En dit is voor mij heel herkenbaar. Ik heb mijn ouders en mijn (huidige) partner nooit iets verteld. Om precies de redenen die jij aangeeft. Ik vind het heel knap dat jij het je ouders wel hebt verteld.
Ben weleens van mijn fiets getrokken en die knul greep me bij mijn borsten. Ik kon die viezerik ook. Gelukkig kon ik wegkomen en mijn oudste broer heeft hem met zijn vrienden even onder handen genomen, de eerstvolgende keer dat ik hem tegenkwam maakte hij rechtsomkeer. Ook op het VO meerder malen hardhandig betast aan mijn borsten. Aangifte gedaan en die klootzaak is voorgoed geschorst. Hij had meerdere meisjes hardhandig betast, knul was 13 jaar. ,
Ik schrik ook echt van de jonge leeftijd waarop sommigen van jullie zijn misbruikt. Misbruik is altijd vreselijk maar ik zie leeftijden van 3jaar voorbij komen. Vreselijk en voor iedereen een dikke knuffel die dit heeft moeten doorstaan.
Ja helaas wel. Heb aangifte gedaan en de dader is door de rechter gelukkig ook schuldig bevonden. Overigens heb ik altijd mn mondje bij me, maar op die momenten was ik letterlijk verstijfd van angst. Je weet van te voren dus echt niet hoe je op zoiets reageert.
Nee. Wat ik wel heb meegemaakt is dat een leraar op de middelbare school ietwat te handtastelijk was naar klasgenoten toe (nooit bij mij overigens). Bijvoorbeeld goed werk roepen en dan ondertussen de schouders van een meisje "masseren". Dat soort dingen. Diverse meisjes werden daar zeer ongemakkelijk van, maar durfden niets te zeggen. Mja, toen besloot ik er wat van te zeggen en voor ze op te komen. Dus ik naar de mentor, die vervolgens met de decaan zou overleggen. Maar toen werd ik dus opeens uit de klas gepikt, in een kantoortje met de decaan en die leraar gezet en werd ik gedwongen om m'n mond te houden over dit alles. Pure intimidatie. En die meisjes die niet voor zichzelf op durfden te komen hielden zich achteraf stil en stonden mij totaal niet bij. Tja, daar zit je dan als 15-jarige. En word je behandeld alsof je het allemaal verzonnen hebt. Ik weet nog dat ik daarna huilend naar m'n moeders werk ben gefietst en dat zij toen compleet ontploft is tegen die decaan. Gelukkig heeft die leraar daarna nooit meer aan de meisjes in onze klas gezeten, maar wie weet hoe het bij andere klassen ging...
Voor mijn gevoel niet! Heb me nooit aangerand gevoelt. Maar als ongewenst in billen knijpen daar onder valt werd ik in mijn uitgaans en feest periode elk weekend wel 20x aangerand. En als ik er over nadenk heb ik zelf ook wel af en toe een lekker ding aangerand als billen knijpen telt Edit lees nu pas terug en zie dat billen knijpen er niet onder valt. Als ik de omschrijving lees van aanranding kan ik me er niets bij voorstellen dat bijna elke vrouw daar mee in aanraking is gekomen of zal komen!
Wat een vreselijke verhalen allemaal zeg. Erg dat jullie zulke nare dingen hebben moeten doorstaan. Niet echt aangerand, maar wel betast. (Door cliënten van mijn werk)
Ik niet hoor! Maar ik heb ook wel eens gelezen over deze cijfers en houd m'n hart vast voor m'n dochtertje. Als ik het zo lees is het praktisch een wonder als je niet aangerand/verkracht/misbruikt bent...
