Is dit het antwoord op mijn vraag??? Ik meen dut serieus hoor. Ik heb bijv mn vader verloren. Zou jij dan bijv niet met mij over jouw verdriet kunnen praten omdat ik mn moeder nog heb? Overigens ik heb ook geen verhalen over de zwangerschap van mijn biologische moeder of antwoorden over erfelijkheid ed. Dus er zouden meer raakvlakken kunnen zijn. Ik wil je laten zien dat er, ook al is de situatie niet exact hetzelfde, je best met een ander zou kunnen praten hierover. Maar dan moet je er wel open voor staan en niet gelijk gaan vergelijken.
Sorry hoor maar is relatietherapie dan niet de eerste stap? Je klaagt hier nu paginas vol maar je zou toch bij de basis moeten beginnen. En dat zijn jij en je man.
Heel kort samengevat : ik heb niet een knopje of zo dat je indrukt dat je dan ineens jezelf niet meer zo verloren voelt. Je kunt wel zeggen wat heb je ermee bereikt. Maar als je zo veel dingen hebt gedaan wat ik hen gedaan en het helpt niet. En je hebt daarnaast mensen om je heen die geen idee hebben wat de impact in van geen familie te hebben, dan denk ik niet dat er veel aan te doen is. Ik zorg mijn dochter op zonder vangnet om op terug te vallen of dingen mee te delen. Ik denk dat ik dat goed doe, het is een vrolijke meid. Ik denk dat je daar alleen respect voor kunt hebben Het blijft wel vreemd dat mensen niet dat extra stapje voor ons willen doen. We kunnen het zo hard gebruiken.
Weet je wat mij heel verdrietig maakt. Dat ik ondanks de pijn die ik heb (kan al 2 dagen niet bewegen mijn man moet me wassen en een knuffel aan mijn kinderen geven doet al heel veel pijn) me zo opwind over jou situatie. Dat ik het me zo aantrek. Dat ik je zo graag wil helpen je ogen wil doen openen en dat jij alleen maar telkens dezelfde antwoorden geeft maar nooit reageert op inhoudelijke vragen. Je pikt telkens uit hele verhalen een klein stukje om dat samen met jouw leed op een weegschaal te leggen. Alsjeblieft zie in dat alleen JIJ je toekomst kan veranderen. Waarschijnlijk niet alleen maar met proffesionele hulp. Waar jij zo een behoefte aan hebt, die arm om je heen, dat luisterende oor, dat is er nu niet. Maar als je zelf niet veranderd komt dat er ook NOOIT. Van alle contacten en relaties die je nu hebt hoef je het niet te verwachten. Als die mensen dat nu niet doen dan komt dat later ook niet. Dus alsjeblieft ga aan JEZELF werken. Verander! Breek die muur af. Doe IETS! Maar ga niet door zoals je nu bezig bent want dan hebben we hier over een half jaar weer eenzelfde topic!
Lees nou eens terug! Dit zijn excuses geen antwoorden! Geef nou potverdikkeme eens antwoord!!!!! En die mensen die een stapje harder hun best voor jullie doen komen niet aanwaaien als ze er nu niet zijn komen die er straks ook niet als er niets veranderd!!!!
Hoezo is dat belangrijk? Dat is echt geen feit voor de hele wereld. Dat is wat JIJ belangrijk vindt. En als de hele wereld om jou heen dat niet belangrijk vindt dan kun je tegen iedereen aan gaan schoppen en het voor jezelf heel groot maken. Of je accepteert dat de wereld niet aan jouw verwachtingen voldoet, of je communiceert op een constructieve manier naar mensen wat je graag van ze zou willen zien. Of ze daar dan aan voldoen dat moet je afwachten, dat ligt buiten jouw cirkel van invloed. Je hebt nergens recht op wat dat betreft, mensen verlenen jou een gunst als ze dat wel doen. En als dat regelmatig wederzijds gebeurt dan heb je wat je een vriendschap kunt noemen. Specifieke aandacht op jou afgestemd komt van een therapeut en niet van de gewone mensen om je heen.
