Ik heb beide ouders nog, maar de meeste herinneringen maak ik met mijn man en kinderen. En dát is wat jij moet doen. Jij bent de enige die er iets aan kan doen. En zolang je dat niet doet, is het je eigen schuld. Maak er wat moois van, het leven kan prachtig zijn.
Weet je waar ik nu zo verdrietig van word? Ik probeer vikings te kijken tussen het lezen van dit topic door. Ik heb geen flauw idee waarom lagertha kattegat binnen valt met haar leger. Kan iemand mij dat vertellen?
Tuurlijk meid, dat hoort ook. Mits het andersom ook zo gaat. Maaarrrr.....eerder haalde je aan dat je het 'raar' (het juiste woord weet ik niet precies meer) vindt dat mensen je niet bellen op de sterfdag van je vader. Onthoud dat dit nou niet een datum is die mensen doorgaans in hun agenda zetten. Ik neem aan dat je man dit wel doet??? Alhoewel, mijn man weet uit zijn hoofd ook echt de sterfdag van mijn vader niet hoor. Neem ik hem dat kwalijk??? Nee!!! Tuurlijk niet! Naarmate je ouder wordt zullen ook steeds meer mensen je ontvallen, mensen die dichtbij of wat verder af staan. Ik ga die data echt niet onthouden hoor!
Ik snap werkelijk waar niet waarom je zo zit te hameren op familie als je eigen familie je zo heeft laten vallen. Je weet zelf het beste dat familie geen sprookje is. Waarom wil je het dan zo graag? Waarom wil je zo graag herinneringen horen van je moeder? Jij moet degene zijn die door ervaring kan zeggen: familie is kut. En daarom richt ik me op iets anders. Maar ik denk dat het zo zit: Je doet alsof je je moeder haat vanwege je verleden. Maar eigenlijk mis je haar gruwelijk. Dus je hebt niet verwerkt dat je moeder jou niet wil hebben in haar leven. Dus ga je dat verwerken of je belt je moeder op in de hoop het contact tot leven te brengen. En als je het niet kan verwerken... Dan blijf je de rest van je leven er mee zitten. Dat is je eigen keuze. Dan lig je straks in je graf met de gedachte: had ik maar familie.
Meid, het is zoals het is. Daar mag je best even verdrietig over zijn, maar blijf niet in dat verdriet hangen. Mijn moeder heeft haar beide ouders op zeer jonge leeftijd verloren. Is ze hierdoor verbitterd?? Welnee! Verdrietig geweest?? Ongetwijfeld! Maar je moet er toch zelf wat van maken! Ik heb mijn vader, wij waren twee handen op een buik, op jonge leeftijd verloren. Heel veel verdriet van gehad, en dat mag ook....Toch moet je door. Moet je dan de rest van je leven, en hopelijk is dat nog heel lang, zo blijven hangen in dat verdriet?? Schiet je daar iets mee op?? Ga dingen ondernemen! Je hebt in het leven zoveel zelf in de hand. Dalijk als je dochter naar school gaat gaat het maken van contacten bijna vanzelf. Maar weet je.....ook hier zal het met 99% niet op een vriendschap uitlopen. Maar investeer in die ene procent. Als jij wat geeft, krijg je het uiteindelijk terug. En voor die tijd zijn er natuurlijk ook zat mogelijkheden om mensen te ontmoeten. Ga ook weer van jezelf houden en geef je man een knuffel. Jullie moeten het toch uiteindelijk samen rooien als gezin?!
Ja, maar die heb je nou eenmaal niet en die krijg je ook niet terug. Dus wat wil je eraan doen? De rest van je leven bedenken wat je niet hebt?
Dat probeer ik duidelijk te maken. Als bv je moeder is overleden heb je op die dagmeestal even contact met je vader. Hij weet die datum natuurlijk ook. Je kunt het samen even delen het verdriet. Als dat er niet is is dat dus ontzettend eenzaam.
En even nieuwsgierig hoor. - Een psycholoog kan je niet helpen. - Tips en advies wil je niet. - Een kletsmaatje vinden op dit forum wil je niet. Mag ik vragen waarom je dan dit topic hebt geopend? Wat verwachtte je ervan? Wat hoopte je te lezen? Misschien dat als je hier een antwoord op hebt, dat we gerichter kunnen helpen.
Daarom is het dus verdrietig als mensen weten dat je dat niet hebt er toch geen aandacht aan besteden.
Als je dat zo vreselijk graag wilt, heb je altijd nog een moeder. Want je vader is dood, maar je hebt nog een moeder! (Ik citeer voor het gemak maar even wat je tegen alle andere leden hier zegt). Dus als je zo graag met je moeder hierover wilt praten, dan zorg je ervoor dat je weer contact met haar krijgt. Ook al is dat moeilijk. En als dat onmogelijk is, dan is er helaas niets aan te doen.
Aardig van je! Dit is een beetje wat ik mis en de interesse die veel mensen bv wel van hun familie krijgen.
Dus ga je nieuwe vrienden zoeken. En er zijn meiden die zich aanbieden op dit forum. Je hebt het natuurlijk al geprobeerd, maar je kan het opnieuw proberen. Er zijn 17 miljoen mensen in Nederland. Als 16 miljoen je niet kunnen helpen, is er altijd nog 1 miljoen over. Blijf zoeken tot je die ene vindt.
En dit is exact wat mensen hier hebben aangeboden. Er zijn leden die gisteren en vandaag gezegd hebben: pb mij. Gewoon over koetjes en kalfjes. Fietstochtjes vallen onder koetjes en kalfjes. Dus stuur een pb naar die persoon.
Jawel. Je schrijft: als je moeder dood is, kun je er met je vader over praten. In jouw geval: als je vader dood is, kun je er met je moeder over praten. Je moeder heeft het contact met je verbroken. Als je alsnog heel graag met haar wil praten, dan ga je proberen dat contact te herstellen. Zal vast heel veel pijn kosten, maar is dit niet wat je ten diepste wil? Of wil je helemaal een nieuwe moeder die heel lief is en ook alles van je jeugd weet?