Ja mijn zusje en ik schelen 15 maanden. Hebben heel lang op dezelfde tijd gesport. Besef mij nu pas hoe makkelijk dat was voor mijn ouders haha. Ik kan dat denk ik wel vergeten met mijn kids. Is niet anders.
Er zijn ook kinderen die de situatie gewoon accepteren zoals het is zonder gelijk hevig teleurgesteld te zijn
Richt jij jullie leven helemaal in rondom de kinderen? Nee, toch zeker? Wat niet kan, kan niet... zo simpel. En als dat ‘hevige’ teleurstellingen oplevert dan is dat gelijk een levensles. Het is een keus van ouders, maar geen verplichting. Ik hen één dochter, dus er kan hier veel, maar je gelooft toch zeker niet dat als ik drie kinderen zou hebben, ik een veredelde taxi-chauffeur in dienst van mijn sportende kinderen zou zijn? Echt niet dat ik daar in mee zou gaan. Ik kom uit een groot gezin, 5 kinderen, die allemaal sporten, (hockey, tennis, paardrijden en voetbal) en een (alleenstaande)moeder die vaak werkte in het weekend en ik heb geen last gehad van ‘hevige’ teleurstellingen..... Wij hadden trouwens een fiets en een regenpak
Ik ga vrij ver voor sporten...maar ik begrijp ook heel goed dat in andere situaties andere dingen gelden. Hier helaas niet de ervaring dat het altijd zo makkelijk is om maar 'dingen te regelen'. Tijdelijk natuurlijk wel, maar niet structureel, jaren lang. Een been breken is tijdelijk, na een tijdje is het voorbij en kan die ouder wellicht ook weer eens iets terugdoen. Chronisch ziek zijn of een handicap hebben, is voor altijd. Als je dan toevallig naast iemand woont die dezelfde sport doet, in hetzelfde team zit, enz., dan kan dat een oplossing zijn, maar dat zijn natuurlijk uitzonderingen. Ik haalde ook wel eens iemand op voor een wedstrijd, maar dat koste mij een half uur, met thuisbrengen dus een uur. Voor een keer vind ik dat helemaal niet erg, maar elke week gaat me dan toch wel wat ver. En ik denk dat dat voor veel mensen geldt (anderen deden het op een enkeling namelijk helemaal niet). Daarnaast denk ik ook dat andere dingen je dan al zoveel energie kosten en je daar inderdaad de hulp van anderen al zo vaak nodig hebt, dat (team)sport dan niet op nr. 1 staat, zeker niet als er alternatieven zijn. Soms kan dat inderdaad enkel trainen zijn bij een teamsport, maar daar staat echt niet iedere vereniging om te springen (en het draait bij een teamsport inderdaad toch vaak om de wedstrijden), dus ik kan me ook voorstellen dat je dan voor iets individueels of iets heel anders kiest. En gezond leven kan ook zonder sport; buitenspelen is ook bewegen, net als op de fiets of lopend naar school, enz. Ik denk dat iedereen moet doen wat voor hem of haar mogelijk is en goed voelt en dat verschilt gewoon per persoon. Ik zie daar het probleem niet zo in... Je kind alles ontzeggen en/of opsluiten in een glazen kooitje ed is niet goed natuurlijk, maar dat lees ik hier van niemand...?
Mijn kinderen zitten trouwens niet (meer) op een teamsport. Aan de ene kant vind ik dat jammer, aan de andere kant vinden ze wat ze nu doen veel leuker. En dat laatste lijkt me toch het belangrijkste. En ondanks dat het geen teamsport is en ze maar zelden wedstrijden hebben, gaan wij dus inderdaad zelden een weekend weg en plannen we verjaardagen ed er om heen, zodat ze zo min mogelijk lessen missen.
Ik denk dat hoe ver je gaat voor je kind met sport, afhangt van hoe belangrijk je zelf dat sporten vindt. Wij vinden het (vriend en ik) beide heel belangrijk, zijn zelf met sport opgegroeid en willen dit ook graag doorgeven aan de kinderen. Naast dat het fysiek gezond is draagt het ook zoveel bij aan het sociaal-emotionele. Ook eens op een andere (niet cognitieve) manier tegen grenzen aanlopen, je grenzen verleggen, samenwerken, omgaan met winst en verlies, werken aan je zelfvertrouwen. En natuurlijk zijn er 100 manieren om daar mee aan de slag te gaan maar sporten heeft zoveel voordelen vind ik. Dus ja, wij gaan vrij ver. Waar anderen uitslapen in het weekend erg belangrijk vinden, stonden wij vanaf 6 mnd met ons kind op zaterdagmorgen half 9 in het zwembad. En om kwart voor 9 op vrijdag bij de peutergym. Ik heb mijn werk zo ingedeeld dat ik op woensdag binnen de schooltijden kan werken zodat ik uit mijn werk mijn dochter op kan halen en naar gym kan brengen. Ze zit ook op zwemles en als dat is afgerond mag ze er best nog iets bij doen. Mocht blijken dat onze kinderen veel talent hebben voor een sport en daar extra voor moeten trainen, dan denk ik dat je daar in meegroeit (althans dat zouden wij doen). Ik snap ook wel dat niet iedereen in de situatie zit dat je zover mee kunt gaan in de hobby's van je kind. Als dat zo is, is het niet anders. Maar ik hoor ook vaak ouders zeggen dat ze op hun vrije dag geen zin hebben om vroeg in de gymzaal te staan. Eh tja, ik wel omdat ik zie dat mijn kind dat fantastisch vindt. Sommige ouders vinden lezen belangrijk en vliegen 3x per week naar de bibliotheek, andere kinderen zitten met 4 op vioolles en onze kinderen sporten..
