Ik hoop heel erg dat je mijn reacties hebt gelezen. Ze is niet zomaar niet mijn type. En dat je me kinderachtig vind overkomen kan ik inkomen. Daarom zei ik eerder: je gevoel is zoiets anders dan je verstand. Mijn verstand zegt ook dat dit allemaal niks met mij te maken heeft. En dat is ook logisch. Toch voelt het voor mij heel anders door hoe ik ben behandeld als kind en de dingen die er zijn gezegd. Dit is gelukkig niet de enige reden om geen contact meer te hebben maar het was de bekende druppel. Anders was het inderdaad nogal dramatisch geweest.
Dat gevoel van je vervangen voelen kan ik me wel voorstellen al is het natuurlijk niet heel rationeel... wat ik niet begrijp is dat je zo verontwaardigd bent. Je hebt zelf het contact verbroken. Je hebt er zelf voor gekozen hem niet te informeren over je zwangerschap en dan ben je boos dat zijn leven ook doorgaat. Zat op zich wel in de lijn der verwachting toch? Ik begrijp dat het pijnlijk is maar het is wel een consequentie van je eigen keuze...
Ergens heb je wel gelijk ja. Ik denk ook dat de pijn meer zit in dat het niet had gehoeven. Als hij het iets vaker voor me op had genomen dan had ik deze keuze niet hoeven maken. En ja ik ben best wel boos dat zijn leven door gaat zonder mij. En dat hij daar gewoon genoegen mee neemt. Hij heeft niet eens zijn best gedaan om me te begrijpen of naar me te luisteren nog voordat ik de keuze maakte om hem niet meer te zien op deze manier. Toch begrijp ik wel wat jullie allemaal zeggen en heb ik mijn mening al wat bijgesteld. Ik ben er wat rustiger onder nu maar ik blijf wel bij het standpunt dat het aan hem is om een keer contact met mij op te nemen om de band eventueel te herstellen. En dat het niet altijd mijn verantwoordelijkheid is om de band van alle kanten goed te houden. Hij mag gewoon een keer zijn best voor me doen want dat heeft hij nog nooit gedaan.
Denk je dat dat nog wel gaat komen? Even heel *** gezegd? Bedenk dat als ie nooit naar je toe gaat komen, heb je daar vrede mee? Of is het je energie waard om er nog wel een poging aan te wagen? Want ik denk dat 'het afwachten of ie ooit komt' je meer energie kost. Maar dat is mijn ervaring..
Nee dit gaat niet komen want dat heeft hij nooit gedaan. Maar dat betekend ook niet dat ik dat altijd moet blijven doen. Ik heb meer rust nu ik niet altijd rekening met hun hoef te houden. Het was zeer vermoeiend om je altijd achtergesteld te voelen maar toch vol te houden. En hoop te hebben op beter terwijl dit nooit komt. Toch raakt het me wel dat hij gezinsuitbreiding belangrijker vind dan goed contact met je oudste kind. En dat kan kinderachtig overkomen omdat het mijn eigen keuze was maar toch blijft het je vader. En je wordt er altijd mee geconfronteerd. En het voelt inderdaad alsof zijn nieuwe gezin veel belangrijker is dan hetgeen wat hij al had.
Ik denk dat er nog veel meer aan vooraf is gegaan, maar dat kan je natuurlijk niet allemaal in een kort verhaaltje plaatsen. Daardoor is het lastig om hier iets van te vinden. Als ik lees dat je niet mee mocht op vakantie, dan vind ik dat heftig. Dat is meteen een afwijzing, wat op die leeftijd een grote impact heeft. Ik zou in jouw geval het hele vervangingsverhaal los laten, dat begrijp ik niet goed. Of het verstandig is dat ze nog een kindje krijgen is een ander verhaal, maar dat is aan hen. Je liet vallen dat ze financieel afhankelijk zijn van je opa en oma, ook dat is iets tussen hun. Ik lees nergens terug of je weleens met je vader geprobeerd hebt te praten hoe jij dit allemaal hebt ervaren. Heeft hij weleens de kans gekregen om te horen waar jij moeite mee hebt? Wat voor jou zo logisch lijkt, is voor hem misschien compleet een verrassing. Ik zou dat sowieso nog een keer proberen. Je hebt een goede band met je vader gehad, ik zou het het waard vinden om mij daarvoor in te spannen, nee heb je, ja kan je krijgen. Wellicht met een e-mail. En als het achter de rug van je stiefmoeder moet, so be it, als je op die manier wel je vader kunt zien zou ik dat belangrijker vinden.
