Ja begrijp ik, maar een van de dingen die zo kenmerkend zijn voor mijn zoon is dat hij thuis net zo is als op school. Trouwens ook niet helemaal waar, op school doet hij heel hard zijn best om zich rustig te gedragen (denk aan stil zitten, niet kletsen etc) En dat lukt zeker niet altijd, maar hij beseft dat op school iets anders van wordt verwacht dan thuis. De spelregels zijn anders. En heel begrijpeijk voor een klas van 28. En uiteraard staan wij open voor gesprek. En dat ik haar een mail heb gestuurd is alleen maar omdat ik het niet face to face kon oplossen/bespreken. Het was immer 18.00 uur dat ik het hoorde. Mailtje was overigens kort en correct. Mijn voorstel is om haar morgen te zien na school. Ik hoop dat ze kan.
hoe kan hij in verrijkingsklas zit en extra begeleiding nodig heeft? zijn die in verschillende vakken? dat is al een uitdaging voor de juf als ze inderdaad iemand is die iedereen op een lijn wilt hebben. Maar goed, het gaat dus om snel op tenen...dus te snel de neiging hebben om zich te verdedigen of te reageren. mijn zoon was ook zo als iemand iets bij hem heel klein iets corrigeerde ging hij huilen, of juist boos omdat hij het te snel als een mislukking, nederlaag, einde van de wereld ervoer.
Bij ons praat de IB-er of vertrouwenspersoon ook wel eens met kinderen als er 'iets' is. Dit kan druk gedrag zijn in de klas, een ruzie of iets anders. Dat koppelen we dan achteraf even terug naar de ouders. Ik ben eigenlijk erg verbaasd dat ouders hier zo zwaar aan kunnen tillen. Ik zou daar absoluut niet bij stilstaan dat iemand er zó van schrikt / overstuur raakt als haar kind een keer met een andere juf praat. Er kunnen verschillende redenen zijn waarom we dit doen. Soms is het voor een kind fijner om even met iemand anders te praten dan de juf. Of de juf wil gewoon even de mening van een ander hebben om advies te krijgen. Buiten dat heeft een IB-er of vertrouwenspersoon vaak ook onder lestijd de mogelijkheid om zo'n gesprekje te voeren. Dan voelt het niet zo als nablijven / straf. Als het op jullie school net zo gaat als bij ons, denk ik dat je er veel zwaarder aan tilt dan nodig is. Om eerlijk te zijn... juist omdat het bij ons op school zo gebruikelijk en vanzelfsprekend is dat kinderen ook wel eens met andere juffen meegaan voor begeleiding of een gesprek, zou ik er wel van schrikken als ik dan van een ouder zo'n mail zou krijgen. Het zou op mij nogal defensief overkomen. Ik ben zelf ook voor korte lijntjes en open communicatie. Maar je kunt als juf ook niet elke handeling die je met een kind verricht aan een ouder gaan doorbellen of mailen. Even een gesprekje met de IB-er zou voor mij qua 'zwaarte' in dezelfde categorie vallen als de juf die kinderen meeneemt voor een leestempo-toets of voor wat extra instructie na een toets. Het is geen doen om daar elke keer vooraf toestemming voor te vragen. Ik denk dat het belangrijk is dat er ook gewoon vertrouwen is van ouders dat de school als doel heeft het welbevinden van je kind in de gaten te houden en ze zo goed mogelijk te begeleiden bij hun ontwikkeling. Uit jouw reacties proef ik een beetje dat dat vertrouwen er bij jou (in ieder geval bij deze juf) niet is. Ik denk dat het belangrijk is om dan dáár het gesprek over aan te gaan.
De begeleiding gaat over gedrag en niet over een cognitieve achterstand. Eigen precies wat jij net omschrijft, als hij wordt aangesproken dan kan hij daar blijkbaar moeilijk mee omgaan. Maar hij gaat niet schreeuwen en huilen, zegt wel dat hij dan boos en verdrietig is in zijn hoofd, vooral op zichzelf of op het kindje waar hij zich door heeft laten afleiden. Als dat zo is dat vind ik dat juist heel passend en een volkomen normale reactie! En nu wordt dat blijkbaar als probleem gezien.