Ja ik richt mijn leven wel veel in richting mijn kinderen. Ik doe dat overigens ook graag en vind het ook niet meer dan normaal eigenlijk, ik heb voor hun gekozen, zij niet voor mij. En ja ik heb dis mijn werkuren anders ingedeeld zodat ik taxichauffeur kan spelen de hele week en zij hun sporten kunnen beoefenen die ze graag willen. En nee dat betekent niet dat ik zelf geen leven heb, plan het er wel om heen. Man werkt 40 uur en volgt een universitaire studie en sport zelf ook 5 keer per week. Sport is voor ons gezin wel heel erg belangrijk. En die regenjas en fiets, zodra ze oud genoeg zijn gaat dat zeker gebeuren..maar ik laat mijn net 8 jarige dochter niet in haar eentje 15 minuten naar de sportclub fietsen. edit: wil ook niet zeggen dat ze geen teleurstelling krijgen of alles mogen, maar sport vind ik dan dermate belang dat ik dat veel voor over heb.
Wat moeten we dan? Altijd andere ouders laten rijden en onze dochter de hele zaterdag niet zien, want meegaan bij uitwedstrijden wordt dan wel erg lastig. Ik weet dat altijd moeten rijden in dit soort gevallen niet altijd in dank wordt afgenomen. Nee, ik zou een andere vereniging zoeken waar ze wel dicht bij huis spelen. Of een andere oplossing bedenken. En verder is je kind leren dat niet altijd alles mogelijk is ook best een goede les. Onze dochter heeft anderhalf jaar moeten wachten op zwemles en nog langer voor ze op voetbal kon. Dat hoort erbij en ik vind het juist goed dat kinderen daar ook mee om leren gaan.
Vind jij. Voor mijn zoon zou het echt een ramp zijn. Dochtertje zou er wel overheen komen, maar mijn zoontje zou het echt verschrikkelijk vinden.
Ik denk inderdaad dat je er wel in meegroeit, maar er zijn wat mij betreft wel grenzen aan. We vormen hier een gezin met z'n vijven en het moet wel voor iedereen haalbaar blijven. En kinderen krijgen er volgens mij niets van als ze niet altijd standaard maar hun zin krijgen, hoewel ik echt wel probeer om ze zoveel mogelijk tegemoet te komen. Ik heb drie jongens, die alle drie dol zijn op voetballen, maar ze zitten er niet op. De trainingen zijn op tijden dat het voor mijn man en mij qua werk echt niet te combineren valt. En we willen ook niet het hele jaar elk weekend door wedstrijden aan huis gebonden zijn. Mijn man en ik hebben ook helemaal niets met voetbal en vinden de sfeer rondom voetballen ook niet prettig om bij betrokken te zijn (zo dwingend, prestatiegericht en grof). De kinderen vonden dat inderdaad in het begin heel erg en hebben er ook flink over gezeurd. We hebben er goed over nagedacht en geprobeerd om een oplossing voor de trainingen te vinden, maar dat lukte echt niet. Dan houdt het wat mij betreft gewoon op. Ze hebben wel nog een paar jaar op een soort voetbalschool gezeten, alleen elke woensdagmiddag trainen, geen wedstrijden en dat was voor hun op dat moment best een aardig alternatief. Inmiddels zijn die trainingen op een ander tijdstip, waarop ze er zelf geen zin in hadden, dus daar zijn ze mee gestopt. Ze zitten nu op een andere teamsport, die qua tijd wel te doen is voor ons. En daar gaan ze vanaf januari ook competitie in spelen. Gelukkig duurt die competitie maar een paar maanden, in de wintertijd, dus we zitten er niet het hele jaar aan vast. Bovendien is dit zo'n beleefde sport dat het zelfs de gewoonte is om je verontschuldigen als je per ongeluk een beetje lompe punt scoort, haha. Geen gevloek en getier en pushende ouders, omdat die bij de trainingen gewoon niet welkom zijn (bij voetbal werden wij als ouders geacht bij elke training erbij te blijven) en bij de wedstrijden gedraagt iedereen zich als vanzelfsprekend netjes. Mijn man doet deze sport zelf ook en zet zich ook als vrijwilliger al in bij de club. Bij voetbal was dat er ook nog eens bijgekomen, terwijl hij er zelf niets mee heeft. Dan wordt het wel heel tijdrovend. Aan de andere kant zitten ze ook allebei op nog een sport die inmiddels qua tijd ook eigenlijk niet meer te doen is. In het begin wel, maar inmiddels zitten ze in verschillende groepen, op verschillende tijden en hebben we een opa nodig om het brengen en halen voor elkaar te krijgen. Maar ze vinden het zo leuk en zijn er inmiddels zo goed in, dat we het hierbij wel de moeite waard vinden. Daar zijn we dus in meegegroeid, zoals degene hiervoor schreef. En van ons wordt hier niets verwacht, omdat de lessen gegeven worden door professionals, er op dit niveau nog geen wedstrijden zijn en er geen verenigingscultuur is.
