Maar misschien gaan mensen gewoon heel verschillend om met tegenslagen? En misschien reageren andere mensen ook gewoon heel verschillend op die mensen en hun ervaring? Ipv anderen te veroordelen over hun reactie - niet troostend genoeg, te ‘wees positief’, of juist té troostend, te ‘je bent een slachtoffer - kun je ook kijken naar wat je van die mensen mee kan nemen in je leven; wat kun je van iemand leren, wat is waardevol? En dat is voor iedereen anders, maar vooral heel interessant. Dus ipv verwachtingen te hebben, helpt het meer om géén verwachtingen te hebben en heel open te staan voor wat een persoon biedt - zo kun je van verschillende personen allerlei ‘stukjes’ krijgen. Beetje troost, beetje relativering, beetje positiviteit, etc.
Even rustig ajb het is pas pagina 1 van dit topic hè. Ook al het niet een goede binnenkomer is, geef haar even de ruimte om het uit te leggen.
Bedankt voor jullie berichten. Ik weet dat het geen gangbare stellingen zijn dus vind het prettig dat jullie zo reageren. Mijn frustratie is dat op het moment dat ik echt zwaar in de problemen zit, er heel weinig begrip is. Mensen suggereren dan al snel dat ik in mijn verleden aan het hangen ben, terwijl het actuele problemen zijn. Bij herhaling heb ik er dan alleen voor gestaan.
Ik vind dat er hier door sommigen onnodig hard wordt gereageerd. Wie weet wat er speelt in het leven van ts en wat de reden is dat haar berichten niet heel duidelijk zijn? @Ts: voor mij zijn je berichtjes ook niet helemaal duidelijk maar wat ik er uit op maak is dat je flink in de knoop zit met je gevoelens. Heb je hier al hulp bij gezocht? Misschien een idee om dit te doen. Iemand die objectief kan luisteren naar je verhaal en je misschien kan helpen je gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten. Sterkte.
Dat is heel vervelend, maar je begint het topic met een situatieschets van toen je 14 was. Dat suggereert m.i. niet dat het om een actueel probleem gaat. Dat het misschien de aanleiding is voor je huidige problemen kan ik begrijpen, maar dan nog is het me niet duidelijk wat nu eigenlijk het probleem is.
Je zal het vast niet zo bedoelen, maar ik voel me even nogal aangevallen. Je topic gaat waarschijnlijk niet over het topic van cat, maar zo voelt het voor mij wel. Dat zij niet positief kon zijn en jij haar nu verdedigt (wat natuurlijk gewoon mag, mócht het idd over dat topic gaan). Maar waar ik mij dus in persoonlijk aangevallen voel... Het lijkt precies alsof je mij beschrijft in dat gedeelte over mensen die ten koste van alles positief blijven en dat perse willen uitdragen naar iedereen. Ik heb namelijk wat over de 'vervelende' dingen in mijn leven verteld en daarbij benadrukt dat ik niet in verdriet bleef hangen. Daarmee hoopte ik de ts in te laten zien dat jarenlang blijven huilen niet de meest ideale optie is, omdat je uiteindelijk nog een heel leven voor je hebt. Ik heb dit geschreven uit oprecht medelijden, ik wilde haar oprecht helpen en haar in laten zien dat er nog hoop is! En dat heeft me heel veel moeite gekost, want ik leg niet zo maar mijn leven op straat. En volgens jou had ik dit niet moeten doen, omdat ze geen behoefte heeft aan de positiviteit van een ander?! Sorry, maar dat doet me pijn. Ik wil niet iemand met opzet kwetsen. Als ik positief ben, dan probeer ik die persoon te helpen. Niet om diegene te gronde te richten. Dus misschien deed ik het in jouw ogen vreselijk verkeerd, maar bedenk wel wat de intentie is van die doodzieke mensen die positiviteit aanmoedigen.
Ff een serieuze post. Ik ben nog steeds met haar aan het pben en ze probeert het echt om naar een oplossing te zoeken
Je verhaal is warrig, maar ik proef eruit dat je enkel een luisterend oor wil. Iemand die eigenlijk niets zegt en alleen maar luistert. Als dit gebeurt, vertel je de ander dan ook dat je enkel daar behoefte aan hebt? Dat je geen advies, positieve verhalen etc nodig hebt op dat moment? Andere mensen kunnen natuurlijk niet weten waar jouw behoeft ligt als het niet wordt gezegd. Verder kan ik me ook vinden in het verhaal van @NavyCrimson91
Maiasaurus, dit in combinatie met je moeilijk begrijpbare posts en je psychiatrische voorgeschiedenis. Sorry, maar ik maak me echt oprecht zorgen. Kun je terecht bij iemand uit het "echte" leven?
Dit is absoluut niet persoonlijk en heel algemeen bedoeld. Geloof me. Ik had niet over zieke mensen moeten beginnen en het spijt me als het iemand kwetst. Hulp heb ik al maar dat voelt voor mij niet echt. Ik wil heel graag mijn leven mooi op een rijtje krijgen maar de weg uit de negativiteit vind ik heel erg zwaar. De buitenwereld helpt hierdoor dus niet mee. Ik hen het gevoel dat het allemaal zo flets is. Ik bedoel je kunt ook zeggen "Ik kan me je verontwaardiging voorstellen, maar je kunt het beste doorzetten" ipv "schop onder je kunt, leven in eigen hand nemen.
Ik zou ook beter willen begrijpen wanneer mensen zo reageren. Op de een of andere manier kan ik het niet echt vatten. Wat maakt dat je dat zegt? Ik ben steeds meer geneigd me terug te trekken uit contact. Zorgen maken is absoluut niet nodig. Alles is ondervangen.
Ik zou ook beter willen begrijpen wanneer mensen zo reageren. Op de een of andere manier kan ik het niet echt vatten. Wat maakt dat je dat zegt? Ik ben steeds meer geneigd me terug te trekken uit contact. Zorgen maken is absoluut niet nodig. Alles is ondervangen.
Een hulpverlener is geen vriend of collega. Het is een oefensituatie. Als ik daar alles aan zou spiegelen zou ik denken dat ik overal mee weg kom.
Een hulpverlener is geen vriend of collega. Het is een oefensituatie. Als ik daar alles aan zou spiegelen zou ik denken dat ik overal mee weg kom.
Geen mens is gelijk. Iedereen heeft zijn persoonlijke rugzak en de ene kan daar beter mee dealen dan de ander. De ene haalt alle kracht eruit en gaat door en de ander heeft langer de tijd nodig om die kracht te vinden. Maar daarmee kan het voor de ander wel lastig zijn om die ander te begrijpen omdat zij het zo niet hebben ervaren.
Mijn ervaring is dat wanneer er iets ergs gebeurt er eerst de ruimte moet zijn voor het uiten van verdriet en woede, voordat er van de positieve kant gekeken kan worden. De emoties moeten eerst doorleeft worden voordat je ze kan ombuigen. Wanneer er meteen een hoop positiviteit geforceerd wordt, worden de negatieve emoties onderdrukt, en kan positief blijven veranderen in een overlevingsstrategie zonder oprecht positief te zijn. Is dat wat je bedoelt? Dat er geen ruimte is om de negatieve gevoelens toe te laten en leren ombuigen? Verder eens met @a2cmieux, ik vind je posts ook zorgwekkend overkomen..
Klopt, maar het is wel iemand die juist verder van je af staat en zaken beter kan relativeren dan jijzelf of een vriend/collega. Heb je geen partner, vriendin oid waar je je ei bij kwijt kan? Iemand die geen mening geeft als je je verhaal doet.