als ik de tijd heb en mn kind zich gedraagd vind ik het hardstikke leuk. Maar anders niet hoor daar is mn lontje te kort voor.
Nou als jij aangeeft dat jou kind zich ernstig misdraagt en dat blijkbaar heel vaak doet. Vraag ik mij af hoe dat kan. Heeft hij een stoornis waar dit gedrag vandaan komt? En hoe oud is hij? Het is misschien niet leuk maar ik kan mij best voorstellen dat anderen naar je kijken of er wat van zeggen. Het kan natuurlijk behoorlijk storend zijn. Aan je kind zitten is weer een ander verhaal. Daar kan je rustig iets van zeggen (op een normale toon, niet door totaal uit je dak te gaan tegen een onbekende!). Als mijn kind zich zo zou misdragen zou ik zelf proberen daar wat aan te doen. Ipv mijn energie richten op anderen. Dit klinkt namelijk niet als normaal gedrag. En een ander hoeft ook geen overlast te hebben van jou kind. Als dat niet kan zou ik het winkelen tot het minimum beperken en hem niet meer meenemen. Je kunt ook online spullen bestellen, in de avond inkopen doen of als hij op school/opvang of elders is. Lijkt mij voor jou namelijk ook niet erg prettig winkelen op deze manier. Richt je aandacht dus op jezelf en je kind. En niet op onbekenden die je toch niet kunt veranderen.
Of ik ben er totaal ongevoelig voor of ik maak dit soort dingen gewoon nooit mee... Mijn kinderen zijn echt niet altijd super schattig, lief en beleefd ed, dus daar kan het niet aan liggen. Maar vreemden bemoeien zich er naar mijn idee nooit mee. En die ene keer dat iemand een praatje met hen of mij aanknoopt, dan vind ik dat prima. Als ik de hele dag in mijn eentje op een kamer zou zitten (bij wijze van spreken of letterlijk), dan zou ik ook blij zijn met af en toe een praatje, ook al is het dan met iemand die je niet kent. Ik praat dan dus ook altijd terug en probeer mijn kinderen ook te leren om dat te doen. Toen ze nog heel klein waren zaten er wel eens mensen aan ze, dat vond ik minder prettig, maar ook toen vond ik een praatje prima (de kinderen soms niet, maar dat lieten ze dan wel merken ).
Nee hoor. Maar na de zesde keer dat iemand tegen je zegt "oh wat een leuk jongetje. Mijn dochter heeft ook een zoontje en die etc..." en dat op een moment dat ik bezig ben met de boodschappen opladen, zoontje in de gaten houd en in gedachten het lijstje nog eens naloop om te kijken of ik alles heb. Sorry mevrouw. Ik ken uw dochter niet. En haar zoontje ook niet. Dus met die informatie kan ik echt niks. Overigens... ik zeg dat niet, maar blijf natuurlijk wel gewoon vriendelijk en beleefd. Zou een beetje gek zijn om zo'n trotse oma een grote mond terug te geven. Mijn moeder doet waarschijnlijk precies hetzelfde als ze achter een moeder met schattif kindje in de rij staat
Wat wordt het hier makkelijk goedgepraat zeg, dat bemoeien. Ik moet er ook niks van hebben. Mijn kind heeft een ernstige stoornis en zo ziet hij er in eerste instantie niet uit. En daarom zou het mij wel goed uitkomen als mensen zich gewoon met hun eigen zaken bemoeien in plaats van mij of mijn kind toespreken, want het boodschappen doen is al ingewikkeld zoals het is zonder bemoeienis. Het zal vast wel goed bedoeld zijn, maar daar heb ik niks aan, aan al die vriendelijke intenties. Als ik aangeef: "Alstublieft, laat hem met rust" kan ik nog een vuile blik of een snauw terugkrijgen. En ik zeg het ook omdat die vreemde anders best wel eens een klap in zijn gezicht kan krijgen van mijn zoon, dat heeft hij namelijk vaker gedaan. Dat krijg je als je ineens met je gezicht dichtbij een overstuur, zwaar autistisch kind met een IQ van 30 in de buurt komt. Nee, ik denk dat het beter zou zijn als ouders hun kinderen zelf opvoeden en dat je jezelf als vreemde er gewoon buiten moet houden. Of wend je dan tot de ouder, als je ECHT zo nodig iets moet zeggen. Dan zal ik namelijk uitleggen wat er met mijn kind aan de hand is, zodat je weer verder kunt met de boodschappen.