Ik zeg toch niet dat jij het anders moet doen? Ik zou het anders doen en in ons geval betekende dat mijn uren aanpassen en een 2e autootje (zat al langer in de planning). En zoals hierboven al aangegeven, mogen ze niet alles en ook niet zomaar. En mogen ze ook pas op een sport als ze hun zwemdiploma's hebben.
Ja maar wilden ze het dan ook echt graag of leek het ze gewoon wel leuk? Mijn zoontje wilde al vanaf zijn 2e op voetbal, mocht pas toen hij 7 was, na zijn zwemdiploma. Bleek ook nog eens aardig talent te hebben en het is zijn lust en zijn leven. Hij voetbalt vier keer in de week, maar fietst zelf de overige dagen (met zijn voetbal vriendjes) naar het voetbalveld. Hij leeft ervoor en heeft er zoveel plezier in, dat ga ik hem niet ontzeggen, ook niet als dat betekent dat ik mij in wat bochten moet wringen.
Waarom lees jij mijn reacties telkens zo anders als ik ze bedoel? Ik zei letterlijk dat ik niet mee zou gaan in die gekte. Jij vroeg of ik mijn kind dan teleurstelde en ik gaf weer aan hoe ik het aan zou pakken. Meer niet. De rest maak jij ervan.
Ligt misschien erg aan de club en aan de trainer. Zoontje speelt in e1 en de trainer is helemaal niet prestatiegericht en dwingend. Hij vindt het plezier en ontwikkeling van de jongens veel belangrijker dan winst en straalt dat ook uit. Hij moedigt ook alleen aan. Geef toe, heb het ook wel eens anders gezien op clubs, maar dat hoeft dus niet.
Ik lees ze anders, of misschien ben jij niet helemaal duidelijk. Maakt ook niet. We zitten qua gedachtengang gewoon op een ander pad.
Het zwemmen is niet op dezelfde tijd, maar na elkaar, dus met reistijd erbij zijn we standaard 4 uur weg (is niet naast de deur), maar omdat dat maar 1x pw is vind ik dat wel te doen. En dat jeugdcircus is voor jongens en meisjes Is superleuk en voor elk wat wils. Wil je op de bal lopen? Dan oefen je daar op, met de eenwieler? dan doe je dat. Is niet klassikaal, wordt altijd als een soort zeskamp opgezet (wel elke week andere dingen) dus ze kunnen min of meer de dingen kiezen die ze dan het liefste willen. Pas vanaf een jaar of 9 wordt het meer klassikaal.
Zover ik weet ging het niet over je zoon maar over je dochter met haar hockey in de jongste klasse. Een ramp vind ik ook wel overdreven moet ik zeggen. Hier sporten de kinderen ook en even waren we in overweging om de middelste tijdelijk van paardrijden te halen ( ook haar lust en haar leven) maar de jongste gaat naar zwemles en dat heeft op zo’n moment gewoon meer prioriteit. Nu heeft ze zelf kunnen regelen om op een andere dag te rijden ( is bijna 12 jaar) en is het probleem opgelost maar anders was het paardrijden even in de koelkast gezet. Had ze niet leuk gevonden maar goed ze is al wat groter en had er ook wel begrip voor dat ik niet de hele woensdagmiddag op en neer ga rijden want is werkelijk geen doen en geeft voor mij alleen maar stress en irritatie. Wij doen werkelijk heel veel voor de kinderen en er kan heel veel maar het moet wel haalbaar zijn en niet ten kosten van alles gaan want dat is het mij niet waard. En zo’n keuze is gewoon heel eigen en iedereen staat daar anders in en dat maakt een kind echt niet zielig of sneu wanneer ouders hier voor kiezen.