Ik snap dat ook niet. Ik was een keer met mijn ouders op stap (jaja erg leuk voor een keer haha). Een jongen kneep in mijn kont, mijn vader was in staat om hem aan te vliegen. Je blijft gewoon van iemand anders af.
Mee eens. Maar zijn dat niet de dingen waarmee het begint? Als dat wordt goedgekeurd/gedoogd is het steeds makkelijker een stapje verder te gaan.
Ja, het verschil zit m in het niet gedogen. Dat je als leerkracht of volwassene tijdig ingrijpt. Het ergste is vaak de doofpot achteraf. Of dat je als meisje van je af durft te slaan. Bij klasgenootjes is dat nog redelijk simpel, bij een ouder iemand niet, dat besef ik heel goed.
Pfff wat een heftige verhalen hier Sexuele intimidatie, ja. Door de directeur bij mijn 1e baan nota bene. Hij had losse handjes (en ging via mail & app alle professionele grenzen over.... kreeg zelfs bloemen op Valentijnsdag ). Ik heb er, na mijn vertek bij het bedrijf, een aantal jaren best last van gehad. Lag het aan mij? Was ik soms te spontaan? Kwam het door mijn kledingkeuze? (draag helemaal geen uitdagende kleding). Noem maar op... het duurde best lang voordat ik het los kon laten en gewoon weer mezelf kon zijn op het werk. Alhoewel ik nog steeds op mijn hoede ben....
Natuurlijk zou ik dat niet fijn vinden maar ik denk ook dat het er mee te maken zal hebben hoe zij het zal ervaren. Ik bedoel, die ene keer dat een onbekende mij een pets op mijn billen gaf in de discotheek vond ik dat niet erg, vond het wel grappig eigenlijk en voelde mij zelfs een beetje gevleid omdat het best een lekker ding was. Als mijn dochter er op deze manier met een positieve kijk op terug kijkt, het word een totaal ander verhaal als mijn dochter er een negatief verhaal er aan over zal houden. Nu heb ik zelf geen dochters maar 2 knullen maar die zal ik heel duidelijk maken dat dit soort gedrag absoluut niet goed is, dat ze dat niet zomaar moeten doen en dat andere dat ook negatief kunnen opvatten ondanks dat jij het misschien helemaal niet met verkeerde intenties bedoeld. Ik zal dus nooit zeggen dat het bij het uitgaansleven hoort maar ik zou wel kijken naar hoe de situatie op dat moment zou zijn.
Maar het gaat toch helemaal niet over handelingen met wederzijdse toestemming... Metoo gaat over seksueel geweld tegen vrouwen. Dat gaat van een knijp in de billen tot aan jarenlang misbruik. Niet over het experimenteren tussen twee pubers.
Dat lijkt me ook een hele gezonde installating. Iemand die geen probleem heeft ervaren moet je geen trauma aanpraten. En als vrouwen geen intimidatie hebben ervaren is dat alleen maar goed! Ik merk zelf in mijn omgeving dat vriendinnen zulke aanrakingen wel vervelend vonden, maar er lacherig om deden, omdat ze zich ongemakkelijk voelden, niet als zeikerd wilden overkomen, dachten dat ze er zelf om gevraagd hadden door te flirten etc. Ik denk dus dat we ons dus ook vaak groot houden. Daarom waardeer ik de beweging die nu in gang is gezet, hopelijk kunnen we dan eerlijker zijn over wat zulk gedrag met iemand kan doen.
Nee dat zeg ik ook niet. Ik ben blij dat veel verhalen nu naar buiten komen, we moeten komaf maken met elke vorm van seksueel geweld en seksuele intimidatie. Ik bedoel alleen dat ik niet hoop dat we onze onbevangenheid zullen verliezen. En de kans is daar wel als we naar alle jongens gaan kijken als potentiele daders en naar alle meisjes als potentiele slachtoffers. Terwijl zowel vrouwen als mannen moeten opstaan tegen seksueel geweld. Veel van die verschrikkelijke verhalen hebben kunnen gebeuren door laksheid van de omgeving. Dat dat maar nooit weer gebeurt! Ik hoop gewoon niet dat we onze onbevangenheid zullen verliezen.
