Mijn moeder wist dat ze echt niet thuis hoefde te vertellen dat ze was verkracht. De man is een jager en de vrouw moet maar gewoon zorgen dat ze niet gepakt wordt. Maar dan hebben we het over de jaren 50, 60 en 70. Dat het eigenlijk nog steeds zo hard wordt uitgesproken, vooral als je zelf een dochter hebt, dat vind ik wonderlijk. Tegelijkertijd, ik fietste toen ik 15-16 was samen met een ander meisje, iets jonger dan ik, naar huis vanuit zwemles. Het laatste stukje moesten we dan apart. Ze vertelde op een dag dat ze vanaf volgende week niet meer naar zwemles zou gaan omdat ze dan alleen in het donker naar huis moest fietsen. Ze was vorig jaar verkracht in de bosjes en dat was haar eigen schuld geweest omdat ze in het donker alleen fietste, althans dat had haar moeder gezegd. Dus dat ging ze niet meer doen. Zwemles was om 19.00 afgelopen en we woonden in een kleine stad met verlichtte wegen. Niet dat het op een ander tijdstip op een andere plek wel terecht is, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat men het over die tijdstippen had als men zei dat je niet alleen moest fietsen.
Verschrikkelijk.. ja het was erg traumatische. te weten dat jij als 'grote' zus niets kon doen. ben hele stukken kwijt weet ook echt niet wat er daarna is gebeurt. en wat bezielde hij wel niet om dit te doen in zijn slaapkamer. zijn ouders waren thuis maar toen ik wilde roepen en naar buiten wilde stond hij al voor mij. Dus ..... maar ik zag vorig jaar een film en werd helemaal raar. hart ging te keer en voelde mij misselijk. ergen wil ik het weten maar ergens ook niet.
Bij mijn eerste ervaring was ik 12. Ik werd op die leeftijd aan mijn lot overgelaten. Ik was nieuwsgierig en daar was de jongvolwassen buurman. Op een geven moment werd ik bang en durfde ik geen nee te zeggen. Volgens mijn moeder was het mijn eigen schuld. Achteraf nu jaren later kan ik het niet bevatten, als het mijn dochter was geweest was ik zo kwaad geworden. Ik heb het heel wat jaren als mijn eigen schuld gezien. Nog steeds schaam ik mij ervoor dat ik niet duidelijk ben geweest toen ik bang werd. In de stukken van bjz staat dat een zedendelinquent vrij toegang had tot mij. Maar behalve een dak hebben mij nooit geholpen om erover te praten.
ja het was erg traumatische. te weten dat jij als 'grote' zus niets kon doen. ben hele stukken kwijt weet ook echt niet wat er daarna is gebeurt. en wat bezielde hij wel niet om dit te doen in zijn slaapkamer. zijn ouders waren thuis maar toen ik wilde roepen en naar buiten wilde stond hij al voor mij. Dus ..... maar ik zag vorig jaar een film en werd helemaal raar. hart ging te keer en voelde mij misselijk. ergen wil ik het weten maar ergens ook niet.[/QUOTE] Het is herkenbaar. Ik kan ook op tv sommige dingen niet zien, niet in een film (bijv een verkrachting) maar ook bepaalde dingen in het nieuws. Ik kan het niet horen, wordt daar serieus echt beroerd van. Ik denk wel eens: wat ik niet weet deert niet. sommige dingen herinner ik me gewoon niet, of heel erg vaag, andere dingen wel beter, maar het is voor mij ook al wel heel lang geleden, sommige dingen al bijna 40 jaar terug.
Ik snap je hoor, het is bij mij al tig jaar geleden maar ik vond het ook erg vervelend. Voelde me een soort heel vies en machteloos! Maar nu achteraf kunnen mijn vriendin en ik er wel om lachen, we liepen toen samen langs het fietspad en het gebeurde heel snel en ik scheen heel verbouwereerd te hebben gekeken, haha
Ja, bij een concert van Normaal. Ik was 17. In stond bij de familie en toen ik naar het toilet liep greep iemand me bij de borsten. Ik heb hem weggeduwd. Hij was zo dronken als een tor. Aan mijn zus verteld. Zij vertelde me dat ik de volgende keer hem op zijn smoel moest stompen. Verder een chef gehad die voor mij bepaalde dat ik geen tweede kind mocht nemen... Ik was toen net 8 wkn zwanger.....
