Hoi. Zoontje is door integrale vroeghulp opgevolgd en hier is uitgekomen dat hij veel kenmerken heeft van adhd/add en het autisme spectrum. Nu gaan ze een gesprek met school regelen om te bespreken wat de mogelijkheden zijn. Als er weinig mogelijk is moeten we gaan verder kijken voor eventueel speciaal onderwijs. Ben benieuwd. Waar hij nu zit is het een heel prestatiegerichte school wat heel sterk is in taal. Een goede school maar wel echt op prestatie. Verder tja, het is geen definitieve uitslag, dat kan de integrale vroeghulp niet doen maar hij heeft dus waarschijnlijk adhd/add, ass. Moet nog allemaal even bezinken. Voor ons is hij perfect. Ik heb gewoon angst hem te kwetsen als we hem gaan helpen. Ik weet niet wat er gaat gebeuren maar ik wil hem niet van zijn vriendjes wegtrekken. Iemand ervaring met kindjes en adhd/add/autisme?
Ik werk met kinderen met deze problematiek/stoornissen. Heel veel kinderen met deze stoornissen functioneren prima binnen het regulier onderwijs hoor. Met of zonder (vaak op den duur met) metylfenidaat/ritalin/concerta oid. Het is het belangrijkste om ervoor te zorgen dat je kindje op de juiste plaats zit. Regulier of speciaal onderwijs.
Ja dat is het belangrijkste. Zijn grootste probleem is de concentratie en clownesk gedrag. Meneer zit ook meer met zijn t-shirt over zijn hoofd getrokken op zijn stoel dan gewoon kan moeilijk opdrachten uitvoeren, ziet geen overzicht of gevaar. Gedragstherapeute kreeg bijna een hartaanval toen ze hem zag fietsen, alles ging net goed. Ik denk dat op veel reguliere scholen de juiste hulp in gang gezet kan worden alleen bij deze school heeft de gedragstherapeute ook twijfels bij. Het is afwachten. Ik hoop dat hij bij zijn vriendjes kan blijven. Gisteren is zijn vriendinnetje van de psz in zijn klas begonnen. Ow hij is zo gelukkig! Heb haar naam wel 300 keer gehoord van toen ik hem ging halen tot hij naar bed ging. En het eerste wat hij vanochtend zei was haar naam. En verder heeft hij ook een beste vriendje. Medicatie wil ik nog lang niet over nadenken. Thuis zijn er geen problemen. Natuurlijk lopen we tegen dingetjes aan maar onze aanpak is gewoon goed thuis. Niet perfect maar ik kan wel zeggen goed.
Ik ben een dochter van 6 jaar, met ASS. (klassiek autisme, diagnose sinds ze 3 jaar oud was) Ze zit op het SO gelijk sinds kleuterklas. Ze zit nu in groep 3. Haar SO is gericht op kinderen met ASS, en met een IQ onder 80 worden ze niet toegelaten. W.b.t. SO ben ik niet direct 'voor'. Als je kind zich kan redden op regulier, met extra hulp, dan kan dat prima uitpakken. De reden dat mijn dochter op SO zit, is omdat ze absoluut een kleine klas nodig heeft. Ze zit nu in een klas van 15 leerlingen en dat is eigenlijk nog te groot voor d'r. Maar w.b.t. sociaal zou ik haar liever op regulier hebben.
Hee, we hebben al meer contact erover gehad he? Zoals ik toen zei had ik dit al een beetje verwacht. Maar ik snap helemaal hoe je je nu voelt. Ondanks dat je niet voor nik de hulp hebt gezocht komt dit even keihard binnen. Maar onthoudt dat dit niks af doet aan hem en dat hij nog steeds een super ventje is. Denk er even goed overna of je een officiele diagnose wil. Het is een "stempel" zoals veel mensen zeggen, maar het opent ook deuren naar hulp. Wat nu nog niet per se nodig lijkt, maar later blijkt misschien wel. Hier had ik mijn twijfels in de kleuterklas al. Toch heb ik er spijt van dat ik niet toen al doorgezet heb. Nu kreeg ze de hulp pas eind groep 4 terwijl dat in groep 3 ook al heel fijn geweest zou zijn. Ik denk dat hoe jonger hoe makkelijker het is om ermee om te leren gaan. Maar dat is puur een gevoel.