Hier op school is het heel normaal dat de IB’er af en toe erbij zit in de klas om te observeren, en ook even een gesprekje tussen leerling en IB’er is heel normaal. Geen teken dat er echt meteen ‘iets’ speelt, maar gewoon om te kijken hoe het gaat, hoe een kind in de groep ligt etc... Heel laagdrempelig, ik zou er totaal niet van opkijken als mijn dochter thuis komt met het verhaal dat ze even bij de IB’er is geweest... Als uit dat gesprekje of die observatie blijkt dat er wel ‘iets’ speelt, dan hoor ik dat van de juf of IB’er, maar bij een gewoon gesprekje krijg ik geen verslag ofzo.
Jouw bericht helpt om de boel ook te relitaveren, fijn! En ik kan me dat helemaal voorstellen dat je als leerkracht er anders tegenaan kijkt. Echter ben ik een sterke voorstander van transparantie. Dus nog los van alle argumenten om het wel / moet te doen, onze 'roze' bril, ik wil graag weten als de juf zorgen heeft. En als zij dit had gecommuniceerd dat het heel gebruikelijk is om de IB-er in te zetten, dan had ik het heel anders ervaren. Voor jou beeldvorming: we zitten gisteren aan tafel en zoon zegt dat de juf hem bij haar heeft geroepen en aangaf dat hij maandag met juf L. (IB-er) gaat praten omdat de juf vindt dat hij snel op zijn teentjes is getrapt en druk kan zijn. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat je als ouder dan zegt: "prima! Ik hoor wel hoe het is gegaan!". En dat besef moet er ook zijn.Tenzij je van te voren met elkaar afspreekt dat het heel gebruikelijk is dat er een IB-er wordt ingezet, maar vooralsnog is dat niet gebeurd. Goede communicatie is zo ontzettend belangrijk. En aangezien we elkaar niet meer in de klas spreken omdat we niet meer mee naar boven mogen, zie ik geen andere optie dan een mailtje te sturen. En wat betreft het gesprek over veiligheid, klopt helemaal. Ik zou ook met haar in gesprek moeten gaan. Dat staat zeker op de agenda.
Ik ben het niet gewend vanuit onze school. En natuurlijk sta ik er open voor, mits ik het maar weet dat het beleid is! Als het gebruikelijk is dat de IB-er regelmatig aansluit, helemaal goed, maar ik blijf dit een vreemde gang van zaken vinden
Ik vind je erg paniekerig reageren, waarom niet gewoon even rustig aan de juf of ib’er vragen wat er is besproken?
Paniekerig.. zo voelt misschien een beetje, maar dat komt ook door het vertrouwen die ik niet heb. Maar ben vooral boos omdat wij hier in zijn meegenomen. Blijf het zeggen, als een IB-er wordt ingezet zijn er zorgen om een kind. Ze doen het niet als alles goed gaat. En als die zorgen niet met ons worden gedeeld en besproken vinden wij niet oke. En ik wil graag meedenken en betrokken worden, volkomen logisch lijkt me. Tenzij ze te pas en te onpas een IB-er inzetten en het een andere functie heeft. Maar ik wil niet achteraf horen dat er al van alles speelt zonder dat wij het weten. Daarbij, zoon benoemd het thuis, moeten we het dan negeren en wachten totdat school iets zegt?
Nee, dat hoef je niet te negeren, maar je kan toch de juf even vragen hoe of wat? ‘Goh, we hoorden gisteravond thuis dat hij bij de IB’er is geweest, waarom is dat?’
Natuurlijk, had gekund, maar ik wilde niet wachten tot morgen. En omdat de juf zelf heeft aangegeven dat ze een kort lijntje wil houden verbaasde mij het helemaal. En nu heb ik dat gedaan met een mail en wil ik rustig morgen vragen wat zij nog kan toelichten.
Ik als ouder vind deze reacties ook best overtrokken hoor. Op onze school wordt IB-er ook vaak betrokken in de klas of bij de leerlingen, juist door korte lijntjes. Ik zou me geen seconde aangevallen voelen als mijn kind eens met een ib-er gaat praten.
Maar jij gaat hierbij vanuit je eigen beleving dat dit een afwijkend beleid zou zijn waarover ze jou van te voren moeten informeren? Wellicht is de werkwijze op jullie school afwijkend? Ik (en velen anderen) kennen het als heel regulier beleid om IB-er laagdrempelig in te zetten. Een regulier beleid hoeft helemaal niet in detail aan elke ouder te worden voorgelegd.
