Een aantal jaartjes geleden kreeg mijn broertje een relatie met zijn huidige vrouw. Vanaf het begin duidelijk dat wij nooit elkaars vriendinnen zouden zijn. Laat ik er bij zeggen dat de relatie met mijn broertje altijd goed geweest is, hij was ook gek op mijn 2 kinderen. Kwam tijdens zijn werk wel eens langs als hij in de buurt was (we wonen bijna 1,5 uur uit elkaar) en belde of appte ook wel geregeld. Sinds dat zij er is, werd dat steeds minder. Natuurlijk wel eens gesprekken over gehad en er werd beterschap belooft, maar het tegenovergestelde is helaas waar. Er zijn natuurlijk nog wel wat dingen geweest waarbij ik grote vraagtekens had, zoals dat de kinderen niet op hun bruiloft mochten komen en ik zelf bv als enige niet was uitgenodigd om mee te gaan trouwjurken uit te zoeken, haar zussen, mijn schoonzusje en mijn moeder wel. Het voelt gewoon alsof je op een zijspoor gezet word. Hier zijn ze nl. gewoon voor alles altijd uitgenodigd, ook al kwamen ze vaak niet. Begin juni vierden wij de beide verjaardagen van onze kinderen op een zondagmiddag, ze werden 3 en 5. De dag zelf appte hij dat hij niet kwam (zij was al 3 jaar lang niet geweest, dus die verwachte ik al niet), want hij had zelf een feestje gehad en dat was laat geworden en ze moesten nog opruimen. 's Avonds een vent, 's ochtends een vent zou je zeggen en die verjaardagen waren ruim van tevoren gecommuniceerd, ook omdat wij tussendoor zelf nog op vakantie gingen. Een dag later was hij zelf jarig en toen heb ik gevraagd of hij dan nog wel een andere keer langs zou komen voor de kinderen. Hij beloofde van wel. Tot op de dag van vandaag heb ik daarna helemaal niets meer van hem gehoord. En eigenlijk ben ik er wel ontzettend klaar mee. Mijn dochter zag laatst een foto van een eerdere bruiloft en vroeg wie "dat meisje" naast haar oom was. Ze herkende haar dus al niet meer. Nu heb ik aan haar al een poosje geen boodschap meer, maar ik vind het wel heel erg dat mijn bloedeigen broertje ons links laat liggen. Even bellen of appen, desnoods in je werkpauze is toch niet te veel gevraagd? Beloven dat je komt en nooit meer iets laten horen, ik vind het zo raar. Nu verwachten zij in december hun eerste kindje. Gezien het contact wat er nu is (niets dus) ben ik voornemens om ze een kaartje te sturen en verder eigenlijk niets. Wat zouden jullie in zo'n geval doen? Zouden jullie toch weer proberen het contact aan te halen? En waarom wel of niet? Ik ben heel erg benieuwd naar een objectieve mening.
Pff ik weet het echt niet. Aan de ene kant denk ik hou de eer aan jezelf en ga er ook heen, en aan de andere kant je hebt het al zovaak geprobeerd stuur alleen een kaart.
Ik zou als ik jou was een gesprek aan gaan met je broer en vertellen wat je dwar zit. Zo te lezen was jullie band goed en kan je hem best er op aanspreken. En vanuit daar bekijken, wil hij het contact weer verbeteren alleen maar mooi zo niet dan heb je het nog een laatste kans gegeven.
Pak de telefoon of rijd er heen en praat met elkaar. Hey broer, ik mis je als broer.... Wat is er aan de hand waardoor we elkaar nooit meer zien?? En na zo'n gesprek kan je beter beoordelen hoe je verder wil gaan met het contact lijkt mij. Sterkte, zulke kwesties zijn altijd moeilijk!
