Ja daarover verschillen we gewoon van mening, ik vind het wel zielig als een kind iets heel graag doet dat en dat niet mag omdat het niet goed uitkomt (goed lezen, ik heb heb het hier niet over wanneer het echt niet kan) en het begon inderdaad over dochtertje, maar als ik mijn zoon wel laat vind ik dat dochter ook mag. Daarin wil ik geen onderscheid maken en zeker niet op niveauverschil, want daar kunnen ze zelf ook niks aan doen.
Daarom noemde ik ook al dat je gewoon moet doen wat bij jullie past, maar ik vind het een beetje flauw om te suggeren dat wanneer ouders niet kiezen voor deze constructie hun kinderen als zielig te bestempelen want dat zijn ze echt niet.
Nou ja kijk het is fijn dat je als ouders je werk zo kan indelen dat je kinderen alles kunnen maar dat gaat nou eenmaal niet altijd. Dan moeten ze gewoon leren dat het niet kan. Ik ga geen andere baan zoeken om m’n kinderen naar sport te kunnen brengen (als dat al mogelijk zou zijn in mijn vak) op mijn vrije dagen vroeg op sport velden staan is geen probleem. Ik doe nu ook op woensdag al zwemmen met m’n kids en op vrijdag doet mijn man peutergym me ons zoontje. Maar alles in overleg en kijkend naar het totaal plaatje. Ik heb graag iedereen gelukkig en niet alleen mijn kinderen. Een ouder met een halve burn out omdat het niet meer te bolwerken is lijkt me ook niets. Ik denk dat je als ouder niet zo in uitersten hoeft te denken. Geven en nemen van alle kanten. En kinderen hoeven wat mij betreft niet in alles hun zin te krijgen en gepamperd te worden. Je ziet nu al hoe die generatie het op de arbeidsmarkt en in het leven lastig heeft. Maar ik vind ook dat je moet proberen in mogelijkheden te denken dus als er een mouw aan te passen valt is dat fantastisch. En zo niet dan zijn er legio alternatieven. Doe wat bij jullie past!
Volgens mij zit er een verschil in iets zielig vinden voor een kind en een kind zielig vinden. Ik hoorde laatst op school een moeder zeggen dat ze samen met haar vriend een weekend weggaat, net wanneer de sinterklaasintocht is in het dorp waar haar dochtertje dan dus niet heen kan. "want ze hadden dat toch echt wel nodig met z'n 2-en". Haar dochtertje vind ik niet zielig, maar ik vind het wel heel sneu dat die ouders dat nou niet net even een ander weekend kunnen plannen. Een kind wat niet mag sporten is niet per definitie zielig. Maar daarom kan het nog wel sneu/zielig voor dat kind zijn dat het niet mag doen wat het eigenlijk zo graag zou willen.
Ik lees constant herhalingen, waarom je wél alles opzij moet zetten voor sport, hoe en waarom. Het topic heet 'hoe ver gaan voor sport? Nou, simpel, voor ons zijn er genoeg andere dingen die belangrijk voor ons zijn in het leven naast sport, dus die grens ligt ergens anders. De gedachte van 'mijn kinderen hebben niet voor ons gekozen, maar wij voor onze kinderen' heb ik ook totaal niet. Mijn gedachte is 'wij zijn samen een gezin, we houden rekening met elkaar en we proberen zo te leven dat ieder zich daar goed bijvoelt, wat soms geven en nemen inhoudt en daarin hebben we zo onze grenzen. Als het jullie gelukkig maakt en jullie het zo belangrijk vinden om er een tweede auto voor aan te schaffen, werktijden aan te passen of 100 km voor wedstrijden te rijden, prima toch, maar verwacht niet dat iedereen het zo belangrijk vindt of zou moeten vinden of dat je je kind tekort doet door andere keuzes te maken of compromissen te sluiten. Het is toch niet zo zwart-wit, er is ook een gulden middenweg.
