Hoi dames, Om een lang verhaal kort te maken; mijn zus is begin 30 en heeft haar zaken slecht op orde. Geen rijbewijs, geen opleiding, geen baan (uitkering sinds een aantal jaar), hoge schulden (door verkeerde keuzes, op grote voet leven). Ze heeft een zoontje van 4, de vader is helaas niet meer in beeld. Ze is elke maand blut, kan dan naar eigen zeggen geen eten meer voor haar zoontje en zich kopen. Huilt elke maand hoe moeilijk ze het heeft en hoe makkelijk wij het hebben (sinds haar 16e zegt iedereen haar dat ze een opleiding moet gaan volgen en een rijbewijs halen, maar hier heeft ze geen interesse in, is haar allemaal te moeilijk en ze besteed het geld dat ze heeft liever aan peperdure kappers en luxe kleding/schoenen). Haar zoontje komt regelmatig essentiële zaken te kort (gepaste kleding, geen bed, etc.) maar zij komt wel haar nieuwste kapsel showen en schept op hoe duur het wel niet was. Commentaar wordt weggewuifd met "ik moet er toch verzorgd uitzien, anders krijg ik nooit een fatsoenlijke man". Vindt zichzelf telkens terug in relaties met de zogenaamde "bad boy". Dus ja... Haar zoontje gaat 5 dagen p/w gratis naar de opvang van 8-14. Toch vindt zij het niet nodig in die tijd een opleiding of baan te volgen. Naaar eigen zeggen zou ze toch teen weinig verdienen plus wanneer zou ze dan moeten sporten? (Dit MOET ze van zichzelf 4 ochtenden per week, om knap te blijven) Mijn mening is dat ze de verkeerde prioriteiten zet. Maar oh wee als je er iets van zegt. Ze heeft van meerdere familieleden geld geleend/gekregen (want ja, wat doe je als ze zegt dat ze geen schoenen voor dat jochie kan kopen.) Ze gebruikt dit geld dan ook echt voor hem. Maar van het geld dat ze daarmee spaart van haar uitkering, gaat ze lekker shoppen voor bv dure parfums Gister weer aan moeten horen dat ik er niks van snap, omdat ik het zo goed heb. Wij zijn ook maar gemiddeld, eigen huis en binnen kort 3 kinderen, dus geen vetpot. Daarnaast letten wij erg op wat wij uitgeven. Als ik probeer haar tips te geven als zij met problemen bij mij komt, wordt ze vaak boos en zegt dat niemand haar helpt (wat niet waar is). Het is moeilijk met haar te praten. Ze schiet meteen in de verdediging en is altijd het slachtoffer omdat de hele wereld tegen haar is. Ze heeft het geld voor haar rijbewijs thuis liggen (maar kan zogenaamd geen eten kopen?) maar ipv naar de les te gaan (die ze dus al heeft betaald!) gaat ze liever sporten. Ze heeft kortgeleden nog een sportabonnement voor 2 jaar afgesloten, vlak voordat ze de schuldsanering inging. Momenteel moet ze een soort vrijwilligerswerk in het zo doen, omdat ze schulden had gemaakt die ze niet kon betalen en het was of dit, of 30 dagen de gevangenis in! Mss moet ik er nog bij zeggen dat ze borderline heeft? Ik wil haar graag helpen, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik haar laten inzien dat ze haar leven nog in goede banen kan leiden, anders zit ze over 10 jaar nog in deze sh*t situatie.
Ik moet er wel nog bij zeggen dat ze altijd erg behulpzaam is en niet lui. Als weitere bv een verjaardag vieren bied ze altijd aan te helpen, bakt cake of wilt per se achteraf helpen op te ruimen. Ze is geen slecht mens, maar de keuzes die ze maakt...
Het eerste wat ik dacht was borderline. En ja, dat zeg je uiteindelijk ook. Ik heb namelijk precies zo'n zusje. Alleen scheelt het dat zij geen kinderen heeft. Mijn ervaring is helaas dat je niks kunt doen om te helpen.. ze moet het zelf inzien en willen veranderen. Mijn zusje is sinds een half jaar in therapie en slikt volgens mij ook medicijnen (weet ik niet 100% zeker, Want ze wil er niet over praten). Ik had er ook al eens een topic over geopend, maar ook al voor mijzelf besloten dat ik mij er niet meer druk om zou maken, maar met je neefje is dat lastiger. Moeilijk hoor.
