Vandaag kwam onze zoon thuis met de mededeling dat hij maandag naar de IB-er moet omdat hij snel 'op zijn teentje is getrapt' (letterlijk gezegd door de juf, zoon kent het spreekwoord namelijk niet) als hij wordt aangesproken door haar en druk kan zijn. De IB-er gaat dan praten over wat er in zijn hoofd gebeurd en hem helpen bij zijn boosheid. Ik wist niet wat ik hoorde! Zonder enige vorm van communicatie naar ons heeft de juf dit besloten. Ik vind het echt vreemde gang van zaken en ben hier boos (en ook wel verdrietig) over. Ik heb de juf een nette en correcte mail gestuurd met de vraag of zij haar interventie kan toelichten en dat graag betrokken willen worden. Ik heb nog geen reactie gehad. Morgen is zij er niet (helaas), dus ik hoop dat ze vandaag nog een mail stuurt. Korte omschrijving: zoon zit in groep 5, slim ventje, lief en gezellig. Hij kan zeker druk zijn, wil het graag goed doen en voelt dit jaar wel veel druk vanuit de juf (staat bekend als heel streng). Hij zit in de verrijkingsklas en heeft veel vriendjes. Verder is het echt een 'jongen jongen'. Speels, druk etc.. Nu is mijn angst dat ze zijn gedrag aan het problematiseren zijn. Van een mug een olifant maken, in hokjes plaatsen en ergste geval, een diagnose erop willen plakken. En omdat ik cognitief gedragstherapeutisch werker ben, vallen dit soort dingen mij extra op. Wat ons nu vooral stoort is de communicatie. Er is niks tegen ons gezegd en dat vind ik kwalijk. Als je dit soort zorgen hebt dan bespreek je dat toch eerst met de ouders? Daarbij ondervinden wij zelf absoluut geen problemen met onze zoon, buiten de geijkte dingen. Eigenlijk kan ik stellen dat het thuis vaak heel gezellig en er gemoedelijk aan toe gaat. En voor mijn zoon... ai... Ik vind het zo naar. Ik vind dat hij het zo ontzettend goed doet en dan lijkt het nooit goed genoeg te zijn. En ik ben bang dat hij hier alleen maar onzekerder van wordt.. Oh wat baal hiervan! Mijn onderbuikgevoel bij deze juf komt toch uit... Wat vinden jullie?
I know ..., maar momenteel kost het me heel veel energie en kan ik het moeilijk loslaten. Ook omdat ze waarschijnlijk donderdag pas gaat reageren.
Oh en nog een ding, ik snap heel goed dat je een mail hebt gestuurd, maar misschien als aanvulling daarop ook gewoon even face to face bespreken. Dat praat soms toch fijner.
Op school kunnen kinderen toch heel anders zijn dan thuis, en misschien heeft de juf wel een probleem met zijn gedrag of het effect ervan op anderen....er zijn natuurlijk meer kinderen in een klas en ze moet ze allemaal les geven en kan zich niet de "hele" tijd met enkele kinderen bezig houden, die misschien snel aangebrand reageren. Ik vind wel dat ze dit op een of ander manier vooraf naar jullie moet communiceren. Hadden jullie de afgelopen tijd een oudergesprek of contact met de juf over het gedrag?
Ik vind je reactie nogal heftig. Ik zou er zelf ook vraagtekens hebben, maar t nog neutraal/positief benaderen. Blijkbaar speelt er iets in de klas met je zoontje en gaat de ib-er hierover met hem in gesprek. Lijkt mij wel logisch om jou hierbij te betrekken, maar om er nu meteen maar vanuit te gaan dat er van alles opgeblazen wordt nog voor je de juf gesproken hebt. Eerlijk gezegd denk ik dat je het daarmee ook wat opblaast.
Klopt! Ik ben ook zeker van face to face. Maar morgen is zij er niet, dus donderdag kan ik even na school met haar in gesprek. En ik kon het niet laten om toch iets te laten horen
Ja, mogelijk dat hij op school zich anders presenteert. Maar ken hem juist als iemand die overal zichzelf is. In de eerste week begon ze al over zaken als 'onrustig' zijn. Ik kon daar weinig mee, zeker omdat zo'n observatie na twee dagen school plaatsvond in een nieuwe klas. Veel kinderen worden aangesproken, uitgestuurd en soms al naar de directeur(!). Onze zoon niet, althans, ze hebben een leeg lokaal naast die van hun en daar heeft is hij drie keer (met andere kindjes) naar toegestuurd om zijn werk af te maken. Maar niet omdat hij niet handelbaar was in de klas. Normaal gesproken ben ik ook niet van de ander de schuld geven en zit ik heel bovenop 'gedrag' van mijn kinderen, maar deze juf voelt onveilig aan en lijkt echt op alle slakken zout te leggen.