In bedenk me zo ineens, seksuele intimidatie wel. Ik werkte tot voor kort op een beschermde woonvorm met verslaafde mannen met een psychiatrische problematiek. Een bewoner bleek verliefd om mij te zijn en ging daar erg ver in. Zelfs zo ver dat hij gesprekken tussen ons opnam en deze zo knipte en plakte dat het leek alsof we een relatie hadden. Mijn werkgever geloofde mij niet. Vervolgens is die man mij ook gaan stalken. Ik moest op een gegeven moment weg bij die locatie omdat ik me gewoon echt niet meer veilig voelde. Enkele weken terug kreeg ik nog een dreigmail van hem. Het is bij lange na niet zo erg als de andere verhalen die je hier leest natuurlijk, maar ik heb me lange tijd echt 'vies' gevoeld.
Ja is het ook. Vooral omdat hij ook een tbs-verleden heeft. Ik woon nu aan de andere kant van t land, maar twee jaar later zit ik dus nog steeds in z'n kop. Heel eng idee.
Ja. Als 13 jarige door mn fysiotherapeut. Nooit wat mee gedaan. Mijn moeder geloofde het niet. Volgens mij werkt hij nog steeds als fysio.
Ongewenste intimiteiten: ja. Een groep tieners die het stoer vonden om mij op mijn kont te slaan. Ik was badjuf en liep met een huilend en bloedend kindje dus kon op dat moment niks, behalve zeggen dat ik zo terug zou zijn. Heb de beveiliging opgeroepen en een rondje gedaan over het terrein omdat ik dit niet pikte en niet wist of dit vaker gebeurde. We konden ze niet vinden tot we bij de uitgang kwamen en ze nog net heel snel van de fietsenstalling weg fietste. Die wisten dus dondersgoed hoe of wat. Aangerand.. ja. De eerste keer was ik een kind. Ik was met mijn tante en haar vriend en mijn nichtjes in het zwembad. Hij tilde ze op en gooide ze weg, dat zag er leuk uit dus ik wilde ook maar tijdens het weggooien zat hij aan mijn kruis. Ik heb altijd gedacht dat het een foutje was of dat ik het verkeerd opvatte. Hoe kon hij ons anders goed vast pakken en weggooien? Nooit aan mijn ouders verteld. Mijn jongste nichtje was toen 6.. jaren later heeft zij toegegeven dat die eikel haar meerdere malen heeft aangerand.. een kind van 6. Als ik het terug kon draaien had ik het verteld.. Ik heb me nog lang schuldig gevoeld al wil het helemaal niet zeggen dat ze me zouden geloven natuurlijk. En jaren later.. Ik was samen met mijn ex in huis. Mijn ex wilde sex.. Ik niet. Het werd grimmig en er kwam ruzie maar ik zat voor het raam en ik wist dat er niks kon gebeuren. Tot mijn ex een mes pakte en begon te dreigen met zelfdoding. En het klinkt vast heel stom maar als je iemand ziet staan met een mes op diegene's keel dan ga je. Dus ik ben meegegaan, met een mes op mijn rug en op bed was het mes er nog steeds. Tot mijn ex het mes half op het nachtkastje neer legde en er niet meer op lette. Ik werd betast en zag opeens kans om dat mes te pakken. Dat werd een gevecht om het mes wat uiteindelijk in de neus van mijn ex kwam.. Op dat moment veel bloed en een beetje verbaasde ex. Ik die me weer schuldig voelde want godver ik heb dat gedaan. Gelukkig was het niet meer dan een puntje en was het dus maar een kleine wond maar ik heb me heel lang ook hierom schuldig gevoeld. Terwijl ik mezelf beschermde
Ja meerdere jaren. Die gene is nu niet meer in mijn leven, maar wel jaren geweest.. Gelukkig nooit in mij geweest oid maar wekelijks betast. Niemand weet hiervan in Mn dagelijks leven. Heb er gelukkig ook geen last van over gelaten. Het zei zo.. heb er voor gekozen om die gene te laten voor wat er is en er verder geen aangifte van te doen. Denk er gelukkig nooit aan terug, alleen bij het lezen van dit topic titel weer. Knuf voor iedereen die er mee te maken heeft gehad.