Ik overleg het wel maar ik weet dat mijn man niet moeilijk doet en nooit nee zou zeggen. Dat ik hem zou moeten dwingen vind ik al erg genoeg. Je wil graag met je dochter praten of niet. Als hij dat niet wil ga ik niet zeggen dat hij dat moet. Dan is zijn keuze duidelijk lijkt me.
Ik heb het contact met mijn biologische moeder verbroken dus gelukkig heb ik wel contact met mijn vader en dus ook mijn stiefmoeder. Ze vervult echt geen echte moederfunctie maar toch... Anders zou ik me wel heel alleen op de wereld voelen denk ik.
Dat laatste lijkt me vanuit je vader gezien ook volstrekt logisch. Dat is namelijk zijn dagelijks leven, een vrouw met vier jonge kids en een 5e op komst. Jij bent een volwassen vrouw met een eigen gezin, die hem nota bene keihard afgewezen heeft en zijn nieuwe vrouw nooit geaccepteerd heeft. Zou je dan verwachten dat hij jou belangrijker vindt dan zijn huidige gezin? Dan moet je wellicht je verwachtingspatroon eens bespreken met een professional. Probeer je teleurstellingen van vroeger achter je te laten. Dit brengt je echt niks.
ja, dat klopt. Feit is wel dat jij dan kan zeggen wat je precies dwars zit en hij dan wel weet waar hij aan zou moeten werken. doet hij dat niet, weet hij in elk geval waarom. Zo geef je hem nog 1 laatste kans. Wel zo eerlijk natuurlijk.
dit voelt als alleen maar verdrietige gekwetste verliezers. je blijft hangen in het verleden. zeg tegen hem dat je je op de laatste plaats gesteld voelt. laat hem het uitleggen. luister naar hem. wie weet heeft hij andere bedoelingen inzichten etc. al gedaan? tijd voor acceptatie! honderd keer die koe uit de sloot verandert niets..
Hier ben ik het ook wel mee eens. Mijn oudste wordt van de week 21, hij woont overigens thuis en kan prima met mijn man, zijn stiefvader overweg. Maar naast hem hebben wij ook nog 2 kinderen van 5 en 7 die ons gewoon ook hard nodig hebben. De oudste red zich al een stuk meer en ik ben megadruk met mijn werk, mijn huishouden, mijn schoonvader en mijn jongste 2 kinderen. En dat betekend dat dat soms echt voor op de oudste gaat. Dat is niet zozeer omdat hij niet belangrijk is of minder belangrijk is voor mij dan mijn jongere kinderen, maar wel omdat zij mij vaak harder nodig hebben in praktische zin en hij soms maar even geduld moet hebben of het zelf maar even moet oplossen.
Mijn vader is bijna 50 jaar. Het enige wat ik eerst kon denken was dat het zielig is voor het kindje dat komt. Zo’n oude vader die je al moet delen met 4 andere kinderen moet toch zwaar zijn? Natuurlijk is dit een rare situatie, daar is ook al genoeg over gezegd, maar het bovenstaande stukje vind ik heel erg kwetsend! Als ik het goed begrijp ben jij 25? Dat is nog erg jong, maar ook dan vind ik dit echt een enorm onvolwassen kortzichtige reactie. Niet iedereen is er rond zijn 25e aan toe om kinderen te krijgen... Ik ben bijna 19 jaar getrouwd, ben 41. Mijn man is 51. Toen wij 30 en 40 waren werd onze dochter geboren. Een kleine 9 jaar later kregen wij als kers op de taart in ons gezin een zoon. Ik was op een paar dagen na 39, man was 49. Inmiddels zijn wij 41 en 51, en is onze zoon 2,5. Als ik zie hoe mijn man met zijn zoon omgaat, snap ik niet dat je zo generaliserend kunt zeggen dat het zielig is dat hij zo'n oude vader heeft. Voor ons is het fysiek wel wat zwaarder geworden inmiddels, maar zielig is onze knul niet bepaald, zeker niet omdat hij gezegend is met een zus van 11. Die 2 hebben een enorm sterke band en zijn stapelgek op elkaar, niets zieligs aan...
Hoe staan je opa en oma in de hele situatie? Ik begrijp dat zowel jij als je vader een goede band met hen hebben?
Het spijt me als ik je heb gekwets. Dit was niet mijn bedoeling en ik gun iedereen de liefde van een gezin. Dit was ook het eerste wat in mij op kwam omdat ik hun situatie natuurlijk ken. Iedere 50er is anders dat snap ik heel goed. Nogmaals spijt het me als ik iemand pijn heb gedaan met die woorden. Voor alle anderen: ik heb niet altijd een slechte band gehad met mijn stiefmoeder. In het begin was dit super goed. Tot er jaloezie bij kwam kijken. Mijn vader had niet altijd mijn kant hoeven kiezen maar het zou wel fijn zijn geweest als hij het een keer voor me had opgenomen als ze weer onredelijke uitspraken over mij had. En hij had best een keer kunnen zeggen dat hij toch naar me toe zou komen ook vind zijn vrouw het niet leuk. Dat is toch niet te veel gevraagd? Ook al ben ik volwassen, soms heb je je ouders nog nodig. Misschien niet meer elke dag maar wel af en toe als je het moeilijk hebt.
