Bijna 3 jaar geleden hebben mijn man en ik besloten een kindje proberen te krijgen.Na een jaar kreeg ik steeds meer het gevoel dat er iets niet klopte. Mijn cyclus was best onregelmatig en bleef het gevoel hebben dat ik er wat mee meest doen. Na een gesprek met de huisarts doorverwezen naar het ziekenhuis. Na allerlei onderzoeken een kijkoperatie gehad en daar kwam uit dat mijn eierstokken verkleefd zijn. De dokter kon dit niet weghalen en verwees mij door naar een ander ziekenhuis. Daar kreeg ik de keuze uit nog een operatie in de hoop dat ik op een natuurlijke manier zwanger kon worden of IVF. Zelf had ik zoiets van doe maar IVF, maar mijn man en de arts dachten meer aan een operatie. Uiteindelijk toch weer voor een operatie gegaan en alle verklevingen zijn verwijderd. Vanaf augustus 2016 mochten we het weer proberen, maar nog geen 3 maanden later kreeg ik te horen dat het erg slecht ging met het bedrijf en o.a. ik werd ontslagen. Dit kwam totaal onverwachts, want nog geen maand daarvoor hadden we een huis gekocht, Al met al gaf dit ontzettend veel stress en het proberen zwanger worden moesten we noodgedwongen even uitstellen. Gelukkig vond ik al snel een nieuwe baan, maar de kinderwens bleef. Sterker nog... het niet hebben van een kindje frustreerde mij zo erg dat het er thuis ook niet echt gezelliger op werd. Daardoor zijn we het sinds mei dit jaar gaan proberen, maar weer heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Cyclus is redelijk regelmatig, ovulatietesten zijn positief (had ik een tijdje niet), heb een paar hevige menstruaties gehad (en voor onderzocht, maar niks gevonden en gewoon blijven proberen als advies). Een aantal maanden heb ik dagelijks menstruatie achtige pijn... Erg vermoeiend. Ook heb ik het gevoel steeds minder goed in mijn vel te zitten (voel me alleen, huil snel en ben nog sneller boos om alles en op iedereen). Het laatste kan in mijn geval ook komen omdat inmiddels bijna iedereen om mij heen kinderen heeft of zwanger is....
Je hebt al een hele lange rit achter de rug, en dat is kut en frustrerend en heel herkenbaar. Ook hier de een na de ander zwanger in slechts een paar rondes. En dat gaf ook een hoop frustratie en verdriet. Misschien toch eens met je huisarts bespreken hoe je je voelt? Daarbij Meis en vat het niet verkeerd op, probeer het los te laten het lijkt nu zoals ik het lees alsof je je echt alleen aan de kinderwens vast klampt. Doe dit je zelf niet aan want je bereikt er niks mee het wordt uiteindelijk juist erger je verdriet daardoor. Probeer te genieten van de kleine dingen om je heen al is het soms nog zo lastig. Een hele dikke digitale knuffel
Wat een verhaal, ik kan me voorstellen dat je er doorheen zit. Helaas kan ik niets voor je doen in ieder geval niet meer dan je sterkte wensen en hopen op een zwangerschap. Zelf heb ik ook lang moeten wachten oo mijn eerste zwangerschap. 2,5 jaar en toen na 2x IUI was ik zwanger. Ik werd er ook niet gezelliger op en onze relatie had ook daardoor erg te lijden. Ondertussen zijn jullie toch al heel lang bezig, waarom kom je niet in aanmerking voor IUI?
Ik ben in juli weer bij de dokter geweest om te vertellen hoe het de afgelopen 7 maanden is gegaan (ontslag, verhuizing, nieuwe baan, pauze, sinds mei weer proberen, pijntjes). Volgens de echo was (zover ze kon zien) alles goed. Om te kijken of de boel weer verkleefd is zou ik weer een kijkoperatie moeten doen en na een pauze vond ik dat niet echt nodig. Bedoel, er zijn stellen die pas na een jaar zwanger worden... Als het toch niet lukt is het gelijk IVF ipv IUI.