Kijk de 1 heeft er meer voor over dan de ander, maar ik merk (niet alleen in dit topic) dat sommige ouders het wel snel te veel vinden. En dat bedoelde ik eerder ook te zeggen, sommige ouders kiezen bewust voor werken (niet omdat het moet, maar omdat ze dat graag doen). Prima, maar je beslist daarmee ook voor je kind:dat die dus niet thuis kan gaan relaxen maar dat die naar een opvang moet. Het gros van de kinderen vind dat helemaal prima, maar er zijn vast ook kinderen die iets anders zouden willen als de keuze aan hen lag. En dat je daarin een keuze voor jezelf maakt is nog niet eens verkeerd zolang een kind dat gewoon trekt. Maar als ik dan hoor (ook om mij heen) ik ga geen taxi chauffeur worden voor mijn kinderen of ik wil niet de hele middag rondrijden dan vind ik dat wel egoïstisch ja. Degenen die geen andere optie hebben daar buiten gelaten. Ik las bv over geen auto hebben, het kan zijn dat dat een financiële kwestie is, maar het kan ook zijn van: we willen niet. Op het moment dat je in de fase van kinderen met hobby's komt en het kan financieel lijkt dat mij toch iets om te overwegen.
Ligt eraan hoe je het bekijkt. Ik heb op zich niet zo heel veel moeite met "taxichauffeur" spelen, zoals jij het noemt. zoals ik al aangaf ga ik 1x pw 4 uur op pad naar zwemles, wat echt niet mijn hobby is, maar goed, ik vind het erg belangrijk dat mijn kinderen goed kunnen zwemmen. En elke zaterdag staan ze om 9 uur in de sporthal. En heus: dat doe ik met alle liefde. Maar het gaat óók gewoon van mijn tijd af. Ik werk. Niet omdat ik dat nu zo leuk vind, maar als ik niet zou werken komen wij niet rond. Om maar van de uitjes en zwemles en circus te zwijgen, dat kunnen wij dan gewoon niet betalen. Dus ja, dan moet je wat. En dus lever ik óók mijn zaterdagochtend in, terwijl ik ook best zou willen uitslapen Maar dit is inderdaad alleen 's morgens. Ik zou voor mezelf sprekend inderdaad géén hele zaterdag voor de sport van mijn kinderen willen inleveren. Want ook ik wil wel eens gewoon kunnen relaxen en wat leuks doen. Weliswaar met zijn allen, maar ik zou er serieus geen zin in hebben om elke week voor de sport van mijn kinderen een halve of hele vrije dag in te moeten leveren. Ik heb het zó al druk genoeg met zorgen voor anderen (op tijd op school, de was, mijn huishouden, mijn werk) Is dat dan egoïsme? Ik vind van niet. Mag dat ook alsjeblieft?
Alles is tijdelijk natuurlijk.... Toen mijn oudste net geboren was en ik borstvoeding gaf, had ik soms het idee dat ik de rest van mn leven zou vullen met voeden, kolven en slapen. Nou gelukkig niet Het is goed om je dat af en toe te realiseren. Je gaat niet voor de rest van je leven een halve vrije dag 'opofferen'. We hebben het over een paar jaar! Dan zijn ze misschien in staat zelfstandig naar hun training te gaan en voor je het weet wíllen ze hun ouders niet eens meer altijd mee! Waar een wil is is een weg denk ik dan. Je kunt niet met een vrachtwagen over een fietspad, maar dan koop je een fiets of je neemt een andere route. Overigens dat uitslapen op mijn vrije dag(en) gaat hier toch niet op... Als de oudste om 8.30 op school moet zijn kan ik evengoed om 8.45 doorlopen naar de sporthal voor de jongste. En als ze in het weekend ook gewoon om 6 uur naast hun bed staan dan kunnen we ook wel gaan zwemmen of in de toekomst een wedstrijdje voetballen. Gelukkig is ook dat tijdelijke n kunnen we over een paar jaartjes vast wel weer eens uitslapen
Gelukkig niet, de reistijd er naartoe is al iets meer dan een half uur. eigenlijk zouden ze niet na elkaar kunnen zwemmen, daar hebben ze op mijn verzoek een mouw aangepast, aangezien ik niet van plan was om dit ritje 2x pw te doen. Ik heb zelf ook nog een leven natuurlijk Ik werk bewust 's vooral 's avonds (zodat ik overdag mijn kinderen naar school kan halen/brengen) op twee volle werkdagen na, dan brengt en haalt opa ze. Op deze manier kunnen de kinderen ook gewoon na schooltijd met andere kinderen spelen. Ik ben dus 1 avond met werken gestopt ivm zwemles. Meer is gewoon niet mogelijk. Eerder werkte ik 5 avonden en 2 hele dagen en dat brak me echt op. Dan moest ik na heel wat gehaast en stress na de zwemles nog naar mijn werk. Op de woensdag moest ik toen standaard werken tot half tien 's avonds, maar dat liep vaak uit. dus al twee avonden hartstikke laat thuis. alles qua eten en bedtijd/douchen kwam op mijn man neer. Ik trok dat echt niet. Dus heb ik tegen mijn baas gezegd dat ik echt andere tijden wilde....Die ik niet kreeg. Ik heb vervolgens mijn ontslag ingediend en had dezelfde dag al bij een andere werkgever een andere baan, met betere uren (laat in de middag) én een dag minder. Ook op 5 min rijden. Ik ben iets minder gaan verdienen, maar dat compenseert weer doordat ik qua benzine bespaar (en sowieso al 45 min reistijd pd) Geen seconde spijt van gehad!