Deze opmerking blijft maar in mijn hoofd rondspoken. Ik word er gewoon zo naar van. Het heeft niks te maken met wel of niet op je bekkie gevallen zijn. Dit kan iedereen overkomen. Dat blijkt ook wel uit de reacties hier, van de fiets gerukt, midden in de kroeg, in het zwembad, door een bekende op een locatie etc. Op je bekkie gevallen zijn zorgt er echt niet voor dat het niet gebeurd. Normaal gesproken ben ik ook echt niet op mijn bekkie gevallen maar op het moment verstijfde ik, kon bijna geen woord uitbrengen, kon bijna niet lopen en bewegen omdat ik zo in shock was. Het was één grote nachtmerrie die voor mijn gevoel uren duurde. Van tevoren denk je: ik ga gillen, slaan, schoppen, wegrennen etc maar dat lukte niet. Niet omdat hij de weg naar buiten blokkeerde maar ook niet omdat m'n lijf dat niet toeliet. Ik hoop dat het jou nooit overkomt!
Ik ben op mijn 6e aangerand door een buurjongen (die toen 17 jaar was). Wat ik me afvraag bij vrouwen die een tik op de billen of bij de borsten grijpen 'niet zo erg' vinden: vind je het ook niet erg als het je eigen kind zou overkomen? Zeg je dan ook 'hoort erbij in het uitgaansleven'?
Niet aangerand maar welonwenselijk aangeraakt. Stond op hoek vd straat te wachten op toenmalig vriendje toen er iemand voorbij fietste en kei hard in mijn bil kneep. Was woest ben er achteraan gegaan om hem van de fiets te kunnen slaan maar hij was te snel. Dus in kont knijpen vind ik zeker ook niet gepast!
Jeetje wat een heftige verhalen hier.... dikke knuffel voor alle dames die deze nare dingen mee hebben moeten maken en zo dapper zijn erover te vertellen. Ik merkte zelf bij die hele Me too discussie dat mijn eerste reactie was, gelukkig heb ik zoiets nooit meegemaakt, maar op een of andere manier voel ik me toch aangesproken of verbonden et al die vrouwen. Maar toen ik al die voorbeelden las herkende ik ook helaas best wel wat voorbeelden, ik had het alleen zelf nooit zo geregistreerd als skesuele initmidatie of aanranding. Heb zelfs het idee dat ik dingen ben vergeten. Of nog erger, normaal vond... terwijl ik me wel erg bewust ben van de gevaren en kwetsbaarheid als vrouw. En het niet op je mondje gevallen zijn valt bij mij ook verkeerd, dat suggereert dat als je maar genoeg van je afbijt zoiets je niet zal overkomen, geheel onterecht! paar ervaringen van mij: -Als kind van jaar of zes heel hard in kruis gegrepen tijdens rolschaatsen door oudere buurjongens. -Aks kind van jaar of twaalf in zwembad betast door jongens -Als tiener en student sowieso vaker nageroepen en bij geen reactie uitgemaakt voor hoer oid -In metro gevolgd door rare man die te dichtbij me ging zitten, kwam er pas na tijdje achter dat hij zat te masturberen. -Tijdens stage werkplek door supervisor niet lichamelijk lastig gevallen maar wel geintimideerd, moest elke dag 2 uur supervisie krijgen van hem 1 op 1, hij ging steeds verder met rare verhalen vertellen en intieme vragen stellen over mijn relatie en wat ik waar voelde in mijn lichaam onder het mom van supervisie. Probeerde telkens uit hoe ver hij kon gaan, bleek later ook meer op kerfstok te hebben. Maar valt allemaal in het niet bij wat sommige dames en zelfs kinderen hebben moetn meemaken, sterkte!
