd en ik heb geen familie in de buurt. NEE. En ik weet dat het moeilijk is, maar het eerste wat je nu moet doen is stoppen met jezelf zo zielig te vinden. En ben ik er klaar mee, want ik zit mezelf vreselijk op te winden en ik word helemaal persoonlijk en ik weet nu al dat je er geen bal mee doet. Ik zie er naar uit je volgende "ja maar..." te horen.
Ik denk dat jij geen idee heb hoe waardevol een goede vriendin kan zijn, die kunnen veel waardevoller zijn als familie. Ik denk dat je eens op moet houden met denken dat jij het allemaal veel erger heb omdat je geen familie heb. Er zijn legio mensen die geen familie hebben en gewoon gelukkig zijn. Jij MAAKT het erger dan het hoeft te zijn omdat je alleen maar herhaalt hoe erg het wel niet is om geen familie te hebben... hoe vaker je dit teven jezelf zegt hoe meer je erin gaan geloven... en daar ben je aardig goed mee bezig, hou daar eens mee op. Feit is dat je geen familie heb, get over iT en zoek mensen waar je het wel leuk mee kan hebben
@cat2 inmiddels al de derde keer dat ik het vraag omdat ik oprecht hoop dat je je snel weer beter zal voelen. Helaas dat je die vragen negeert. Van de adviezen die je tot nu toe hebt gekregen en niet zelf had uitgeprobeerd, hoeveel daarvan heb je inmiddels al geprobeerd sinds? Heb je inmiddels al met je man gepraat? Ben je inmiddels al op je strepen gaan staan? Heb je inmiddels na het openen van dit topic überhaupt al actie ondernomen? Ik ben oprecht nieuwsgierig.
Verschrikkelijk dat je dit hebt mee moeten maken. Wel respect voor je dat ondanks alles toch positief in het leven staat. *Digi knuffel*
Je zult het zelf vanzelf wel meemaken tegen die tijd. Kijken hoe je het er vanaf brengt. Het over it pff
Ik ben er ook wel klaar mee. Mensen gaan Door voor de buitenwereld maar het gemis blijft. Door zulke reacties zullen mensen voor de buitenwereld er niet snel iets over zeggen. Normaal zou ik zeggen wat erg wat je hebt meegemaakt. Maar begrip heb je niet echt
Ik zeg hier juist veel over mezelf omdat het in het dagelijks leven alleen maar over de ander gaat. Ik vraag juist vaak alleen maar dingen over een ander. Ik zeg heel weinig over mezelf
Heb je nou serieus niet het fatsoen in je flikker om @NavyCrimson91 die hier echt haar hart uitstort een fatsoenlijke reactie te geven? Jij verwacht dat mensen bergen voor jou verzetten en zelf verplaats je nog geen zandkorrel. Je vraagt, maar het lijkt als je zelf totaal niet in staat bent om iets te geven. Ik ben er klaar mee. Wens je veel succes in je verdere leven maar je klinkt als een langspeelplaat die blijft vastlopen. @NavyCrimson91 respect voor jou en veel sterkte!