Dit vind ik persoonlijk heel vervelend om te lezen. Ik denk dat ik best het recht heb om met mijn (gehandicapte) kind boodschappen te gaan doen. Die paar minuten dat ik in de Albert Heijn ben... De ene keer gaat het supergoed en is hij enorm in zijn nopjes en heb je er geen kind en de andere keer is het pet en hoor je hem buiten op de parkeerplaats nog. Dat mag echt geen reden zijn om nooit meer boodschappen met hem te doen. En in mijn geval betreft het een gehandicapt kind, maar er zijn wel meer kinderen die overlast kunnen veroorzaken omdat ze overprikkeld zijn, in de peuterpuberteit, noem maar op. Moeten die moeders allemaal achter de deur blijven en boodschappen laten bezorgen omdat er wel eens iemand last van ze kan hebben in de supermarkt?
Ik heb er alleen moeite mee als ze me ondermijnen. Ooit een man gehad die midden tijdens een terechtwijzing het nodig vond om te zeggen: Het is ook helemaal niet leuk he, ik snap dat je boos bent. Waarop mijn kind denkt dat hij nog harder mag gillen. Mijn man had een keer dat iemand zei, ach geef dat joch toch die chocolade! Daar ben ik niet van gediend, maar verder kan ik veel hebben, zeker trotse oma's , ik doe net zo hard mee in vertellen hoe geniaal mijn kind wel niet is!
Manque, ik vind het alleen maar bewonderingswaardig dat je de 'gewone' dingen blijft doen. Juist met een kind met een handicap is dat, denk ik, super belangrijk. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kind. Ik 'zeg' ook wel eens wat tegen andere ouders, maar dan meer in de trant van een bemoedigend knikje of een 'lachje' of iets als 'herkenbaar' ofzo. Zou heel goed kunnen dat mensen dat ook bemoeienis en irritant vinden...so be it. Leven en laat leven, wat mij betreft.
Deze raakte mij ook even. Waarom mogen anderen geen last hebben van mijn kind? Is het echt een last als je een paar seconden een kind hoort schreeuwen om iets terwijl jij alweer op weg bent naar het volgende gangpad? Mijn kind met ASS is dol op boodschappen doen op het moment. Hij wil elke dag wel. Meestal gaat het goed, soms niet. Ik wil niet steeds tegen wildvreemden moeten uitleggen wat mijn zoon ‘mankeert’ waar hij bij staat. Heel leuk om steeds te moeten horen wat je niet kan. Hij mag net zoveel deel uitmaken van de maatschappij als elk ander kind. Vreemden mogen er op vertrouwen dat elke ouder het beste weet welke aanpak werkt voor zijn of haar kind. Men kan aan de buitenkant niet zien of er meer speelt en je kan ook aan de neus niet zien hoe de dag van een willekeurig kind is verlopen. Soms is dat ene uitje naar de AH net te veel. En daar hoef je niet eens iets voor te ‘mankeren’.
Ik lees nergens dat TO een kind met een handicap heeft. Dat zou ik wat anders vinden. En een kind dat soms een verkeerde bui heeft kan ook gebeuren (ook bij kinderen die niets mankeren). Maar als jou kind iedere keer ernstige overlast veroorzaakt krijg je reacties. Ik heb een keer een kind gezien dat alles uit de schappen trok. En andere mensen in de winkel keihard tegen de benen reed met een wagentje. Dan is het logisch dat mensen er wat van zeggen. Want stoornis of niet (en dat kan je vaak niet zien) dat hoeft niet te betekenen dat een ander alles maar hoeft te accepteren. Ik denk dat de reacties ook heel erg afhankelijk is van het soort overlast. Een kind dat boos wordt een keer loopt te schreeuwen of moet huilen kijkt vast niemand van op.
Thanks. Die bemoedigende knikjes, die kan ik niet genoeg krijgen Sommige dagen is dat echt even fijn. Als een hart onder de riem.
Nee, TO zegt inderdaad nergens dat ze een gehandicapt kind heeft. Dat beweert toch niemand? Wat ze wel zegt is dat haar kind in het karretje zit. Dus dat is niet het soort overlast waar jij het nu over hebt. Ze heeft het niet over vernielingen en mensen rammen met karretjes. Dus ze hoeft ook niet thuis te gaan zitten en haar boodschappen te bestellen, toch?
Is er geen moment on de week dat je even alleen boodschappen kunt doen? Tussen werk en ophalen creche ofzo? Ik geef ook weleens de babyfoon aan de buurvrouw en ga dan s avonds even. Is hier om de hoek dus maakt het wel makkelijker. Hier scheelt het moment van de dag ook erg. S morgens of s middags na zn slaapje gaat prima. Maar als hij moe is ook drama Niet helemaal antwoord op je vraag maar misschien heb je er wat aan
Ik snap niet zo dat mensen zeggen dat je dan maar thuis moet blijven, als je kind niet goed luisterd. Dan leert je kind er toch niks van. Dit soort situaties hebben oefening nodig om goed te gaan. Wel is een ander moment waarop je geen haast hebt een betere oplossing. Boodschappen doen met een peuter kan soms nogal een onderneming zijn. Ik doe het ook liever niet alleen maar probeer het samen met iemand te doen. Een vriendin mee of mijn vriend. Met 2 is het makkelijker. Maar boodschappen online bestellen... is geen oplossing.