Ik hoop dat we onze oogkleppen wel verliezen. Dan kunnen veel mensen juist weer een stuk meer onbevangen worden.
Deze opmerking speelt al een paar dagen in mijn hoofd. Ik vind het een hele vervelende opmerking. Veel vrouwen 'bevriezen' bij een verkrachting of aanranding. Dit is een overlevingsmechanisme van je lichaam, waar jezelf geen invloed op hebt. Je lichaam gaat dan letterlijk in de overlevingsstand door bijvoorbeeld je hart langzamer te laten kloppen, bloeddruk te verlagen, lichaamstemperatuur te verlagen etc. Waarom? Omdat dit de kans het grootst maakt dat je dit gaat overleven. Vechten is te gevaarlijk en door deze toestand van je lichaam is de kans bij ernstige verwonding het grootst dat je het overleefd. Het maakt dus geen bal uit of je wel of niet op je bekkie bent gevallen. Als je dit overkomt, weet je niet wat je lichaam gaat doen om te overleven. Ik heb mij jarenlang schuldig gevoeld, omdat ik naar mijn gevoel het heb 'laten' gebeuren in mijn jeugd. Terwijl ik normaal juist ontzettend weerbaar ben en er een behoorlijk mond op heb zitten. Nu weet ik dat ik hierin helemaal geen keuze had en zo voelde het toentertijd ook. Ik was bezig met overleven. Letterlijk.
Vanwege je persoonlijke toevoeging wilde ik niet op de 'like' knop drukken. Met je eerste alinea ben ik het helemaal eens. Het impliceert ook dat je aanranding/intimidatie kunt voorkomen door van je af te bijten. En dat is echt niet zo.
Precies en daarom raakt deze opmerking mij ook. Je bent slachtoffer en nooit schuldig. Teveel slachtoffers worstelen met deze schuldgevoelens en dat zou niet moeten.
Ik weet het niet. Voor mijn gevoel zeg jij dat deze verhalen er mogelijk voor gaan zorgen dat niemand meer avances durft te maken of een beetje te flirten. Dat haal ik uit jouw reacties. Ik denk en vooral hoop, dat deze verhalen duidelijker maken hoe normaal we bepaald grensoverschrijdend gedrag zijn gaan vinden (of eigenlijk altijd al vonden). En dat avances maken in de kroeg iets heel anders is dan iemand bij haar borsten grijpen of op haar billen slaan. Dat is niet zomaar normaal en zou ook niet af moeten worden gedaan met, het is toch onschuldig/een grapje. Ook de voorbeelden van jongens die een kleedkamer in rennen of dergelijke vind ik niet oké. Dat gedrag is geen grappig jongensgedrag, maar gewoon grensoverschrijdend en mag nooit getolereerd worden. Eerder werd gezegd dat meisjes eigenlijk een weerbaarheids training zouden moeten krijgen. Ik pleit ervoor die aan iedereen te geven en ook als regelmatig terugkerend onderdeel van school. Als je weet hoe je je eigen grenzen kunt bewaken, ben je ook alerter op die van de ander. Daarnaast overkomt het ook genoeg jongens en mannen en die hebben ook recht op veiligheid.
