Helemaal mee eens. Ik zou, hoe lastig ook voor TS, altijd de vraag stellen of stiefzoon mee wil op vakantie. Wil hij niet mee? Prima, dan is het de eigen keus. Maar je mág een kind van 12 niet op deze manier "straffen" en hem niet eens vragen om mee te gaan. Als je stiefzoon niet meevraagt (terwijl je ook nog eens wéét dat hij wel graag meewil), dan weet je heel zeker dat je daarmee de relatie tussen vader en zoon ernstig beschadigd. Het is geen kinderfeestje waar een kleuter kan zeggen: je mag alleen op mijn partijtje komen als ik op jouw partijtje mag komen. Je man/vriend is de vader van je stiefzoon, en de enige volwassene van die twee. Ook in moeilijke tijden. Dat stiefzoon jou/jullie afwijst, betekent niet dat jullie hem ook moeten afwijzen/buitensluiten. In mijn ogen is het de verantwoordelijkheid van de ouder om altijd die hand toe te blijven rijken, de deuren open te laten, en te laten zien in daden dat je altijd van je kind zal blijven houden. Zeker op 12 jarige leeftijd! Wel kan ik me voorstellen dat je vooraf goede afspraken maakt om het ook praktisch ook werkbaar te laten zijn: aangeven dat jullie het leuk vinden als hij meegaat, maar dat hij dan ook mee moet gaan met de activiteiten die jullie hebben bedacht zonder mopperen. Geef hem wel een rol in de vakantie, waaruit je kan laten zien dat je zijn aanwezigheid en inbreng waardeert. Bijv: jullie mogen om en om het programma voor de dag bepalen: papa- mama - stiefzoon - stiefdochter - papa - mama - etc. Dan is de regel: je mag op je eigen dag zelf kiezen wat het hele gezin gaat doen, maaaaar... op de andere dagen doe je ook zonder mopperen mee met de andere activiteiten.
Echt VOLLEDIG mee eens!! Vooral het middencitaat, dat je als ouder zijnde ALTIJD de deuren open moet houden. Zoals ik zelf in mijn voorbeeld gaf heb ik met eigen ogen gezien hoe naar het anders kan verlopen: mijn vader heeft altijd veel om al zijn kinderen gegeven, tot aan zijn dood toe heeft hij zijn twee zoons gemist. En mijn broers hun vader. Maar door zijn (en ook hun) halsstarrige houding (ze hoeven nu na al die jaren niet meer te komen) heeft hij ook veel gemist. Hij heeft zijn kleinkinderen maar 1x gezien (op mijn bruiloft) en mijn broers weigerden daardoor ook om op zijn sterfbed en crematie te komen. Mijn oudste broer staat zelfs op eigen verzoek niet op de rouwkaart. En hoe mijn schoonzussen en zelfs mijn moeder ook probeerden om het contact te herstellen, beide partijen wilde niet meer met elkaar praten. En dat is echt in- en intriest. Mijn vader (die de stiefvader van mijn broers was vanaf dat ze 1 en 3 jaar waren) heeft altijd alles voor ze gedaan, was en is voor mijn broers ook nog steeds hun vader als ze het over hem hebben. Dat maakt het zo triest. Maar het trekken wat mijn vader deed aan hun ervaarden zij in hun jeugd als heel benauwend wat ik ook kan begrijpen. Mijn vader kon heel claimerig doen.