@Maasje ik kan me je gevoel wel voorstellen niet vanuit eigen ervaring wel vanuit hetgeen ik vanuit mijn zoontje hoor betreffende zijn vader. Het gevoel van ‘vervangen’ worden idem overigens. Ik denk dat het gros van diegene die aangeven dat je kinderachtig daarin zou reageren vergeet dat je vader, vader is van al zijn kinderen, niet enkel diegene die nu onder zijn dagelijkse verzorging vallen. Ik vind het overigens opvallend dat een aantal die Zich regelmatig uitspreken over moeders die hun kind weg zouden houden van vaders waardoor vaders niet die ‘verzorging’ en liefde zouden kunnen tonen het blijkbaar aan het kind vinden liggen wanneer de vader zelf kiest zoals bij jouw. Oftewel zolang het maar niet aan vader ligt... ik vind dat typisch... Overigens vind ik de keuze van ts voor de bruiloft geheel terecht en niks te maken hebben met wel of geen respect hebben met de relatie van haar vader of moeder. Het toont eerder van weinig respect dat haar vader/stiefmoeder die keuze niet accepteert en verwacht dat stiefmoeder belangrijker is dan broertje/zusje of biologische ouders.
Die vinden het verschrikkelijk. Mijn oma probeerde mijn vader zo ver te krijgen om contact met me op te nemen want ze snapt dat ik het heb opgegeven. Mijn opa kiest echter helemaal mijn kant. De band tussen opa en oma en mijn vader is ook niet goed meer sinds zijn vrouw er is. Ze wringt zich overal tussen. Hij ziet zijn broertjes ook niet meer door wrijving. Dat er nog een kindje komt zijn ze ook totaal niet blij mee. Dat waren ze met de laatste al niet al houden ze natuurlijk zielsveel van hun kleinkinderen en is het een prachtig ventje!
Als je geen manier vind om rustig met hem te praten onder 4 ogen zou ik hem een brief schrijven waar je in aangeeft hoe jij je voelt, waar je mee zit en wat je verwacht. Zou hem wel een paar keer lezen voordat je hem verstuurd want ik (weet niet of het door de zwangerschap komt) lees veel opgekropte frustratie, en het lijkt me ook niet de bedoeling om een brief vol met verwijten te maken.
Ik herken je gevoelens van het achtergesteld worden, het niet belangrijk (genoeg) zijn in het leven van je vader of voor je vader na een scheiding. of althans zo lijkt het overkomen. hoe hij zich voelt weet ik niet, want hij praat niet... en als puber daarmee dealen is best een opgave hoor. met die afwijzing, van je eigen vader nota bene. maar waar je wel invloed op hebt is hoe je er zelf mee omgaat. ik heb op een gegeven moment het besluit genomen om hem te laten kiezen. toen was ik jouw leeftijd trouwens. ik was bereid het hele verleden het verleden te laten zijn en dat stukje naast me neer te leggen. en hij mocht aangeven in hoeverre hij/hun contact wilden met ons en evt toekomstige (klein)kinderen en dan zou het aan mij zijn om dat te accepteren. toen gaven ze aan dat ze toch wel graag contact wilden en toen is het een hele tijd goed gegaan, moesten wel elke keer als we elkaar dan zagen gelijk iets nieuws plannen anders kwam er weer niks van... het ging dus goed, tot dochter geboren was....in eerste instantie was hij een super trotse opa, en vervolgens hoor je er nooit meer wat van....het moet weer elke keer vanuit mij komen. dus ik ben van plan om nog eens wat af te spreken (al probeer ik dat nu al ruim een halfjaar weer....ik krijg maar geen data door waarop hun kunnen, dus nu ga ik het even anders aanpakken). en dan wil ik ze best weer de keuze voorleggen. wel of geen contact. wel of geen rol in het leven van onze dochter en hun kleindochter. het kromme in mijn verhaal is dat hij wel altijd trots lijkt te zijn op mij en ook op zn kleindochter, alleen het contact zoeken en onderhouden....dat is echt een dingetje... ik denk ook vaak genoeg 'waarom ben ik niet belangrijk voor je?'. misschien ben ik dat wel, alleen weet hij zich misschien gewoon geen houding te geven....ik weet niet wat er bij hem en tussen hun allemaal speelt. met m'n broer heeft hij helemaal geen contact meer in ieder geval... anyway, een brief sturen zou een optie zijn, en stuur m dan naar zn werk ofzo. dan kan je stiefmoeder hem niet onderscheppen mocht je daar bang voor zijn. praat/schrijf vanuit jezelf. noem concrete voorbeelden wat er gebeurde (en dan niet die situatie toen je 16 was en hij voorstelde maar bij je vriend te slapen. zie daar weinig kwaad in trouwens...) en wat dat met jou deed. hoe jij je voelde. en wat je graag anders zou willen zien en hoe jij je dan zou voelen als het verandert. vertel dat je hem mist. vertel ook heel duidelijk hoe dol je bent op je broertjes en dat je hun nu ook heel erg mist. dat je graag op een volwassen manier met elkaar om wilt gaan en jij bereid bent het verleden achter je te kunnen laten nu je alles hebt verteld/geschreven wat je kwijt wilde. je kunt hem/hun laten kiezen op wat voor manier zij contact willen of een rol willen hebben in het leven van jou en straks hun kleinkind. en jij hebt dan vervolgens hun keuze te accepteren. daar zul jij je bij neer moeten leggen. en wanneer het niet is waar je op hoopt dan gaat het pijn doen. ontzettend pijn. maar dan weet je tenminste waar je aan toe bent. en een beetje professionele hulp hierbij kan nooit kwaad. heb ik voor voornamelijk andere reden gehad, maar heb het stukje van mn vader ook maar gelijk meegenomen in het verhaal.