in mijn geval beet, sloeg, schopte ik wel van mij af, iedere keer weer. Maar als meisje van 3 ben je echt niet sterk genoeg om een toen 10 jarige van je af te slaan. En als meisje van 14 red je het ook niet tegen een jongen van 21. En hoewel ik zeker vóór weerbaarheidstraining ben, weet ik uit ervaring dat ook dat niet altijd voldoende is. Ik zat nl op karate. Daarnaast ben ik, zoals de meesten hier ook wel weten, helemaal niet op mijn bekkie gevallen. Op die leeftijd mis je gewoon de kracht om te goed te verweren. Daarom ben ik "boos" (boos is niet het goede woord) om deze opmerking. Het impliceert dat ik, terwijl ik een kind was, het wel had kunnen voorkomen. En juist dit soort onnadenkende opmerkingen zorgen ervoor dat slachtoffers, zoals ik, hun mond maar blijven houden! Het is niet zo dat ik nooit wat heb verteld (tegen mijn exman bijv) maar gewoon de reactie die je dan terug krijgt van mensen. DIE zorgen ervoor dat ik mijn mond maar hou. En dat is eigenlijk natuurlijk niet goed.
Nee dan heb ik mijn punt niet duidelijk gemaakt. Ik ben heel erg voor openheid. Die schaamte waar slachtoffers mee lopen na de feiten, daar moeten we echt komaf mee maken. En de straffeloosheid waarmee sommige daders ermee wegkomen moeten we ook niet tolereren. Ik bedoelde gewoon dat ik hoop dat mijn dochters zich nooit slachtoffer zullen voelen. Dat ze zich niet bedreigd voelen. En voor jongens hoop ik dat ook. Dat zij niet geframed worden als dader of agressor. Dat gewoon flirten nog kan. Dat kleedkamervoorbeeld was van mij. Dat was idd niet normaal en ok, maar ik heb me daar nooit echt bedreigd gevoeld, omdat we met een groep waren. En we wisten dat het aan die jongens lag, niet aan ons. Een van die jongens is trouwens na een zoveelste keer hard aangepakt door de meester. Hij had het wel in de gaten, ik denk dat dat ook helpt.
Natuurlijk ligt het aan die jongens en ik vind het heel fijn dat jij dat niet als bedreigend hebt ervaren, maar ik vind het oprecht vreemd dat 1 van die jongens na de zoveelste keer werd aangepakt. Dat betekent dat ze er daarvoor vanaf zijn gekomen met, ach niet meer doen he, maar het zijn gewoon jongens. En dat vind ik echt niet kunnen. Ik wil ook absoluut niet dat alle mannen als dader en alle vrouwen als slachtoffer worden gezien. Ik heb 2 zoons en een dochter, dus het komt sowieso dichtbij. Maar ik geloof echt in het belang van leren respectvol om te gaan met elkaars grenzen. Daar ben ik ook bewust mee bezig, bij bijvoorbeeld seksuele opvoeding, maar ook met omgaan met pesten. En ik hoop dat de metoo reacties wel zorgen dat mannen zich ook gewoon bewuster worden van sommige gedragingen.
Lieve Treez, wat vervelend dat je dit mee hebt gemaakt en het was mijn bedoeling ook nietom iemand schuldig te voelen of dat je er nog dagen over nadenkt. Zelf heb ik nooit gehad of het gevoel gehad dat iemand mij op een dergelijke manier heeft aangeraakt (als ik iets niet wil dat laat ik dat direct merken, voordat het te ver gaat). Ik besef dat veel vrouwen hierin anders zijn. Internet is heel plat en soms is het lastig te lezen of iets heel hard is of juist dat iemand dit bij zichzelf houdt. Deze opmerking ging puur en alleen om mezelf, want ik kan niet over anderen oordelen en helemaal niet hoe ze zich voelen.
Ja, dat zeg je nu. Maar gaat dat niet met name om aanrakingen in het openbaar/café? Want als jij nu aangevallen wordt op een verlaten weg, heb je echt niets aan dat bekkie van je. En ook als kind zou je er niets aan hebben gehad. Niet op je mondje zijn gevallen is helaas echt geen bescherming voor zulke situaties. En je opmerkingen doen echt pijn. Het laten merken vóórdat het te ver gaat? Dat kan niet altijd, ook jij zal dat niet kunnen, mócht het je overkomen. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden. Ik denk dat ik maar gewoon heel blij ben dat jij nooit iets dergelijks heb mee moeten maken in je leven...