Maar is het zaad van je vriend/man wel eens onderzocht dan? Als het bij jou functioneert en bij hem is er niets mis waarom zou je dan gelijk aan IVF denken?? IUI kan prima werken en is zonder hormonen ook minder ingrijpend
Hoi hoi, Wist ik maar hoe ik het los moest laten. Ik kan niks met vrienden, familie of collega's doen zonder dat het over de kinderen/zwangerschap gaat. Daarnaast krijg ik ook constant de vraag wanneer en of wij geen kinderen willen. Deze dingen maakt het gewoon wat lastiger. Los daarvan geniet ik erg van het leven. Mijn nieuwe woning, de mooie reizen die we maken, mijn baan... Het is niet dat ik er 24/7 mee bezig ben, maar door zulke dingen en weer het gevoel dat er wat aan de hand is blijft het wel in mijn hoofd spoken.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee... We hebben een hoop testen gehad, het zaad van mijn man is goed (topkwaliteit zelfs) Bij mij waren beide eileiders helemaal verkleefd. Die verklevingen zijn weggehaald, maar dat wil niet zeggen dat op de natuurlijke manier zwanger worden dan lukt. Over IUI is nooit gesproken eigenlijk. Al alles verkleefd is is het of IVF of een operatie denk ik.
Oh oke sorry ik dacht dat als de verklevingen weg waren en je hebt een eisprong je dan in het normale traject zou kunnen komen met eerst IUI. Ik zou de arts gewoon nogmaals bezoeken en aangeven dat de wens al die jaren er is en dat je er nu zo langzamerhand doorheen zit
@Vally85 heb je een vriendin of collega waarmee je in vertrouwen het kan bespreken hoe je je voelt, waarmee je bijvoorbeeld ook kan praten dat het bij jullie niet gemakkelijk gaat en wat voor gevoel je dat oplevert? Het kan voor jezelf helpen doordat je er met iemand over kan praten maar ook helpen bij de gespreksonderwerpen dat het niet enkel over kinderen en zwangerschappen gaat.
Is het geen optie om er gewoon open over te zijn? Dan kunnen hun ook rekening met je houden. Heel veel succes in ieder geval en hoop dat jullie wens vervuld word.
Tis ook lastig, en idd helemaal als mensen beginnen met wanneer je aan kinderen wil beginnen. Wij hebben juist daarom toen de tijd er voor gekozen om open te zijn naar de naaste vrienden/fam maar ook naar me collega's op me afdeling. Deed mij erg goed. Ik vondt het ook heel moeilijk om los te laten, kwetsend en boosheid dat ik erbij voelde als iemand zei laat het los. Maar idd hoe doe je dat? Niemand zal je daar een antwoord op kunnen geven, je bent er niet 24/7 mee bezig maar er komt een moment dat (als ik uit eigen ervaring spreek) het de boventoon krijgt ook al spookt het niet door je hoofd 24/7. Ik hoop zo dat je je weg kan vinden daarin zodat je er rust mee krijgt, en als dat extra nog een keer een arts is moet je daar gewoon voor knokken, als jij het gevoel blijft houden dat het nog niet klopt laat je niet zo aan de kant schuiven, ik vindt je in ieder geval moedig.
Hee Vally ben jij al eens onderzocht op endometriose? Je schrijft al dat je last van verklevingen hebt en sinds een paar maanden bijna dagelijks pijn wat lijkt op menstruatieachtige krampen. Doet me toch een beetje aan endometriose denken. Zou sowieso even contact opnemen met de gynaecoloog. Sterkte
Hoi hoi. Ik heb 2 jaar terug een hsg gehad en daar zagen ze dat er iets niet klopte. Daarna een kijkoperatie waar duidelijk werd dat alles verkleefd was (endometriose). In juli 2016 ben ik daarvoor geopereerd en hebben ze alles weggehaald. Heb toen gevraagd of het ooit nog terug kan komen en afgelopen zomer weer (ivm de klachten) maar daar komen ze alleen maar achter door weer een kijkoperatie te doen... Ik heb eind oktober contact opgenomen met het ziekenhuis en mijn klachten doorgegeven en gevraagd wat ik nou moet doen. Ze zou het doorgeven aan de dokter, maar heb tot op heden niets gehoord
Mijn ouders weten het en een hele goede vriendin. Alleen ik merk aan mijn ouders dat ze er geen raad mee weten en mijn vriendin steunt mij door dik en dun. We wonen ver van elkaar vandaan, maar kan altijd bij haar terecht. Bij mijn huidige werkgever werk ik nog niet zo lang dus daar vertel ik het liever nog niet.