Wij hebben de diagnose ass met kenmerken van adhd. Met 4 jaar heeft hij de voorlopige diagnose ass gehad en half jaar geleden de definitive diagnose. Wij hebben gekozen voor herdiagnose omdat ik vanuit school, leerkracht, wel eens de opmerking kreeg "ja, maar het is voorlopig dus misschien is het niet zo" terwijl ze bij ons echt puur voorlopig hebben gedaan ivm leeftijd en niet vanwege enige twijfel dan ook. Onze zoon gaat naar regulier onderwijs met aanpassingen. Hij krijgt persoonlijke begeleiding meerdere malen in de week, heeft een koptelefoon, heeft picto's op tafel en ambulante begeleider is mee gaan kijken op school. Onze hulpverleners geven ook aan dat het echt heel erg per school verschillend is wat men wil en kan doen en geven aan dat onze school wel veel wil doen. Dat is ons geluk. Mijn ervaring is wel dat sommige zeggen te weten wat autisme inhoud, maar ondertussen misschien 5% begrijpen. Als je specifieke vragen hebt mag je ze ook via pb sturen.
Klopt wel. Wij hebben vanaf groep 2 al extra begeleiding en hulp vanaf groep 1wat op gang is gekomen. Bij jongere kinderen kan je soms net wat makkelijker er mee om gaan en kinderen bij sturen. Hoe ouder een kind is hoe lastiger het kan zijn. Wil natuurlijk niet zeggen dat je te laat bent of dat het onmogelijk is of dat het altijd makkelijker gaat. Maar er is kans dat het zo is. En waarschijnlijk heb je die keuze toen gemaakt met oog op het beste voor je kind. Niemand kan in de toekomst kijken, dus heb geen spijt maar pak aan wat je nu kunt doen.
Ik kreeg pas diagnose asperger op mijn 21ste en heb me werkelijk door mijn schooltijd heen moeten worstelen. Mijn voordeel was dat ik van nature heel sociaal ben, maar dat kwam pas boven drijven zodra ik voldoende uitdaging kreeg op de middelbare school. Wat dat betreft fijn dat je nu al in kan grijpen. Ik ben geen fan van SO, heb er een aantal lessen mogen geven, maar voor sommige kinderen is het echt een uitkomst.
Bedankt voor jullie reacties. Ja tuc heb je eens wat dingetjes gevraagd. Alleen is het nu bijna officieel. We gaan voorlopig de integrale vroeghulp volgen en bekijken gaandeweg wel of we het nu al officieel laten vaststellen of er mee wachten. Aan de juf aangegeven dat we gisteren het gesprek hebben gehad en dat integrale vroeghulp hun gaat contacteren. Ook mn angst kort verteld, dat ik hem niet wil wegtrekken van zijn vriendjes. Ze zei me om niet van het ergste uit te gaan en dat ze eerst alles gaan bekijken.
Waarom zou je hem kwetsen als je hem hulp geeft die hij nodig heeft? Ik heb verder nog geen reacties gelezen... Onze zoon van 6 jaar heeft dit jaar de diagnose ASS gekregen en wij zijn erg blij dat het zover is. We zijn al vanaf dat hij 3 jaar bezig met het vaststellen van deze diagnose. Hij zit op speciaal onderwijs en krijgt daar alle hulp die hij nodig heeft. Mocht je meer willen weten mag je mij ook een privéberichtje sturen dan kan ik er meer op in gaan
Hier ervaring met SO en zeer positief! Zoon zit op de kleuterschool, dus in zijn gebouw alleen groepen 1/2. Wij gaven tijdens een kennismakingsgesprek aan dat we twijfelden, want we wilden hem ook graag de kans gunnen om regulier te proberen. toen kregen we als antwoord: waarom hem niet de kans gunnen op een zo goed mogelijke start? (bij ons was al duidelijk dat hele basisschool regulier hem toch niet ging worden) ik vind de juffen hier 'creatiever' dan als ik het vergelijk met nichtjes/neefjes. Daar is het toch (ook voor kleuters) al erg schools/theoretisch. Bij zoon gaan ze bijv met groepjes naar het park om stokken te zoeken, en dan kijken naar dik/dun, kort/lang. In plaats van dat ze dit in de klas uitgelegd krijgen. En elke dag gymles, veel naar buiten. Zoon zit er echt op zijn plek. Zo'n diagnose is altijd slikken. Je weet dat er wat is, maar opeens staat het dan op papier en gaat het van "Ja ons zoontje is wat anders dan anders" naar "Mijn kind heeft een diagnose". Neem de tijd en ruimte die je nodig hebt voor dit proces!