Ik heb heel vaak met mijn vader proberen te praten. Persoonlijk, via de telefoon, via de mail, ik hebzo'n beetje alles geprobeerd denk ik. Alleen zat mijn stiefmoeder er elke keer tussen. Ze leest zijn mail en controleert regelmatig zijn telefoon dus ze weet het als we contact hebben gehad. Daarom word ik er ook zo moe van om het altijd maar te blijven proberen. Ik schiet er gewoon niks mee op. In de 15 jaar ongeveer dat dit speelt is er nooit iets veranderd. Ik sta altijd op de laatste plaats en ik ben degene die mijn vader altijd pijn doet van hun kant. Daardoor ging ik altijd nog meer mijn best doen waardoor ik mezelf weg ging cijferen. Ik zou dolgraag contact met mijn vader willen maar niet ten koste meer van mezelf. En ik ben heel bang dat dat weer gaat gebeuren als ik degene ben die weer contact opneemt. Het vervangingsverhaal laat ik gaan. Dat is me duidelijk en is een reactie uit emotie en gevoel geweest.
Het is heel moeilijk om volwassen te reageren als het om je ouders gaat. Zeker als er zo'n gemis is. Het vervelende is echter wel dat je hem niet kunt veranderen en haar zeker niet. Wat je wel kunt doen is aan de slag gaan met jouw gevoelens en daarmee rust krijgen. Dan kun je mogelijk daarna (indien gewenst) een relatie opbouwen met je vader en stiefmoeder op een wijze die jou niet meer schaadt. Mijn vader is nooit de vader geweest die ik wilde of nodig had. Emotioneel was hij onbereikbaar, lichamelijk vaak ook, hij werkte altijd. Inmiddels weet ik dat mijn vader zich erg verantwoordelijk voelde voor ons, maar dat alleen financieel kon uiten. Hij was doodsbang dat we tekort zouden komen en durfde daarom op zijn werk eigenlijk geen nee te zeggen, stel dat hij zijn baan zou verliezen, dan zou hij compleet gefaald zijn. Nu ik zijn emoties en angsten kan zien, kan ik ook snappen waarom hij bepaalde keuzes maakte. Ik ben het er nog steeds niet mee eens, ik had liever een band met hem opgebouwd, maar ik kan er nu wel rust mee hebben. Dat zorgt ervoor dat hij nu wel een opa kan zijn voor mijn kinderen. Het doet nog steeds wel eens pijn, juist als hij nu wel kan genieten van uitstapjes met mijn jongens, maar in het geheel krijg ik nu, binnen wat hij kan, wat ik nodig heb. Jouw vader heeft keuzes gemaakt die jou erg kwetsen en waar jij terecht boos om bent. De vraag is nu of jij in die boosheid wil blijven of de stap wilt zetten voor jezelf om de boosheid en pijn los te laten en echt voor jezelf te kiezen. Dan kun je van daaruit echt vooruit, met of zonder hem.
Eerlijk? Ik snap heel goed dat je vader en zijn vrouw gekwetst zijn. Ik begrijp dat je maar drie mensen mee mocht nemen, maar je had ze toch uit kunnen nodigen voor een diner of borrel daarna? Maar door zijn vrouw niet uit te nodigen heb je totaal geen respect voor zijn keuzes als volwassen man. Wat je schrijft over 'bewuste ongelukjes' en nog een kind krijgen uit jaloezie vind ik hele rare kinderachtige hersenspinsels. Laat de woede van het gekwetste jaloerse 12-jarige meisje in je los, het levert je niks op behalve frustraties. Schoon- en stiefmoeders zijn niet altijd je type, maar respecteer hun keuzes als gezin zoals je ook zou willen dat anderen jouw gezin respecteren. Let it go en grow up.
