Daar kan ik me echt in vinden uit ervaring. Ik ben zo vaak de behandelkamer van de psychiater uitgelopen met het gevoel "na kan ik de hele wereld aan" als ik daar iets geleerd had uit een voorbeeld situatie en de klap als ik dat in real life niet toe kon passen was dan echt hard! Het enige wat ik je kan meegeven is dat het je eens ineens wel gaat lukken (tenminste dat hoop ik voor je).
Ik denk dat mensen dat doen door "de kracht van de positiviteit" om het zo te noemen. Voorbeeld: vanavond belde een vriendin mij, ze vroeg komt het goed? Stel je voor ik had gezegd, nou meid ik weet het niet hoor, je zit zo diep in de put.... of ik zeg, ja, ik ben ervan overtuigd dat het goedkomt, intussen ben ik er voor je. Dat laatste heb ik gezegd en gaf mijn vriendin hoop. (Ik ben er overigens van overtuigd dat het goed komt!) Zeg eens tegen 10 vrienden kennissen of familieleden 10 keer "nee" en daarna 10 keer "ja". Het nee ervaren de meesten als beklemmend en het ja veel positiever. Bij zo'n simpel voorbeeld merk je al dat de meesten zich beter voelen bij het positieve. Er zijn ook bewezen voorbeelden, bv in de gezondheidszorg, dat mensen die geloven dat medicijnen werken betere resultaten hebben dan sceptische mensen. Maar als het voor jou niet werkt, dan kun je toch aan de mensen die je dierbaar zijn aangeven dat het niet werkt voor jou. Van anderen zul je moeten leren het langs je heen te laten gaan. Er minder waarde aan te hechten. Zoiets?
Ik snap ts wel een beetje. als ik met rot voel zit ik ook niet te wachten op de succesverhalen van mensen om mij heen, terwijl het mij maar niet lukt. Tegelijkertijd weet ik dat zij hun verhalen en positiviteit graag willen delen, omdat ze er trots op zijn en dus geef ik ze de ruimte hiervoor. Niemand zit op mijn negativiteit te wachten, behalve de professionele hulpverlener, dus bespreek ik dat met haar.
Een psychose is een hele ander vorm van psychisch zijn. Je zit constant maar in de negatieve sfeer en je zou denken dat de psychologen jouw op dat moment begrijpen. Maar dat is niet waar! Ik heb het zelf meegemaakt en gezien, de persoon zelf zit in een hele andere wereld en denkt ook heel anders dan een persoon die geen psychische aandoeningen heeft. Wat ik je aanraad is, om met een psychiater te praten!! Of naar een kliniek te gaan, zij bieden je daar alle hulp en het beste is om medicatie te slikken. Zolang men met een psychose geen medicatie slikt , wordt het erger en erger met de jaren mee en dan zal je niet meer normaal kunnen functioneren in de samenleving.
Misschien ben ik te wantrouwig van aard, maar ik heb heel erg het gevoel dat dit een test of proef is (ook gezien je beroep), nav een eerder topic. Behalve je OP kan ik ook met de rest van je reacties niet helder krijgen wat je precies wil. Zo heb je het over stellingen, alles of het toch niet echt over jou zou gaan. En anders hoop ik iig zeer dat het niet zo slecht met je gaat als dat de OP dan doet vermoeden.
Ik begrijp het ook niet helemaal denk ik. Misschien kun je duidelijker verwoorden wat er nu precies speelt in je leven. Zo kun je ook gerichter advies krijgen.
Ik probeer me in jouw gedachtewereld verplaatsen, maar ik geloof dat ik jouw boodschap niet helemaal helder krijg. Gaat dit echt over jou? Is dit oprecht hoe jij tegen het leven aankijkt? Of schrijf je vanuit de belevingswereld van een van jouw eigen patienten/clienten (want ik zie dat je zelf psycholoog bent) om uit te testen hoe wij daarop reageren? Eerlijk gezegd, vind ik jouw posts best zorgwekkend - juist omdat je zelfs psychologie hebt gestudeerd. Als dit echt om jou gaat, hoop ik dat je snel de juiste hulp krijgt/zoekt die je nodig hebt. Veel sterkte.
Precies mijn mening. Voor mij althans werkt het het beste als ik dwars door alle negatieviteit heen ga. Alles voelen en ervaren, ook al zijn dat hele vervelende gevoelens. Het moet uit mijn systeem. Voor mijn gevoel maakt dat je boel schoon van binnen. Maar ergens moet je toch de kracht vinden om de draad op te pakken, ook al zijn dan babystapjes. Als je dat niet doet en je blijft er erg lang in hangen kan je er nog zieker van worden. Geestelijk, maar ook zeker lichamelijk. Dan is het nóg moeilijker om weer boven water te komen. Mensen in jouw omgeving willen dat niet voor je en proberen je het gevoel te geven dat de negatieve wereld waar je op dat moment in zit ook eindig is. En soms zijn er gewoon klootzakken die geen zin hebben in andermans gezeik, absoluut waar. Die moet je ook zo snel mogelijk uit je leven gooien. Maar ik zou er zelf verdrietig van worden als ik iemand zo zie worstelen en er komt geen eind aan. En tegenwoordig is "positiviteit" een hype en dat krijg je dan al gauw om je oren. Maar ik denk dat de meeste mensen het wel goed bedoelen. En de oplossingen die mensen aandragen en de adviezen die ze geven is vanuit hun eigen beleving he. Zo zouden zij graag aangesproken willen worden en dus zeggen ze dat maar, want het zou hen zelf ook geruststellen.