Njah ik ben niet teleurgesteld in de diagnose. Ben keitrots op dat ventje. Had laatst ook tegen de instantie gezegd dat als iedereen wat meer van zijn karakter in zich had de wereld er veel mooier zou uitzien. Dat ze dat maar als norm nemen ipv de norm van nu Ben alleen teleurgesteld dat hij een sticker krijgt omwille van de gemiddeldes die uitgekozen zijn. Het mag gerust een naam hebben maar ik wil gelijke kansen. Die heeft hij misschien ook maar als eerste shock heb ik toch angst dat zijn toekomst nu sneller door anderen bepaald gaat worden. Ik hoop dat iedereen zijn best gaat doen om zijn dromen waar te maken. Dat het een gelukkige zelfverzekerde man gaat worden. Dat ze hem wijzen op zijn goede kanten en niet op de puntjes waar hij minder goed in gaat zijn. Hij heeft voor zijn leven gevochten en is de grootste vechter die ik ken. Geboren met een hersenbloeding en hevige epileptische aanvallen. Wij als mama, papa, oma, opa en familie zijn blij dat het dat maar is. We kregen te horen dat zijn toekomst onzeker was. Kon zijn dat hij niks had, kon ook zijn dat hij heel zijn leven zwaar gehandicapt zou zijn. Was afwachten hoe de hersenen zich zouden ontwikkelen. Hier heeft hij gelukkig niks aan overgehouden. En hij is een kleine kopie van mij. Meisjes en adhd bestond vroeger zogenaamd niet hè dus bij mij was er buiten dyslexie niets uitgekomen. Njah eigenlijk voel ik toch vanalles merk ik terwijl ik typ. . Boos, opluchting, beetje bang, gelukkig en keitrots.
Hier een zoon van inmiddels 8, met ADHD. Sinds bijna een jaar aan de medicatie, niet zonder slag of stoot en nog lang niet goed ingesteld. Wij (en hij zelf) zijn super blij met het SBO waar hij sinds vorig schooljaar heen gaat. Wat een rust, begrip, meedenken, positiviteit! Dat alleen al heeft hem zoveel goed gedaan!
Snap idd je gevoel vwb het speciaal onderwijs en hem weghalen bij vriendjes. Lopen ze op school tegen veel problemen aan? Staan ze open voor jou en wat jij te vertellen hebt over jouw zoon? Wat je waarschijnlijk te doen staat, maar misschien is dat op so ook wel zo, dat je jezelf steeds goed op de hoogte moet houden met hoe het gaat op school. Dus regelmatig vragen aan juf hoe het gaat, En zelf ook actief meedenken hoe ze bepaalde dingen kunnen oplossen op school. Mijn ervaing is dat ze op een gewone school niet zo creatief zijn. Ik werk met deze mooie lieve bijzondere kinderen en heb er zelf ook 2 (van de drie). Ik wist thuis dus hoe ik met zoonlief moest omgaan en had thuis weinig problemen met hem, naast dat ik af en toe wel erg moe was en veel commentaar kreeg van buitenaf hoe ik met hem omging.. School moest ik constant voorzien van tips en trucs, laat hem af en toe een klusje doen (kan hij even een blokje om en wat energie kwijt maar door de gerichte opdracht doet hij wel wat), werk met een kleurenklok of een timer zodat zoon weet hoelang hij zelf bezig moet zijn en niet constant juf roept enz. Tot en met groep 8 stond ik ondanks een hulpplan elk begin van het jaar bij de nieuwe juf of meester om te checken hoe het ging. Mijn stuiterbal zat elk begin van het jaar weer achterin de klas en de eerste week was altijd drama.... tenenkrommend.... Daarna werd hij voorin gezet en ging het beter. Zodra ze hem beter leerden kennen sowiezo... overigens wel met medicatie vanaf groep 3. In het begin vond ik dit echt een ding en nu zie ik het gewoon als een hulpmiddel waardoor hij op een gewone school kon blijven en kon laten zien wat hij kon. Maar SO kan ook een keuze zijn. Wellicht dat hij vriendjes van school dan nog via voetbal of iets dergelijks zou kunnen zien