Ik hoop dat je het los kunt laten om zo zelf gelukkiger te worden. Je hebt gelukkig wel goed contact met zijn ouders, je opa en oma. Extra zuinig op zijn en verder je eigen gezin maken! Misschien kun je je broertjes wel uitnodigen als de baby is geboren? De oudste van 12 heeft vast wel een telefoon. In ieder geval proberen om dat vast te houden. Sterkte en succes met de laatste loodje, je bent er bijna!
Ik denk dat ik het zou proberen los te laten. je zegt dat je vaak met je vader hebt geprobeerd te praten. Heb je echt ooit 1 op 1 met hem gepraat? dat zou je nog kunnen proberen. Anders, hoe triest ook, zou ik het echt laten gaan. Je geeft aan dat hij zijn nieuwe gezin belangrijker vind dat jou. Ik kan vanaf hier niet beoordelen in hoeverre dit waar is. Als dit echt zo zou zijn, zou hij toch niet zo'n stampij maken over je bruiloft? Maar dit kan mijn eigen interpretatie zijn hoor. Je geeft aan dat je stiefmoeder een kreng is (even mijn bewoording) jouw vader laat zich steevast door haar inpakken. Hij kwam nooit voor je op zeg je. Waarom zou jij wel contact willen blijven houden? wat is de reden daarvan? (oprechte vraag en ik denk echt dat je die aan jezelf moet stellen) Ik zou voor mezelf denken: nou dan niet en het naast me neer kunnen leggen. Mijn halfzusje is ook pas geboren toen ik al getrouwd was en dus het huis uit. Mijn vader was toen 46 geloof ik. Maar het is nooit bij mij opgekomen dat hij een kind kreeg om mij te vervangen. Nu was dat ook niet zo, mijn vader heeft eerst met mij overlegd wat ik ervan zou vinden wanneer hij en zijn vrouw aan een kindje zouden beginnen. Als ik er echt op tegen zou zijn geweest, hadden ze ook niet aan een kindje begonnen. Maar ik heb daar dus nooit problemen mee gehad. Overigens was mijn vader al oom voordat hij geboren was. Mijn vader zijn oudste zus is een half jaar voordat mijn vader geboren was bevallen. En na mijn vader heeft mijn oma nog 3 kinderen gekregen.
Ik heb al vaker aangeven dat het inderdaad een reactie uit emotie was en dat ik dit niet had mogen zeggen. Dit is duidelijk voor mij nu. Wat betreft een drankje doen achteraf, dit hebben wij ook gedaan. We zijn met de aanwezige uit eten geweest in de avond en de vrouw van mijn vader mocht ook zeker mee. Dit werd afgewezen omdat ze dan thuis moest zijn voor de kinderen en omdat het anderhalf uur rijden is kon ze niet de kinderen even ophalen. Voor hun was dus alleen het trouwen zelf een optie.
De reden dat ik contact wil houden is omdat ik van mijn vader hou. Van hoe hij was. En ik weet dat hij veel om me gaf en waarschijnlijk nog steeds doet, maar hij heeft niet de kloten om dit tegen zijn vrouw te zeggen. De andere reden voor contact zijn mijn broertjes. Zij kunnen er niks aan doen en ik geef veel om ze. Het verschil zal dan zijn dat je er in werd betrokken. Ik moet alles maar slikken en leuk vinden voor ze terwijl ik weet dat de situatie daar verre van ideaal is.
oke, dat is duidelijk: heb je er al eens 1 op 1 met je vader over gepraat? En niet zeggen dat zij er steeds tussen zit: jij bent een volwassen vrouw die prima haar vader op kan bellen en zeggen "pap, ik wil met je praten onder 4 ogen, kun je volgende week zondag bij mij komen/naar dat restaurant komen om onder een kop koffie een gesprek te voeren?"