Poeh, wat een situatie, moeilijk hoor. Mensen die zelf niet zien wat het echte probleem is, zijn echt heel moeilijk te helpen. Als het mijn zus was geweest, met financiële problemen had ik aangeboden haar geld te beheren. Maar ik vermoed dat jouw zus dat niet wil, maar goed dan is ze zelf verantwoordelijk voor haar eigen keuzes. Maar ik zie dat als enige middel waarin je zou kunnen helpen. Auto rijlessen zie ik zelf het nut niet zo van in, want ze zal toch geen geld hebben voor een auto, mag volgens mij niet eens in de bijstand. Verder zou ik denk ik m'n energie in haar zoontje stoppen. Met hem leuke dingen doen en voor hem dingen kopen. Hij kan er ook niets aan doen.
Ik denk dat je haar alleen helpt door niet meer te helpen. Verantwoordelijkheid constant terugleggen. Ook qua geld, niks geven, niet lenen. Pas dan loopt ze echt tegen zichzelf aan. Nu niet blijkbaar. En vooral steeds blijven zeggen dat het haar keuzes zijn en haar verantwoordelijkheid. En dat je best bij wilt springen qua oppas o.i.d. (als dat nodig zou zijn en je dat wilt) maar verder moet ze haar eigen leven op gaan bouwen. Dan zal ze vast zeggen dat je verschrikkelijk bent, maar dat is ook haar keus, daar zou ik niks mee doen. Sterkte!
Helemaal mee eens. Heeft ze en Wajong uitkering vanwege haar borderline? Heb je wel eens iets gelezen over hoe je als naasten met iemand met borderline?
Energie in haar zoon steken doen wij (de familie) inderdaad ook. Hij is vaak en ook graag bij zijn opa. Daar slaapt hij ook regelmatig. Ik breng vaker kleding of speelgoed dat hij leuk vind voor hem mee. Ivm de autorijlessen; eigen auto kan ze niet kopen, maar zij woont in een grotere stad. Meteen bij haar op de hoek en op meerdere plekken in de stad kun je auto's huren voor een klein bedrag, die je dan op bepaalde plekken in de stad of in een andere stad weer kunt parkeren. Ik weet even niet hoe dit heet. Dit lijkt mij een goed idee voor haar, omdat zij vaker ergens naartoe moet of wil, waar ze met de bus niet komt of ze moet iets vervoeren dat alleen met de auto kan of ze wil een dagje naar zee etc. Nu valt ze altijd meteen in de slachtofferrol en zegt hoe zwaar ze het heeft zonder auto en dat niemand haar wil helpen. Dus dit zou een stukje zelfstandigheid voor haar zijn. Wajong heeft ze niet, ze heeft vanaf haar jeugd tot aan de zwangerschap altijd fulltime in de bediening gewerkt
Ik denk ook dat je haar alléén maar kan helpen door haar niet meer te helpen. Ze heeft nu verplicht "werk" en zit in de schuldsanering, dus nu het juiste moment om op eigen benen te leren staan qua financiën. Dus ik zou sowieso geen geld meer geven en haar keer op keer op haar eigen verantwoordelijkheid wijzen. Misschien dat je haar nog wel een duwtje in de juiste richting kan geven met werken. Ze houdt van sporten, wellicht kan ze in haar sportschool van 9.00 tot 14.00 achter de balie, bar, schoonmaak of kinderopvang aan de slag? Of een opleiding voor kapster volgen?
Als ze bij je komt dat ze financieel hulp nodig heeft (bijv dat ze iets voor haar zoontje moet kopen), hier mee akkoord gaan op voorwaarde dat je inzicht in haar financiën krijgt en haar mag helpen alles op de rit te krijgen.
Hier geen zus die zo is, maar een moeder. Al sinds in klein ben schulden en niet werken. Altijd is er wel iets om niet te werken. En ook altijd het slachtoffer. Alles wat er gebeurd komt door een ander, een totaal onnodig uitgave patroon is het natuurlijk niet. De hele wereld is tegen haar, blablablabla Ook sinds ik 15 was kwam ze bij mij voor geld. Toen ik jong was heb ik haar altijd geld gegeven omdat ik dácht dat het moest. Maar sinds ik zelf kinderen heb en zeg maar volwassen ben heb ik een andere kijk erop gekregen. Het kwam doordat ze geld heeft achter gehouden wat mijn oma voor mijn kinderen had gegeven. Toen ben ik meteen gestopt! Mijn mening is dat je moet stoppen met geld geven! En niet meer reageren op de zielige verhalen! Als je neefje iets nodig heeft en je wilt bijstaan, direct dat kopen wat hij nodig heeft! Dus geen geld maar schoenen of kleding! En als ze niets te eten heeft koop je een zak aardappelen bij wijze van. Het is natuurlijk lief dat ze wil helpen, maar dat staat los van haar financiële gedrag! Dus op dat gebied zou ik je aanraden om streng te zijn!
