Wat mooi. Het kindje zit voor altijd in jullie hart. Maar ook je lijf zal deze zwangerschap niet vergeten, al lijkt dat misschien wel zo. Er is een fenomeen dat microchimerisme heet. Dit betekent dat cellen van een groeiende embryo/foetus in de moeder achterblijven, ook na de geboorte, ook als de zwangerschap niet eindigt in de geboorte van een levend kind, maar bijvoorbeeld in een miskraam. Ik vind het zelf een troostrijke gedachte, dat enkele cellen van mijn 2 embryo's in mij voortbestaan.
Ik moet eerlijk bekennen dat de placenta hier nog in de koelkast ligt. In een nutellapotje gevuld met water. Door alle lichamelijke tegenslag is het er nog niet van gekomen om hem te begraven. Hopelijk morgen. Ik heb weer wat bloedverlies. Op zich niks dramatisch, maar ik word er wel een beetje chagrijnig van. Dacht dat ik klaar was en maak me nu natuurlijk ook meteen zorgen dat er toch nog iets is achter gebleven wat problemen kan veroorzaken. De tijd zal het leren. Gelukkig is er ook belangrijk goed nieuws: Ik begin me veel beter te voelen en weer een beetje te genieten van het leven. Ik kan eindelijk pijnvrij eten en ben sinds 36 uur van de pijnstillers af! Energie wordt ook beter. Ik zie het warempel weer zitten. Het verdriet komt nu ook wel wat meer boven. Er wordt gejankt, en toch kan ik er goed tegen. Ik merk dat ik me voor een groot deel heb verzoend met het feit dat *Lunababy er niet meer is, al heb ik er nog wel verdriet om. Ik neem het maar zoals het komt.
Wat een heftige ervaring he dames. Had geen idee dat dit zo’n inpact kon hebben. Wat bijzonder om de placenta te begraven! Hier gaat het nog niet veel beter Heb vreselijke rugpijn en wat verhoging en geen energie. Ik mag morgen weer naar de vk Het vloeien was gisteren gestopt Helaas is het vandaag weer terug
Meer dames die zo’m rugpijn hadden na de miskraam? Nu moet ik wel zeggen dat ze in het ziekenhuis erg op mijn buik hebben lopen duwen
Morgen heb ik mijn geld weer. Dan ga ik ook maar even testjes halen om te kijken hoe het met mijn HcG gehalte staat. Ondertussen zijn vriendlief en ik ook alweer bezig om het opnieuw te proberen. Dus misschien heb ik wel snel weer succes.
Ik zit er ook aan te denken om een tatoeage te laten zetten ter herinnering aan deze miskraam en mijn vorige. Waarschijnlijk zoiets. Maar dan iets aangepast. De twee grote vogels zou dan staan voor mijn vriend en mij. Dat kleine vogeltje op de tak is er dan niet (want wij hebben nog geen levende kinderen), en de wegvliegende vogeltjes gaan dan staan voor de beide kindjes die ik verloren ben. Maar ik twijfel nog een beetje met wat ik ga doen als ik dan wel eens een levend kindje op de wereld mag zetten. Ga ik die er dan bij verwerken, of ga ik daar misschien wat anders voor doen. Of misschien niks. Maar dat moet ik wel weten voor ik dit überhaupt laat zetten, zodat ik daar in het ontwerp rekening mee kan houden.
Nee, geen last van. In combinatie met de verhoging en het vloeien zou ik om een echo vragen. Ik heb vandaag een test gedaan en de controlestreep verscheen weer eerder dan de HCG-streep, zoals je dat in het begin van de zwangerschap ziet. De tweede streep is ook veel lichter opgedroogd, vergelijkbaar met ongeveer 4 weken zwanger. HCG is dus mooi aan het dalen hier en eerlijk gezegd ben ik daar ook blij mee. Het moet ook een keer klaar zijn... Geen wonder dat ik zo'n hoofdpijn had. De hormonale crash moet echt enorm zijn geweest...
Ik moet morgen weer heen. Heb van het weekend al extra medicijnen gehad want er zat nog een restje. Inmiddels is het vloeien over. Verhoging mocht maar koorts niet. Ben erg benieuwd hoe het morgen afloopt.
Tuurlijk wel! Is voor mij alleen maar weer bevestiging dat het inderdaad weer heel snel kan gaan. En tuurlijk hou je een enorme slag om de arm. Wij allemaal hier denk ik wel bij een volgende zwangerschap. Maar ik ben echt alleen maar blij voor je. En zou het alleen maar leuk vinden als je hier nog updates blijft posten. Op dat we allemaal snel weer een positieve test hebben (na eerst de negatieve gezien te hebben).
Want in mijn ogen draait dit topic er niet alleen maar om om allemaal zo zielig mogelijk te zijn hier. (Al is dat wel even heerlijk en zal het ook heerlijk blijven dat dat hier gewoon nog kan, al zouden we een jaar of langer verder zijn.) Maar draait het er juist ook om dat we elkaar steunen in het vervolg hierna. Of dat nu een tijdlang mopperen is omdat we weer eens ongesteld zijn geworden, of omdat we onze onzekerheden kwijt moeten bij de volgende zwangerschap. Want die zullen er, zoals ik al eerder zei, bij ons allemaal waarschijnlijk wel zijn.