Bedankt voor jullie reacties. Zulke gesprekken zijn er helaas al meermaals geweest. Er is al meer dan eens beterschap beloofd, maar zonder resultaat. Iets in mij denkt nu gewoon van laat maar, maar dan ben ik geen haar beter dan hen. Aan de andere kant, je kan aan de gang blijven, waar houd het op? Ik vind het heel lastig en moeilijk. Ik merk dat mijn gezondheid er ook niet beter op word (er spelen meer dingen hoor, o.a. schoonmoeder heel ziek), het levert gewoon stess op.
Ik zou het gewoon laten en geen verwachtingen meer hebben. Komt er nog wel wat vanuit hun kant dan s dat leuk en kun je er gewoon op ingaan. Maar naar mijn mening ligt de bal bij hen en niet meer bij jou. Door het bijstellen van j verwachtingen kun je ook niet teeurgesteld maar alleen maar verrast worden en hoef je er zelf geen onnodige energie meer in te steken.
Dat vind ik een hele mooie kijk op het verhaal. Het zou in ieder geval meer rust brengen. Ik weet dat ik hen niet kan veranderen, maar ik kan natuurlijk wel mijn eigen verwachtingen bijstellen.
Ik vraag me af waarom je verwacht had uitgenodigd te worden voor het uitzoeken voor haar trouwjurk als je in je tweede zin aangeeft dat vanaf het begin al duidelijk was dat het niet zou klikken. En zo vreemd vind ik het ook niet dat je kinderen niet welkom waren op de bruiloft. Dat gebeurd op wel meer bruiloften. Ik zou ook geen zin hebben om iemand uit te nodigen met het uitzoeken van een trouwjurk als het niet klikt met die persoon. Familie of niet. Had je mee willen gaan omdat je er bij wilt horen of omdat je dat oprecht leuk had gevonden? Is wel erg jammer dat de band met je broer zo verwatert is. Zelfs na meermaals aangeven vanaf jouw kant dat je hem mist. Blijkbaar is dat gevoel niet wederzijds of geeft zij hem de kans niet. Misschien nog een laatste keer aangeven bij je broer dat je hem mist maar het daar bij laten. Ik zou ze in ieder geval wel een kaartje sturen als het kindje geboren is. Krijg je daar geen verwijten over. En als je het zelf leuk zou vinden vragen wanneer je op kraamvisite mag komen. Wie weet wakkert dat toch weer iets aan bij je broer. Al kan ik begrijpen dat je die moeite niet meer wilt doen.
Ik zou persoonlijk wel op kraambezoek gaan, heel vervelend dat je broer en schoonzus jullie zo links laten liggen, maar als er een kind geboren word niet gaan.. vind ik best wel rigoureus! Het is toch je broer, en het kindje je neefje of nichtje. Bovendien houdt je dan de eer aan jezelf en kunnen ze jou later in ieder geval niets verwijten, mochten er nog woorden over vallen.
Ik denk dat je het t beste kan laten gaan, niet er verder op in gaan. Zou wel op kraamvisite gaan. En verder proberen los te Laten. Mijn broertje komt ook amper, ben je er loopt het prima. Maar hij heeft een druk leven met werk en vrienden. En denkt er gewoon niet aan om bij zus langs te gaan. Waarschijnlijk is het geen echte onwil bij je broer. Maar is het minder belangrijk voor hem, dan voor jou. Het nadeel wat je hebt is dat zijn vrouw niets met je heeft. Meest, stuurt de vrouw er een beetje op aan om contact te zoeken (kijkend naar mijn eigen man )
Ik persoonlijk zou pas een kaartje sturen of langsgaan als ik van hen persoonlijk hoor dat het kindje geboren is. Maar ik ben een hele harde wat dat betreft. Het is graag of niet. Alleen maar beloven en niks nakomen, koop ik niks voor. Mijn zus is al weken aan het langskomen en elke x zegt ze af. Prima, ik steek er geen energie meer in en ga ook zeker daar niet langs.