Precies. Gewoon na school even binnenlopen en het navragen. Dat je niet meer mee naar binnen mag betekent vast niet dat het na schooltijd ook niet kan. (Bij ons mag je voor school ook niet mee, maar na school zijn de leerkrachten altijd aanspreekbaar in de klas). Hou je er ook rekening mee dat je zoon het misschien niet helemaal goed uitgelegd heeft bij jou? Misschien gaan er wel meer kinderen heen? Dat hij thuis geen probleemkind is wil niet zeggen dat er op school ook niks aan de hand is. Misschien is hij daar wel anders dan thuis (want hoe weet jij dat? Zit je er bij?) Misschien wordt hij getriggerd door een ander kind of de juf om zo snel op zijn teentjes getrapt te zijn? Misschien is het om even te peilen of hij zelf weet waar dat vandaan komt en kan een buitenstaander dat beter bespreken dan de juf zelf. Klinkt mij alsof je de juf niks vindt en bij voorbaat alles al afkeurt omdat je gevoel niet goed is. Ik zou het eerst maar eens afwachten. Als er eerder nooit wat geweest is hoef je hier ook niet direct een groot probleem te verwachten lijkt mij. Op zich snap ik dat je het graag van de juf gehoord had, maar de uitleg hierboven ergens kan ik me goed in vinden dat dat niet altijd gedaan wordt om ouders in te lichten.
hij schreeuwt ook niet maar liet wel merken dat hij boos is. maar hij was heel jong toen.nu is het niet meer zo. we hebben zijn faalangst en perfectionisme aangepakt al bij gr1.
een advies alleen, laat je kind niet merken hoe je over zijn juf denkt als je gedachten negatief zijn. dat heeft enorm effect op het gedrag van je kind tegen de juf.ik zeg niet dat jij dat doet. gewoon als tip.
Het zou dan toch juist fijn zijn als hij wat geholpen zou worden om minder snel boos te zijn. Ik lees dat hij altijd stinkend zijn best doet om juist heel goed en netjes te zijn. Kan me voorstellen dat de bom dan een keer barst als dit lang aanhoudt. Overigens zie ik nu je onderschrift.....misschien zelf nog eens lezen en niet gelijk alles bij juf leggen
dat weet ik, ellende is dat ze een 'naam' heeft op school. Bijna ieder kind en ouder kent haar, vele hebben conflicten met haar gehad en gelukkig zijn er ook positieve verhalen. Wat ik veel heb gehoord is dat vooral in het begin van het schooljaar er strijd was en dat later de rust (en respect) kwam. Dus die negatieve gedachtes waren er al voordat ze überhaupt zijn juf werd. We zijn er trouwens wel heel erg neutraal ingestapt. Een strenge juf hoefde immers niet een slechte juf te zijn. Integendeel, dit jaar hebben ze van drie klassen twee klassen gemaakt, dus een iemand met ervaring was zeer gewenst! En los van alles, ze zal mogelijk gelijk hebben, ongetwijfeld, maar ik wil wel geïnformeerd worden als zij zorgen heeft. En daar moeten we het over gaan hebben, hoe verloopt de communicatie.
Als je eerdere berichten hebt gelezen dan had je kunnen lezen dat ik normaal gesproken niet iemand ben die iets bij een ander zoekt.. maar nu gaat het niet over de schuld geven en de juf afbranden, maar over gebrek aan communicatie... ik wil op de hoogte worden gehouden als er zorgen zijn, dat staat los van dat ik de juf overal de schuld van geef van alles
Ga eerst in gesprek voordat je conclusies trekt! Wie weet zien ze het niet als probleem, maar wel als dat je zoontje het soms lastig heeft (stel dat hij tig keer per dag boos is en/of hij heeft er lang last van als hij boos is ofzo) en willen ze hem daar graag bij helpen. Niet zelf er van alles bij bedenken, eerst in gesprek gaan. En dan 1. of het verhaal van je zoontje klopt, 2. als het blijkt te kloppen, aangeven dat je het jammer vindt dat het met jou is besproken en dan vervolgens 3. wat de redenen zijn dat ze willen dat hij met de ib'er gaat praten (of 2 en 3 omgedraaid, kan natuurlijk ook ). Misschien maak juist jij het wel groter dan het is en ga je op die manier het gesprek in (of klinkt dat er in door) en dan wordt het opeens een stuk minder constructief, denk ik.