Tja, dat snap ik wel hoor, maaaaaaarrrr. Ik heb mijn kinderen in 2 etappes gekregen. Mijn oudste is nu 27( pleegkind), mijn oudste biologische kind wordt deze maand 21. En nu dus nog 2 kinderen van 7 en 5. En uiteraard is dat mijn eigen keuze, maar waar een ander een paar jaar aan het zorgen is ben ik al 21 jaar bezig. En met bezig bedoel ik dat ik met de oudste meer te stellen heb en meer werk aan heb dan aan de jongste 2 samen. Ook nu nog. En ik blijf voorlopig wel bezig, aangezien mijn oudste autistisch is en daarnaast ADHD heeft. Ik zal waarschijnlijk tot mijn dood toe bezig zijn met (mantel)zorg. En soms ben ik dat ook gewoon spuugzat.....Ik wil ook wel eens aan mezelf toe komen ..... * klaagmodus uit*
Kijk op zich ben ik het met je eens dat je als ouder kiest voor kinderen en je weet dat je dan ook dingen moet doen die je minder of niet leuk vindt. Prima ik denk dat elke ouder zich wel opoffert in bepaalde mate of dingen doet puur voor de kinderen en niet voor zichzelf. Lijkt mij hartstikke gezond en zo moet het ook. Maar ik vind het niet gek dat je als ouder grenzen stelt aan de keuzes van je kinderen. Sorry maar als ik mijn kind in alles de keuze zou geven kregen we wel een heel ingewikkeld leven. We zijn ook een gezin bestaand uit meerdere personen dus alles vanuit het redelijke. We maken allemaal keuzes op basis van het leven wat bij ons past en wat we mee willen geven. Daarom blijf ik erbij: er is geen goed of fout hierin. Als je als ouder de tijd en ruimte hebt en zaken wil aanschaffen zoals auto’s om naar clubjes te gaan of wil stoppen met werken om ze elke dag naar training te rijden: dikke prima! Maar als je besluit dat dit niet past en je kind niet elke dag kan trainen omdat het simpelweg niet te regelen is met werk en andere kinderen ook prima. Voor beide is wat te zeggen. Dus de vraag hoever gaan voor sport is heel persoonlijk. Doe wat goed voelt en past. Net als met alle andere legio dilemma’s zoals voeding/suiker/samenslapen/werken/niet-werkend/etc/etc/etc Als dit voor jou de grens is suus gewoon niet doen. Als je nog ruimte hebt, ga ervoor en kijk hoe jet uitpakt!!
Ik zeg ook helemaal niet dat je alles grenzeloos moet toestaan. Maar we hebben het over teamsport, over wedstrijden in het weekend waar sommige ouders al geen zin in hebben omdat zij weekend hebben. Het ging nu niet alleen meer om de afstand die suus1983 moest rijden maar over (team)sport in het algemeen.