Ja ik zou dit inderdaad ook doen. Ik zit zelf nl aan de andere kant, mijn schoonzus en vriend hebben slecht contact, ik ben ook geen beste vriendinnen met schoonzus vanaf het eerste contact (wel gewoon normaal contact overigens qua verjaardagen etc, dus misschien wel een iets ander uitgangspunt) maar ze is dus niet op kraamvisite geweest bij onze jongste, geen kaartje, niks. En dit heeft mij wel erg gekwetst. Omdat het om het kindje gaat, en niet om hun slechte relatie op dat moment. Want stel dat het contact weer verbetert tussen hen, zal ze bij mij geen goed meer kunnen doen en dat is gewoon jammer..
Het ligt er vanaf het begin al dik boven op dat zij ons niet in haar leven wil. En ik had er ook geen behoefte aan mee te gaan met haar hoor, maar het komt toch een beetje rauw op je dak als je van je moeder hoort dat ze "gezellig" op trouwjurkenjacht gaan. Mijn moeder was overigens net zo verbaasd dat ze alle (schoon)zussen had gevraagd, behalve mij. Ik heb me namelijk wel gewoon altijd normaal tegenover haar opgesteld. Dit alles overigens ter zijde, ik maak me om haar niet meer druk. Zij is niet in ons leven en heeft dat duidelijk ook nooit willen zijn. Maar dat mijn broer niets meer laat horen, dat steekt. Ik vind het vooral zo jammer voor mijn kindertjes, al hebben die het inmiddels ook niet meer over hem. Letterlijk uit het oog uit het hart...
Lastig. Ik denk ook dat je je verwachtingen bij moet stellen. Uiteindelijk vind ik het het belangrijkst dat hij gelukkig is.( mijn broer heeft nu een relatie waar eigenlijk geen toekomst in zit maar hij is er gelukkig mee, dus wie ben ik om daar verder wat van te vinden?) Als je neefje/ nichtje geboren is zou ik wel op kraamvisite gaan en niet alleen een kaartje sturen. Het geeft imo echt een hele grote FU door niet te gaan. Ik denk dat je daarmee dan het laatste beetje wat er is kapot maakt.
Ik heb het ook moeten doen bij mijn broer. Viel niet mee maar toen ik eenmaal zover Was dat ik niks meer verwachtte werd het makkelijker. Tegenwoordig Is het contact wel weer redelijk te noemen, We lopen de deur niet bij elkaar plat en bellen ook niet wekelijks ofzo maar er Is nu wel weer wederzijdse interesse in elkaars leven.
Fijn dat je toch een soort van contact hebt. Je hoeft de deur ook niet plat te lopen bij elkaar, maar een telefoontje is zo gepleegd toch. Ik zie mijn eigen moeder bv ook niet veel, maar we spreken elkaar gelukkig wel regelmatig. Ik had zo gehoopt dat hij wel bij zou draaien, te meer omdat onze vader ruim 10 jaar terug mijn moeder verliet en ook nooit meer naar ons om heeft gekeken. Ik hoop dat het nog verbeterd, maar heb er een hard hoofd in.
Dat gevoel herken ik. Jongste is nu 9 maanden en nog steeds zijn er 4 broers/zussen van man niet geweest (3 wel, waarvan 1 na 5 maanden). Vooral van zijn oudste broer valt het me tegen en kwetst het me aangezien ze als broer altijd goed contact hadden en ze mij ook mochten, die indruk had ik althans. Maar blijkbaar is onze jongste niet belangrijk voor schoonfamilie Ts zou ik een kaartje/berichtje van ze krijgen tegen.die tijd zou ik wel langs gaan. En voor de rest maar proberen los te laten
Ik zou wel op kraamvisite gaan, om de eer aan jezelf te houden. Maar toch zou ik weer een balletje opgooien dat je het erg jammer vind dat het contact zo verwaterd is. Ook voor je kinderen. Als daar weer niet op gereageerd word. Zou ik er helemaal klaar mee zijn & het accepteren. Jij hebt er iig alles aan gedaan