Daar heb je zeker een punt. En wij werken uiteraard mee als er echt sprake is van een probleem. Maar wanneer is een probleem een probleem? Het zijn vaak subjectieve bevindingen en gedragingen die in mijn ogen worden uitvergroot. En het grootste punt is idd ons niet betrekken. Ik vind het niet oke dat mijn ventje van 9 met zo'n verhaal thuis komt. De lijn is echt eerst de ouders informeren en dan pas uitvoeren in goed overleg.
Ik zou ook echt not amused zijn als zulke dingen wel met mijn zoon worden besproken en ik daar niet van op de hoogte wordt gesteld. Ik ga ervan uit dat je dit schooljaar al wel een gesprek met de juf hebt gehad? Dan zou zoiets toch al wel besproken moeten zijn, dat de juf zijn gedrag op de een of andere manier wel een issue vindt. Ongeacht wat jullie daar zelf van vinden en hoe hij thuis is. Het lijkt me goed om het gebrek aan communicatie wel aan de kaak te stellen en verder even af te wachten wat haar verhaal is.
Los van het wel of niet akkoord zijn mbt een gesprek van de ib'er met je zoon, zou ik niet blij zijn met de manier waarop dit gaat. Wel zou ik het gesprek met de juf open in proberen te stappen, want het kan ook dat je zoon iets niet goed begrepen heeft natuurlijk. Dus aangeven wat je van hem gehoord hebt en of dat klopt. Als het blijkt te kloppen zou ik aangeven dat je het vervelend vindt dat dit niet eerst met jou/jullie als ouder(s) besproken is voordat de afspraak is gemaakt en dit met je zoon is besproken. En dat je (als dat zo is) eerst een gesprek wilt waarin de juf toelicht waar zij zich zorgen over maakt en dat jullie dan vervolgens afspraken kunnen maken over hoe verder.
We hebben een kennismakingsgesprek gehad en wat losse gesprekken, waarvan 1 keer (de eerste week) het ging over dat hij onrustig zou zijn. Andere gesprekken gingen over koetjes en kalfes. En vanaf vorige week mogen wij helaas niet meer mee naar de klas.. Wel hoor ik van mijn zoon wat de juf ik klas zegt en doet. Positieve dingen, maar ook zeker minder leuke dingen. Maar nu gaat het inderdaad om de communicatie. Zij behoort dit echt eerst met ons te bespreken. En dat maakt me boos.
Heb ik zeker gedaan. Ik heb haar gevraagd of het klopt wat mijn zoon heeft gezegd en dat als dat waar is, wij hier absoluut bij betrokken willen worden. En dat ik uitkijk naar haar reactie.
Inderdaad checken bij de juf of je het goed begrepen hebt. Ik zou daar ook zeker niet van gediend zijn.
Ik begreep net ook dat de IB-er al eerder in de klas is geweest met een notitieboekje. Duidelijk om te observeren. Nu weet ik niet of het alleen mijn zoon betrof, maar hier is volgens mij wel een startpunt geweest. Verder heb ik nog geen reactie..
wanneer de juf met je praat over je zoon, en je steeds maar zegt/vindt, dat wat zij zegt 'subjectieve bevindingen en gedragingen zijn en alles dan uitvergroot zijn door de juf', dus niet willen erkennen dat er iets aan de hand is, gaat de juf natuurlijk andere oplossingen bedenken. misschien zien ze je als een ouder die niet meewerkt, en de problemen niet serieus neemt? IB er mag wel met de kinderen praten en hun observeren. wanneer ze denken dat er deskundigheid nodig is, buiten de school dus, dan pas moeten ze aan de ouders vertellen. ze vertellen de rest aan de ouders waarvan ze denken dat die mee willen werken, willen aanhoren, helpen, en serieus nemen wat zij als een probleem zien. je klinkt alsof je hun opmerkingen en bevindingen niet serieus neemt en niets mee wilt doen omdat je het probleem niet erkent bij de vorige gesprekken? Ik weet dat niet zeker natuurlijk, maar je klinkt alsof je hun bevindingen niet serieus nam? en je niet wilt dat het probleem door een deskundige buiten de school aangepakt wordt? je vertelt ook niet wat de bevindingen waren waarvan je denkt dat die 'uitvergroot' zijn. maar goed, ib er mag het kind wel observeren en met een kind praten zonder dat de ouders officieel geïnformeerd zijn. pas bij van buiten de school iemand komt moeten ze aan de ouders vertellen. voor de duidelijkheid, ik zeg niet dat jij zo of zus doet etc maar zo klinkt je reactie hierboven.