Misschien kun je aangeven dat je dol op haar bent als zus maar dat je de financiële zaken liever niet meer wil bespreken. Helpen heb je genoeg geprobeerd. Dat wil ze niet, dat is dan maar zo. Daar zijn uiteindelijk als je het flink doorverkloot ook weer professionals voor. Staat misschien lullig zo op papier maar wat wil je anders?
Dit zou ik ook doen. Eventueel wijzen op weggeefhoeken etc. Op Facebook zijn tal van mogelijkheden om je neefje gratis te helpen. Eventueel ervoor zorgen dat hij bij jullie mag eten, maar laat haar het zelf maar oplossen. Ik zou er heel snel klaar mee zijn.
Er zijn op verschillende plekken in Nederland praatgroepen (vaak via lokale GGZ) voor familie en vrienden van borderliners. Daar leer je wat deze persoonlijkheidsstoornis inhoudt en hoe je er het beste mee om kunt gaan. De borderliner zelf verandert het gedrag namelijk niet zomaar. Als je echt iets voor je zus wil betekenen zou je eens naar zo'n praatgroep kunnen gaan, waar je jezelf goed kunt laten voorlichten en ervaringen kunt uitwisselen met andere mensen in een soortgelijke situatie. Contact verbreken of aandringen op een gedragsverandering waarvan zij zelf de noodzaak niet inziet, zal niks uithalen.
Heeft ze therapie? Is er professionele (psychologische) hulp voor je neefje, anders gaat dat jochie hier aan onderdoor natuurlijk vroeger of later.
Ik heb alleen je openings post gelezen maar je beschrijft mijn zus! En dan echt in totaal beeld, 30 jaar, heeft 2 kinderen en met beide vaders geen contact, kinderen worden ‘verwaarloosd’ etc etc. Ik heb inmiddels al bijna 5 jaar geen contact meer met haar en mis het ook geen moment.
Nou in die zin dat contact verbreken of verminderen (in mijn geval) voor mijzelf wel heel veel heeft uitgehaald. Dat heeft mij heel veel rust gegeven. Op een gegeven moment is het soms echt even op.
Wat je ook doet, dat gaat ze nooit inzien. Wat al eerder is gezegd, probeer haar niet te veranderen op dat gebied. Dat geeft alleen maar heel veel frustratie en wrijving tussen jullie beiden. Ga gewoon met haar om als zus en probeer het financiele geheel te laten gaan. Wat je ook doet of zegt, dat gaat niet veranderen zolang zij de noodzaak er niet van inziet. Hier ook een zus die duizenden euro's uitgeeft aan vakanties, feesten, uitgaan en kleding. Maar ondertussen valt haar huis om haar heen uit elkaar en kan ze vaak dingen niet meer betalen. Ik heb een poos geleden duidelijk gemaakt dat wij haar niet meer helpen op dat gebied. Niet alleen financieel, maar ook doen wij geen klusjes meer. Klinkt heel hard, maar het heeft veel rust gegeven! Wij hebben nog steeds een redelijk goede band, het verschil is dat ze weet hoe mijn kijk is op haar levensstijl en haar daarbij komende spenderings patroon. Gelukkig is zij vrijgezel en zijn er geen kinderen bij betrokken. Overigens in het geval van jouw neefje zou ik af en toe wel wat kleding e.d. toestoppen, misschien 1 keer per week bij jullie laten eten, helaas is hij wel het slachtoffer van het financiële wanbeleid van zijn moeder Sterkte! Het is geen makkelijke situatie, dit soort dingen gaan je altijd aan het hart.
Dat zal ik inderdaad doen, spulletjes voor de kleine mee blijven nemen. Ze woont ongeveer een uur van ons vandaan, dus de kleine eventjes halen en terugbrengen zit er ook niet altijd in (zij zou hem nooit hier naartoe brengen, dat is voor haar te lastig met het OV, dus zou ik heen en terug 4 uur in de auto zitten met 2 kinderen). Maar omdat ik zelf 2 kinderen heb en zwanger ben van de derde, mijn man ook nog vaak van huis is voor zijn werk, zie ik de kleine mss 1-2 keer per maand. Maar goed, alle beetjes helpen, denk ik dan. Momenteel probeer ik zo weinig mogelijk energie in haar te steken, het lost toch niks op Maar omdat ze gister uit zichzelf weer met een dramatisch verhaal via WhatsApp bij mij kwam aanzetten, waarna ik probeerde haar te helpen en oplossingen te bedenken, reageerde ze zeer defensief en begon weer over hoe oneerlijk alles is en hoe makkelijk wij het allemaal hebben... Dus toen heb ik maar niet meer geantwoord.
Dat was voor mij reden om het contact tot een minimum te beperken. En dat heeft opgelucht en nog wonderbaarlijker, ze gaf zelf laatst aan dat ze het jammer vond dat we elkaar zo weinig zagen.