Je hebt dan mijn stuk niet gelezen. Ik schrijf over degenen die zelf heel bewust voor werken kiezen omdat zij dat leuk vinden. En dat dat prima is (ik doe dat ook) maar dat je dan ook een stapje harder voor de kinderen kan doen. En wat niet gaat gaat niet. Dat heb ik ook al meermaals gezegd. Maar gewoon geen zin hebben om in het weekend een halve dag in te leveren voor de sport van de kinderen terwij de mogelijkheden er wel zijn dat begrijp ik niet zo goed. Ik heb 3 dagen in de week oppaskinderen. Op woensdag en vrijdag vind ik rust en stilte ook heerlijk, maar ik snap ook dat mijn kinderen willen afspreken, en dat hoeft niet elke week maar wel regelmatig en dan vind ik dat ik even pech heb. Ik kies voor het werk dat ik doe. O en ik zou best in het weekend tot 11 uur op bed willen blijven in mijn tijd, maar that ship has sailed toen ik moeder werd
Jep, dat dus. En ik snap best dat niet iedereen 6 dagen in de week heen en weer wilt rijden voor sporten van de kids, ik vervloek het zelfs soms ook wel eens en ook wel dat niet iedereen alles beweegt om het toch mogelijk te maken. Maar aangeven dat je geen zin hebt om 1 middag in de week heen en weer te rijden of dat je kinderen in het weekend niet mogen sporten omdat jij ook weekend hebt? Nee, snap ik helemaal niks van. Dat had je dan toch van te voren ook kunnen bedenken dat dat erbij zou kunnen horen.
Ik had tot anderhalf jaar geleden zo’n woensdagmiddag van uren heen en weer rijden: drie kinderen, drie sporten drie locaties (niet naast elkaar ) en overlappende tijden. Het was zeker niet mijn hobby, maar het was wel haalbaar dus deed ik het. En ondertussen maar het beste ervan maken: E-reader mee en lekker verplicht ontspannen op de wachtmomenten. Maar het blijft een balans tussen mogelijkheden en onmogelijkheden. En wij kunnen nu eenmaal niet voor een ander beslissen wat haalbaar is. Voor mij was het dus niet haalbaar geweest om toen mijn werktijden aan te passen. Overigens denk ik in het algemeen dat teamport niet per sé beter is. Dat is toch weer kind afhankelijk. Niet alle kinderen kunnen goed tegen dat competitiesysteem, de groepsdruk als je niet zo goed bent of de prestatiedrang van sommige ouders/trainers (want die zijn er helaas wel genoeg...) Voor sommigen is dat funest voor het zelfvertrouwen. En zo zijn er zat individuele sporten waarbij kinderen toch leren communiceren of samenwerken oid. Denk aan karate en dat ze bij het sparren goed elkaars grenzen in de gaten moeten houden of een choreografie uitvoeren bij dans vereist ook samenwerking, etc.
Of het haalbaar kan iedereen alleen voor zichzelf beslissen en of het om een teamsport gaat of niet, tja, wat het beste bij jouw kind past. Ik kan er alleen niet bij dat je er geen zin/tijd voor over hebt. Dat je je werktijden niet kunt aanpassen snap ik helemaal. Dat je vrij bent en er geen zin in hebt, dat wat minder (in het algemeen, dus niet naar jou).
Ik woon vrij vlakbij en overweeg mijn zoontje op hockey te doen wil je mij even een potje sturen met afstanden die jullie moeten rijden ? Dat zou dan voor ons net zo zijn en ik heb er nog drie op voetbal met wedstrijden op de zaterdag dus ik twijfel
Ik snap wat je bedoelt hoor. Ik vraag me dan alleen af of de zaken er niet wat genuanceerder voorliggen als iemand roept ‘ik heb daar geen zin in’. Je kan niet in iemands hoofd of huishouden kijken waarom iemand daar geen zin in heeft. Zo wilde mijn middelste dochter een blauwe maandag op paardrijden. En behalve dat de manege te ver weg lag en het botste met andere sporttijden had ik daar ook echt geen zin in. De nuance: ouders moeten met hun kind een paard gaan zadelen, borstelen, e.d. En ik ben echt geen held met die grote beesten. Dat ging gewoon niet gebeuren Waarschijnlijk was het ook een bevlieging, want ze is nu dolblij dat ze kan voetballen.
oooh hier ook een dochter die heeeeeel graag op paardrijles wil...met een moeder die doodsbang is voor paarden gaat ook dat niet heel snel gebeuren.