Er zijn verschillende dingen die door elkaar lopen. Eerste punt waar ik over val (belangrijkste punt) is het feit dat de juf zorgen heeft, constateert dat hij extra begeleiding nodig heeft en daar geen terugkoppeling van geeft aan ons. Haar letterlijke woorden waren in het begin:"ik hou van een kort lijntje". Ik vind het zeer kwalijk als je kind naar een IB-er gaat en je als ouder niet wordt geinformeer! Tweede punt gaat over vertrouwen. En die heb ik niet op dit gebied. Ik denk dat de juf inhoudelijk zeer sterk is, maar ook zeer star en perfectionistisch is. Een juf die het liefst wil dat alle kindjes rustig, netjes etc. werken en zich zo gedragen. Val je hier buiten 'ben' je een probleem. Er heeft één gesprek(je) plaatsgevonden van 4 minuten waarin ze na 2 dagen vond dat hij onrustig was. Dit was in de eerste week na de schoolvakantie. Verder ging het allemaal koetjes en kalfjes. En tijdens de kennismaking hebben het hier niet over gehad. Conclusie, je kan op alle slakken zou leggen. Overal een probleem van maken. Maar wat gaat er goed? Daar wordt niet (weinig) over gesproken. En ik wil voorkomen dat mijn zoon (ineens) als probleem wordt gezien. Maar.... als er werkelijk iets aan de hand is dan zijn wij de eerste die hem helpen en openstaan voor hulp. Maar thuis zijn er geen zorgen, hij gaat goed mee qua stof (zit zelfs in de verrijkingsklas), hij heeft veel vriendjes, sport 2 keer per week, er gaat eigenlijk heel veel goed in zijn leventje. Of wij hebben een dikke vette roze bril op en zien het niet. En laat ik voorop stellen dat hij niet perfect is (gelukkig!). Maar wij praten met elkaar, schreeuwen niet als er iets aan de hand is of fout gaat. En laten hem ook vooral zijn wie hij is zonder constant op zijn lip te zitten Dus ja, hij kan druk, enthousiast, knuffelig, lief, ongedurig, vrolijk, kleinzerig, speels en soms heel boos zijn op zijn zus, maar ik zie geen probleem! Ik zie een kind wat zich ontzettend goed ontwikkeld waar ik heel erg trots op ben. En trots op ons als gezin! We hebben allemaal onze dingen en gelukkig maar. Dus daar zit ook het pijnpunt, ik vind dat het prima gaat en school ziet problemen. En zo onstaat er een impasse. Gelukkig ben ik niet star en sta ik open voor feedback, maar we moeten wel betrokken worden!
Kinderen zijn op school echt anders dan thuis. Ondanks dat jij dat niet zo ervaart, zie ik dat in mijn omgeving (op school) dikwijls. Ook lees ik dat je vanuit je werk je kind bekijkt en zijn gedrag analyseert, maar dit is thuis en het is je eigen kind. Dat gaat niet samen. Zelfs in gr 7 kunnen met name jongens niet zelfstandig werken en luisteren slecht, overal clowngedrag en als de juf ff niet kijkt, uitdagen. Ik wil niet zeggen dat jouw zoon dat heeft en ik zou blij zijn als mijn zoon even kan praten bij de IBers zodat de juf en je zoon elkaar beter begrijpen. (het hoeft namelijk niet groter te zijn en het hoeft helemaal niet om je zoon te draaien, want misschien probeert juf wel te kijken wie welke rol speelt in de groepsdynamiek) Overigens vind ik het echt fout om dit niet face to face te doen, al begrijp ik dat je er even iets mee moet omdat het rauw op de dak valt.