Wil je sterkte wensen! Ik hoop dat het niet lang meer mag duren, ik begrijp je verhaal heel goed. Ik heb bijna 5 jaar zitten balen en het kostte al mijn kracht om niet jaloers te zijn op mensen die ondertussen n kindje kregen of zelfs al 2. Praten en er open over zijn heeft mij veel geholpen, gedachten proberen te verzetten door iets te gaan doen hielp ook redelijk.. maar niks neemt het verdriet weg en niets vult de leegte in je hart (geloof me ik heb nu zoveel huisdieren omdat ik probeerde dat gat te vullen en heb een ontzettens liefdevolle dierentuin nu haha)
Misschien een idee om bijvoorbeeld je ouders de link te geven van freya? Herken het wel van mijn ouders overigens, maar die gaven aan dat ze eigenlijk wel blij waren met de link omdat ze daar zelf ook informatie konden vinden wat iets inhoudt etc. Ze voelde zich bezwaard om dat aan ons te vragen, hadden het in hun ogen al zwaar genoeg. Aan de andere kant praat het nu ook makkelijker daardoor omdat ze weten waar we het over hebben maar er ook advies wordt gegeven hoe ze kunnen ‘ondersteunen’. Al blijf ik het altijd grappig vinden dat mijn moeder het vanuit verzorging/verpleging benaderd en mijn vader vanuit de techniek, het geeft soms hilarische reacties en daardoor verdwijnt de spanning en druk ook wel een beetje moet ik eerlijk zeggen, het wordt er wat luchtiger op. Misschien kan het jouw ouders en daarmee jullie indirect ook helpen.
Oh wat naar, het gaat op een gegeven moment je leven beheersen, lijkt me. Ik had ook een heeeeel sterke kinderwens, maar bij ons was het nog niet verstandig qua financiën e.d. Afgelopen voorjaar ben ik bij een voetreflex dame geweest. Bleek dat mijn bekken scheef stond (heeft ze recht gezet met dorn-methode). Dit beinvloed ook je hormonen en dus je cyclus. Mijn kinderwens is nu getemperd en mijn cyclus is stabieler. Wellicht kan zoiets jou juist helpen om zwanger te worden. Heb ook weleens gunstige verhalen gelezen over ostheopatie.. Hopelijk mag je gauw een positieve test in handen hebben.
Het is ook een verwarrend verhaal... Ik heb vanmiddag weer contact opgenomen met de receptie, maar nog geen reactie.
Ik ben blij dat jij het hebt getroffen met zulke lieve en begripvolle mensen om je heen! Kan me voorstellen dat dat een mens goed doet. Jammer genoeg is mijn ervaring daarmee minder goed. Zelfs als het herkenbaar is. Wel heb ik zoiets van, als ik in een IVF traject kom dan laat ik het de mensen om mij heen weten. Zoiets lijkt mij emotioneels best zwaar (oud collega heeft ivf gehad en heb haar zo vaak in tranen gezien). Bedankt voor het delen van je ervaring en lieve woorden.
Lief dat je dat zegt! Ik hoop ook snel meer duidelijkheid te krijgen... anders via een ander ziekenhuis. Haha, het is dat ik een kat op leeftijd heb en een andere (de grootste knuffel die je maar kan wensen) recent is overleden, maar anders zou ik hetzelfde hebben gedaan. Zie dat jij een behoorlijk lang traject heb gehad en inmiddels zwanger bent. Wat fijn, gefeliciteerd!