Ik begrijp je verhaal wel. Het kan voelen als een mes in je rug als je door je eigen vader aan de kant wordt geschoven omdat hij zijn nieuwe liefde belangrijker vindt. Mijn vader heeft mij als kind op kerstavond alleen laten zitten op een koud station en wilde me niet ophalen omdat zijn nieuwe vriendin er was... ik heb gehuild van ellende. Dit is natuurlijk 1 voorbeeld maar er zijn nog meer dingen gebeurd die ik persoonlijk niet vergeet. Gelukkig kan ik nu wel goed met mijn vader en ook al is mijn stiefmoeder niet echt mijn type, we kunnen wel met elkaar door 1 deur. Als het maar niet te vaak is
Ja ik heb mijn vader wel eens gebeld om af te spreken. Ik heb hem ook gevraagd op de verjaardag van mijn oma toen we even alleen buiten waren. Dan krijg ik te horen dat hij het even moet overleggen. Zelfs als ik hem probeer uit te leggen waarover ik wil praten zegt hij te moeten overleggen en dat ik het nog wel hoor. Vervolgens hoor ik niks en kan ik er weer achteraan om hetzelfde te horen. Weer moeten overleggen. En natuurlijk doe ik ook alles in overleg met mijn man dus dat snap ik. Maar als je zegt dat je het laat weten en vervolgens niet doet voelt voor mij weer alsof ik op de laatste plaats sta.
Dat is het ook. En om als kind steeds weer aan de kant te worden gezet is moeilijk. Zelfs als je volwassen bent blijf je een kind van je ouders. En dan komt het nog steeds hard aan vind ik. Bij mij zijn er ook heel veel dingen gebeurd waarvan je niet verwacht dat een vader dat zou doen. Toen ik mijn man pas 3 weken kende zou ik een avond naar hem toe gaan. Hij kwam me netjes ophalen bij mijn vader om zich voor te stellen en hij zou me die avond weer op tijd terug brengen. Mijn vader stelde voor of het niet makkelijker was als ik bleef slapen. Dan hoefde hij niet zo vaak heen en weer te rijden. Ik was toen 16 jaar en zijn ouders waren niet thuis dat weekend. Ik ben blij dat het contact met je vader weer goed is en dat je het kunt accepteren!
Nou....als ik iets met een van mijn ouders of mijn familieleden bespreken wil, hoef ik echt niet te overleggen met mijn man. Als ik met iemand wil praten doe ik dat. Dus ik zou vééééél meer op mijn strepen gaan staan: Pap, ik wil je spreken, punt! En niks in overleg, gewoon zeggen dat je DEZE week wil praten, alleen, onder vier ogen. En wil hij niet, dan niet.
Ik heb niet alles gelezen. Maar ik kan me het gevoel van jouw vader en stiefmoeder wel voorstellen toen ze hoorde dat zij niet op de bruiloft mocht komen. Ook al is jullie band slecht. De band tussen jou en jouw vader was destijds prima. Die vrouw is een deel van jouw vaders leven. Ze hebben samen kinderen, jouw (half)broertjes. Draai de rollen eens om. Jouw vader kan echt niet met jouw man door één deur. Hij mag niet meer op bezoek komen. Wat is dan jouw reactie? Het krijgen van kinderen. Tja, het leven loopt zoals het loopt. Mijn ouders hebben mij gekregen op hun 23 en 24e. Twee jaar later gescheiden en mijn vader kreeg een nieuwe vriendin, die 10 jaar jonger is. Zij kregen kinderen toen ze zo'n 15 jaar samen waren. M'n zusjes zijn geboren toen ik 20 en 22 was. Hun jongste is 6 maanden ouder dan mijn zoon.