Hoewel ik een heleboel begrijp van je teleurstelling en frustratie moet je toch proberen om de zwangerschap van je stiefmoeder niet op jezelf te betrekken. Dat leidt namelijk nergens toe en ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat ze daadwerkelijk voor een nieuwe zwangerschap gegaan zijn om jou te vervangen. Jij voelt dat zo, maar daarom hoeft het nog niet zo te zijn. En verder :het fenomeen opa die weer papa wordt komt echt veel vaker voor. Heb het al menigmaal gehoord, zeker wanneer er sprake is van een zgn 'tweede leg' zoals we dat hier zeggen. 50 voor een papa is echt niet dramatisch oud, al lijkt dat misschien wel omdat je zelf nog vrij jong bent.
Je vraagt wat buitenstaanders van de situatie vinden en dat is niet eerlijk naar je vader en je stiefmoeder toe. Want ongetwijfeld dat zij ook hun versie van het verhaal hebben en die krijgen buitenstaanders hier niet te lezen. Hoe herkenbaar het voor sommigen ook kan zijn, elke situatie is anders, vertelt vanuit een eigen visie en waarvan de andere kant ook niet bekend is dus wat heb je er aan? Ik wil je verhaal niet bagatelliseren maar wil je een oprechte mening dan zouden allebei de kanten vertelt moeten worden. Wanneer je mij als buitenstaander dus vraagt wat ik van je gevoel vind zeg ik, die mag er zijn. Vraag je me of je gevoel terecht is dan zeg ik, geen idee. Wat ik mij wel afvraag is waarom je je stiefmoeder als enige schuldige aanwijst. Dat er geen klik is om welke reden dan ook is prima maar is dit echt alleen aan haar te wijten? Want als ik nu alleen van jouw verhaal uitga dan zie ik een vader die jou naar eigen zeggen keer op keer heeft laten stikken. Of dat onder druk is geweest kan ik niet beoordelen maar feit blijft dat hij zelf die keus heeft gemaakt. Dat valt niemand anders kwalijk te nemen dan je eigen vader. Dan had je hem wat mij betreft ook niet op je bruiloft hoeven uitnodigen als het gevoel bij jou zo sterk is aangezien juist hij onvoorwaardelijk achter zijn kind had moeten staan. Voor wat betreft het feit dat ze er nog een kindje bij krijgen om jou zogenaamd te vervangen, dat is natuurlijk puur gebaseerd op je gevoel en heeft waarschijnlijk zeer weinig met de realiteit te maken. Het idee van een brief schrijven vind ik al een hele mooie stap. Wie weet, als je vader er voor open staat, zou mediation een volgende stap kunnen zijn. Wat het allemaal nog mooier zou maken is als jij en je stiefmoeder mbv proffessionele hulp nader tot elkaar zouden kunnen proberen te komen tzt, want ook daar moet er naar mijn mening energie in worden gestoken.
Bedankt dames voor jullie zinvolle reacties! Hier kan ik echt wat mee en ik ga er eens goed over nadenken. De reden dat ik om reacties vroeg en meningen is omdat je soms terecht gewezen moet worden. Mijn familie is het natuurlijk met mij eens en zal nooit tegen me zeggen dat mijn reactie nergens op slaat omdat ze het precies hetzelfde zien als ik. Heel erg bedankt iedereen en ik ga alle opties even opschrijven en kijken welke acties ik kan en ga ondernemen. Zou @Beheer de reacties van dit bericht uit willen schakelen?
Heel veel succes @Maasje De tip van een brief schrijven vind ik een hele goede! Ik hoop dat het lukt om weer normaal/goed contact te hebben met jou vader, stiefmoeder en halfbroertjes.