Het zijn geen excuses. En prof help doe ik al jaren. Dat is ook verdrietig dat mensen steeds beginnen over prof Hulp terwijl ik al vaak heb aangegeven dit al heel lang te doen.
Ik heb ooit bij mijn vroegere huisarts na moeten vragen welke inentingen ik als kind 20 jaar daarvoor had gehad. Mijn ouders wisten dat namelijk niet meer. Het stond nog gewoon in mijn medisch dossier.
Ik had nog niet gereageerd maar jeetje je hebt ook wel overal een excuus op Wat wil je nu eigenlijk lezen? Er worden super goede tips gegeven waar je niet op reageert. Mensen stellen zich open en vertellen heftige verhalen en het enige wat jij eruit oppikt is dat ze zonder respect reageren op JOU! Alles is de schuld van een ander. Verbeter de wereld en begin bij jezelf..
Het gaat om het feit dat je het aan niemand kunt vragen. Jij hebt het gevraagd. Oké ze wisten het niet. Waarschijnlijk zullen ze later nog wel gevraagd hebben Hoe het was afgelopen.
Ik heb hier al een aantal trieste verhalen gelezen over mensen met verdriet. Ik vind het voor iedereen heel erg. Maar ik wil jou even een hele dikke knuffel geven. Is het iets tijdelijks? Ik hoop dat je je snel beter mag voelen. Zou je je energie dan niet anders besteden? Dit heeft toch geen zin nu? Hoe goed bedoeld ook natuurlijk
Ik wilde het eerst niet zeggen want ik had eerst nog een beetje met je te doen, maar nu niet meer. Door dit topic krijg je aandacht. Was dat je doel? Aandacht krijgen? Je bent straks 30 pagina's verder, helemaal geen stap verder in je leven en vriendschappen maar wel heel wat aandacht rijker. Verschillende forummers zullen je inmiddels bij naam herkennen en reken er maar niet op dat ze dan denken aan hoe leuk je doet op het forum. Anderen zijn niet verantwoordelijk voor jouw geluk, jouw gevoelens of jouw situatie. Jij bent de enige die hiervoor verantwoordelijk is en zodra je dat beheerst, zal je ook waardevolle vriendschappen kunnen sluiten.
Ik kan het ook aan niemand vragen en dat is idd heel rot. Zeker als je zwanger bent krijg je zulk soort vragen. En dan is t best pijnlijk om te zeggen dat je niets weet. In deze situatie begrijp ik je dus volkomen.
Familie is alleen deels bloed gebonden. Ooit wel eens bedacht dat mensen ook vriendschappen kunnen hebben die meer waard zijn dan familie? Het is maar net of je er voor open staat. Maar jij ziet alleen beren op de weg. Tuurlijk is het verschrikkelijk dat je familie moet missen.
Jij maakt het zelf zo belangrijk en koppelt het aan je probleem met familie. Anders zou iedereen zonder (contact met) familie wel reageren in jouw topic met dat ze dat herkennen als het zo algemeen daar aan zou liggen. In jouw leven is dat dus wel echt een probleem, dat zal niemand ook gaan ontkennen. Maar als je zo op zoek bent naar herkenning en je vindt het niet dan zal het geen algemeen probleem zijn en dus echt heel specifiek jouw probleem. Dan blijft er dus niks anders over dan dat jij zelf met dat probleem aan de slag gaat zonder herkenning. Gezocht en niet gevonden, dus nu verder zoeken zonder de herkenning.
Ik vind dan niet dat jij dan bv tegen mij kunt zeggen : familie is ook niet alles. (Weet niet meer of jij dat had gezegd maar dit is als vb) Want jij kunt dan nog wel dingen delen. Groot verschil. Maar je kunt gerust over je verdriet vertellen of dat je je vader mist enz. Dan zou ik je daarin steunen.