De discussie wordt wel heftig nu (die hele MeToo-discussie). Ik hoop dat onbevangenheid wel mag blijven bestaan. Naiviteit is iets anders, de wereld is niet van marsepein. Maar ik mag toch hopen dat mijn dochters ook onbezorgd kunnen flirten zonder dat ze continu op hun hoede moeten zijn, of nog erger, zich continu slachtoffer voelen. Zoals eerder gepost heb ik ook het een en ander meegemaakt, ook van jongens uit de klas die onze kleedkamer inkwamen na zwemles (basisschool) of die even te hard voelden. De meeste meiden konden daar wel mee omgaan, in de zin van keihard slaan of trappen, of als het echt te bont werd, het aan de leerkracht melden. Toch heb ik die dingen niet als aanranden ervaren. Hoe anders is het als je zo jong bent en je echt wordt misbruikt... door een volwassene of iemand die je vertrouwt. Hoop dat mijn woorden niet verkeerd vallen maar ik vind mijn ervaringen in geen zin te vergelijken met sommige verschrikkelijke dingen die hier verteld worden...
Ik ben op mijn 9e meegenomen onder bedreiging van een mes, sexueel misbruikt en verkracht door oudere jongen uit de buurt. Ben hier pas voor uitgekomen op mijn 18e nadat ik 3/4 zwaar depressief aan het einde Was. bedreigt dat ik nooit wat mocht vertellen want zou hij me alsnog afmaken en mijn zusjes pakken ;(. Heb daar nu nog last van. Rare is als ik hem tegen kom ik dichtklap , ga hyperventileren en doodsbang wordt maar weet dat hij me niks meer kan maken. Tijdens eerste zwangerschap Met zichtbaar dikke buik op straat bij stoplicht betast bij borsten en billen met funzige taal dat hij me wel wilde nemen en geil vond en echt niemand deed wat. Dat vond ik nog ergste. Wat voelde ik me vies gevoelt en heb echt kei hard gefietst. Eenmaal thuis gedouched en flippend me moeder gebeld dat ze me zusje weg moest houden daar op de ringbaan. Weet nu nog hoe hij er uit zag. Dan heb ik nog een vieze oom die vroeger bij ons inwoonde en ons begluurde met douchen. bleek veel later ook meer op kerfstok te hebben zoals aftrekker bij kinderen Etc. Dan nog oom, iets ouder dan ons die toen hij in bupertijd zat leuk vond aan zijn jonge nichtjes te zitten ( ik en zusje Is zeker, zit in doofpot) . Enige waar ik echt wat aan over heb gehouden Is de verkrachtig op 9 jarige leeftijd. Dat van die jongste oom heeft ook lang geduurt voor het verwerkt Is. Pas zo'n 2 jaar geleden belde mijn jongere zusje mijn of ik dat nog kon herinneren. Moest toen wel bekennen dat het indd zo Is en dat ze niet gek aan het worden Is. Was wel ff bevestiging en toen Is mijn moeder ook ingelicht en oom heeft bevestigt dat het gebeurd Is.
Mee eens. Maar volgens mij is de hele Me too discussie niet bedoeld als meetlat van wie heeft het meest erge meegemaakt, maar om aandacht te vestigen op het feit dat er vaak grensoverschrijdend wordt omgegaan met meisjes/vrouwen, waarbij de meer subtiele/minder heftige vormen soms als normaal worden gevonden terwijl dat ip voortkomt uit dezelfde gedachtengang, nl dat het okee zou zijn om ongevraagd aan iemands lichaam te zitten. Of opmerkingen te maken. Dan is dat betasten in de gymles misschien minder extreem, maar andersom heb ik het nooit in mijn hoofd gehaald om een man/ jongen zomaar te betasten, en als ik dat wel zou doen zou dat toch echt wel betekenen dat ik vrij weinig respect voor hem had.
Klopt ook. En wat je zegt is zeker waar. Ik heb zelf ook nooit een jongen 'zomaar' aangeraakt, behalve als ik zeker wist dat hij daarop zat te wachten. Ik hoop alleen dat dit niet helemaal ten koste gaat gaan van het onbezorgde. Dat we niet te krampachtig worden. Ik geef een klein voorbeeld: 2 pubers hebben verkering en experimenteren wat. Het meisje vertelt dat met de beste bedoelingen thuis. De ouders bellen de politie en de jongen mag het voor de jeugdrechter verantwoorden. Terwijl er in de zin niets is gebeurd, en wat er gebeurd is ging met onderlinge toestemming.