Maakt wat los, he, zo'n conclusie, zelfs als het niet onverwacht is. Het maakt toekomst toch meer onzeker. Gun jezelf tijd en neem het rustig one-step-at-a-time. Dat zal men eerder doen als er duidelijkheid is m.b.t. 'stickertjes', want dan is er begrip voor wat men wel en niet kan verwachten van je kind. Zonder een stickertje 'moet' het kind mee in de gemiddelde stroom en als je kind dat niet kan waarmaken... kan een hoop ellende geven (weet ik helaas uit eigen ervaring!). Het is ook mijn ervaring dat je een open (en regelmatige) communicatie met juf moet proberen op te stellen en pro-actief meedenken in oplossingen/aanpak die in klas ingezet kan worden o.b.v. je kennis van je eigen kind. Kleine dingen kunnen soms al veel doen. Wat een voorganger ook zegt, scholen zijn niet altijd creatief (zelfs op speciaal onderwijs van mijn zoon heb ik vrijwel alle dingen zelf moeten aandragen!). Je kunt als ouder wat dat betreft veel voor je kind betekenen .
Mijn zoontje heeft de diagnose ass. Maar hij zit nog niet op school, want hij is pas 3. Hij zit op een groep waar hij voorbereid wordt op het naar school gaan straks. En zij zullen ons straks adviseren welk onderwijs het beste bij hem past. Voor SO heb je volgens mij wel een diagnose nodig. Of geldt dat alleen voor een SO die speciaal op ass is gericht?
Mijn oudste heeft de diagnose ADHD (gecombineerde type), ASS (klassiek autisme). Heeft vanwege TOS (taalontwikkelingsstoornis) op speciaal onderwijs gezeten (cluster 2) en vanaf groep 3 terug naar regulier onderwijs. Die TOS leek destijds heel logisch naast de logopedische testen, maar denk toch dat zijn taalproblemen ASS gerelateerd zijn. Zijn jullie niet doorverwezen door integrale vroeghulp naar een ggz-iets? Wij kregen destijds het advies om logopedie op te pakken en hem zeker verder te laten onderzoeken. Hij was toen 2,5, nu 8.
Hier ben ik het echt mee eens. Toen alles hier officieel op papier stond werd het allemaal ook duidelijker. Qua schoolprestaties stond er ook als duidelijke conclusie dat ze absoluut niet overvraagd moet worden. Dat kwam ook uit de observaties naar voren dat ze dan helemaal dichtslaat en het overzicht kwijt raakt. De juf heeft met sommige leerstof ook een flinke stap terug gedaan met haar en nu gaan we langzaam zien dat ze voorzichtig meer probeert en aan lijkt te kunnen. Maar dat moet bij haar echt vanaf 0 komen.
Hier vorige week ook de diagnose ADHD gehad, voor mijn zoon van 5 (Verwacht dochter had hem al ) Wij hadden tot vorig jaar ook niet zoveel problemen met hem thuis, maar nu hij opeens wel wil leren en hier moeite voor doet op school is hij thuis een bommetje, het moet er ergens uit. Ik begin al een tijdje steeds meer dingen bij hem te zien die zo verkeerd beoordeeld worden door anderen. bv niet luisteren bij zwemles de clown uithangen ( stiekem is hij gewoon bang om te falen en vertikt het dan dus. Wij zijn blij dat we er bij hem vroeg bij zijn en niet zoals zijn zus pas in groep 5.