.. precies! Online boodschappen kan wel een oplossing zijn voor een vervelende fase, maar uiteindelijk moet het kind toch leren hoe het werkt in het openbaar. En dat kan alleen door dan maar door de zure appel heen te bijten. Vervelende fases zijn dan een uitzondering, daar help je ouder en kind niet mee, maar een gewoon vervelend kind zonder fase kan je best corrigeren toch? Als mijn zoon zich erg misdraagt gaan we direct naar huis en daar heeft hij ook van geleerd, het heeft zeker effect. Voor zover bij autisme natuurlijk, maar ook hij is te sturen. Ik vind schreeuwende kinderen met een consequente ouder ook nooit een probleem.
Pff wat zijn we met z'n allen weer op onze teentjes getrapt. Krijsende peuters mogen blijkbaar niet in de supermarkt komen maar oudjes met te veel tijd mogen ook vooral niks zeggen. Stel je voor, een spontaan praatje met een vreemde. Krijg soms de kriebels van mensen die het idee hebben dat alles in het leven te plannen, te meten en te controleren valt. En als dat niet zo blijkt te zijn, ligt dat vast aan die persoon en die moet zo snel mogelijk weer in t gareel. Brr. Dat allemaal terzijde, want ik erger me ook vaak genoeg aan anderen in de supermarkt. Maar denk toch echt dat dat aan mij ligt (moe/haastig) en niet aan alle anderen.
Ik wil graag even wat dingen ophelderen, want de discussie gaat nu aan alle kanten volledig uit de context. * mijn kind heeft geen handicap; *mijn kind is een peuter van 2,5 die meer dan aan wat dan ook, een hekel heeft aan winkelen. We zijn aan het trainen en korte boodschappen gaan goed, bijv met een eigen karretje. Grotere boodschappen waarbij hij zijn zin niet krijgt, dan wordt hij vervelend. (Want dan moet hij in de kar.)De enige overlast die anderen hier ervaren is eventueel geluidsoverlast; * Ik geef oudjes in eerste instantie geen sneer, grote mond of iets in die hoedanigheid. Ik vraag netjes of die persoon zich er niet mee wil bemoeien of mijn zoon niet wil aanraken. Regelmatig krijg ik dan een verontwaardigd "nou dan toch niet joh" of een "tsss" of " kan hij niet gewoon zn mond houden". Ook verwensingen heb ik naar mijn hoofd gehad. DAT is het moment waarop ik van mij afbijt. Ik blijf beleefd, maar ik vind het drammerige zwaar irritant. Wanneer het een vrolijk/opbouwend iets is op het moment dat ik mijn zoon niet aan het corrigeren ben, omdat het prima gaat, dan vind ik dat juist leuk. Ook ik ben namelijk een trotse moeder die graag met haar zoon pronkt. Het verschil zit hem dus in 1. Het bemoeien wanneer ik hem aan het corrigeren ben 2. Respectloos reageren op mijn vraag of iemand zich er even niet wil mee bemoeien of zoon aanraken. Of normaal opbouwende leuke reacties. De rest bedamkt voor de tips! Ik ben van mening dat mijn zoon het niet leert als ik de ervaring ga ontwijken. Daarnaast ben ik alleenstaand met familie die allemaal nog werken/druk leven hebben. Als ik oppas kan regelen is dat zeker niet om boodschappen te doen, maar voor belangrijkere zaken. Edit; ik doe geen boodsvhappen met haast want dat is een recept for disaster
Eens! En daarbij woon ik ook nog eens in een gedeelte van het land waar mensen niet op hin mondje gevallen zijn, ook oudjes niet.
Mijn ervaring is dat het vanzelf makkelijker word met leeftijd, dus echt trainen is in mijn ogen niet nodig. Soms moeten ze mee. Punt. Maar het nu bewust opzoeken om hem te trainen is in mijn ogen niet nodig. Ouder worden doet dat vanzelf. Dus ik zou grote maand boodschappen sowieso alleen dien of laten bezorgen , loopt ( klikt/surft) veel lekkerder door due winkel .
@Sue87 wat een vervelende mensen zeg! Ik zou zeggen als iemand vraagt 'kan hij niet zijn mond houden', 'nee want hij is 2,5. Ik denk dat u zo'n 30 keer ouder bent maar u heeft daar zo te zien zelf nog moeite mee!' Verder gewoon boodschappen blijven doen idd. Hij leert het vanzelf. Nu die mensen nog